Κυριακή 27 Μαΐου 2012

H  ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ    
ΘΕΙΑ  ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΑ




        Ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος Κρητών Χίου ¨Ο ΨΗΛΟΡΕΙΤΗΣ¨ τέλεσε την καθιερωμένη σεπτή μνήμη των μαρτύρων  κατά την μάχη της Κρήτης τελώντας Αρχιερατικό  Μνημόσυνο σήμερα Κυριακή  27 Μαϊου 2012 στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Λατομιτίσσης Ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. ΜΑΡΚΟΥ.



Κατά την Θεία Λειτουργία ο Μητροπολίτης κ. Μάρκος πλαισιωμένος  από τον Αρχιμανδρίτη Αλέξιο Mπουρλή εξ Αθηνών εφημέριος του Αγίου Ενδόξου Αποστόλου Θωμά Γουδί,   τον εφημέριο του Ιερού Ναού Παναγίας Λατομιτίσσης Πρωτοπρεσβύτερο πατέρα Βασίλειο Φιλιππάκη, και τον Αρχιδιάκονο Κήρυκα Φαράκλα. 



Kατά την επιμνημόσυνο δέηση ετίμησαν με την παρουσία τους οι ιερείς: Οικονόμος πατήρ Γεώργιος Χανδρής εφημέριος Αγίου Λουκά Λειβαδίων Χίου, ο πατήρ Αλέξιος Αγγελίδης εφημέριος στο Ιερό προσκύνημα Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου Νέας Καρβάλης (Καβάλας). 










Τους χορούς των Ιεροψαλτών διηύθυνε ο Πρωτοψάλτης του Ιερού μας Ναού κ. Θεόδωρος Κουτσούδης, αποδίδοντας τα ιερά τροπάρια με Βυζαντινή μεγαλοπρέπεια.


Μετά το πέρας των λατρευτικών συνάξεων προσήλθε και ο Πρωτοπρεσβύτερος πατήρ Ιωάννης Μουσάς εφημέριος Ιερού Μητροπολιτικού Ναού Χίου να τιμήσει τον Εκπολιτιστικό Σύλλογο  Κρητών Χίου «Ο ΨΗΛΟΡΕΙΤΗΣ».
Από την πολιτική ηγεσία παρέστη ο Αντιπεριφερειάρχης Χίου κ. Κώστας Γανιάρης, η Θεματική Αντιπεριφερειάρχης Χίου κ. Λίτσα Λύκου, ο κ. Νίκος Μαρτάκης Αντιδήμαρχος Καθαριότητος, και ο κ. Δημήτρης Μάντικας Πρόεδρος Ομηρείου Πνευματικού Κέντρου Δήμου Χίου, ο κ. Σταμάτης Κάρμαντζης τ. Πρόεδρος Λιμενικού Ταμείου – υποψήφιος βουλευτής με τη Ν.Δ.  και ο υποψήφιος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ. Κώστας Τριαντάφυλλος.
Aπό την στρατιωτική ηγεσία ο ταξίαρχος κ. Μενέλαος Μεϊμάρης πλαισιωμένος με πλειάδα αξιωματικών του Ελληνικού Στρατού, ο Διοικητής της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Χίου κ. Ιάκωβος Αρχοντάκης και πλήθος πιστών προσήλθε να τιμήσει την μνήμη των ηρωϊκώς  πεσόντων κατά την μάχη της Κρήτης.
Ένα ωραιότατο λόγο απηύθυνε  ο Σεβασμιώτατος κ.  ΜΑΡΚΟΣ σε όλο το εκκλησίασμα, αναφερόμενος στην οικονομική κρίση που επικρατεί στην Ελλάδα, αλλά και στο θεσμό της  χριστιανικής οικογένειας.
Μεταξύ άλλων τόνισε χαρακτηριστικά ο Μητροπολίτης μας ότι: «Αυτοί που είναι μακριά από τον Χριστό χάνονται» . Αναφέρθηκε επίσης για την οικονομική κρίση  επισημαίνοντας ότι: η πατρίδα μας απομονώθηκε, απομακρύνθηκε από το Ευαγγέλιο και από το θέλημα του Θεού.
Εάν εφηρμόζετο το Ευαγγέλιο  από τους κυβερνώντας αυτή η χώρα, η πατρίδα μας δεν θα ευρίσκετο σ’ αυτή την θέση. Οι άρχοντες που μας κυβερνούν θα πρέπει να πιστεύουν στο Χριστό. Αυτοί που είναι μακριά χάνονται. Και έκλεισε την ομιλία του με μία πρόταση, «Αυτή είναι η «συνταγή» για να βγούμε  από την κρίση».
Ακολούθησε η ομιλία του  Εκπροσώπου  του Συλλόγου των Κρητών «Ο ΨΗΛΟΡΕΙΤΗΣ» ο οποίος αναφέρθηκε εμπεριστατωμένα στους πεσώντας κατά την μάχη της Κρήτης .





Τέλος προσφέρθηκε κέρασμα στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο της Παναγίας της Λατομιτίσσης από τον Εκπολιτιστικό Σύλλογο Κρητών, με ρακί (τσικουδιά), καφέ, ξηρούς καρπούς, άφθονα γλυκά, και αλμυρά. Οι νέοι και νέες με τις Κρητικές φορεσιές περιποιήθηκαν τον κόσμο προσφέροντάς τους και τα παραδοσιακά γλυκά της Κρήτης. Ολοι έφυγαν ευχαριστημένοι, και ικανοποιημένοι από την ενορία της Παναγίας. Και του χρόνου με υγεία. 
Ευχαριστούμε θερμά τον ενορίτη μας κ. Θέμη Αναστασάκη για την βιντεοσκόπηση 
και τον κ. Γιάννη Μαρουκάκη για το φωτογραφικό υλικό.





Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Κυριακή 27 Μαΐου 2012 –

 ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ,

 Α΄ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ

E-mail Εκτύπωση PDF
Kyriaki_318_PaterwnΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Ἀριθμός 35
Κυριακή 27 Μαΐου 2012 – ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ, Α΄ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ
(Ἰωάνν. ιζ΄ 1- 13)
«Ἵνα πάντες ἕν ὦσι»
Εἶναι ἕνας πόθος θεϊκός αὐτά τά λόγια, ἀδελφοί μου. Εἶναι ἀπό τά βαθειά αἰτήματα τῆς μεγάλης ἀρχιερατικῆς προσευχῆς τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἕνα αἴτημα πού πέντε φορές ἔρχεται στά χείλη Του τό βράδυ ἐκεῖνο τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου. Ἡ ἑνότης τῶν χριστιανῶν! Ἡ ὁμοφροσύνη τῆς Ἐκκλησίας! Ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, πού ἀπό τά πρῶτα βήματα συνταράσσεται ἀπό αἱρέσεις καί πλάνες, ἀπό διαιρέσεις καί σχίσματα. Ἡ ἱστορία τῶν ἐθνῶν, πού δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἱστορία διχογνωμιῶν καί πολέμων. Ἡ σύγχρονη ζωή μέσα στίς οἰκογένειες καί στίς κοινότητες, στούς συνεταιρισμούς καί τίς συλλογικές προσπάθειες, πού τόσες πολλές φορές δυσχεραίνει τήν ὁμαλή συμβίωση καί συνεργασία...
Ὅλα αὐτά μέσα στήν στοργική μέριμνα τοῦ προσευχομένου Κυρίου ἔχουν τήν πρώτη θέση. Τότε καί σήμερα καί πάντοτε, ἡ δύναμη καί ἡ γαλήνη τῆς Ἐκκλησίας, ἡ χαρά κάι ἡ εὐτυχία τοῦ κόσμου, μιά πηγή τροφοδοσίας θά ἔχουν: τήν ἑνότητα καί τήν ὁμοφροσύνη μέσα στήν ἀνεξάντλητη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ξεκινῶντας ἀπό τόν οὐρανό, ἡ Ἀγάπη ἀναδημιουργεῖ τή ζωή τῆς γῆς καί πάλι ἐκεῖ ξαναγυρίζει, στόν οὐρανό, ὅπου ὁ Θεός καί ἡ ποίμνη Του θά ζήσουν ἑνωμένοι ἀσύγχητα καί ἀδιαίρετα, ὄχι μόνο μέ τήν οὐσία καί τήν φύση τῆς Θεότητας, ἀλλά καί μέ τήν εὐτυχία τῆς τελείας ὁμοφροσύνης, συνεργασίας καί ἀγάπης. Γι’ αὐτό και ὁ Κύριος τήν Ἐκκλησία Του καί τή γῆ μας γενικώτερα τήν θέλει σάν ἀντικατοπτρισμό τῆς κοινωνίας τῆς Ἁγίας Τριάδος. «Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτούς...ἵνα ὦσιν ἕν καθώς ἡμεῖς» προσεύχεται ὁ Κύριος, καί προσθέτει: Σέ παρακαλῶ, Πατέρα Μου, ὄχι μόνον διά τούς Ἕνδεκα τούτους μαθητάς Μου, ἀλλά καί δι’ἐκείνους πού θά πιστεύσουν στό μέλλον διά τοῦ κηρύγματός τους εἰς Ἐμέ. Σέ παρακαλῶ δι’ ὅλους αὐτούς, διά νά εἶναι ὅλοι ἕνα διά τῆς ἀγάπης καί ὁμοφροσύνης πού θά κυριαρχῇ μεταξύ τους. Καθώς Σύ Πάτερ, εἶσαι ἑνωμένος μέ Ἐμέ καί Ἐγώ εἶμαι ἑνωμένος μαζί Σου, λόγῳ τοῦ ὅτι ἔχομε καί οἱ δύο τήν αὐτήν οὐσίαν καί φύση, ἔτσι, Σέ παρακαλῶ, νά εἶναι καί αὐτοί ἕνα, διά τῆς κοινωνίας καί ἑνώσεώς τους μέ Ἡμᾶς. Ὕστερα, λοιπόν, ἀπό αὐτή τή βαθύτατη ἐπιθυμία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, μετά ἀπό τά διδάγματα τῶν παθημάτων πού μᾶς παρουσιάζει ἡ Ἰστορία, ἀλλά καί ἀπό τήν τόσον ἠλεκτρισμένην ἀτμόσφαιρα πού ἐπικρατεῖ στήν οἰκουμένη καί πού κρατεῖ ἄτομα καί λαούς σέ διαρκῆ ἀγωνία γιά τό μέλλον, ποιά εἶναι ἡ θέση ἡ δική μας, ἀδελφοί μου; Ἡ ἰδιότης μας ὡς χριστιανῶν, ὡς ἐκκλησιαζομένων μάλιστα χριστιανῶν, καί ἡ συμμετοχή μας αὐτή τήν ὥρα στό Μυστήριον τῆς Ἀγάπης, τήν Θείαν Εὐχαριστία, μᾶς τονίζει, μᾶς ἀναγκάζει – μπορῶ νά πῶ - νά ἐπιδιώξωμε, νά προσπαθήσωμε ἔντονα, ὥστε νά πραγματοποιεῖται μεταξύ μας ὁ θεϊκός πόθος τῆς ἑνότητας. Ὀ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς συμβουλεύει: «παρακαλῶ, ἀδελφοί μου, ἵνα τό αὐτό λέγητε πάντες καί μή ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα. Ὑμεῖς δέ πάντες τό ἕν φρονοῦντες, ὁμόψυχοι», ὅπως οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Πατέρες καί οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας. Ἄν αὐτό δέν τό ἐπιδιώξωμε ἐμεῖς, ποιός ἄλλος θά τό πραγματοποιήση; Ἄν οἱ χριστιανοί πού ἐκκλησιάζονται, κοινωνοῦν, ἐξομολογοῦνται καί μελετοῦν τό Εὐαγγέλιον, δέν δημιουργοῦν στήν οἰκογένειά τους, στό κατάστημά τους, στήν ἐπιχείρησή τους, στήν ἐνορία τους, ἀτμόσφαιρα καλῆς καί ὁμαλῆς συνεργασίας, σταθερῆς ἑνότητας, μακρόθυμης καί μεγαλόψυχης καί ταπεινῆς ἀγάπης, ἀπό ποιούς ἄλλους ἔχομε τήν ἀπαίτηση νά τό κάμουν;
Ἀδελφοί μου! «Τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αἰτησάμενοι, ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Αὐτός ὁ Κύριος Ἰησοῦς, μαζί Του ὁ Πατέρας ὁ οὐράνιος καί τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι τό κέντρο πού μᾶς ἕλκει καί πρός τό ὁποῖον ὅλοι πρέπει νά φερώμεθα. Ἐάν Αὐτός ἀποτελεῖ τό σημεῖον προσανατολισμοῦ μας καί τό μοναδικό μας Ἰδανικό, τότε σύν τῷ χρόνῳ καί ὁπωσδήποτε πλησιάζοντάς Τον, θά πλησιάζωμε καί ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Ἑνωμένοι μαζί Του θά ἑνωθοῦμε, αὐτομάτως, καί μεταξύ μας. Εὐτυχισμένοι μέσα σ’ αὐτή τή θέωση ὡς πρόσωπα καθ’ ἑαυτά, θά εἴμεθα εὐτυχισμένοι καί ὡς Ἐκκλησία, ὡς σύνολο καί κοινωνία ἀνθρώπων, πού διά τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεόν καί τῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον μέσα στήν ἑνότητα τοῦ πνεύματος, ἐπέρασαν μέσα ἀπό τούς δρόμους τῆς γήϊνης ζωῆς, ἀντιμετώπιζαν τίς δυνάμεις τοῦ κακοῦ μέ ὑπομονή καί ἀνδρεία, ἐκαλλιέργησαν τήν ἀρετή, τήν ἁγιότητα, ἄνοιξαν μέ τήν πίστη καί τήν ἀγάπη των τούς οὐρανούς καί ἐκεῖ «τετελειωμένοι εἰς ἕν», χαίρονται «χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ καί δεδοξασμένῃ». Γένοιτο! 
* * *

Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Χίου

Τρίτη 22 Μαΐου 2012


ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ    
ΘΕΙΑ  ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΚΥΡΙΑΚΗ     27   ΜΑΪΟΥ    2012

          
        Την προσεχή  Κυριακή 27 Μαϊου 2012 θα τελεσθεί Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Λατομιτίσσης Ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. ΜΑΡΚΟΥ.
        Εν συνεχεία θα τελεσθεί το Ιερό Μνημόσυνο των Ηρωϊκώς πεσόντων κατά την μάχη της Κρήτης. 


 Προσκαλούνται οι ευσεβείς  Χριστιανοί  εις συμπροσευχή.


= * =     = * =       = * =



ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ    ΣΥΛΛΟΓΟΣ   ΚΡΗΤΩΝ   ΧΙΟΥ
«Ο  ΨΗΛΟΡΕΙΤΗΣ»
ΧΑΝΔΑΚΟΣ 4  ΧΙΟΣ


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

         Την Κυριακή 27 Μαϊου 2012 και ώρα 10.00 π.μ. ο Σύλλογος Κρητών Χίου «Ο ΨΗΛΟΡΕΙΤΗΣ» θα τελέσει στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Λατομιτίσσης  Χίου  το καθιερωμένο  Αρχιερατικό  Μνημόσυνο  των ηρωϊκώς πεσόντων κατά την Μάχη της Κρήτης.
         Παρακαλούνται  όλοι οι Κρήτες που διαμένουν στη Χίο αλλά και οι Χιώτες  να τιμήσουν με την παρουσία τους την σεπτή μνήμη των μαρτύρων.

Για το Δ.Σ.
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ
Σ. ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ

Σάββατο 19 Μαΐου 2012

Κυριακή 20 Μαΐου 2012 – ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

E-mail Εκτύπωση PDF

kyr_tyflouΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός 34
Κυριακή 20 Μαΐου 2012 – ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ
(Ἰωάνν. θ΄ 1- 38)
*
« Σύ πιστεύεις εἰς τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ;»
«Τοῦ Τυφλοῦ» ὀνομάζεται ἡ σημερινή Κυριακή, εὐλαβεῖς χριστιανοί. Ἔχει πάρει τό ὄνομα ἀπό τό θαῦμα τῆς θεραπείας ἑνός ἐκ γενετῆς τυφλοῦ. Ναί, ἦταν δυστυχισμένος ὁ ἄνθρωπος αὐτός πού μέ τό θαῦμα τοῦ Χριστοῦ ἄνοιξαν τά μάτια του καί εἶδε. Παράλληλα ὅμως ὑπῆρξαν καί μερικοί κακοί ἄνθρωποι, οἱ Φαρισαῖοι, πού «ἔβλεπαν», καί ὅμως ἀπεδείχθη, ὅτι ἦταν τυφλοί. Τί περίεργα πράγματα συμβαίνουν στόν κόσμον αὐτό! Ἔγινε ἕνα θαῦμα καί τό θαῦμα ἀπέδειξεν, ὅτι ἕνας τυφλός, πού δέν ἔβλεπεν, εἶδε. Καί τό ἴδιο θαῦμα ἀποκάλυψε τήν ψυχική τυφλότητα μερικῶν ἀνθρώπων πού νόμιζαν πώς ἔβλεπαν, ἐνῶ στήν οὐσία ἦταν τυφλοί.
Εἶναι μεγάλη ἡ σημερινή Εὐαγγελική περικοπή. Ἔχει πολλές καί συγκλονιστικές φάσεις στήν ὅλη περιγραφή τῆς θεραπείας. Θά ἐπιμείνωμε σέ μερικές μόνο χαρακτηριστικές πράξεις, πού θά μᾶς βοηθήσουν στό θέμα μας. Μετά τήν θεραπεία, ἔφεραν τόν θεραπευθέντα στούς Φαρισαίους, καί αὐτοί ρώτησαν τόν τυφλό, πῶς ἔγινε τό θαῦμα. Οἱ Φαρισαῖοι ἀμέσως βρῆκαν τό «λάθος» : «Αὐτός ὁ ἄνθρωπος, δέν εἶναι ἀπό τόν Θεό, γιατί δέν τηρεῖ τήν ἀργία τοῦ Σαββάτου». Κατόπιν κάλεσαν τούς γονεῖς τοῦ τυφλοῦ καί τούς ρώτησαν! «Εἶναι αὐτό τό παιδί σας;» «Ναί, εἶπαν καί οἱ δύο: Τό παιδί μας εἶναι». «Πῶς ἔγινε καλά;». Οἱ γονεῖς τώρα φοβισμένοι ἀπαντοῦν: «μεγάλος εἶναι στήν ἡλικία, νά ρωτήσετε τόν ἴδιο». Εἶχαν πεῖ οἱ Φαρισαῖοι, ὅτι ὅποιος ὁμολογήσῃ τόν Χριστόν, θά τόν διώξουν ἀπό τήν συναγωγή. Οἱ Φαρισαῖοι καλοῦν πάλι τόν ἴδιο καί τόν ρωτοῦν: «πῶς ἔγινε καί βλέπεις;». Ὁ νέος μέ θάρρος τούς λέγει: «Σᾶς εἶπα καί δέν μέ ἀκούσατε. Μήπως θέλετε νά γίνετε καί σεῖς μαθητές Ἐκείνου; «Οἱ Φαρισαῖοι τοῦ ἀπήντησαν ὑβριστικῶς καί περιφρονητικῶς καί τοῦ εἶπαν: «Σύ ὁ οὐτιδανός, ὁ τιποτένιος εἶσαι μαθητής Ἐκείνου. Ἡμεῖς εἴμεθα τοῦ Μωϋσέως». Σέ νέα παρατήρηση τοῦ νέου, γεμάτοι κακία τοῦ λέγουν: «Σύ γεννήθηκες ὅλος μέσα στήν ἁμαρτία καί σύ τολμᾶς νά μᾶς διδάσκῃς;». Καί τόν ἐξεδίωξαν. Οἱ Φαρισαῖοι ἔχουν μπροστά τους τόν θεραπευθέντα τυφλόν. Ἔχουν μάρτυρες τούς παρόντες, τούς γονεῖς τοῦ παιδιοῦ, ἕνα πλῆθος ἀνθρώπων. Ἀπό ὅλους αὐτούς τούς μάρτυρες ἔβγαινε ἕνα συμπέρασμα: Ἡ ἀλήθεια πού ἦταν μία, ὅτι ὁ νέος θεραπεύτηκε ἀπό τόν Χριστόν. Αὐτοί ὅμως δέν θέλουν νά βλέπουν τήν ἀλήθεια. Εἶναι τυφλοί, λοιπόν. Γιατί δέν βλέπουν, καί ἄς εἶναι τά μάτια τους ἀνοικτά. Ἡ ψυχή τους εἶναι σκεπασμένη ἀπό τό φθόνο καί τό πάθος τοῦ ἐγωϊσμοῦ. Αὐτό τό πάθος τούς κάνει νά μείνουν ἀθεράπευτα τυφλοί σ’ ὅλη τους τήν ζωή.
Ἀδελφοί μου! Νά, τώρα τίθεται ἀμέσως τό ἐρώτημα. Ἐμεῖς σέ ποιά ἀπό τίς δύο κατηγορίες ἀνήκομε; Στήν πρώτη κατηγορία εἶναι οἱ ἄνθρωποι μέ τήν καλή διάθεση. Κατηγοροῦν τήν Ἐκκλησίαν ἀπό ἄγνοια, εἶναι μακράν ἀπό τόν Χριστόν, ἀπό ἄγνοιαν. Μόλις ὅμως κάποιος τούς ἐξηγήση, μόλις μάθουν τήν ἀλήθειαν, ἀμέσως γίνεται τό θαῦμα: ὁ Χριστός τούς δίνει τήν δύναμη καί βλέπουν σωστά τά πράγματα μέσα στήν κοινωνία. Θά χρησιμοποιούσαμε μιά λέξη: οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἔχουν τώρα διαύγειαν, θά λέγαμε. Στήν δεύτερη κατηγορία ἀνήκουν οἱ ἄνθρωποι – οἱ Φαρισαῖοι πάσης ἐποχῆς - ὅπου διάφορα συμφέροντα ἀναμεμειγμένα μέ τά πάθη τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, ἔχουν δημιουργήσει ἕνα «πλέγμα ἐνοχῆς», ὥστε νά βλέπουν καί ὅμως νά μήν θέλουν νά δοῦν τήν ἀλήθεια, δηλαδή νά μήν θέλουν νά τήν παραδεχθοῦν. Σέ ποιά κατηγορία τοποθετοῦμε τόν ἑαυτόν μας; Αὐτό εἶναι θέμα προσωπικό. Νά προσέξωμε ὅμως, γιατί ἀλλοίμονο ἄν εἴμεθα στήν δεύτερη κατηγορία...
Ἀδελφοί μου, ὑπάρχουν ἄνθρωποι, πού ἔχουν χάσει τό φῶς τῶν ὀφθαλμῶν τους καί ὅμως «βλέπουν» σωστά τήν ζωή, γιατί ὁ ἐσωτερικός κόσμος τους φωτίζεται ἀπό τόν Χριστό. Ὑπάρχουν καί ἄνθρωποι – μέσα σ’ αὐτούς μπορεῖ νά εἴμεθα και μεῖς – πού , ἐνῶ βλέπουν μέ τά μάτια τοῦ σώματος, ἐν τούτοις ὁ σκοτισμός τῆς ψυχῆς των (ἀπό τά πάθη) δέν τούς ἀφήνει νά δοῦν.
Εὔχομαι νά μᾶς χαρίση ὁ Θεός τό φῶς τό δικό Του, γιά νά βλέπομε σωστά.
Γένοιτο!
Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Χίου






Δευτέρα 14 Μαΐου 2012


ΙΕΡΑ  ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ
 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ  ΚΑΙ  ΕΛΕΝΗΣ

ΕΝΑΝΤΙ  ΚΑΡΡΑΔΕΙΟΥ  ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ  ΣΧΟΛΕΙΟΥ





Την προσεχή Δευτέρα 21 Μαϊου 2012  πανηγυρίζει  μετά πάσης εκκλησιαστικής μεγαλοπρεπείας και λαμπρότητος ο Ιερός Ναός των Αγίων Θεοσέπτων Ισαποστόλων
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ
(έναντι Καρραδείου Δημοτικού Σχολείου).
Ο Μέγας  Πανηγυρικός Εσπερινός  θα αρχίσει  την 7ην μ.μ. της Κυριακής, ο δε Όρθρος μετά της Θείας Λειτουργίας την 7ην πρωϊνή της Δευτέρας.
Τους χορούς των Ιεροψαλτών θα διευθύνει ο Πρωτοψάλτης του Ιερού μας Ναού κ. Θεόδωρος Κουτσούδης.
Προσκαλούνται οι φιλέορτοι Χριστιανοί όπως προσέλθουν εις την ιεράν πανήγυριν.








Ἕτερον Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος πλ. δ’.
Τοῦ Σταυροῦ σου τὸν τύπον ἐν οὐρανῷ θεασάμενος, καὶ ὡς ὁ Παῦλος τὴν κλῆσιν οὐκ ἐξ ἀνθρώπων δεξάμενος, ὁ ἐν βασιλεῦσιν, Ἀπόστολός σου Κύριε, Βασιλεύουσαν πόλιν τῇ χειρὶ σου παρέθετο· ἣν περίσωζε διὰ παντὸς ἐν εἰρήνη, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, μόνε Φιλάνθρωπε.





Ὡς κοινὸν εἶχον γῆς Βασιλεῖς τὸ στέφος,
Ἔχουσι κοινὸν καὶ τὸ τοῦ πόλου στέφος.

Ξύνθανε μητέρι εἰκάδι πρώτῃ Κωνσταντῖνος.


 ΒΙΟΣ  ΑΓΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ & ΕΛΕΝΗΣ
Πηγή: Ορθόδοξος Συναξαριστής
Ως γενέτειρα πόλη του Μεγάλου Κωνσταντίνου αναφέρεται τόσο η Ταρσός της Κιλικίας όσο και το Δρέπανο της Βιθυνίας. Ωστόσο η άποψη που επικρατεί φέρει τον Μέγα Κωνσταντίνο να έχει γεννηθεί στη Ναϊσό της Άνω Μοισίας (σημερινή Νις της Σερβίας). Το ακριβές έτος της γεννήσεώς του δεν είναι γνωστό, θεωρείται όμως ότι γεννήθηκε μεταξύ των ετών 272-288 μ.Χ.

Πατέρας του ήταν ο Κωνστάντιος, που λόγω της χλωμότητος του προσώπου του ονομάσθηκε Χλωρός, και ήταν συγγενής του αυτοκράτορα Κλαυδίου. Μητέρα του ήταν η Αγία Ελένη, θυγατέρα ενός πανδοχέως από το Δρέπανο της Βιθυνίας.

Το 305 μ.Χ. ο Κωνσταντίνος ευρίσκεται στην αυλή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού στη Νικομήδεια με το αξίωμα του χιλίαρχου. Το ίδιο έτος οι δύο Αύγουστοι, Διοκλητιανός και Μαξιμιανός, παραιτούνται από τα αξιώματά τους και αποσύρονται. στο ύπατο αξίωμα του Αυγούστου προάγονται ο Κωνστάντιος ο Χλωρός στη Δύση και ο Γαλέριος στην Ανατολή. Ο Κωνστάντιος ο Χλωρός πέθανε στις 25 Ιουλίου 306 μ.Χ. και ο στρατός ανακήρυξε Αύγουστο τον Μέγα Κωνσταντίνο, κάτι όμως που δεν αποδέχθηκε ο Γαλέριος. Μετά από μια σειρά διαφόρων ιστορικών γεγονότων ο Μέγας Κωνσταντίνος συγκρούεται με τον Μαξέντιο, υιό του Μαξιμιανού, ο οποίος πλεονεκτούσε στρατηγικά, επειδή διέθετε τετραπλάσιο στράτευμα και ο στρατός του Κωνσταντίνου ήταν ήδη καταπονημένος.

Από την πλευρά του ο Μέγας Κωνσταντίνος είχε κάθε λόγο να αισθάνεται συγκρατημένος. δεν είχε καμία άλλη επιλογή εκτός από την επίκληση της δυνάμεως του Θεού. Ήθελε να προσευχηθεί, να ζητήσει βοήθεια, αλλά καθώς διηγείται ο ιστορικός Ευσέβιος, δεν ήξερε σε ποιόν Θεό να απευθυνθεί. Τότε έφερε νοερά στη σκέψη του όλους αυτούς που μαζί τους συνδιοικούσε την αυτοκρατορία. Όλοι τους, εκτός από τον πατέρα του, πίστευαν σε πολλούς θεούς και όλοι τους είχαν τραγικό τέλος. Άρχισε, λοιπόν, να προσεύχεται στον Θεό, υψώνοντας το δεξί του χέρι και ικετεύοντάς Τον να του αποκαλυφθεί. Ενώ προσευχόταν, διαγράφεται στον ουρανό μία πρωτόγνωρη θεοσημία. Περί τις μεσημβρινές ώρες του ηλίου, κατά το δειλινό δηλαδή, είδε στον ουρανό το τρόπαιο του Σταυρού, που έγραφε «τούτῳ νίκα». Και ενώ προσπαθούσε να κατανοήσει τη σημασία αυτού του μυστηριακού θεάματος, τον κατέλαβε η νύχτα. Τότε εμφανίζεται ο Κύριος στον ύπνο του μαζί με το σύμβολο του Σταυρού και τον προέτρεψε να κατασκευάσει απομίμηση αυτού και να το χρησιμοποιεί ως φυλακτήριο πιο πολέμους.

Έχοντας ως σημαία του το Χριστιανικό λάβαρο, αρχίζει να προελαύνει προς την Ρώμη εκμηδενίζοντας κάθε αντίσταση.

Όταν φθάνει στη Ρώμη ενδιαφέρεται για τους Χριστιανούς της πόλεως. Όμως το ενδιαφέρον του δεν περιορίζεται μόνο σε αυτούς. Πολύ σύντομα πληροφορείται για την πενιχρή κατάσταση της Εκκλησίας της Αφρικής και ενισχύει από το δημόσιο ταμείο τα έργα διακονίας αυτής.

Το Φεβρουάριο του 313 μ.Χ., στα Μεδιόλανα, όπου γίνεται ο γάμος του Λικινίου με την Κωνσταντία, αδελφή του Μεγάλου Κωνσταντίνου, επέρχεται μια ιστορική συμφωνία μεταξύ των δύο ανδρών που καθιερώνει την αρχή της ανεξιθρησκείας.

Τα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει ο Μέγας Κωνσταντίνος ήσαν πολλά. Η αιρετική διδασκαλία του Αρείου, πρεσβυτέρου της Αλεξανδρινής Εκκλησίας, ήλθε να ταράξει την ενότητα της Εκκλησίας. Η διδασκαλία αυτή, που ονομάσθηκε αρειανισμός, κατέλυε ουσιαστικά το δόγμα της Τριαδικότητας του Θεού.

Μόλις ο Μέγας Κωνσταντίνος πληροφορήθηκε τα όσα θλιβερά συνέβαιναν στην Αλεξάνδρεια, απέστειλε με τον πνευματικό του σύμβουλο Όσιο, Επίσκοπο Κορδούης της Ισπανίας, επιστολή στον Επίσκοπο Αλεξανδρείας Αλέξανδρο (313 - 328 μ.Χ.) και τον Άρειο. Η προσπάθεια επιλύσεως του θέματος δεν ευδοκίμησε. Έτσι αποφασίσθηκε η σύγκλιση της Α' Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ.

Η περιγραφή της εναρκτήριας τελετής από τον ιστορικό Ευσέβιο είναι ομολογουμένως ενδιαφέρουσα. στο μεσαίο οίκο των ανακτόρων είχαν προσέλθει όλοι οι σύνεδροι. Επικρατούσε απόλυτη σιγή και όλοι περίμεναν την είσοδο του αυτοκράτορα, τον οποίο οι περισσότεροι θα έβλεπαν για πρώτη φορά. Ο Κωνσταντίνος εισήλθε ταπεινά, με σεμνότητα και πραότητα. στην ομιλία του προς τη Σύνοδο χαρακτηρίζει τις ενδοεκκλησιαστικές συγκρούσεις ως το μεγαλύτερο δεινό και από τους πολέμους. Ο λόγος του υπήρξε ευθύς και σαφής. Δεν ήθελε να ασχοληθεί παρά μονάχα με θέματα που αφορούσαν στην ορθοτόμηση της πίστεως. Η κρίσιμη φράση του, «περὶ τῆς πίστεως σπουδάσωμεν», διασώζεται σχεδόν από όλους τους ιστορικούς συγγραφείς.

Μετά το πέρας των εργασιών της Συνόδου ο αυτοκράτορας ανέλαβε πρωτοβουλίες για την εδραίωση των αποφάσεών της. Απέστειλε εγκύκλιο επιστολή προς την Εκκλησία της Αιγύπτου, Λιβύης, Πενταπόλεως, Αλεξανδρείας, στην οποία γνωστοποιεί τις αποφάσεις της Συνόδου. Ο ίδιος γνωστοποιεί προς όλη την επικράτεια της αυτοκρατορίας την καταδίκη του Αρείου και απαγορεύει την απόκτηση και την απόκρυψη των συγγραμμάτων του. Η εντυπωσιακή του όμως ενέργεια είναι η επιστολή του προς τον Άρειο. Επιτιμά τον αιρεσιάρχη και τον καταδικάζει με αυστηρότητα για τις κακοδοξίες του.

Όμως περί τα τέλη του 327 μ.Χ. ο Μέγας Κωνσταντίνος καλεί τον Άρειο στα ανάκτορα. Ο αιρεσιάρχης φυσικά δεν χάνει την ευκαιρία και υποβάλλει μία ομολογία γεμάτη από έντεχνες θεολογικές ανακρίβειες, πείθοντας μάλιστα τον Μέγα Κωνσταντίνο ότι αυτή δεν διαφέρει ουσιαστικά από όσα είχε αποφασίσει η Α' Οικουμενική Σύνοδος. Τελικά ο αυτοκράτορας συγκαλεί νέα Σύνοδο, το Νοέμβριο του 327 μ.Χ., η οποία ανακαλεί τον Άρειο από την εξορία και αποκαθιστά τους εξόριστους Επισκόπους Νικομηδείας Ευσέβιο και Νικαίας Θεόγνιο. Η ανάκληση του Αρείου και η αποκατάσταση των περί αυτών πυροδότησε νέες έριδες πιο κόλπους της Εκκλησίας. Ο Επίσκοπος Αλεξανδρείας Αλέξανδρος και στην συνέχεια ο διάδοχός του Μέγας Αθανάσιος αρνούνται να δεχθούν τον Άρειο στην Αλεξάνδρεια. Ο Μέγας Κωνσταντίνος απειλεί με καθαίρεση τον Μέγα Αθανάσιο, ενώ σε Σύνοδο που συνήλθε στην Αντιόχεια το 330 μ.Χ. καθαιρείται και εξορίζεται από τους αιρετικούς ο Άγιος Ευστάθιος, Επίσκοπος Αντιοχείας (τιμάται
21 Φεβρουαρίου). Η Σύνοδος της Τύρου της Συρίας, που συνήλθε το 335 μ.Χ., καταδικάζει ερήμην με την ποινή της καθαιρέσεως τον Μέγα Αθανάσιο, ο οποίος φεύγει, για να συναντήσει τον Μέγα Κωνσταντίνο.

Είναι γεγονός πως ο Μέγας Κωνσταντίνος δεν έδειξε να αποδέχεται το αίτημα του Μεγάλου Αθανασίου για ακρόαση. Πείσθηκε όμως να τον ακούσει, όταν ο Μέγας Αθανάσιος του απηύθυνε την ρήση: «Δικάσει Κύριος ἀνὰ μέσον ἐμοῦ καὶ σοῦ». Ο Μέγας Κωνσταντίνος κατενόησε την κατάφωρη αδικία και τις άθλιες μεθοδεύσεις σε βάρος του Μεγάλου Αθανασίου και έκανε δεκτό το αίτημά του νά προσκληθούν όλοι οι συνοδικοί της Τύρου και η διαδικασία να λάβει χώρα ενώπιόν του.

Ο Ευσέβιος Νικομηδείας αγνόησε την αυτοκρατορική εντολή. Πήρε μόνο ελάχιστους από τους συνοδικούς και εμφανίσθηκε στον αυτοκράτορα. Ξέχασε όλες τις υπόλοιπες κατηγορίες και για πρώτη φορά έθεσε το θέμα της δήθεν παρακωλύσεως της αποστολής σιταριού προς την Βασιλεύουσα. Ο αυτοκράτορας εξοργίζεται και εξορίζει τον Μέγα Αθανάσιο στα Τρέβιρα της Γαλλίας. Παρά ταύτα δεν επικυρώνει την απόφαση της Συνόδου της Τύρου για καθαίρεση και ούτε διατάσσει την αναπλήρωση του επισκοπικού θρόνου της Αλεξάνδρειας.

Η τελευταία περίοδος της ζωής του Μεγάλου Κωνσταντίνου είναι αυτή που τον καταξιώνει στην εκκλησιαστική συνείδηση και τον οδηγεί στο απόγειο της πνευματικής του πορείας. Ο Άγιος, κατά τον Απρίλιο του 337 μ.Χ., αισθάνεται τα πρώτα σοβαρά συμπτώματα κάποιας ασθένειας. Οι πηγές μάς πληροφορούν πως ο Μέγας Κωνσταντίνος κατέφυγε σε ιαματικά λουτρά. Βλέποντας όμως την υγεία του να επιδεινώνεται θεώρησε σκόπιμο να μεταβεί στην πόλη Ελενόπολη της Βιθυνίας, που είχε ονομασθεί έτσι λόγω της Αγίας μητέρας του. Εκεί παρέμεινε στο ναό των Μαρτύρων, όπου ανέπεμπε ικετήριες ευχές και λιτανείες προς τον Θεό. Ο Μέγας Κωνσταντίνος αντιλαμβάνεται πως η επίγεια ζωή του πλησιάζει στο τέλος της. Η μνήμη του θανάτου καλλιεργείται στην καρδιά του και τον οδηγεί στο μυστήριο της μετάνοιας και του βαπτίσματος. Μετά από αυτά καταφεύγει σε κάποιο προάστιο της Νικομήδειας, συγκαλεί τους Επισκόπους και τους απευθύνει τον εξής λόγο: «Αυτός ήταν ο καιρός που προσδοκούσα από παλιά και διψούσα και ευχόμουν να καταξιωθώ της εν Θεώ σωτηρίας. Ήλθε η ώρα να απολαύσουμε και εμείς την αθανατοποιό σφραγίδα, ήλθε η ώρα να συμμετάσχουμε στο σωτήριο σφράγισμα, πράγμα που κάποτε επιθυμούσα να κάνω στα ρείθρα του Ιορδάνου, στα οποία, όπως παραδίδεται, ο Σωτήρας μας έλαβε το βάπτισμα εις ημέτερον τύπον. Ο Θεός όμως, που γνωρίζει το συμφέρον, μας αξιώνει να λάβουμε το βάπτισμα εδώ. Ας μην υπάρχει λοιπόν καμία αμφιβολία. Γιατί και εάν ακόμη είναι θέλημα του Κυρίου της ζωής και του θανάτου να συνεχισθεί η επίγεια ζωή μας και να συνυπάρχω με το λαό του Θεού, θα πλαισιώσω τη ζωή μου με όλους εκείνους τους κανόνες που αρμόζουν στον Θεό».

Μετά το βάπτισμα ο Άγιος Κωνσταντίνος δεν ξαναφόρεσε τον αυτοκρατορικό χιτώνα, αλλά παρέμεινε ενδεδυμένος με το λευκό ένδυμα του βαπτίσματος, μέχρι την ημέρα της κοιμήσεώς του το 337 μ.Χ. Ήταν η ημέρα εορτασμού της Πεντηκοστής, γράφει ο ιστορικός Ευσέβιος.

Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο περιγράφει ο Ευσέβιος τα γεγονότα, τα οποία ακολούθησαν την κοίμηση του Αγίου. Όλοι οι σωματοφύλακες του αυτοκράτορα, αφού έσχισαν τα ρούχα τους και έπεσαν στο έδαφος, έκλαιγαν και φώναζαν δυνατά, σαν να μην έχαναν το βασιλέα τους, αλλά τον πατέρα τους. Οι ταξίαρχοι και οι λοχαγοί έκλαιγαν τον ευεργέτη τους. Οι δήμοι ήσαν λυπημένοι και κάθε κάτοικος της Κωνσταντινουπόλεως πενθούσε, σαν να έχανε το κοινό αγαθό.

Αφού οι στρατιωτικοί τοποθέτησαν το σκήνωμα του Αγίου σε χρυσή λάρνακα, το μετέφεραν στην Κωνσταντινούπολη και το εναπέθεσαν σε βάθρο στον βασιλικό οίκο. Το ιερό λείψανό του ενταφιάσθηκε στο ναό των Αγίων Αποστόλων.

Δίκαια η ιστορία τον ονόμασε Μέγα και η Εκκλησία Ισαπόστολο.

Σημείωση: Σύμφωνα με άλλες πηγές, ο Άγιος Κωνσταντίνος κατηχήθηκε και βαπτίστηκε από τον Άγιο Σιλβέστρο, Πάπα Ρώμης (βλέπε
2 Ιανουαρίου). Διαβάστε εδώ την πολύ ωραία ανάλυση του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη σχετικά με το θέμα αυτό.

Η Αγία Ελένη γεννήθηκε στο Δρέπανο της Βιθυνίας της Μικράς Ασίας περί το 247 μ.Χ. Φαίνεται ότι ήταν ταπεινής καταγωγής. στην ιστοριογραφία υπάρχει σχετική διχογνωμία ως προς το αν η μητέρα του Αγίου Κωνσταντίνου υπήρξε σύζυγος ή νόμιμη παλλακίδα του Κωνσταντίου του Χλωρού.

Μεταξύ των ετών 272 - 288 μ.Χ. γέννησε στη Ναϊσό της Μοισίας τον Κωνσταντίνο. Όταν, πέντε έτη αργότερα, ο Κωνσταντίνος Χλωρός έγινε Καίσαρας από τον Διοκλητιανό, αναγκάσθηκε να την απομακρύνει, για να συζευχθεί τη Θεοδώρα, θετή κόρη του αυτοκράτορα Μαξιμιανού, και να έχει έτσι το συγγενικό εκείνο δεσμό, ο οποίος θα εξασφάλιζε τη στερεότητα του Διοκλητιανού τετραρχικού συστήματος. Παρά το γεγονός αυτό ο Μέγας Κωνσταντίνος τιμούσε ιδιαίτερα τη μητέρα του. Της απένειμε τον τίτλο της αυγούστης, έθεσε τη μορφή της επί νομισμάτων και έδωσε το όνομά της σε μία πόλη της Βιθυνίας.

Η Αγία έδειξε την ευσέβειά της με πολλές ευεργεσίες και την ανοικοδόμηση νέων Εκκλησιών στη Ρώμη (Τιμίου Σταυρού), στην Κωνσταντινούπολη (Αγίων Αποστόλων), στη Βηθλεέμ (βασιλική της Γεννήσεως) και επί του Όρους των Ελαιών (βασιλική της Γεθσημανή). Η Αγία Ελένη πήγε το 326 μ.Χ. στην Ιερουσαλήμ, όπου «μὲ μέγαν κόπον καὶ πολλὴν ἔξοδον καὶ φοβερίσματα ηὗρεν τὸν τίμιον σταυρὸν καὶ τοὺς ἄλλους δύο σταυροὺς τῶν ληστῶν», όπως γράφει ο Κύπριος Χρονογράφος Λεόντιος Μαχαιράς. Επιστρέφοντας στην Κωνσταντινούπολη, ένα χρόνο μετά την εύρεση του Τιμίου Σταυρού του Κυρίου, η Αγία Ελένη πέρασε και από την Κύπρο.

Η Αγία Ελένη κοιμήθηκε με ειρήνη μάλλον το 327 μ.Χ. σε ηλικία ογδόντα ετών. Ο ιστορικός Ευσέβιος γράφει ότι η Αγία προαισθάνθηκε το θάνατό της και με διαθήκη άφησε την περιουσία της στον υιό της και τους εγγονούς της.

Όπως ήταν φυσικό ο υιός της μετέφερε το τίμιο λείψανό της στην Κωνσταντινούπολη και την ενταφίασε στο ναό των Αγίων Αποστόλων.

Η Σύναξη αυτών ετελείτο στη Μεγάλη Εκκλησία, στο ναό των Αγίων Αποστόλων και στον ιερό ναό αυτών στην κινστέρνα του Βώνου.

Οι Βυζαντινοί τιμούσαν ιδιαίτερα τον Μέγα Κωνσταντίνο και την Αγία Ελένη. Απόδειξη τούτου αποτελεί το γεγονός ότι κατά το Μεσαίωνα ήταν πολύ δημοφιλής στους Βυζαντινούς η απεικόνιση του πρώτου Χριστιανού βασιλέως με τη μητέρα του, που κρατούσαν στο μέσον Σταυρό. Η παράδοση αυτή διατηρείται μέχρι και σήμερα με τα κωνσταντινάτα.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Πρῶτος πέφηνας, ἐν Βασιλεῦσι, θεῖον ἕδρασμα, τῆς εὐσεβείας, ἀπ’ οὐρανοῦ δεδεγμένος τὸ χάρισμα· ὅθεν Χριστοῦ τὸν Σταυρὸν ἐφανέρωσας, καὶ τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν ἐφήπλωσας. Κωνσταντῖνε Ἰσαπόστολε, σὺν Μητρὶ Ἑλένῃ τῇ θεόφρονι, πρεσβεύσατε ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.



Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Κωνσταντῖνος σήμερον, σὺν τῇ μητρὶ τῇ Ἑλένη, τὸν Σταυρὸν ἐμφαίνουσι, τὸ πανσεβάσμιον ξύλον, πάντων μὲν τῶν Ἰουδαίων αἰσχύνην ὄντα, ὅπλον δὲ πιστῶν, ἀνάκτων κατ᾽ ἐναντίων, δι᾽ ἡμᾶς γὰρ ἀνεδείχθη, σημεῖον μέγα, καὶ ἐν πολέμοις φρικτόν.

Μεγαλυνάριον
Τους της ευσέβειας θείους πυρσούς, και των Αποστόλων, θιασώτας και μιμητός, συν τω Κωνσταντίνω, Ελένην την Αγίαν, ως βασιλέων δόξαν, ανευφημήσωμεν.

Σάββατο 12 Μαΐου 2012

Κυριακή 13 Μαΐου 2012 – 

ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

E-mail Εκτύπωση PDF
kyriakisamaritidosΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Ἀριθμός 33
Κυριακή 13 Μαΐου 2012 – ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ
(Ἰωάνν. δ΄ 5 - 42)
*
«Ἐγώ εἰμι ὁ λαλῶν σοι»
Τόν Κύριόν μας Τόν παρομοιάζει τό ἱ. Εὐαγγέλιον μέ τόν Καλόν Ποιμένα. Τό εἶπε ἄλλωστε ὁ Ἴδιος γιά τόν ἑαυτό Του. Εἶναι ὁ Καλός Ποιμήν, πού πάντοτε τρέχει σέ βουνά καί σέ φαράγγια, μέ κρύο, μέ χιόνι, μέ ζέστη νά βρῇ τό χαμένο πρόβατο, νά τό ξαναφέρῃ πάλι στό μαντρί, τήν Ἐκκλησία Του.
Ἐκεῖ θά τό περιποιηθῇ και θά τό ἀναζωογονήσῃ. Ὁ Χριστός θέλει τήν σωτηρίαν ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ψάχνει νά βρῆ καί νά σώσῃ τήν μιά ψυχή, τήν ψυχή τήν βασανισμένη ἀπό τήν ἁμαρτία καί τόν Σατανᾶ. Καί ψάχνει νά τήν βρῇ γιά νά τῆς χαρίσῃ κάτι, πού κανείς ἄλλος δέν μπορεῖ νά τῆς τό προσφέρῃ. Θέλει ὁ Χριστός νά προσφέρῃ στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου τήν Σωτηρία, δηλ. τήν ἀληθινήν Εὐτυχία καί στήν πρόσκαιρη αὐτή ζωή καί στήν αἰωνιότητα.
Αὐτό διακηρύσσει καί σήμερα τό Ἱερόν Κείμενον τοῦ Εὐαγγελίου. Εἶναι μεσημέρι, δώδεκα περίπου ἡ ὥρα. Ὁ Κύριος βαδίζει, καί, μετά ἀπό κοπιαστική πορεία, φθάνει σ’ ἕνα πηγάδι. Τό πηγάδι τοῦ Πατριάρχη Ἰακώβ. Εἶναι κατακουρασμένος ἀπό τήν μεσημεριάτικη πορεία. Ἐκάθισε, λοιπόν, δίπλα στό πηγάδι κι’ ἐζήτησε νά πιῇ νερό ἀπό μιά γυναῖκα πού ἐκείνη τήν στιγμή ἦλθε νά γεμίσῃ τό σταμνί της. Οἱ Μαθητές εἶχαν κατέβη στήν πόλη, γιά νά ἀγοράσουν κάτι γιά φαγητό.
Ὁ τόπος πού συμβαίνουν αὐτά εἶναι ἡ Σαμάρεια, καί ἡ γυναῖκα αὐτή ἦταν Σαμαρείτις. Ἡ ἔχθρα πού ὑπῆρχε μεταξύ Σαμαρειτῶν καί Ἰουδαίων εἶναι γνωστή, ὥστε δέν χρειάζεται νά προσθέσωμε τίποτε. Ὁ Κύριος πιάνει συζήτηση μέ τήν γυναίκα αὐτή κάι ζητεῖ νερό. Ὁ ὅλος αὐτός διάλογος ἀποβλέπει σ’ ἕνα σκοπό. Ὁ Κύριος καί ἐδῶ στό πηγάδι ψάχνει νά βρῇ τήν μιά ψυχή. Μέ τά θεϊκά μάτια Του βλέπει, ὅτι ἡ ψυχή αὐτή εἶναι ἡ Σαμαρείτις καί προσπαθεῖ νά φθάση σιγά - σιγά στό σκοπό Του, πού δέν εἶναι ἄλλος παρά ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς τῆς γυναίκας. Σ’αὐτόν τόν διάλογο φαίνεται καθαρά αὐτή ἡ σωτηριώδης πορεία τοῦ Κυρίου. Παράλληλα διαφαίνεται καί ἡ σταδιακή προσέγγιση τῆς ἁμαρτωλῆς Σαμαρείτιδας: «Κύριε, θεωρῶ ὄτι προφήτης εἶ σύ». Καί λίγο μετά: «Κύριε, οἶδα ὅτι Μεσσίας ρχεται, λεγόμενος Χριστό۠ ὅταν ἔλθῃ Ἐκεῖνος, ἀναγγελεῖ ἡμῖν πάντα». Καί στή συνέχεια πραγματοποιεῖται ἡ μεγάλη ἀποκάλυψη. «Λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς ۠ Ἐγώ εἰμι ὁ λαλῶν σοι». Ἀφῆκεν οὖν τήν ὑδρίαν αὐτῆς ἡ γυνή καί ἀπῆλθεν εἰς τήν πόλιν καί λέγει τοῖς ἀνθρώποις. Δεῦτε, ἴδετε ἄνθρωπον, ὅς εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα, μήτι οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός;».
Τό ἔργον τῆς σωτηρίας τῆς γυναίκας, τῆς Σαμαρείτιδος, ἔχει γίνει. Ἡ Ἐκκλησία τήν τιμᾶ ὡς Ἁγίαν. Προσέλαβε τό φωτεινόν ὄνομα «Φωτεινή». Γιά τό μεταγενέστερον ἔργον της τήν ὠνόμασε καί Ἰσαπόστολο. Καί γιά τό ὑπέρ Χριστοῦ Μαρτύριόν της τήν ἀποκαλεῖ Μεγαλομάρτυρα.
Ἀδελφοί μου, ὁ Κύριος ἦλθε γιά τήν σωτηρία μας. Καί σήμερα βαδίζει ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους τῶν πόλεων καί τῶν χωρίων. Δέν ὑπολογίζει καί τώρα οὔτε τόν κόπο, οὔτε τήν πεῖνα, οὔτε τήν δῖψα. Ψάχνει νά βρῇ στούς δρόμους τῆς πολυβασανισμένης, ἀδιάφορης ἤ καί ἄπιστης κοινωνίας μας τήν μιά ψυχή γιά νά τήν σώσῃ. Αὐτή ἡ ψυχή μπορεῖ νά εἶσθε σεῖς, μπορεῖ νά εἶμαι ἐγώ, ἤ μᾶλλον πιό σωστά: καί ἐσεῖς κι ἐγώ. Ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη τῆς σωτηρίας. Ἔχουμε σκεφθῆ τί ἀγῶνα κάνει ὁ Χριστός γιά τήν σωτηρία μας;πῶς περιμένει; μέ τί λαχτάρα! «Τρέχει ἀπό πίσω μας» στούς δρόμους τῆς ἁμαρτίας πού τρέχουμε, καί μᾶς φωνάζει: Ὤ! ἄνθρωποι, ποῦ πᾶτε; Ἐλᾶτε νά σᾶς σώσω. Ἐλᾶτε νά σᾶς χαρίσω τόν Παράδεισο». Ὤ! ἀλλοίμονον σέ κείνους τούς ἀνθρώπους, πού δέν θά δεχθοῦν νά ἀκούσουν τήν πρόσκληση τοῦ Θεοῦ. Γιατί, τότε θά καταδικασθοῦμε ἀπό τόν Θεό. Τό λέει πολύ χαρακτηριστικά ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: Ἐάν «πᾶσα παράβασις καί παρακοή ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν, πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας;» (Ἐβρ. β΄2). Ἐάν κάθε παράβασις καί παρακοή ἔλαβε δικαίαν ἀνταπόδοσιν καί τιμωρίαν, πῶς ἡμεῖς θά διαφύγουμε τήν τιμωρία, ὅταν ἀμελήσουμε μιά ὄχι μόνο τόσο μεγάλη καί σπουδαία, ἀλλά καί μοναδική Σωτηρία;
Δέν πρέπει νά κάνωμε τό λάθος καί νά ἀμελήσουμε τήν Σωτηρίαν μας.
Γένοιτο !
Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Χίου Ψαρών και Οινουσσών

Σάββατο 5 Μαΐου 2012

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η

  Φέρεται εις γνώση των ευσεβών Χριστιανών  ότι την προσεχή Πέμπτη 10 Μαϊου εις την καθιερωμένη Θεία Λειτουργία που τελείται  στον Αγιο Φανούριο θα παραστεί και θα κηρύξει  τον Θείο Λόγο ο Πανοσιολογιώτατος  Αρχιμανδρίτης κ. Δανιήλ Αεράκης, Ιεροκήρυξ της Ιεράς Μητροπόλεως Νικαίας.
Προσκαλούνται οι ευσεβείς  Χριστιανοί όπως προσέλθουν και αποκομίσουν  πνευματική ωφέλεια.






Κυριακή 6 Μαΐου 2012 – ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

E-mail Εκτύπωση PDF

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός 32

Κυριακή 6 Μαΐου 2012 – ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

(Ἰωάνν. ε΄ 1 - 15)

«Θέλεις ὑγιής γενέσθαι;»
Ἑνός ταλαιπωρημένου ἀνθρώπου τήν ἱστορία περιγράφει τό Ἱερόν Εὐαγγέλιον σήμερα. Ναί, ἦταν ταλαιπωρημένος ἄνθρωπος ὁ παράλυτος τῆς Βηθεσδά.
Ταλαιπωρημένος, γιατί εἶναι ὁ ἴδιος ὑπεύθυνος τῆς καταστάσεώς του. Ποιός ξέρει τί εἴδους πράξεις ἠθικῆς, σωματικῆς καί ψυχικῆς παραλυσίας τόν ὡδήγησαν στή σωματική παραλυσία. Δέν τό λέμε ἐμεῖς αὐτό, τό λέει ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος: Ἔγινες τώρα ὑγιής, ἔγινες καλά, μή, λοιπόν, ξαναμαρτήσης, γιά νά μήν πάθῃς κάτι πολύ χειρότερο. Τό συμπέρασμα βγαίνει μόνο του. Αὐτός ὡδήγησε τόν ἑαυτόν του στήν ἀρρώστεια.
Ταλαιωρημένος, γιατί ἐκεῖ πού βρίσκεται δέν ἔχει κανένα νά τόν βοηθήσῃ, ὥστε, μόλις ταράξη ὁ ἄγγελος τό νερό, νά μπῇ αὐτός πρῶτος. Κάθε φορά κάποιος ἄλλος προλαβαίνει καί ρίχνει ἕνα ἄλλον, καί θεραπεύεται ἀμέσως, ἐνῶ ἐκεῖνος περιμένει...περιμένει...τριάντα ὀκτώ χρόνια. Μιά ἀπελπισία ἔχει καταλάβει τήν ψυχήν του. Ἀπελπισία, γιατί θυμόταν ἴσως ὅλες τίς ἁμαρτωλές του πράξεις καί ὅτι αὐτές ἦταν ἡ ἀφορμή νά φθάσῃ ἐδῶ, πού ἔφθασε. Ἀπελπισία, γιατί εἶναι δίπλα στή θεραπεία καί δέν μπορεῖ νά θεραπευθῇ. Αὐτήν τήν ἀπελπισία τήν ἐκφράζει στόν ἄγνωστο, πού τόν ἐρώτησε: «Κύριε, θέλω νά θεραπευθῶ, ἀλλά δέν ἔχω ἄνθρωπον, νά μέ βοηθήση καί νά μέ ρίξῃ πρῶτον στό νερό, μόλις κουνηθῇ. Μόνος μου σύρομαι καί, ἐνῶ προσπαθῶ, κάποιος ἄλλος προλαβαίνει κάθε φορά». Ἄς προσέξομε, τί λέει τό Ἱερό Κείμενο γιά τόν Κύριο: «Τοῦτον ἰδών κατακείμενον καί γνούς, ὅτι πολύν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει πρός αὐτόν». Δηλαδή ὅλα τά χρόνια τῆς ταλαιπωρίας του, τῆς ἀπελπισίας του, ὅλα τά χρόνια τῆς δοκιμασίας του, ὅλα τά χρόνια τῶν προσπαθειῶν, πού ἔκανε γιά νά μπῇ μέσα στήν κολυμβήθρα καί νά σωθῇ ὁ Χριστός τόν ἔβλεπε, τόν παρακολουθοῦσε. Αὐτός ἐνόμιζεν, ὅτι δέν ἔχει κανένα, καί ὅμως ὁ Χριστός περίμενε τήν κατάλληλη ὥρα. Αὐτό μᾶς βοηθεῖ νά βγάλωμε ἕνα δίδαγμα:ὁ Χριστός φροντίζει γιά ὅλους μας. Ναί, ὁ Χριστός φροντίζει γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ἀκόμα καί γι’ αὐτούς, πού Τόν βρίζουν, Τόν περιφρονοῦν καθημερινῶς, πού ἁμαρτάνουν.
Ἀδελφοί μου, αὐτή ἡ ἀλήθεια θά πρέπει νά ἀφήσουμε νά ἀντηχήςῃ βαθειά μέσα μας. Πόσες φορές νομίζουμε, ὅτι στίς δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς μας δέν ἔχομε κανένα...Νομίζομε, ὅτι στή δυσκολία δέν ὑπάρχει κανείς δίπλα μας, οὔτε συγγενεῖς, οὔτε φίλοι. Βλέπομε, ὅτι ὅλα καί ὅλοι μᾶς ἔχουν ἐγκαταλείψει. Ἕνας ὅμως δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ. Μόνον Ἕνας, ὁ Χριστός. Αὐτός παρακολουθεῖ, περιμένει τήν κατάλληλη εὐκαιρία, τήν κατάλληλη δική μας ψυχική προετοιμασία καί τότε ἐπεμβαίνει. Αὐτό τό πιστεύομε; Αὐτό τό παραδεχόμεθα; Ὅμως εἶναι γεγονός: ὁ Χριστός φροντίζει γιά ὅλους μας.
Εὔχομαι στόν Ἅγιο Θεό νά πιστέψωμε καί νά κατανοήσωμε αὐτή τήν ἀλήθεια. Θά εἶναι ἡ μεγάλη μας παρηγοριά καί ἡ Ἐλπίδα μας!
Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Χίου






Πέμπτη 3 Μαΐου 2012


Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΦΑΝΟΥΡΙΟ

ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ 
ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΞΕΝΙΑΣ
ΤΗΣ ΚΑΛΑΜΑΤΙΑΝΗΣ

Την Πέμπτη 3 Μαϊου, - όπως και κάθε Πέμπτη, -  στο παρεκκλήσιο του Αγίου Φανουρίου Λατομίου  εορτάσθηκε η ιερά μνήμη της Αγίας ενδόξου  Μεγαλομάρτυρος  Ξενίας της Καλαματιανής, προστάτιδα των καρδιοπαθών.  Πολύς κόσμος προσήλθε  να προσκυνήσει την εικόνα της θαυματουργού   Αγίας.  Κατά την Θεία Λειτουργία ο εφημέριος του Ιερού Ναού Παναγίας Λατομιτίσσης πατήρ Βασίλειος Φιλιππάκης ετέλεσε   με ευλάβεια την Ιερά  μνήμη  της Αγίας,  και οι ιεροψάλτες  έψαλλαν  με κάθε βυζαντινή μεγαλοπρέπεια  τη θαυμάσια ακολουθία της Αγίας Ξενίας. 







Σύμφωνα  με μαρτυρίες  της  κυρίας Μαρίας  Μιχ.  Μανουρά,   κάτοικος Βροντάδου, πηγαίνοντας  στην Μυτιλήνη, μία αδελφική της φίλη  εκεί την πήγε στην εκκλησία της Αγίας Ξενίας . Για πρώτη φορά αντίκρυσε την εικόνα η κ. Μαρία, ενώ παράλληλα αντιμετώπιζε κάποια ιδιαίτερα προβλήματα  υγείας.  Της  χάρισε η φίλη της  βιβλίο με τον βίο της Αγίας, εκείνη το διάβασε, πίστεψε τόσο πολύ σ΄αυτή την Αγία  που σε σύντομο διάστημα  τα ξεπέρασε όλα όσα αντιμετώπιζε  παλαιότερα. Εχει  ζήσει κι άλλες πολλές  περιπτώσεις,-  όπως μας περιέγραφε η ίδια, -   που είναι  ολοφάνερη  και θαυματουργή, αρκεί να πιστέψεις  αληθινά και να διαβάσεις το βίο της Αγίας.  Από τότε  η κ. Μαρία  και η οικογένειά της,  κάθε χρόνο  εδώ και μία δεκαετία και πλέον, τελεί την εορτή  προσφέροντας αρτοκλασία, -  η εικόνα αναφέρει χρονολογία αγιογραφίας 2002, -   στις 3 Μαϊου   τιμά την μνήμη της  στην ενορία της Παναγίας της  Λατομιτίσσης, όπου έχει αφιερώσει την Βυζαντινή εικόνα της Αγίας Ξενίας στον  ενοριακό ναό  προς προσκύνηση και αγιασμό των πιστών.





Την ερχομένη Πέμπτη  10 Μαϊου, ανακοίνωσε ο  πατήρ  Βασίλειος   ότι,  στον  Αγιο Φανούριο  θα  έχομε την τιμή και την ευλογία  ενός διαπρεπούς λόγιου Ιεροκήρυκα της Ιεράς Μητροπόλεως Νικαίας  Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης κ.  Δανιήλ Αεράκης, ο οποίος   θα κηρύξει τον Θείο Λόγο.



Επίσης  ανακοίνωσε ότι το Σάββατο  5 Μαϊου  στον Αγιο Φανούριο θα εορτασθεί η ιερά  μνήμη του Αγίου Ενδόξου Οσιομεγαλομάρτυρος  Εφραίμ του νεοφανούς και θαυματουργού.

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012


ΣΑΒΒΑΤΟ   5   ΜΑΪΟΥ 
ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΦΑΝΟΥΡΙΟ
ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗ   ΣΥΝΑΞΗ

Το προσεχές Σάββατο 5 Μαϊου 2012 θα εορτασθεί η ιερά μνήμη του Αγίου Ενδόξου  Οσιομεγαλομάρτυρος  Εφραίμ του  νεοφανούς και θαυματουργού  στον Ιερό Ναό Αγίου Φανουρίου Λατομίου. Προσκαλούνται οι φιλέορτοι χριστιανοί όπως προσέλθουν για συμπροσευχή.



Ακούστε το απολυτίκιο του Αγ. Εφραίμ

Βιογραφία
Ο Άγιος Εφραίμ γεννήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 1384 μ.Χ. Έμεινε ορφανός από πατέρα σε μικρή ηλικία μαζί με τα άλλα αδέλφια του, τη δε φροντίδα τους, μετά τον Θεό, ανέλαβε η ευσεβής μητέρα του. Σε ηλικία 14 ετών εισήλθε στην ακμάζουσα τότε Ιερά Μονή του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου του όρους των Άμωμων (Καθαρών) της Αττικής.

Ο Άγιος Εφραίμ ακολούθησε με ένθεο ζήλο τον Χριστό, και διέπρεψε με την λαμπρότητα της ζωής του και τους πόνους της αθλήσεως του στο ορός των Άμωμων Αττικής (Περιοχή Νέας Μάκρης). Αξιώθηκε ακόμα να λάβει το μέγα Μυστήριο της Ιεροσύνης και το χάρισμα να υπηρετεί το άγιο θυσιαστήριο, σαν άγγελος Θεού, με φόβο Θεού και πολλή κατάνυξη.

Στις 14 Σεπτεμβρίου, γιορτή της ύψωσης του Τιμίου Σταυρού του 1425 μ.Χ., επιστρέφοντας από ένα ασκητήριό του στη Μονή την είδε τελείως κατεστραμμένη και χωρίς Πατέρες, (είχαν σφαγιασθεί από βαρβάρους Τούρκους), συνελήφθη και άρχισαν τα μαρτύρια του, πού τελείωσαν στις 5 Μαΐου 1426 μ.Χ. ήμερα Τρίτη και ώρα 9 το πρωί. Τον κρέμασαν ανάποδα σ' ένα δένδρο, που σώζεται ακόμα, τον κάρφωσαν στα πόδια και το κεφάλι, και τέλος το καταπληγωμένο και μαρτυρικό σώμα του το διαπέρασαν με αναμμένο ξύλο και έτσι παρέδωσε την αγία του ψυχή στον στεφανοδότη Χριστό.

Η εύρεση των μαρτυρικών του λειψάνων, έγινε στις 3 Ιανουαρίου 1950 μ.Χ.

Ο Άγιος Εφραίμ γιορτάζεται δύο φορές το χρόνο, στις
3 Ιανουαρίου η εύρεση των τιμίων λειψάνων του, και στις 5 Μαΐου το μαρτυρικό του τέλος.

πολυτκιον
Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης.
Εν όρει των Αμώμων ώσπερ ήλιος έλαμψας, και μαρτυρικώς, θεοφόρε, προς θεόν εξεδήμησας, βαρβάρων υποστάς επιδρομάς, Εφραίμ Μεγαλομάρτυς του Χριστού, δια τούτο αναβλύζεις χάριν αεί, τοις ευλαβώς βοώσι σοι, δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα.