Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ 
ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΧΙΟΥ, ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ
 κ. ΜΑΡΚΟΥ
 
 Ἀδελφοί μου,
 Ὁ χρόνος, τόν ὁποῖο βιώνουμε, ὡς δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ἔχει ἀρχή, δηλαδή αἰτιώδη ἔναρξη, καί δέν εἶναι «ἄναρχος». Ἐπίσης εἶναι πεπερασμένος καί ἔχει ὅρια, δέν εἶναι οὔτε ἄπειρος οὔτε αἰώνιος («οὐκ ἀΐδιος»). Ὁ χρόνος ξεκινᾶ μέ τή Δημιουργία καί πορεύεται μαζί μέ τόν ἄνθρωπο καί ὁλόκληρη τήν κτίση σέ ἕνα σκοπό, στή «συντέλεια τῶν αἰώνων», δηλαδή στήν ὁλοκλήρωσή τους στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ἡ καινή κτίση, πού ἀποτελεῖ τήν προσμονή τῶν πιστῶν καί εἶναι ἑτοιμασμένη «πό καταβολς κόσμου» (Ματθ. 25, 34), βρίσκεται ἤδη παροῦσα «ν μυστηρί» στήν Ἐκκλησία. Δέν εἶναι σωστό νά τήν νιώθουμε ἀπομακρυσμένη σ’ ἔνα ἀπροσδιόριστο τέλος τοῦ κόσμου, γιατί ἔτσι ἡ πίστη μας καί ἡ προσδοκία της «ζως το μέλλοντος αἰῶνος» ἀτονοῦν καί δέν νιώθουμε τήν πληρότητα τῶν λέξεων «λθέτω βασιλεία Σου».
Στήν Ἐκκλησία καί τήν Θεολογία μας ὁ χρόνος αὐτός δέν εἶναι κάτι τελείως διακριτό ἀπό ἐκεῖνον τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, ἀλλά περικλείει τήν προτύπωση καί τήν πρόγευσή του. Μέ τόν Χριστό ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἀρχίζει ἐντός τῆς ἱστορίας καί τό ἔσχατον     προσφέρεται      στό     παρόν,   μέ     τήν    προοπτική    τῆς «αἰωνιότητος». Αὐτό φανερώνει καί ἡ δοξολογική ἀναφορά μέ τήν ὁποία ἀρχίζει κάθε Θεία Λειτουργία: «Ελογημένη Βασιλεία το Πατρός καί το Υο καί το γίου Πνεύματος νν καί εί καί ες τούς αἰῶνας τν αώνων». Τό χρονικό κορυφώνεται στό αἰώνιο ἤδη ἐδῶ καί τώρα, μέ τήν Ἐκκλησία μας νά γίνεται ὁ μαζί μέ ἐμᾶς καί «λ τ κόσμ συμπαρεκτεινόμενος» Χριστός στόν χρόνο καί τήν ἱστορία. Ὁ χρόνος, πού ἔλαβε τήν ἀρχή ἀπό τόν Δημιουργό Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ, ἁγιάζεται, καί βρίσκει τό τέλος καί τό πλήρωμά του στόν ἴδιο ὡς σαρκωθέντα Χριστό, τόν «μμανουήλ» «Θεόν μεθ’ μν» καί «πάλιν ρχόμενον». Στό Πρόσωπό Του, ὁ «παλαιός τῶν ἡμερῶν» γίνεται «νέος τῶν ἐσχάτων χρόνων», καί ὁ προαιώνιος καί ὑπεράχρονος Θεός Λόγος, ἀπαρχή τῆς καινῆς κτίσεως.
Αὐτήν τήν γεμάτη Χριστό διάσταση τοῦ Χρόνου εὔχομαι νά ζήσουμε ὅλοι μας.
ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2013
Μετά πατρικῶν εὐχῶν
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ο ΧΙΟΥ, ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ  ΜΑΡΚΟΣ

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

ΓΡΑΠΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ
Ἀριθμός 12
Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΙΝ 
 (Ματθ. β΄ 13-23)

«Ποῦ ἐστιν ὁ τεχθείς Βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων;»


Εἶναι γνωστόν εἰς ὅλους μας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὅτι ἡ Γέννησις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος μας, τήν ὁποία μέ θρησκευτική μεγαλοπρέπεια καί εὐλαβική κατάνυξη ἑορτάσαμε πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες, σάν τό μεγαλύτερο γεγονός τῆς ἀνθρωπίνης Ἱστορίας, ἔγινε τό μεγάλο ὁρόσημο στήν Ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας. Τήν ἐχώρισε σέ δύο μεγάλες περιόδους. Τήν «πρό Χριστοῦ» καί τήν «μετά Χριστόν» ἐποχή. Μά εἶναι ἐπίσης γνωστό, πῶς τό θεῖον Βρέφος διῂρησε τόν κόσμο, ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς Γεννήσεως σέ δύο ἀντιμαχόμενα στρατόπεδα. Καί τά δύο ζητοῦν τό Χριστό. Καί τά δύο ἀναζητοῦν τό νεογέννητο Βρέφος. Ὅμως ὁ ۠σκοπός τῆς ἀναζητήσεως στίς δύο αὐτές παρατάξεις εἶναι τόσο διαφορετικός, τόσο ἀντίθετος.
Α΄. Τότε, Τόν ἀναζήτησαν οἱ ποιμένες τῆς Βηθλεέμ, συνεπαρμένοι ἀπό τήν οὐράνια δοξολογία τῶν ἀγγέλων: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ». Ἦρθαν στή φάτνη, γιά νά δοῦν τό θαῦμα καί νά κηρύξουν, πρῶτοι αὐτοί Ἀπόστολοι τό κοσμοσωτήριο γεγονός. Ἔπειτα Τόν ἀνεζήτησαν οἱ σοφοί Μάγοι. Θαμπωμένοι ἀπό τοῦ ἀσυνήθιστου ἀστεριοῦ τήν πρωτοφανῆ λάμψη, ποτισμένοι ἀπό τήν σοφία τῆς Ἀνατολῆς, γιά τόν ἐρχομό τοῦ Μεγάλου Βασιλιᾶ τῆς ἀνθρωπότητας. Γι’αὐτό καί φτάνουν ταπεινοί προσκυνητές τοῦ θείου Βρέφους. Καί δωρητές: «Καί ἀνοίξαντες τούς θησαυρούς αὐτῶν προσήνεγκαν αὐτῷ δῶρα, χρυσόν καί λίβανον καί σμύρναν» (Ματθ. Β΄ 11). Μά κι ἕνας ἀκόμη Τόν ἀνεζήτησεν ۠ ὁ Ἡρώδης, ὁ Βασιλιᾶς τῆς Ἰουδαίας. Πόσο διαφορετική ὅμως εἶναι αὐτή ἡ ἀναζήτηση! Μέ ταραχή, μέ ἀγωνία, μέ μῖσος ἐναντίον τοῦ νεογέννητου Βασιλιᾶ, πού ἀκόμη δέν Τόν γνωρίζει, ζητεῖ πληροφορίες, ἐρευνᾶ «ποῦ ὁ Χριστός γεννᾶται». Τί διαφορά στό σκοπό! Οἱ ποιμένες Τόν ἀναζητοῦν, γιά νά Τόν δοξάσουν. Οἱ Μάγοι Τόν ἀναζητοῦν, γιά νά Τόν προσκυνήσουν καί ὁ Ἠρώδης Τόν ἀναζητεῖ, γιά νά Τόν φονεύσῃ.
Β΄. Ἀλλ’ ὅμως, ἀδελφοί μου, καί σήμερα, ὕστερα, ἀπό δύο χιλιάδων ἐτῶν χριστιανική ζωή, μήπως δέν συμβαίνει τό ἴδιο; Μήπως καί σήμερα, τόσοι καί τόσοι ἄνθρωποι δέν ἀναζητοῦν τόν Χριστό; Μά ἔχουν ὅλοι αὐτοί τόν ἴδιο σκοπό; τόν ἴδιο πόθο; Δυστυχῶς, ὄχι. Ὑπάρχουν βέβαια καί σήμερα – καί ἀλλοίμονον ἄν δέν ὑπῆρχαν - ἄνθρωποι ἁπλοϊκοί καί εὐσεβεῖς, σάν ἐκείνους τούς εὐλογημένους ποιμένες, πού μέ λαχτάρα ἀναζητοῦν, γιά νά δοξολογήσουν τόν Σωτῆρα τους. Ὅπως ὑπάρχουν καί ἄλλοι σοφοί πολλοί, πού ἡ πλατειά καί βαθειά των σοφία, δέν τούς ἐμποδίζει νά γίνουν ταπεινοί προσκυνητές τῆς Μεγάλης καί Τέλειας Σοφίας. Καί γονατίζουν μπροστά στό Χριστό, σάν τούς Μάγους, γιά νά ζητήσουν μέ ταπείνωση τόν θεῖον φωτισμόν καί τήν θεϊκή δύναμη. Μά ὑπάρχουν, δυστυχῶς, καί οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι, πού ζητοῦν τόν Χριστόν, γιά νά Τόν φονεύσουν. Εἶναι οἱ σημερινοί Ἡρώδηδες, πού κομπάζοντας, γιατί ἔτυχε νά βρεθοῦν σέ μιά θέση, ἤ γιατί κατάφεραν νά γεμίσουν τό κεφάλι τους μέ μερικές γνώσεις, ἐπιζήμιες, πολλές φορές, γιά τήν ἀνθρωπότητα καί πού ἡ ψυχή τους κρατεῖται μακρυά ἀπό τόν Χριστόν, ἤ καί παραδομένη στό Σατανᾶ, προσπαθοῦν νά εὕρουν «τό παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό». (Ματθ. 2, 13).
Ἀδελφοί μου! Ὁ Χριστός «κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον» πάντοτε. Ὅσοι Τόν ζητοῦν, γιά νά σωθοῦν, εἶναι κερδισμένοι καί εὐτυχισμένοι. Ὅσοι Τόν ζητοῦν, γιά νά Τόν φονεύσουν, εἶναι - ἀλλοίμονον – καταδικασμένοι εἰς ἀφανισμόν. Ἡ Ἱστορία αὐτό μᾶς διδάσκει. Ἡ πεῖρα τό ἐπιβεβαιώνει. Καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ τό τονίζει: «Οἱ μακρύνοντες ἑαυτούς ἀπό σοῦ, ἀπολοῦνται». «Αὐτοί συνεποδίσθησαν καί ἔπεσον». Ὁ Κύριος μένει εἰς τόν αἰῶνα. Ἄς προσευχηθοῦμε, λοιπόν, στόν νεογέννητο Σωτῆρα μας ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μας καί μέ ὅλη τή δύναμη τῆς χριστιανικῆς μας καρδιᾶς: Κύριε, ὁδήγησε σταθερά τά βήματά μας στό ταπεινό σπήλαιο, γιά νά Σέ δοξάσωμε μαζί μέ τούς ἀγγέλους, νά Σέ ὑμνήσωμε μέ τούς Ποιμένες καί νά Σέ προσκυνήσωμε μέ τούς σοφούς Μάγους. Καί φώτισε τίς διάνοιες τῶν ἀνθρώπων, πού ζοῦν μακρυά ἀπό Σένα, χωρίς Ἐσένα, καί πού ὁ Σατανᾶς καί τό κακό τούς παρέσυρε στό σκοτάδι καί Σέ πολεμοῦν. «Μή στήσῃς αὐτοῖς τήν ἁμαρτίαν ταύτην», ἀλλά στεῖλε στό δρόμο τους ἕνα καινούργιο ἀστέρι, λαμπερό καί φεγγοβόλο, πού θά τούς ὁδηγήσῃ, γιά νά βροῦν καί αὐτοί τή Βηθλεέμ τοῦ οὐρανοῦ. Ἀμήν!
Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

Η ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ  ΕΠΙ ΤΗ ΣΥΝΑΞΗ

ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ  ΘΕΟΤΟΚΟΥ  
 ΤΗΣ  ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ 


Με  λαμπρότητα και εκκλησιαστική μεγαλοπρέπεια τελέσθηκαν οι ιερές ακολουθίες  στην ενορία μας,   ανήμερα και την ημέρα των Χριστουγέννων,  καθώς και  ο Πανηγυρικός Όρθρος και η Θεία Λειτουργία  την Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012, εορτή της Υπεραγίας Θεοτόκου της Οδηγητρίας.

Η εικόνα της Παναγίας η οποία δεσπόζει εδώ και πολλά - πολλά χρόνια εντός του Ιερού μας Ναού είναι ολοφάνερη και θαυματουργή. Κόσμος πολύς προσήλθε την Τετάρτη το πρωί να λειτουργηθεί και να προσευχηθεί στην Υπεραγία Θεοτόκο.

Εις την Πανηγυρική Θεία Λειτουργία συμμετείχε και  ο Ιεροδιάκονος της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου Δημήτριος Μαστρογιαννάκης, έψαλλαν και οι μαθητές  της Βυζαντινής μουσικής του Κουκουναρείου Πνευματικού Κέντρου της ενορίας μας υπό την διεύθυνση  του Χοράρχου  τους και Πρωτοψάλτη του Ιερού μας Ναού κ. Θεοδώρου Κουτσούδη.

Ο εφημέριος του Ιερού μας Ναού Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Ν. Φιλιππάκης φροντίζοντας τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια, λειτούργησε με ευλάβεια και κατάνυξη  όλες αυτές τις εορταστικές ημέρες των εορτών.

 Με την καθοδήγηση και την επίβλεψη του π. Βασιλείου όλα προετοιμάστηκαν  όσο το δυνατόν καλύτερα εντός και εκτός του Ιερού μας Ναού. Η καθαριότητα, ο στολισμός,  το αμέριστο ενδιαφέρον του για την εκκλησία μας, δίνει την απαιτούμενη ζωντάνια  που χρειάζεται κάθε ενορία.

Στην ομιλία του  ο π. Βασίλειος απευθυνόμενος  στο εκκλησίασμα  τόνισε ότι θα πρέπει όλοι μας να βρισκόμαστε  κάτω από τη σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου για να μας βοηθάει και να μας σκεπάζει αυτές τις δύσκολες ημέρες που διανύομε. Μας ευχήθηκε και του χρόνου να είμαστε όλοι καλά και υγιείς να ξαναεορτάσομε, προσκαλώντας όλους να παραβρεθούν  και να συμμετάσχουν εις την λατρευτικήν σύναξη  της 1ης Ιανουαρίου 2013  επί τη εορτή  της περιτομής του Ιησού Χριστού,  και του Αγίου Βασιλείου, όπου στο τέλος της Θείας Λειτουργίας θα ευλογήσει και θα κόψει την καθιερωμένη  Βασιλόπιττα.

 Την Θεία Λειτουργία έκλεισε ο ιερέας μαζί με τον διάκονο ψέλνοντας τα ωραιότατα μεγαλυνάρια  της Υπεραγίας Θεοτόκου της Οδηγητρίας προστάτιδα του Ιερού μας Ναού κάνοντας το εκκλησίασμα να συγκινηθεί και να δακρύσει.

«Ηκουσας Παρθένε εν Βηθλεέμ ύμνον των Αγγέλων και ποιμένων μακαρισμόν νύν εν Λατομίω των Ορθοδόξων αίνον ούς άγεις προς τον πλάστην ως Οδηγήτρια.

Αλαλα τα χείλη των ασεβών την μη προσκυνούντων την εικόνα σου την σεπτήν την ιστοριθείσα υπό του αποστόλου Λουκά ιεροτάτου την Οδηγήτριαν».



Την εορτή τίμησαν με την παρουσία τους πολλοί επιστήμονες, ιατροί, επιχειρηματίες, καθηγητές, επώνυμοι και ανώνυμοι και  πλήθος κόσμου.

Ένα ωραιότατο και πλούσιο κέρασμα με ζεστό καφεδάκι απόλαυσαν όλοι οι πιστοί με διάφορα γλυκίσματα στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο. Η περιποίηση, η ζεστασιά και η φιλοξενία είναι το προτέρημα που έχει η ενορία μας. Και του χρόνου με υγεία.










Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

ΓΡΑΠΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ
Ἀριθμός 11
Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ
 (Ματθ. α΄ 1-25)

«Ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει...»



Τό λόγια αὐτά, παρμένα ἀπό τό Βιβλίο τοῦ Ἡσαΐου, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος σήμερα, γιά νά μᾶς δείξῃ, πώς ἐκπληρώνεται ἡ προφητεία αὐτή μέ τή Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου. Ἐπί τέλους! Ἔρχεται ἡ προσδοκία τῶν Ἐθνῶν. Ἔρχεται ὁ Μέγας ἀναμενόμενος. Ἔρχεται ὁ Μεσσίας, ὁ Λυτρωτής, ὁ Χριστός. Ἔρχεται σ’ἕνα κόσμο ἀγνώριστο ἀπό τήν ἁμαρτία. Ἀλήθεια!... Πῶς ἦταν ὁ κόσμος πρό τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Χριστοῦ, καί πῶς ἔγινε μετά ἀπό τήν κοσμοσωτήρια Γέννηση!...

Α΄. Μέσα στόν κῆπο τῆς Ἐδέμ, μέσα στόν Παράδεισο, ἔζησε τό πρῶτο ἀνθρώπινο ζευγάρι. Ὅμως ἡ παρακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀπεμάκρυνε τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν πηγή τῆς εὐτυχίας καί σιγά – σιγά τόν ἔρριξε στό σκοτάδι τῆς ἀγνωσίας καί τῆς ἠθικῆς διαφθορᾶς. Οἱ λαοί, ἀνάλογα μέ τήν ψυχοσύνθεσή τους καί τίς συνήθειές τους, ἀνάλογα ἀκόμη μέ τούς πόθους τους καί τίς ἐπιδιώξεις τους, ζητοῦσαν τή λύτρωση, πού ὅμως δέν φαινόταν πουθενά. Οὔτε στίς τελετές τῶν Ρωμαίων, οὔτε στά Μυστήρια τῶν Αἰγυπτίων καί τῶν Ἑλλήνων, οὔτε ἀκόμη καί στίς θυσίες τῶν Ἑβραίων, πού εἶχαν καταντήσει τυπικές καί ἀνούσιες. Βαρετές, ἀκόμη καί στόν ἴδιο τόν Θεό, πού μηνοῦσε θεόπρεπα, μέ τό στόμα τοῦ Προφήτου Ἀμώς: «Μεμίσηκα, ἀπῶσμαι ἑορτάς ὑμῶν καί οὐ μή ὀσφρανθῶ θυσίας ἐν ταῖς πανηγύρεσιν ὑμῶν»(Ἁμ. 5, 21).
Β΄. Αὐτή ἦταν ἡ τραγική κατάσταση τῆς ἀνθρωπότητας. Καί μέσα σ’ αὐτό τό σκοτάδι καί τό χάος, μέσα σ’αὐτήν τήν ἀποπνικτική, γιά τή ψυχή, ἀτμόσφαιρα ἔρχεται ὁ Λυτρωτής. Δοξολογοῦν οἱ Ἄγγελοι, χαίρονται τά πνεύματα τῶν δικαίων, ἀπό τόν Ἀδάμ καί τούς Πατριάρχες μέχρι τά ἑκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων, πού πέθαναν, στό διάστημα τῶν αἰώνων, μέ τή λαχτάρα τῆς σωτηρίας, πού μόνο σάν ὄνειρο μποροῦσαν νά φανταστοῦν. «Ἴδε ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου (Ἰωάνν. 1, 21) βροντοφωνεῖ ὁ Πρόδρομος στίς ὄχθες τοῦ Ἰορδάνη, τοῦ ἱεροῦ πιά γιά τούς χριστιανούς ποταμοῦ. «Ἐπεφάνη ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις»(Τίτ. 2, 11). Καί μόνον οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι τῆς γῆς, δυστυχῶς, δέν μπόρεσαν νά καταλάβουν καλά, ποιόν Μεγάλον Ἐπισκέπτη ἐφιλοξένησε ὁ πλανήτης μας. Ἀπ’ αὐτή τή στιγμή ὁ Σατανᾶς μέ ὅλη τή μυσαρή ἀκολουθία του, μέ ὅλα τά λυσσασμένα ὄργανά του, βρυχᾶται, «ὡς λέων ὀρυόμενος» ζητῶντας νά καταστρέψῃ τό ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Κτυπημένος, γιατί κλονίσθηκε ἡ λατρεία του, λυσσασμένος, γιατί δέν τοῦ ἔμεινε πιά καιρός, γιά νά ὁλοκληρώσῃ τό καταχθόνιο ἔργο του, κυνηγᾶ τόν Ἰησοῦ ἀπό τή φτωχική φάτνη τῆς Βηθλεέμ, ὡς τό κενό μνημεῖο τῆς Ἀναστάσεως. Καί ἔπειτα τούς Ἀποστόλους, τούς Ἁγίους καί τούς πιστούς. Ὅμως ἡ δύναμή του πιά ἐξουδετερώνεται. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἱδρύεται πάνω στή γῆ μας. Καί ὁ κάθε ἄνθρωπος ἀπαλλαγμένος ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας, προσφέρει τήν ψυχή του στόν Ἰησοῦ, ἐξαγνισμένη καί φωτισμένη καί Ἐκεῖνος τοῦ χαρίζει τήν εἰρήνη καί τή χαρά.
Ἀδελφοί μου! Σέ δύο ἡμέρες ὁλόκληρη ἡ χριστιανοσύνη θά γιορτάσῃ τά Γενέθλια τοῦ Θεανθρώπου. Τά δῶρα θά πηγαίνουν καί θά ἔρχωνται. Οἱ εὐχετήριες κάρτες θ’ ἀνταλλάσονται, γιά νά στείλουν καί νά φέρουν εὐχές. Οἱ χαρούμενες Χριστουγεννιάτικες ἐκδηλώσεις, θά σκορπίσουν τό γέλιο, ἴσως καί τή χαρά. Μέ τό ἰδιαίτερο στόλισμα, πού μέ γοῦστο καί φροντίδα θά προσπαθήσουν οἱ χριστιανοί νά στολίσουν τά σπίτια τους, τά καταστήματα, τίς πλατεῖες καί τούς δρόμους ἀκόμη, θά δοθῇ ἐξωτερικά, ἕνα ἑορταστικό χρῶμα γύρω μας. Καλά, βέβαια, καί εὐλογημένα ὅλ’ αὐτά. Ὅμως στό βάθος, ὅλης αὐτῆς τῆς ὑποθέσεως, τί ὑπάρχει; Μήπως χάρη σ’ αὐτά θά γεννηθῇ ὁ Χριστός μας; Ἤ μήπως ἡ φάτνη τῆς καρδιᾶς μας καί τό σπήλαιο τῆς ψυχῆς μας θά μείνουν ἄδεια, γιατί θά λείπῃ ἀπ’ αὐτά ἡ φλόγα τῆς πίστεως, ἡ θαλπωρή τῆς ἀγάπης καί ἡ ζεστασιά τῆς καλωσύνης καί τῆς καταλλαγῆς μέ τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους;
Ἄς εὐχηθοῦμε τό θεῖον Βρέφος νά βρῆ καθαρό καί εὐπρεπισμένο τό σταῦλο τῆς ψυχῆς τοῦ κάθε χριστιανοῦ, νά γεννηθῇ μέσα μας καί νά μᾶς ἀναγεννήσῃ μέ τή χάρη καί τήν εὐλογία Του. Γένοιτο!
 Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

ΕΟΡΤΙΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΑΟΙΔΗΜΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ 
ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

ΚΥΡΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ  Δ’ (1979 – 2011)


Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΕΦΗΜΕΡΙΟΥ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΗΣ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Ν. ΦΙΛΙΠΠΑΚΗ ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΧΙΟΥ  ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Δ’



          Τη Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012 εορτή του Αγίου Διονυσίου ο εν Αιγίνης, ετελέσθη Ιερό Μνημόσυνο  εις ανάμνηση της εορτής του αοιδίμου Μητροπολίτου Χίου κυρού  ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Δ’, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου Ψαρών και Οινουσσών κ. ΜΑΡΚΟΥ, πλαισιωμένος  από  ιερείς και διακόνους.
        Παραθέτομε κατωτέρω  την ομιλία  του εφημερίου μας π. Βασιλείου  Ν. Φιλιππάκη.







«Δίκαιοι είς τον αιώνα ζώσι
και εν Κυρίω ο μισθός αυτών»
                                                                  (Σ. Σολομώντος)
Σεβασμιώτατε πάτερ και Δέσποτα.
       Όταν εκφωνεί κανείς επιμνημόσυνο λόγο κινδυνεύει να υπερβάλει και να αποδίδει στον κοιμηθέντα  αρετές και προτερήματα περισσότερα από όσα είχε.
         Στην περίπτωση του αειμνήστου Μητροπολίτου Χίου, Ψαρών και Οινουσσών κυρού ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ του Δ., πνευματικού μας πατέρα, συμβαίνει το αντίθετο. Όσα εγκωμιαστικά  και να αναφέρουμε  θα είναι κατώτερα της πραγματικότητας. Όπως σημειώνει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος στον Επιτάφιο λόγο του στην αδελφή του Γοργονία, «Δεν κατέχομαι από τον φόβο αυτό, μήπως  προσπεράσω την αλήθεια. Το αντίθετο φοβούμαι, μήπως υστερήσω της αλήθειας.
        Η στιγμή αυτή,  κατά την οποία συγκεντρωμένοι στον πάνσεπτο τούτο,  ιστορικό και μεγαλόπρεπο Μητροπολιτικό Ιερό Ναό του Θεού, τελούμε το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας  εις τιμή και μνήμη  του μακαριστού επισκόπου μας, είναι ιερή και συνάμα γεμάτη συγκίνηση και πόνο.  Για όλους μας,  προπαντός όμως για τον ιερό κλήρο  και τον πιστό λαό της Μητροπόλεώς μας.
        Ιερή  λέγω, γιατί συγκεντρωμένοι γύρω από την Αγία Τράπεζα, όλοι εμείς παρακαλούμε «τον Θεόν των πνευμάτων και πάσης σαρκός», για τον κυρό  Ιεράρχη μας, να τον αναδείξει πολίτη  της επουράνιας Βασιλείας Του, δίνοντάς του συγχώρηση για ότι ως άνθρωπος με ατέλειες αμάρτησε στην επίγεια ζωή του.
       Είναι όμως και ώρα γεμάτη  από συγκίνηση και πόνο, για τον προσωρινό χωρισμό του πνευματικού μας πατέρα από τα πνευματικά  του   παιδιά.
Ο χωρισμός αυτός έστω και προσωρινός, είναι   πικρός  και   προκαλεί   λύπη.
     Αυτός όμως που γλυκαίνει  τον πόνο μας είναι η ελπίδα στο Χριστό και στην παντοτεινή ζωή,  που εκείνος  μας  χαρίζει, όπως τονίζει ο Αγιος  Γρηγόριος ο Θεολόγος στο λόγο του στο Μέγα Αθανάσιο, λέγοντας,  «Θεώ γαρ ζώσι πάντες οι κατά Θεόν ζήσαντες» (εξακολουθούν  να ζουν ενώπιον του Θεού όποιοι έζησαν κατά το θέλημά Του, ακόμη και αν φύγουν από την ζωή).
        Σήμερα που τελούμε το μνημόσυνό του, μπορούμε να υπερτονίσουμε ότι «και το όνομα αυτού ζή και τον έπαινον αυτού  εξαγγέλλει η Εκκλησία».
        Η κοίμησή του συνέβαλε να συνειδητοποιήσουμε την αξία του επισκόπου, που είχαμε, τις πολλές και μεγάλες αρετές του, την πολύτιμη πολυχρόνια ποιμαντική  του   προσφορά.
        Πράγματι το όνομά του «ζη», βρίσκεται καθημερινά στα χείλη όλων μας, και αυτό αποτελεί ένα αδιάκοπο εκκλησιαστικό μνημόσυνο, από την μια πλευρά  του  εκκλησιαστικού   πληρώματος  της εκκλησιαστικής   περιοχής μας και από την άλλη,  όλων εκείνων τους οποίους   ο αοίδιμος  γέροντας υπηρέτησε και συνδέθηκε  στενά   μαζί τους. 
      Στο πρόσωπό του, εφαρμόζονται   περίτρανα  τα λόγια  του   Σοφού Σειράχ, «εν συντελεία ανθρώπου, αποκάλυψις έργων και ζωής» (11,37) δηλαδή όταν τελειώσει η επίγεια ζωή του ανθρώπου, θα γίνει αποκάλυψη και φανέρωση των έργων του).  Η φανέρωση τόσο των έργων του όσο και της ζωής του, που είναι  ευχάριστα στον Θεό υπηρετούν το πνευματικό οικοδόμημα της Εκκλησίας Του.
         Υπήρξε  ο σήμερα  μνημονευόμενος   όντως  Επίσκοπος  του Θεού, πράος και συγκαταβατικός, ωφέλιμος  σε πολλούς, Χριστοκεντρικός στην πίστη και τη ζωή,  ιεροπρεπής, με ήθος αυστηρό και ακέραιο. Το εκκλησιαστικό του φρόνημα εξόχως ανεπτυγμένο, ταπεινός, ευλαβής, δίκαιος, φιλόθεος και φιλάνθρωπος. Ειρηνικός  και ειρηνοποιός, ομολογητής, αγωνιστής αλλά και μαχητικός όταν κινδύνευε η πίστη μας. Φορέας και μεταφορέας πολλών χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, εσωτερικών και εξωτερικών. Είχε το χάρισμα της ησυχίας, το οποίο καλλιεργούσε με επιμέλεια.
     Χωρίς να συμβιβάζεται  σε  θέματα πίστεως και πνευματικής ζωής κατόρθωνε να πλησιάζει το ιδεώδες του Αποστόλου Παύλου, που μας διδάσκει «ει δυνατόν μετά πάντων ανθρώπων ειρηνεύεται»(Ρωμ. 12,18). Όσο εξαρτάται από σάς να έχετε ειρηνικές σχέσεις με όλους τους ανθρώπους).
    Ήταν σοβαρός   ιερουργός  του Ευαγγελίου και της ευχαριστιακής σύναξης, και χαρισματούχος λειτουργός, προικισμένος  με το εξόχως πλούσιο φωνητικό και μουσικό του τάλαντο.
       Στους Ιερούς Ναούς που περιόδευε, στις τρείς και παραπάνω  δεκαετίες της διακονίας του, χωρίς να κάνει παρατηρήσεις, επέβαλλε την ιεροπρέπεια και την δική του παρουσία.
       Οντως  ήταν κληρικός με την σύνεση των Αγίων και την σωφροσύνη των δικαίων. Κατά το μακροχρόνιο διάστημα, που   κρατούσε  το πηδάλιο της πνευματικής διακυβέρνησης της επισκοπής του, αποδείχθηκε σοφός  οιακοστρόφος.
    Η διοίκηση που είναι έργο επίμοχθο και λεπτό, έρχεται να αποκαλύψει συνήθως και τον χαρακτήρα και την ψυχοσύνθεση  εκείνου που την ασκεί. Και είναι αλήθεια, ότι ο αοίδιμος εδώ έδειξε ένα πλούτο αρετών που στόλιζαν την προσωπικότητά του.
   Ιδιαίτερα στις  σχέσεις  του  με τους Ιερείς και τους συνεργάτες του, υπήρξε και πατέρας και αδελφός.
        Ακόμη ήτο συμπαραστάτης στους πόνους, θλίψεις, θανάτους , αλλά και στις χαρές. Βρισκόταν  παρών και ευλογούσε και αγίαζε με την αρχιερατική του χάρη.
       Ενίσχυε τους πιστούς, στήριζε   τους  αρρώστους,  βοηθούσε  τα ορφανά, ελεούσε τους πτωχούς,  προσευχόταν για όλους, και ήταν πολύ κοντά στα μαθητικά νειάτα,  θεωρητικά και πρακτικά.
         Του χρωστάμε πολλά, οι περισσότεροι ιερείς της Μητροπολεώς μας, την ιερωσύνη μας,  και το πλήρωμα της εκκλησίας μας τη σχέση του με τα μυστήρια της Εκκλησίας του Χριστού.
 Πραγματικά του ταιριάζουν τα λόγια του Θεοδώρου του Στουδίτη.  Η κοίμηση των φιλαρέτων ανδρών είναι το τέλος των λυπηρών, αλλά και η αρχή των αγαθών.
       Αξιοσέβαστε πατέρα και  γέροντά μας,                                                                                                                                                                                
Κλήρος και λαός  με πρωτοστάτη και πρωτοπόρο το νέο Επίσκοπό μας, τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Χίου, Ψαρών και Οινουσσών κ. ΜΑΡΚΟ, πνευματικό σου παιδί, Επίσκοπο έμπειρο και σεμνό που γνωρίζουμε όλοι μας ότι τον αγαπούσες και ότι όταν περιστάσεις  δύσκολες το κάλεσαν  έγινε άγγελος φτερωτός και έτρεξε να σου συμπαρασταθεί, τελούμε σήμερα το εόρτιο  μνημόσυνό σου.
Αυτή την ώρα, κατά τον Αγιο Γρηγόριο το Θεολόγο, μας εποπτεύεις  άνωθεν και εμείς παρακαλούμε  τον Πανοικτίρμονα Κύριο να σε αναπαύσει εν ειρήνη έχοντας τον Χριστό που αγάπησες φως και χαρά και να σου ανοίξει τις πύλες του Παραδείσου.
       Δεν θα λησμονήσουμε ούτε την πνευματική σου κληρονομιά   που μας   άφησες, ούτε το γλυκύ και χαριτωμένο σου πρόσωπο.
           Τα πνευματικά σου αναστήματα, καθώς θα διαπλέουμε το πέλαγος  της ζωής , που είναι πολυκύμαντο και ταραχώδες, θα αντλούμε από τη σεβαστή σου   μορφή έμπνευση και παρηγοριά.
      Παράλληλα σου υποσχόμαστε πως δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ.
       Η μνήμη σου  θα παραμένει αιώνια  στις   καρδιές μας.
      Θα θυμούμαστε  πάντοτε την σεβάσμια μορφή σου, τα λόγια σου, την αγάπη σου, την πατρική σου στοργή, τους κόπους και τους μόχθους σου, καθώς και την μαρτυρία της ζωής σου κοντά στο Θεό.
       Σε παρακαλούμε τώρα που λειτουργείς στο υπερουράνιο και νοερό θυσιαστήριο του Θεού, να προσεύχεσαι για όλους μας και ιδιαίτερα για τον επάξιο διάδοχό σου στο πηδάλιο της ακριτικής μαρτυρικής και αγιοτόκου νήσου, της Ιεράς Μητροπόλεώς μας.
      
Σεβασμιώτατε,
Ας παρακαλέσουμε το Δεσπότη μας Χριστό να τον δοξάσει περίλαμπρα στο επουράνιό Του θυσιαστήριο και ο Κύριός μας με τις πρεσβείες της Κυρίας Θεοτόκου και των Αγίων Πάντων να μας αξιώσει να συναντηθούμε στο ατελεύτητο πανηγύρι της Βασιλείας Του.
       Ας μας σκεπάζει γέροντά μας όλους η ευλογία σου και ας μας εμπνέει το υψηλό υπόδειγμά σου.
     Ο Διονύσιος δεν θα μας ξεχάσει.  Ας μην τον ξεχάσουμε και εμείς.                                                                      
                                                                                                                                                                           
                                                                       +ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ν. ΦΙΛΙΠΠΑΚΗΣ
Εν Χίω τη 17ηνΔεκεμβρίου 2012

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

ΤΟ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟ ΕΡΓΟ 
ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΜΑΣ



Εν όψει των εορτών των Χριστουγέννων   ο εφημέριος του Ιερού μας Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης, πρότεινε   συνάντηση των κυριών που αποτελούν  το Φιλόπτωχο Ταμείο της Παναγίας Λατομιτίσσης,  προκειμένου να  συζητήσουν και να αποφασίσουν από κοινού, σε ποιες άπορες οικογένειες θα προσφέρουν και φέτος   διάφορα τρόφιμα.
Πρόθυμες  οι κυρίες  της Φιλοπτώχου  προσήλθαν στην πρόσκληση του π. Βασιλείου και  με την καθοδήγηση του ιερέα ετοίμασαν και κατέγραψαν τα άτομα που πραγματικά είχαν ανάγκη βοηθείας.  Η διοργάνωση, η  εχεμύθεια,  και η υπευθυνότητα  σ’ αυτή την συγκέντρωση είναι το παν, μας τόνισε ο ιερέας και όλες οι κυρίες το έπραξαν στο έπακρο. Ένα πλούσιο έργο διοργανώνει καθ΄όλο το έτος κρυφά, φανερά ο Ιερός Nαός Παναγίας Λατομιτίσσης καθώς και το Φιλόπτωχο Ταμείο του Ναού μας. Υπάρχει πόνος, θλίψη, και  πολλά οικονομικά προβλήματα σε πολύ κόσμο το τελευταίο διάστημα. Η εκκλησία ήταν είναι και θα είναι πάντα κοντά στον συνάνθρωπό μας. Εβδομήντα και πλέον οικογένειες βοηθήθηκαν και φέτος  από το Φιλόπτωχο Ταμείο της Παναγίας μας.
Ολοι ευχαρίστησαν τον ιερέα και τις κυρίες της Φιλοπτώχου, για το θεάρεστο έργο που προσφέρουν.

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Ἀριθμός 10

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012
ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ - ΤΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ
 (Λουκ. ιδ΄ 16-24)

«Ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἑστι πάντα»


Μέσα σέ μιά ἀτμόσφαιρα εἰλικρινοῦς φροντίδας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, μά καί εὐχάριστης διαθέσεως ἑτοιμάζει τό Μεγάλο Δεῖπνο ὁ ἄρχοντας τῆς σημερινῆς παραβολῆς. Θέλει καί ἐπιθυμεῖ οἱ προσκεκλημένοι του νά φύγουν εὐχαριστημένοι, μετά ἀπό τό μεγάλο ἐκεῖνο τραπέζι. Γι’ αὐτό ἐφρόντισε, ὥστε ὅλα τά ἐδέσματα νά εἶναι πλούσια καί ἐκλεκτά. Κι ἀφοῦ μέ προσωπική ἐπιστασία, ὡς τίς λεπτομέρειες, ἑτοίμασε τό βραδυνό ἐκεῖνο φαγητό, ἔστειλε μέ τούς δούλους του τήν πρόσκληση: «Ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα».
Α΄. Ὅμως δυστυχῶς, στήν τόσο τιμητική πρόσκληση, δέν ἀνταποκρίθησαν οἱ προσκεκλημένοι. Ὁ πρῶτος βρῆκε ὡς δικαιολογία, ὅτι ἀγόρασε ἀγρόν. Ὁ δεύτερος, ὅτι ἀγόρασε πέντε ζεύγη βοδιῶν. Καί ὁ τρίτος, ὅτι ἐνυμφεύθη καί, ἑπομένως, οἱ οἰκογενειακές ὑποχρεώσεις δέν τοῦ ἀφήνουν περιθώρια, γιά τήν ἐκπλήρωση καί ἄλλων ὑποχρεώσεων. «Ἔχε με παρῃτημένον» εἶναι ἡ τραγική ἀπάντηση τῶν ἐκλεκτῶν, πού προκαλεῖ καί τήν δίκαιη ἀγανάκτηση τοῦ πλουσίου ἄρχοντα. «Οὐδείς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου». Πόσο μοιάζουν, ἀλήθεια, οἱ τρεῖς αὐτοί τύποι τῶν προσκεκλημένων μέ τίς τρεῖς κατηγορίες πολλῶν σημερινῶν χριστιανῶν. Δυστυχισμένοι ἄνθρωποι! Δέν ἔχουν ζυγώσει ποτέ, μά ποτέ στή ζωή τους στ’ Ἅγια, στό Πανάγιο αὐτό τραπέζι, στό Μυστήριο τῆς θ. Εὐχαριστίας, πού κάθε τόσο ἑτοιμάζει γιά μᾶς ὁ Μεγάλος Βασιλιᾶς, ὁ Χριστός. «Μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης προσέλθετε». Καί ὅμως! «Ἀγρόν ἠγόρασα», δικαιολογεῖται ὁ ἕνας, ἔχω ὑποχρεώσεις, ἔχω ἀνάγκες, πρέπει νά οἰκονομήσω χρήματα, ἀκίνητα, πλοῦτο. Δέν ἔχω καιρό. «Ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε», προφασίζεται ὁ ἄλλος. Θέλω νά ἀνέβω σέ θέσεις, νά διοικήσω κόσμο, νά φροντίσω, γιά τήν προβολή τοῦ ὀνόματός μου στίς ἐφημερίδες, στό ραδιόφωνο, στήν τηλεόραση ἤ νά ἀσχοληθῶ μέ τήν ἐπιστήμη μου. Δέν διαθέτω χρόνο γιά τέτοια πράγματα. «Γυναῖκα ἔγημα» λέγει ὁ τρίτος. Ἐδημιούργησα οἰκογένεια. Ἔχω ἄλλες ὑποχρεώσεις τώρα. Εἶμαι νέος. Θέλω νά γλεντήσω τή ζωή. Ἔχω καιρό! Ὅταν γεράσω, βλέπομε. Ἄσε με τώρα.
Β΄. Μά δέν ἀπέχουν πολύ καί αὐτοί, πού προσέρχονται στό θεῖο Μυστήριο καί κοινωνοῦν μιά ἤ δυό φορές τό χρόνο ἤ καί πιό τακτικά. Γιατί κι αὐτοί ἔρχονται χωρίς συναίσθηση τῆς ἱερότητας τοῦ τόπου καί τῆς σοβαρότητας τοῦ χρόνου. Συνωστίζονται μπροστά στήν Ὡραία Πύλη. Καί ἐνῶ οἱ Ἄγγελοι καί οἰ Ἀρχάγγελοι αὐτή τή φρικτή ὥρα παρακολουθοῦν μέ φόβο καί τρόμο τά γινόμενα, ἐκεῖνοι, σάν νά πρόκειται, ὄχι γιά κάτι τό σπουδαῖο καί φοβερό, ἀλλά γιά κάτι τό πολύ συνηθισμένο καί ἀσήμαντο, σπρώχνουν, θορυβοῦν, τραβιοῦνται, θυμώνουν καί, πολλές φορές, ὑβρίζονται, γιά νά κοινωνήσουν πρῶτοι καί νά φύγουν, πρίν ἀκόμη τελειώσῃ τό Ἱ. Μυστήριο τῆς Θ. Λειτουργίας. Θεέ μου! Τί κατάντια. Ἀπροετοίμαστοι, χωρίς ἐξομολόγηση, μέ κακία καί πάθος γιά τόν ἄλλο, μέ τά χείλη καί τή σκέψη λερωμένα ἀπό τήν κατάκριση, ἀκόμη καί μέσα στόν Ἱ. Ναό, ἀνοίγουν τό στόμα, γιά νά δεχθοῦν τό Πανάγιον Σῶμα καί τό Τίμιον Αἷμα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.
Ἀδελφοί μου! Κάθε Κυριακή πρωΐ καί κάθε μεγάλη ἑορτή, πού ἡ γλυκόλαλη τῆς Ἐκκλησίας καμπάνα διαλαλεῖ σ’ ὅλους τήν πρόσκληση στό Πανάγιο Δεῖπνο τοῦ Κυρίου μας, πρέπει ὅλοι μέ λαχτάρα καί εὐλάβεια νά τρέχωμε πρόθυμοι στόν Ἅγιο Ναό. Ἐκεῖ, κάτω ἀπό τούς θόλους τούς ἱερούς, μέσα στήν κατάνυξη, πού δημιουργεῖ ἡ εὐλαβική μας συμμετοχή τῆς μεγαλυτέρας θυσίας καί τῆς σπουδαιοτέρας προσφορᾶς τοῦ Θεοῦ στό γένος τῶν ἀνθρώπων, ἑξαγνίζεται ἡ ψυχή μας καί ἐξαϋλώνεται τό σῶμα μας. Προετοιμασμένοι, λοιπόν, μέ τήν νηστεία καί τό Μυστήριο τῆς Ἱ. Ἐξομολογήσεως, πού κανείς Χριστιανός δέν πρέπει νά τό παραλείπῃ, χωρίς προφάσεις ἀδικαιολόγητες καί δικαιολογίες ἀνεπίτρεπτες, μέ μετάνοια καί συντριβή, ἀλλά καί μέ τήν γαλήνη καί τήν αἰσιοδοξία, πού μᾶς χαρίζει ἡ πίστη, θά ἑνωθοῦμε μέ τόν Κύριο καί Ἐκεῖνος θά γίνῃ σκοπός τῆς ζωῆς μας. Γένοιτο!
Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Πατριαρχική Ἀπόδειξις ἐπί τοῖς Χριστουγέννοις (2012)




Ἀριθμ. Πρωτ. 1124

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ

ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ


+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,

ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ

ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ



“Χριστός γεννᾶται˙ δοξάσατε. Χριστός ἐπί γῆς˙ ὑψώθητε.”
Ἄς πανηγυρίσωμεν χαρμοσύνως τήν ἄφατον Θεοῦ συγκατάβασιν. Οἱ Ἄγγελοι προηγοῦνται ψάλλοντες “δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία”.
Ἐπί τῆς γῆς ὅμως βλέπομεν καί βιοῦμεν πολέμους καί ἀπειλάς πολέμων. Καί ὅμως δέν ἀναιρεῖται ἐκ τούτου ἡ χαρμόσυνος ἀ γ γ ε λ ί α. Ἡ ε ἰ ρ ή ν η, πράγματι ἦλθεν ἐπί τῆς γῆς διά τῆς καταλλαγῆς, ἐν τῷ προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλά, ἀτυχῶς, δέν κατηλλάγημεν, παρά τό ἅγιον θέλημά Του, οἱ ἄνθρωποι μεταξύ μας. Διακείμεθα ἐχθρικῶς πρός ἀλλήλους. Διακρινόμεθα διά φανατισμούς ὡς πρός τάς θρησκευτικάς καί πολιτικάς μας πεποιθήσεις, διά πλεονεξίαν ὡς πρός τήν ἀπόκτησιν τῶν ἀγαθῶν, διά ἐπεκτατισμόν ὡς πρός τήν ἄσκησιν τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας. Καί οὕτω συγκρουόμεθα πρός τούς συνανθρώπους μας.
Ὁ πεφωτισμένος αὐτοκράτωρ τῶν Ρωμαίων Ἅγιος Κωνσταντῖνος ὁ Μέγας, διά τοῦ Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων, τοῦ ἐκδοθέντος ἐν ἔτει 313 μετά Χριστόν, ἐθέσπισε τήν ἐλευθέραν ἄσκησιν τῆς χριστιανικῆς πίστεως, παραλλήλως καί τήν ἐλευθέραν ἄσκησιν πάσης ἄλλης θρησκείας. Δυστυχῶς, μετά τήν πάροδον, ἔκτοτε, χιλίων ἑπτακοσίων ἀκριβῶς ἐτῶν, ἐξακολουθοῦν ἀσκούμενοι κατά τόπους θρησκευτικοί διωγμοί κατά χριστιανῶν ἤ ἄλλων χριστιανικῶν μειονοτήτων.
Παραλλήλως, οἱ οἰκονομικοί ἀνταγωνισμοί ἐντείνονται παγκοσμίως καί ἡ ἐπιδίωξις τοῦ προσκαίρου κέρδους προωθεῖται ὡς κεφαλαιώδης σκοπός. Αἱ θλιβεραί συνέπειαι τῆς ὑπερσυγκεντρώσεως τοῦ πλούτου εἰς χεῖρας ὀλίγων καί τῆς οἰκονομικῆς ἐξαθλιώσεως μεγάλων ἀνθρωπίνων μαζῶν παραβλέπονται. Ἡ δυσαναλογία αὕτη, ἡ ὁποία χαρακτηρίζεται παγκοσμίως ὡς ο ἰ κ ο ν ο μ ι κ ή κ ρ ί σ ι ς, εἶναι κατ᾿ οὐσίαν ἀπότοκος τῆς ἠ θ ι κ ῆ ς κ ρ ί σ ε ω ς. Εἰς τήν ἠθικήν ταύτην κρίσιν, ἀτυχῶς ἡ ἀνθρωπότης δέν δίδει τήν πρέπουσαν σημασίαν. Πρός δικαιολόγησιν τῆς στάσεώς της ἐπικαλεῖται τήν ἐλευθερίαν τῶν συναλλαγῶν. Ἡ ἐλευθερία ὅμως τῶν συναλλαγῶν δέν ἐπιτρέπει τό ἔγκλημα. Καί ἐγκληματική συμπεριφορά δέν εἶναι μόνον ἡ περιγραφομένη εἰς τούς ποινικούς κώδικας. Εἶναι καί ἐκείνη ἡ ὁποία, ἄν καί δέν προβλέπεται ὑπό τῶν ἐπιταγῶν τῶν ποινικῶν νόμων, ὑφαρπάζει τόν πλοῦτον τῶν ἄλλων διά καταλλήλων μεθοδεύσεων. Ἐφ᾿ ὅσον ὁ νόμος δέν ἐπιβάλλεται, αἱ ἀντιδράσεις τῶν θιγομένων πολιτῶν ἐκδηλοῦνται πολλάκις ἀνεξελέγκτως καί προκαλοῦν διασάλευσιν τῆς κοινωνι-κῆς εἰρήνης.
Παρακολουθοῦντες, λοιπόν, ἀπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Πατριαρχείου, τά “σημεῖα τῶν καιρῶν”, κατά τά ὁποῖα “ἀκούονται” πανταχόθεν καί βιοῦνται “πόλεμοι καί ἀκαταστασίαι” καί ἐγείρεται ἔθνος ἐπί ἔθνος καί βασιλεία ἐπί βασιλείαν, σεισμοί τε μεγάλοι κατά τόπους καί λιμοί καί λοιμοί, φόβητρά τε καί σημεῖα ἀπ᾿ οὐρανοῦ μεγάλα παρουσιάζονται (πρβλ. Λουκ. κα΄, 10-12), βιοῦντες δέ ἐμπραγμάτως τό Βασιλειανόν, ὅτι “τῆς ἀγάπης ἐξαίρετα δύο ταῦτα· τό λυπεῖσθαι μέν καί ἀγωνιᾶν ἐφ᾿ οἷς βλάπτεται ὁ ἀγαπώμενος, χαίρειν δέ καί ἀγωνίζεσθαι ὑπέρ τῆς ὠφελείας αὐτοῦ·…ὁ δέ μή οὕτω συνδιατιθέμενος φανερός ἐστι μή ἀγαπῶν τόν ἀδελφόν” (Μ. Βασιλείου, Ὅροι κατ᾿ ἐπιτομήν, P.G. 31, 1200Α), κηρύττομεν ἀπό τῆς Ἱερᾶς ταύτης Καθέδρας τοῦ Κέντρου τῆς Ὀρθοδοξίας τό ἐπί θύραις νέον Ἔτος ὡς Ἔ τ ο ς Π α ν α ν θ ρ ω π ί ν η ς  Ἀ λ λ η λ ε γ γ ύ η ς.
Ἐλπίζομεν ὅτι οὕτω θά εὐαισθητοποιήσωμεν ἀρκετάς καρδίας τῶν μελῶν τῆς ἀνθρωπότητος ἐπί τοῦ προβλήματος τῆς μεγάλης καί ἐκτεταμένης πτωχείας καί ἐπί τῆς ἀνάγκης λήψεως μέτρων, πρός ἀνακούφισιν τῶν πεινώντων καί δυστυχούντων.
Ζητοῦμεν, ὡς πνευματικός ἐκκλησιαστικός ἡγέτης, τήν σύμπραξιν ὅλων τῶν καλῆς θελήσεως προσώπων καί Κυβερνήσεων διά τήν πραγματοποίησιν ἐπί τῆς γῆς τῆς τοῦ Κυρίου ε ἰ ρ ή ν η ς. Τῆς εἰρήνης, τήν ὁποίαν ἐπηγγέλθησαν οἱ Ἄγγελοι καί ἔφερε τό βρέφος Ἰησοῦς. Ἐπιθυμοῦντες τήν ἀληθῆ εἰρήνην ταύτην, τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν, ὀφείλομεν νά τήν ἐπιδιώκωμεν ἐμπράκτως, μή ἀδιαφοροῦντες διά τάς ἀδυναμίας, πνευματικάς καί ὑλικάς, τοῦ συνανθρώπου, ὑπέρ τοῦ ὁποίου Χριστός κατῆλθεν εἰς τόν κόσμον.
Ἡ ἀγάπη καί ἡ εἰρήνη εἶναι γνωρίσματα τῶν Μαθητῶν καί Ἀποστόλων τοῦ Κυρίου καί παντός Χριστιανοῦ. Ὅθεν, προτρεπόμεθα ἑαυτούς καί ἀλλήλους, ὅπως κατά τό ῎Ε τ ο ς τοῦτο τῆς Π α ν α ν θ ρ ω π ί ν η ς Ἀ λ λ η λ ε γ γ ύ η ς καταβάλλωμεν ὡς ἄτομα καί ὡς λαοί, συνειδητάς προσπαθείας διά τήν ἄμβλυνσιν τῶν ἀπανθρώπων συνεπειῶν τῶν μεγάλων ἀνισοτήτων καί διά τήν ἀναγνώρισιν ὑπό πάντων τοῦ δικαιώματος τῶν ἀσθενεστέρων πρός ἀπόλαυσιν τῶν ἀπαραιτήτων διά τήν ζωήν τοῦ ἀνθρώπου ἀγαθῶν.
Τοιουτοτρόπως θά ἴδωμεν πραγματοποιουμένην ἐν τῷ μέτρῳ τοῦ ἀνθρωπίνως ἐφικτοῦ καί ἐπί τῆς γῆς τήν εἰρήνην.
Προσκυνοῦντες μεθ᾿ ἁπάσης τῆς αἰσθητῆς καί τῆς νοητῆς κτίσεως τήν ἐκ Παρθένου ἐπί γῆς ἐνδημίαν τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ καί κλίνοντες γόνυ ἐνώπιον τοῦ Βρέφους ᾽Ιησοῦς, τοῦ φωτισμοῦ καί σωτῆρος μας, τοῦ ὑπερασπιστοῦ τῆς ζωῆς μας, διερωτώμεθα ἀληθῶς μετά τοῦ Ψαλμῳδοῦ τίνα φοβηθησόμεθα ἤ ἀπό τίνος δειλιάσωμεν (πρβλ. Ψαλμ. 26) οἱ χριστιανοί, ἐφ᾿ ὅσον “ἐτέχθη ἡμῖν σήμερον Σωτήρ” (πρβλ. Λουκ. β΄ 11), “ὁ Κύριος τῶν δυνάμεων καί βασιλεύς τῆς δόξης” (πρβλ. Ψαλμ. 23);
Εὐχόμεθα καί προσευχόμεθα ἐκτενῶς καί ὁλοκαρδίως ὅπως τό ἀνατέλλον ἔτος 2013 καταστῇ διά πάντας ἔτος πανανθρωπίνης ἀλληλεγγύης, ἐλευθερίας, καταλλαγῆς, εὐδοκίας, εἰρήνης καί εὐφροσύνης καί ὅπως ὁ ἐν Σπηλαίῳ τεχθείς προαιώνιος Λόγος τοῦ Πατρός, ὁ ἑνώσας τούς ἀγγέλους καί τούς ἀνθρώπους ἐν ἑνί τάγματι καί ποιήσας εἰρήνην ἐπί τῆς γῆς, χαρίζῃ εἰς πάντας ὑπομονήν, ἐλπίδα καί δύναμιν καί εὐλογῇ τόν κόσμον διά τῶν θείων δωρεῶν τῆς ἀγάπης Αὐτοῦ. Ἀμήν.
Φανάριον, Χριστούγεννα ,βιβ´
+ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος
διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν


Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου 

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός 9
Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012
Ι΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ιγ΄ 10-17)
«Γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου»


Θαυμάζει κανείς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, γιά τόν τρόπο τῆς θεραπείας τῆς συγκύπτουσας γυναίκας, πού μᾶς διηγεῖται σήμερα τό ἱ. Εὐαγγέλιο. Παράλληλα, ἀπορεῖ γιά τήν δῆθεν ἱερή ἀγανάκτηση τοῦ Ἀρχισυναγώγου, πού προτιμοῦσε, στενοκέφαλα ἤ κακόβουλα, τήν ἀσθένεια τῆς γυναίκας, ἀπό τήν θεραπεία της, γιατί ἔτυχε νά εἶναι ἡμέρα ἀργίας. Ὅμως ὁ Ἐξουσιαστής τοῦ Σαββάτου καί τοῦ σύμπαντος, μέ τή θεοπρεπῆ Του προσταγή ἐλευθερώνει τήν ἄρρωστη γυναίκα ἀπό τά δεσμά της.
Α΄. Δυό καταστάσεις τῆς σημερινῆς γυναίκας εἶναι αὐτές, πού μέ λίγα λόγια θά μᾶς ἀπασχολήσουν σήμερα. Ἡ γυναίκα μακριά ἀπό τό Χριστό. Καί ἡ γυναίκα κοντά στό Χριστό. Ἄν κανείς μέ τήν σκέψη του κάμῃ μιά ἱστορική ἀναδρομή στήν ἀρχαιότητα, θά διαπιστώσῃ μέ εὐκολία, ὅτι ἡ γυναίκα, σ’ἐκείνη τήν προχριστιανική ἐποχή, δέν εἶχε οὔτε τή θέση ἀλλ’οὔτε καί τά δικαιώματα, πού ἔχει σήμερα. Πρῶτα – πρῶτα, γιά νά ἀναφέρωμε τίς σπουδαιότερες περιπτώσεις, μέσα στή φωτεινή σφαίρα τοῦ πολιτισμοῦ τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος, ὑπῆρχε καί μιά ζοφερή κηλῖδα: ὁ θεσμός τῆς δουλείας. Ἡ δουλεία, πού ἦταν τόσον συντριπτικός θεσμός γιά τόν ἄνδρα, ἦταν ἀπείρως συντριπτικώτερος γιά τήν γυναίκα. Ἡ δούλη γυναίκα δέν ἦταν ἄνθρωπος, οὔτε κἄν πρόσωπο, ἦταν πρᾶγμα. Δέν εἶχε κανένα δικαίωμα. Οὔτε γάμον ἦταν δυνατόν νά κάμῃ, χωρίς τήν ἔγκριση τοῦ κυρίου της. Ἀλλά καί ἡ ἐλεύθερη γυναίκα δέν εἶχε καί πάρα πολύ μεγάλη διαφορά. Καί ἐκείνη δέν ἦταν ἰσότιμη μέ τόν ἄνδρα, οὔτε καί ἰσόνομη. Ἡ ἀνατροφή της ἀποσκοποῦσε στό νά γίνῃ μελλοντικά ὄργανον ἠδονῆς καί μέσον τεκνογονίας. Ὁ γυναικωνίτης ἦταν τό ἐνδιαίτημά της, καί ἡ ἐπικοινωνία μέ τόν ἔξω κόσμον ἦταν ἀπαγορευμένη. Ἄν δέ λάβωμεν ὑπ’ὄψιν καί τήν εὐκολίαν, μέ τήν ὁποίαν ὁ ἄνδρας τῆς ἔδιδε διαζύγιον, τότε καταλαβαίνομε ποιά ἦταν ἡ ἠθική καί ἡ κοινωνική της ὑπόσταση.
Β΄. Σ’ αὐτή τή θέση εὑρῆκε ὁ Χριστός τή γυναίκα. Ἀληθινή συγκύπτουσα ἀπό τήν ἀνθρωπιστική ἀνισότητα, κτυπημένη στήν ἠθική της ὑπόσταση, παραγνωρισμένη, ὄχι ὀλίγον, καί σ’αὐτή τήν κοινωνική της προσφορά. Ὅμως ὁ Χριστός, Μέγιστος τοῦ κόσμου Ἀναμορφωτής καί Θεάνθρωπος, ἀντίθετα σ’ ὅλους αὐτούς τούς ἀντιφεμινιστικούς θεσμούς τῆς ἐποχῆς, ἀνατρέπει τό κοινωνικό «κατεστημένο» καί τοποθετεῖ τήν γυναίκα στό ὕψος, πού τῆς ἁρμόζει: «Γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου». Θραύει τά δεσμά της δουλείας καί τῆς ταπεινώσεως. «Οὐκ ἔνι δοῦλος, οὐδέ ἐλεύθερος». Διακηρύσσει τήν ἰσοτιμία καί ἰσονομία τῆς γυναίκας ἔναντι τοῦ ἀνδρός: «οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ». Πεσμένη, τήν ἀνορθώνει, ἁμαρτωλή, τήν συγχωρεῖ, σωματικά ἤ ψυχικά ἄρρωστη, τήν θεραπεύει, περιφρονημένη ἀπό τόν κόσμο, τήν δέχεται στόν ὅμιλο τῶν μαθητῶν Του καί σ’αὐτήν χαρίζει τήν ἐξαιρετική τιμή καί χαρά νά γίνῃ πρώτη μάρτυς καί διαγγελέας τοῦ μεγαλύτερου ἱστορικοῦ γεγονότος τῶν αἰώνων, τῆς χαρμοσύνου Ἀναστάσεως.
Ἀδελφοί μου! Ἡ γυναίκα ἔχει ἰδιαίτερα χαρίσματα καί προσόντα, δοσμένα ἀπό τόν Θεόν, πού τήν διαφοροποιοῦν ἀπό τόν ἄνδρα, στήν ἐπιτέλεση τοῦ ἀνθρωπιστικοῦ, τοῦ κοινωνικοῦ καί τοῦ ἠθικοῦ της προορισμοῦ. Ἔχει ἱκανότητες, πού τήν βοηθοῦν ξεχωριστά στό τόσο ἰδιάζον ἔργον της, μέσα στήν ἀνθρωπότητα. Γι’αὐτό πρέπει, εὐεργετημένη τόσο ἀπό τόν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν, νά χρησιμοποιήσῃ ὅλες της τίς σωματικές, πνευματικές καί ψυχικές δυνάμεις, ὅλα τά ἠθικά της ὅπλα, γιά νά ἀναπλάσῃ καί νά ἀναμορφώσῃ σήμερα τό οἰκογενειακό κύτταρο, στήν ἐξυγίανση τοῦ ὁποίου εἶναι προορισμένη ἀπό τόν Θεόν. Ἔτσι ἡ ἀνθρωπίνη κοινωνία, σύνολον πολλῶν οἰκογενειακῶν κυττάρων, μέ τήν χριστιανική ἀναμόρφωση, καί τήν πολύτιμη συμβολή τῆς γυναίκας, ἄς ἐλπίσῃ, ὅτι θά ἰδῇ καλλίτερες ἡμέρες. Καί ἡ χριστιανή γυναῖκα – μητέρα, σύζυγος, ἀδελφή θά τιμηθῇ ἀκόμη περισσότερο μέ τό ἁμαράντινο τῆς δόξης στεφάνι ἀπό τόν ἀγωνοθέτη Χριστόν. Γένοιτο!                                                                                              Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός 8
Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012
ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ιη΄35-43)

«Ἰησοῦ, Υἱέ Δαυΐδ, ἐλέησόν με».

Συγκινητική παρουσιάζεται, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Ἕνας ἄνθρωπος εὑρίσκεται στήν πιό ἀξιολύπητη θέση. Τυφλός καί ἐπαίτης. Πτωχός, πού περιμένει κάποια ὑλική βοήθεια ἀπό τούς ἀνθρώπους, ἀφοῦ τίποτε ἄλλο δέν μποροῦν νά τοῦ προσφέρουν. Μά νά ! Αὐτή τή φορά περνᾶ Ἐκεῖνος, «πού ζωή καί φῶς αἰώνιον εἶναι». Ο Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Δαυΐδ. Καί ὁ τυφλός φωνάζει μέ ὅλη του τή δύναμη, μέ ὅση φωνή τοῦ ἀπέμεινε ἀκόμη στά κουρασμένα του στήθη: «Ἐλέησόν με»! Καί ἡ θεραπεία συντελεῖται. Τό φῶς, στό θεϊκό πρόσταγμα, γεμίζει τά ἄδεια του μάτια. Καί ὁ τυφλός ἀναβλέπει.
Α΄. Ἀλλά ἡ θεραπεία αὐτή, ἐκτός ἀπό τό ὅτι εἶναι ἕνα ἀδιαμφισβήτητο γεγονός, πού φανερώνει τήν ἀνεξάντλητη φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ πρός τήν ἀνθρώπινη δυστυχία, γιά ὅσους συνήθισαν νά βλέπουν πίσω ἀπό τά ἱστορικά γεγονότα καί κάποιο βαθύτερο νόημα, εἶναι καί ἕνας ὑποβλητικός συμβολισμός. Ἀλήθεια!... Βλέποντας κανείς νοερά τόν σημερινό τυφλό,πόσο μπορεῖ νά τόν θεωρήσῃ σάν ἕνα σύμβολο θλιβερό τῆς σημερινῆς δυστυχισμένης ἀνθρωπότητας. Τῆς κοινωνίας, πού ἀνεξάρτητα τόπου καί χρόνου, παραπαίει καί κλυδωνίζεται μέσα στό πέλαγος τῆς ἁμαρτωλότητας, τῆς κακίας, τῆς διαφθορᾶς, τῆς ἰδεολογικῆς συγχύσεως καί τῆς ἀγωνίας τοῦ «πολιτισμένου» ἀνθρώπου. Τοῦ ἀνθρώπου, πού μέσα στίς τόσες καί τόσες ἀνέσεις, νοιώθει τόν ἑαυτό του τόσο μόνο, τόσον ἀνασφαλῆ, τόσον ἀνήσυχο. Καί ὅμως! Ὁ σημερινός τυφλός στέκεται μπροστά μας σάν τό ἰδανικώτερο παράδειγμα. Μόνο κοντά στό Χριστό εὑρίσκει τήν λύτρωση του, τήν σωματική καί τήν ψυχική. Κι ἄν οἱ ἄλλοι τόν ἐπιτιμοῦσαν καί τόν μάλωναν ἐκεῖνος, ἐπίμονα καί τολμηρά, «πολλῷ μᾶλλον ἔκραζεν: Υἱέ Δαυΐδ, ἐλέησόν με». Κι ἄν οἱ ἄλλοι τόν ἔδιωχναν, ἐκεῖνος μέ ἀσταθῆ, ἔστω, βήματα, μά μέ σταθερή ψυχή καί ἀμετάκλητη ἀπόφαση προχώρησε κοντά στό Χριστό.
Β΄. «Χριστιανέ ἀδελφέ! Ἄν καμιά φορά τύχῃ νά ἀκούσῃς ἤ νά διαβάσῃς πώς εἶσαι παιδί τῆς ὕλης, καί πώς τίποτε τό πνευματικό δέν ὑπάρχει μέσα σου, ἤ πώς πάνω ἀπό τό κεφάλι σου δέν ὑπάρχει καμιά Ὑπέρτατη Δύναμη, στήν Ὁποία νά χρεωστῇς τήν ὕπαρξί σου καί νά ἀφιερώνῃς τή σκέψη σου, μήν πλανηθῇς. Ἄνοιξε τό θεϊκό βιβλίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί ἐκεῖ στήν πρώτη σελίδα θά διαπιστώσῃς πώς δέν εἶσαι ἐξέλιξη τοῦ σκουληκιοῦ, μά ἐκλεκτό δημιούργημα τῆς πιό Μεγάλης Σοφίας. Καί ὅπως θεϊκή εἶναι ἡ προέλευσή σου, θείκό πρέπει νά εἶναι καί τό κατάντημά σου. «Ἀπό Θεοῦ καί εἰς Θεόν».
Ὅταν πάλι σοῦ εἰποῦν, ὅτι ὁ ἠθικός νόμος εἶναι μιά σκέτη ἀπάτη, μήν παρασυρθῃς. Διάβασε τό ἱ. Εὐαγγέλιο κάι ἐκεῖ στίς ὑπέροχες σελίδες του θά πεισθῇς, ὅτι, παρά τήν ἐπικράτηση στόν κόσμο τόσων ἀντινομιῶν ὁ θεῖος Νόμος θά παραμείνῃ μέ αἰώνιο καί ἀδιάσειστο κῦρος. Ἤ ὅταν σέ βαβαιώνουν, ὅτι ὁ οὐρανός, πρός τόν ὁποῖο στρέφεις ἐναγώνια τά βλέμματά σου σέ δύσκολες στιγμές στήν ἠθική σου ζωή, εἶναι ἕνας χῶρος ἀνεξερεύνητος καί πώς ἄν ὑπάρχῃ κάποιος Ἄγνωστος εἶναι ζήτημα ἄν συγκινῆται μέ τά θερμά σου δάκρυα, μήν καταποντισθῇς στόν ἀπύθμενο βυθό τῆς ἀπελπισίας. Φέρε τήν σκέψη σου στό σημερινό τυφλό, πού μέ τήν ἐπίκληση τοῦ Μεγάλου Ὀνόματος ἐπέτυχε τήν λύτρωση. Καί σκέψου πώς ὁ βαρύς σταυρός τοῦ Γολγοθᾶ ἔκαμε τούς τελῶνες Εὐαγγελιστές, τίς πόρνες ἁγίες, καί τούς διῶκτες τοῦ Ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ μεγαλομάρτυρες.
Κι ἄν τύχῃ, τέλος, νά εὑρεθοῦν ἄνθρωποι, πού θά προσπαθήσουν νά σέ πείσουν, πώς ἡ ἐπίζηλη εἴτε ἀθλία ψυχή σου κάποτε θά ἀντιμετωπίσῃ τό θλιβερό συναπάντημα τοῦ θανάτου καί σάν μοναδικό της ἀπομεινάρι θά ἀφήσῃ μόνο λίγο χῶμα, πρίν κρημνισθῇς σ’αὐτή τήν τρομερή ψυχκή ἄβυσσο, πρόλαβε νά στρέψῃς τήν σκέψη σου σ’ Ἐκεῖνον, πού τοποθέτησε τή ψυχή σου πιό πάνω κι’ἀπό ὅλους τούς θησαυρούς τοῦ σύμπαντος καί θυμίσου, πώς γι’αὐτήν ἔχυσε τό πανάγιόν αἷμα Του καί μέσα ἀπ’αὐτό ἄσπιλη καί ἐξαγνισμένη περιμένει νά τήν παραλάβῃ, γιά νά τήν θεώσῃ κοντά Του!
Ἀδελφοί μου! Ἄν ὁ ἄνθρωπος μέσα στήν ἀπερισκεψία, τήν ἄγνοια ἤ τήν ἀχαριστία του ἐλησμόνησε καί ἐγκατέλειψε τόν Θεόν, ὁ Θεός ποτέ δέν ἐλησμόνησε καί δέν ἐγκατέλειψε τόν ἄνθρωπο. Ἔχει πάντα ἀνοικτή τήν ἄπειρη καί ἀγαθόδωρη ἀγκαλιά Του καί περιμένει τόν παραστρατημένο καί τόν πλανημένο, γιά νά τόν ξανακάνῃ, σάν τόν ἄσωτο, δικό Του, ἀγαπημένο καί τιμημένο παιδί. Ἀμήν.                                                     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου