Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ



Ἀριθμός 38
Κυριακή ΙΗ΄ Ἐπιστολῶν
27 Ὀκτωβρίου 2013
 (Β΄ Κορ. θ΄ 6 -11)
«Ὁ σπείρων φειδομένως φειδομένως καί θερίσει,
καί ὁ σπείρων ἐπ’ εὐλογίαις ἐπ’εὐλογίαις καί θερίσει».
Δανειζόμενος εἰκόνες ἀπ’ τή γεωργική ζωή καί εἰδικότερα ἀπ’ τήν ἐργασία τοῦ σπορέως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀναφέρεται στό καθῆκον τῆς προσφορᾶς, στό χρέος τῆς ἐλεημοσύνης πού βαραίνει κάθε πιστό. Ἐκεῖνος πού θά σπείρει, θά προσφέρει, θά βοηθήσει ὅποιον ἔχει ἀνάγκη φειδωλά, μέ τσιγκουνιά, μέ ψίχουλα, θά θερίσει καί μέ οἰκονομία, ἡ ἀπολαβή του θά εἶναι μικρή ἀπό τό Θεό ۠ γιατί τό χρέος τῆς ἐλεημοσύνης εἶναι συγκομιδή γιά τόν ἐλεήμονα, ἔχει – χωρίς νά ἀποβλέπει – καί ἀνταπόδοση ἀπ’ τό Θεό. Ἀντίθετα, ὅποιος ἀσκεῖ τήν ἐλεημοσύνη μέ ζῆλο, γενναιόδωρα καί πλουσιοπάροχα, αὐτός κατά τόν ἴδιο τρόπο θά θερίσει, θά ἀνταμειφθεῖ πλούσια ἀπ’ τό Θεό.
Μεγάλη ἀρετή, λοιπόν, ἡ ἐλεημοσύνη. «Ταύτην ἀσπασώ-μεθα, ὡς οὐδέν ἴσον» (ἱερός Χρυσόστομος), ἀφοῦ αὐτή ἐξιλεώνει τίς ἁμαρτίες μας (Σοφ. Σειρ. 3,30). Ἡ δύναμή της «ἀποσμήχει ῥύπον ψυχῆς» (ἱ. Χρυσόστομος), καθαρίζει δηλαδή καί μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπ’τούς ρύπους, τήν ἀκαθαρσία τῆς ψυχῆς, προκαλεῖ εὐχαρίστηση στό Θεό καί ἡ ἔμπρακτη ἄσκησή της ὁδηγεῖ ἐγγύτερα σ’ Ἐκεῖνον, τόν μόνο Ἐλεήμονα.
Ὑπάρχουν πλῆθος ἄνθρωποι, κοινωνικές κατηγορίες καί ὁμάδες ἀποκλεισμένες, στερημένες ἀπ’ τήν ἀπολαβή τους, ἄνθρωποι πού δυστυχοῦν, μόνοι, ἀπογοητευμένοι, στερημένοι ἀκόμη κι ἀπ’τά στοιχειώδη αὐτῆς τῆς ζωῆς, ἀπό ἀγάπη καί φροντίδα, ἀπομονωμένοι στήν ἔλλειψη καί τήν ἄγνοια, χωρίς ὑλική καί ἠθική συμπαράσταση, μέσα σέ μιά κοινωνία πού ἀντιμετωπίζει ὀξύτατα προβλήματα ἐπικοινωνίας μεταξύ τῶν μελῶν της, ἄνθρωποι παραμελημένοι στό περιθώριο τῆς ζωῆς.
Μπορεῖ ἡ ἐξέλιξη τῆς τεχνολογίας νά καλπάζει, τό ἴδιο καί ἡ ἐπιστήμη, ὅμως ἐξακολουθοῦν νά ὑπάρχουν (καί νά δημιουργοῦνται) παντοῦ στόν κόσμο φτωχοί, ἄστεγοι, ἐγκαταλειμμένοι κι ἐξαθλιωμένοι, ἀπό σωματικά καί ψυχικά νοσήματα. Ἄνθρωποι πού χρήζουν βοηθείας, ἄνθρωποι πού χρειάζονται τήν ὑποστήριξή μας, τήν ὑλική ἀλλά καί τήν ἠθική.
Πῶς, ὅμως, πρέπει νά ἐλεοῦμε τούς ἀδελφούς; Μέ τί διάθεση; Μέ ποιά κίνητρα; Γιά ποιό λόγο θά πρέπει νά ἀσκοῦμε τήν ἐλεημοσύνη; Καί σέ ποιό βαθμό; Στά ἐρωτήματα αὐτά ἀπαντᾶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἐλεοῦμε ἐκείνους πού ἔχουν ἀνάγκη, ὅσοι χρειάζονται τή βοήθειά μας, ὄχι μόνο αὐτούς πού ἐμφανίζονται ξαφνικά ἐμπρός μας, ἀλλά ἀναζητοῦμε κι ἐμεῖς τούς πάσχοντες, αὐτούς πού ὑποφέρουν, προκειμένου νά τούς ἀνακουφίσουμε στό μεγαλύτερο δυνατό βαθμό πού μποροῦμε. Βοηθᾶμε τούς ἐν ἀνάγκῃ εὑρισκομένους γιά τούς ἴδιους, ἀλλά καί γιά μᾶς. Γιά νά μᾶς ἐλεήσει κι ἐμᾶς στή συνέχεια ὁ οἰκτίρμων κι ἐλεήμων Θεός.
Δέν ἐπιδιώκουμε τήν ἀνταμοιβή ἤ τόν ἔπαινο, ἀλλά οἱ προσευχές μας καί οἱ ἐλεημοσύνες μας ἀνεβαίνουν «εἰς μνημόσυνον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ».
Προσφέρουμε τή βοήθειά μας, πού κατά περίπτωση μπορεῖ νά μήν εἶναι μόνο ὑλική, ἀλλά καί λεκτική, παρηγορητική, συμβουλευτικη, ψυχολογικῆς ὑποστηρίξεως, διδακτική, πνευματική κ.λ.π., ὄχι ἀπό λύπη, νιώθοντας οἶκτο γιά τόν ἄλλο, γιά τό πρόβλημά του ἤ τό δράμα του, οὔτε ἀναγκαστικά, κάτω ἀπό πίεση, ἐπειδή μᾶς ζητήθηκε ἐπίμονα, ἐπιτακτικά ἀπ’ τόν πάσχοντα ἤ κάποιον τρίτο, οὔτε ἀπό ντροπή ἤ προκειμένου νά ξεφύγουμε γρήγορα ἀπ’ τόν αἰτοῦντα, ὁπότε τοῦ δίνουμε ψίχουλα ἀπό τό οἰκονομικό, ψυχικό ἤ ἄλλο περίσσευμά μας καί φεύγουμε ἐπαναπαυμένοι ὅτι κάναμε τό «χρέος» μας.
Ἐκφράζουμε τήν ἀγάπη μας στόν πλησίον μέ σεμνότητα, χωρίς ἔπαρση, μέ διακριτικότητα, χωρίς νά τόν ταπεινώνουμε ἤ νά τόν πληγώνουμε μέ τόν τρόπο πού τόν προσεγγίζουμε καί τοῦ προσφέρουμε τή βοήθειά μας. Τοῦ προσφέρουμε τήν ἀγάπη μας μέ τέτοιο τρόπο ὥστε ὡς ἀγάπη νά τήν ἐκλάβει, ὄχι ὡς οἶκτο ἤ κάτι ἄλλο, νά τή λάβει μέ χαρά κι εὐγνωμοσύνη κι ὄχι μέ ντροπή καί δουλικότητα ἤ αἴσθημα κατωτερότητας.
Στό ἐρώτημα «ὡς ποιό βαθμό ἀσκοῦμε τήν ἐλεημοσύνη;» ὁ Ἀπόστολος ἀπαντᾶ: «ἕκαστος καθώς προαιρεῖται τῇ καρδίᾳ», ὁ καθένας δηλαδή ἀνάλογα μέ τήν προδιάθεσή του, πού θά πρέπει νά εἶναι, ὅπως εἴπαμε ἤδη, θετική, χαρούμενη, ἐλεύθερη, ὄχι ἀναγκαστική. Ἡ ἐλεημοσύνη μας στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἄς μήν εἶναι ἐξωτερικά ἐπιβαλλόμενη ὑποχρέωση, ἀλλά ἐσωτερική προδιάθεση πού ἐλεύθερα ὑπαγορεύει τήν ἔννοια τοῦ χρέους καί τῆς προσφορᾶς. ΑΜΗΝ!   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 37
Κυριακή ΙΖ΄ Ἐπιστολῶν
20 Ὀκτωβρίου 2013
«Εἰ ὁ ἐρχόμενος ἄλλον Ἰησοῦν κηρύσσει...ἤ εὐαγγέλιον ἕτερον...»
Τό Εὐαγγέλιο γιά τό ὁποῖο κάνει λόγο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τόν Ἴδιο τόν Χριστό. Ὅ,τι εἶχε προαναγγελθεῖ ἀπαρχῆς ἀπό τόν Θεό στούς πρωτοπλάστους μετά τήν πτώση τους στήν ἁμαρτία μέ τό λεγόμενο πρωτευαγγέλιο, ὅτι θά ἔλθει κάποια ἐποχή πού ὁ ἀπόγονος τῆς γυναίκας θά συνέτριβε τήν κεφαλή τοῦ φιδιοῦ - διαβόλου, ὅ,τι ἔπειτα προαναγγέλλετο ἀπό τούς Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἔγινε πραγματικότητα. Τό εὐαγγέλιο ἔκτοτε πού κήρυσσαν οἱ Ἀπόστολοι καί ἡ Ἐκκλησία, κατ’ἐντολήν πιά τοῦ Χριστοῦ, ἦταν ἀκριβῶς τοῦτο: ὁ ἐρχομός τοῦ Κυρίου ὡς Σωτήρα, ὁ Ὁποῖος ἔσωσε τόν κόσμο ἀπό τήν ἁμαρτία, τόν θάνατο, τόν διάβολο - ὅ,τι συνιστᾶ τήν πλήρη ἀπελευθέρωση τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, λοιπόν, στοιχεῖ στήν παράδοση αὐτή τῶν ὑπολοίπων Μαθητῶν καί Ἀποστόλων: κηρύσσει τόν Χριστό καί τό Εὐαγγέλιό Του, κατόπιν ἀποκαλύψεως τοῦ Ἰδίου τοῦ Κυρίου. Τό ἰδιάζον, ὅμως, ἐν προκειμένῳ εἶναι ὅτι ὁ Ἅγιος Παῦλος ἔπρεπε νά ἀπαντήσει καί στίς ἐνστάσεις ὁρισμένων «ψευδαδέλφων», οἱ ὁποῖοι – εὐκαίρως ἀκαίρως – τόν ἀμφισβητοῦσαν ὡς γνήσιο Ἀπόστολο, διότι δέν ἀνῆκε στούς δώδεκα Μαθητές τοῦ Χριστοῦ. Κι ὁ λόγος του εἶναι γι’ αὐτό ἀπόλυτος: δέν ἔχει μικρότερη σημασία τό κήρυγμά του, γιατί κι ἐκεῖνος, ὅπως οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι, κλήθηκε ἀπό τόν Ἴδιο τόν Κύριο. Τόν συνέχει πάντοτε ἡ συγκλονιστική ἐμπειρία του ἀπό τήν ἐπέμβαση τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ στή ζωή του – τότε πού τοῦ ἐμφανίστηκε στήν πορεία του πρός τή Δαμασκό καί τόν κάλεσε νά γίνει Μαθητής καί Ἀπόστολός Του. Ἡ ἴδια ἡ μεταστροφή του καί οἱ θλίψεις καί δοκιμασίες πού τή συνόδευσαν ἀποτελοῦν τήν ἐγγύηση γι’αὐτό. Εἶναι τόσο βέβαιος γιά ὅ,τι κηρύσσει, ὥστε σέ ἄλλο σημεῖο τῆς ἴδιας ἐπιστολῆς θά πεῖ τόν φοβερό ἐκεῖνο λόγο: κι ἄν ἄγγελος κατέβη καί σᾶς πεῖ ἀντίθετα πρός αὐτά πού ἐγώ σᾶς κηρύσσω, νά εἶναι ἀνάθεμα.
Τήν ἐμπειρία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, κατά τήν ὁποία γνώρισε τόν Θεό προσωπικά καί ἄμεσα, καλούμαστε νά ἀποκτήσουμε κι ἐμεῖς. Ἡ πίστη μας ἔχει ἐμπειρικό καί ὄχι νοησιαρχικό χαρακτήρα, πού σημαίνει ὅτι ὁ Θεός μας φανερώνεται σέ ὅλους, ἀρκεῖ νά Τόν ἀναζητοῦμε γνήσια καί ἀληθινά, πού σημαίνει πιστή καί συνειδητή συμμόρφωσή μας στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Βεβαίως, δέν περιμένει κανείς τήν ἔνταση καί τό βάθος τῆς ἐμπειρίας τοῦ Ἀποστόλου Παύλου – αὐτό εἶναι μία ἐξαιρετική εὐλογία Χάρης πού ἐξαρτᾶται ἀπολύτως μόνο ἀπό τόν Θεό - ἀλλά στόν καθένα δωρίζεται ὁ Θεός κατά τό μέτρο τῆς μετανοίας του, δηλαδή κατά τό μέτρο τῆς ἀναζήτησης τοῦ Χριστοῦ μέσα ἀπό τά Ἱερά Μυστήρια, τίς Ἱερές Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας καί τή μελέτη τοῦ θείου λόγου. Τότε τό Εὐαγγέλιο γίνεται κατάσταση τῆς καρδιᾶς, δηλαδή γίνεται ἐσωτερικός φωτισμός, πού ὁδηγεῖ σέ ἀδιάκοπη δοξολογία τοῦ Θεοῦ.
Ταυτόχρονα, ὅμως, πρέπει νά ἔχουμε ὑπόψη ὅτι αὐτή ἡ δωρεά τοῦ Εὐαγγελίου στή ζωή μας συνιστᾶ καί ἀνάθεση ἀπό τόν Θεό κάποιας διακονίας. Τήν ὥρα δηλαδή πού ὁ Θεός μᾶς χαριτώνει καί μᾶς ἀποκαλύπτεται, τήν ἴδια ὥρα μᾶς θέτει σέ δράση διακονίας μέ ἀγάπη γιά τούς συνανθρώπους μας, ὅπως συνέβη καί μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο. Μέ ἄλλα λόγια ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ μᾶς δίνεται ὄχι γιά νά ἐπαναπαυτεῖ σέ μᾶς, ἀλλά γιά νά ἀντιδωρηθεῖ μέ ταπείνωση καί ἀγάπη στόν συνάνθρωπό μας. Ἡ δωρεά τοῦ Θεοῦ μᾶς δίνεται γιά νά μοιραστεῖ. Καί μοιραζόμενη πλουτίζει καί αὐξάνει.
Μέτοχος αὐτῆς τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ ὑπῆρξε καί ἡ σήμερον τιμωμένη Ἁγία Ματρώνα ἡ Χιοπολίτις. Μέ εὐγνωμοσύνη τήν δοξολογοῦμε καί ἡ καλυτέρα τιμή πρός αὐτήν ἄς εἶναι ἡ προσοχή τῆς ψυχῆς μας, ὁ καθαρισμός καί ἡ ἁγνότητά της. Ἡ Ἁγία Ματρώνα ἔγινε Νύμφη τοῦ Χριστοῦ μέ τήν πίστη, τήν ἁγνότητα καί τήν ἱεραποστολή της. Ἄς τήν μιμηθοῦμε. ΑΜΗΝ!      Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2013

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ



Ἀριθμός 36
Κυριακή Τῶν Ἁγίων Πατέρων
13 Ὀκτωβρίου 2013
(Τίτ.γ΄ , 8 – 15)
«πιστός ὁ λόγος...μανθανέτωσαν δέ καί
οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι...»
Ἡ πίστη καί τά καλά ἔργα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι προϋποθέσεις γιά τήν χριστιανική προκοπή τοῦ πιστοῦ. Μόνη ἡ πίστη δέν μπορεῖ νά σώσει. Καί μόνα τά ἔργα δέν μποροῦν νά δικαιώσουν. Ἀπόδειξη τῆς πίστεως εἶναι τά ἔργα. Κίνητρο τῶν ἔργων εἶναι ἡ πίστη. Ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος λέγει: «ὥσπερ γάρ τό σῶμα χωρίς πνεύματος νεκρόν ἐστι, οὕτω καί ἡ πίστις χωρίς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι»(Ἰακ. 2,26). Ἄν τά ἔργα μείνουν συναισθηματικές ἐκδηλώσεις μιᾶς εὐαίσθητης ψυχῆς κι ἄν ἡ πίστη καλύψει μόνο τῆς διανοητικές ἀναζητήσεις, χωρίς ἀναφορά στή ζωή τοῦ Χριστοῦ, τότε ἡ μέν πίστη γίνεται ἰδεολογία, τά δέ ἔργα ἀνθρωπισμός.
Ὁ λόγος γιά τό Θεό εἶναι ἀξιόπιστος καί περιέχει θεία δύναμη. Εἶναι τό μήνυμα πού ἀπευθύνεται πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους καί σκοπό ἔχει νά φέρει σέ ἐπικοινωνία τή σκέψη τοῦ ἀνθρώπου μέ τή σκέψη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὁ ζωντανός ἀγγελιαφόρος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος κατευθύνει τόν ἄνθρωπο στήν ὁδό τῆς σωτηρίας. Τό μυστήριο τοῦ Λόγου, τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ ἀποκορύφωση τῆς θείας μεγαλωσύνης. Ὁ Λόγος ἔγινε σάρκα καί φανερώθηκε στόν κόσμο. Ὁ Χριστός, εἶναι τό γνήσιο πρότυπο σωτηρίας γιά κάθε ἄνθρωπο. Ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι μιά δύναμη πού τότε ὁλοκληρώνεται, ὅταν ἐφαρμοσθεῖ στήν προσωπική ζωή. Ὅποιος πιστεύει στό Χριστό, ὅποιος Τόν ἀναγνωρίζει καί Τόν ἀποδέχεται, ἀρχίζει μέσῳ Αὐτοῦ μιά ζωή σχέσεως μέ τό Θεό ὡς τέκνο Θεοῦ (Ἰω. 1,12). Ὅποιος Τόν ἀρνεῖται καί Τόν παραγνωρίζει, παραμένει στό σκοτάδι τοῦ κόσμου, σέ μιά βαθιά κρίση (Ἰω. 3,17).
Διά τῆς Ἐκκλησίας συνεχῶς λαλεῖ ὁ Θεός. Ποιός ἀκούει καί ποιός ἐφαρμόζει; Μήπως ἡ σημερινή σύγχυση τῶν γλωσσῶν καί τῶν φρενῶν ὀφείλεται στήν ἀποστροφή πού δείχνει ὁ ἄνθρωπος στό θεῖο Λόγο;
Τά καλά ἔργα δέν βρίσκουν τήν τελείωσή τους στήν ἀνακούφιση πού προσφέρουν στόν πάσχοντα ἀδελφό. Πέρα ἀπό αὐτόν τόν θεάρεστο σκοπό συνεργάζονται στήν οἰκοδόμηση τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ὅλοι ὡς ἀναγεννημένοι χριστιανοί πού δημιουργηθήκαμε γιά νά μένουμε ἑνωμένοι μέ τό Χριστό, εἴμαστε δικό Του κτίσμα καί ἔχουμε χρέος νά πράττουμε ἔργα ἀγαθά καί μόνο μέ αὐτά νά πολιτευόμαστε (Ἐφεσ. 2,10). Δέν μποροῦν τά ἔργα νά ἐξασφαλίσουν στόν ἄνθρωπο ἕνα δικαίωμα πάνω στό Θεό καί οὔτε φθάνουν γιά νά δώσουν τήν ἐσωτερική δικαιοσύνη. Αὐτά φανερώνουν τή δόξα τοῦ Θεοῦ, πού μόνο αὐτός ἐνεργεῖ μέσα ἀπό αὐτά. Δέν εἶναι τά ἔργα ὡς ἔργα πού ἀποτελοῦν πηγή σωτηρίας. Εἶναι ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ πού τά κάνει γέφυρα σωτηρίας.
Ὁ κόσμος δέν μπορεῖ νά κρατήσει πνευματική ἰσορροπία καί στίς δύο δυνάμεις, στή δύναμη τῆς πίστεως καί στή δύναμη τῶν ἔργων. Ὑπερτιμᾶ τά ἔργα, ἐπειδή αὐτά διακονοῦν τίς ἀνθρώπινες ἀνάγκες. Θέλει ἔργα νά δεῖ, γιά νά πιστεύσει. Ὅσο, ὅμως, ἀπαραίτητα εἶναι τά ἔργα, ἄλλο τόσο ἀπαραίτητη εἶναι καί ἡ πίστη. Τά ἔργα εἶναι τό λάδι καί ἡ πίστη εἶναι τό φῶς. Ὅπου ὑπάρχει θερμή πίστη, ἐκεῖ ὑπάρχει καρποφορία τῶν ἀρετῶν. Ὁ ἀπόστολος Ἰάκωβος γιά τόν Ἀβραάμ πού δικαιώθηκε ἀπό τά καλά του ἔργα καί τήν ὑπακοή πρός τόν Θεό λέγει: «βλέπεις ὅτι ἡ πίστις συνήργει τοῖς ἔργοις αὐτοῦ, καί ἐκ τῶν ἔργων ἡ πίστις ἐτελειώθη» (Ἰάκ. 2,22). Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ πίστη καί τά ἔργα εἶναι ἀλληλένδετα. Ἡ πίστη συνεργεῖ στήν κατόρθωση τῆς ἀρετῆς καί ἡ ἀρετή θερμαίνει καί φέρει στήν τελειότητα τήν πίστη.
Οἱ χριστιανοί δέν δικαιολογοῦνται νά παραμένουν «ἄκαρποι», δηλαδή χωρίς ἔργα ἀγάπης. Ἡ κοινωνία ὑποφέρει. Οἱ ἄνθρωποι ποθοῦν τήν ἀγάπη. Οἱ πάσχοντες ἀδελφοί μας ἀναζητοῦν τήν ἀγάπη. Πῶς μποροῦμε, λοιπόν, νά μένουμε ἀδιάφοροι μπροστά στόν πόνο, στήν ἀνάγκη, στή δοκιμασία τοῦ πλησίον; Νά ἀγαπήσουμε ἔμπρακτα τόν συνάνθρωπό μας καί νά θυσιάσουμε κάτι ἀπό τόν ἑαυτό μας γιά νά χαρεῖ ἐκεῖνος. Αὐτό τό φῶς τῆς ἀγάπης πού θά διαλύσει τό σκότος τῆς ἀδιαφορίας ἀναζητεῖ ὁ ἄνθρωπος. Εἶναι, λοιπόν, ἀνάγκη ἀπό τή θεωρία τῆς πίστεως νά περάσουμε στήν πράξη τῆς ἀγάπης. Ἡ ἀγάπη εἶναι τό δυνατότερο κήρυγμα. Ἔτσι ἔζησαν οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἀναδείχθηκαν εὐαγγέλια Χριστοῦ. Τά καλά ἔργα μας ἄς γίνουν φῶτα ὁδηγητικά γιά κάθε ἄνθρωπο. ΑΜΗΝ!                   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
Ἀριθμός  35
Κυριακή ΙΕ΄ Ἐπιστολῶν
6  Ὀκτωβρίου 2013
(Β΄Κορ. δ΄ , 6 – 15)
«Ἔχομεν δέ τόν θησαυρόν τοῦτον ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν»
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, πολλές φορές ταπείνωσε τόν ἑαυτό του. Στήν πρώτη του ἐπιστολή πρός τούς Κορινθίους γράφει πώς πρέπει νά τόν ὑπολογίζουν ἀνάμεσα στούς «ὑπηρέτας Χριστοῦ καί οἰκονόμους μυστηρίων Θεοῦ» (Β΄ Κορ. 4,1). Ἐπίσης καί στή δεύτερη ἐπιστολή μέ τούς ἴδιους παραλῆπτες προχωρεῖ ἀκόμη πιό πολύ καί λέγει πώς δέν εἶναι μόνο ὑπηρέτης τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί δοῦλος στήν ὑπηρεσία τῆς σωτηρίας τῶν πιστῶν «ἑαυτούς δέ δούλους ἡμῶν διά Ἰησοῦν»( Β΄ Κορ. 4, 5). Ὅλα αὐτά τά βίωνε ἔντονα, γιατί μέσα του εἶχε τή χάρη τοῦ Θεοῦ. Μάλιστα τήν παντοδύναμη χάρη τοῦ Θεοῦ τήν χαρακτηρίζει ὡς θησαυρό πού βρίσκεται μέσα σέ ὀστράκινο σκεῦος. Ἄς δοῦμε γιατί κάνει αὐτόν τό χαρακτηρισμό.
Θησαυρό λέγει ἐδῶ ὁ Ἀπόστολος, κατά τόν ἱερό Θεοδώρητο, τή Χάρη τοῦ Πνεύματος πού δίδεται στούς ἀνθρώπους, ἐνῶ ὀστράκινο σκεῦος χαρακτηρίζει τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου. Χαρακτηριστικό γνώρισμα μέγιστο τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ εἶναι τό γεγονός πώς ἐνῶ τό σῶμα δέχεται πληγές καί βασάνους καί μύρια κακά, δέν χάνεται ὁ θησαυρός. Οἱ Ἀπόστολοι ἦταν ὀστράκινα σκεύη πού μέσα τους εἶχαν τή Χάρη τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος κάνει μιά σπουδαία  παρατήρηση γιά τό θησαυρό τῆς Χάριτος. Ἐκεῖνος πού βρῆκε καί ἔχει μέσα του τόν ἐπουράνιο θησαυρό τῆς Χάριτος ἐργάζεται τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ μέ καθαρότητα, ἀβίαστα καί εὔκολα.
Ἕνας ἄλλος Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, θά κάνει κι ἄλλες παρατηρήσεις: Μή νομίσεις πώς ἀπό σένα συγκρατεῖται καί φυλάσσεται ὁ θησαυρός πού ὑπάρχει μέσα σου, ἀλλά νά γνωρίζεις ὅτι ἀπό τό θησαυρό πού ἔχεις μέσα σου ἐσύ διατηρεῖσαι. Γνώριζε πώς κατασκευάσθηκες γιά νά εἶσαι σκεῦος εὔχρηστο στήν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ. Τό θαυμαστό εἶναι πώς ἐάν τό σκεῦος (δηλ. τό σῶμα) ὄχι ἀπό τόν ἑαυτό σου, ἀλλά ἀπό τούς ἐχθρούς συντριβεῖ, ὁ μέν θησαυρός παραμένει ἄθικτος, χωρίς νά χάσει τίποτε (ἀκένωτος), τό δέ σκεῦος ἰσχυρότερο καί ἀσφαλέστερο «ὑπό τῆς ἐνεργείας τοῦ θησαυροῦ κατασκευάζεται». Βλέπουμε πώς ὁ θησαυρός τῆς Χάριτος εἶναι φυλακτήριο κάι ἀσφάλεια τοῦ ἀνθρώπου. «Ἀναπληροῖ τά ἡμῶν ὑστερήματα». Ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ «τά ἐλλείποντα ἀναπληροῖ καί τά ἀσθενῆ θεραπεύει».
Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής θά δώσει καί μιά ἄλλη ἑρμηνεία. Θησαυρός εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὀστράκινο σκεῦος εἶναι ἡ ἔλλειψη προσόντων γιά τήν προφορά τοῦ λόγου. Θά μπορούσαμε νά ποῦμε πώς ὀστράκινο σκεῦος εἶναι ἡ ἀνθρώπινη φύση πού δέχθηκε τή σοφία πού δέν μπορεῖ καθόλου νά τήν χωρέσει ὁ κόσμος. Δέχθηκε τή σοφία τοῦ Θεοῦ, πού μεταλαμπάδευσε τό φῶς τῆς ἀληθινῆς ἐπιγνώσεως σ’ ὅλη τήν οἰκουμένη.
Εἴδαμε παραστατικά τίς γνῶμες ὁρισμένων κορυφαίων Πατέρων γιά τό θησαυρό τῆς Χάριτος καί τό ὀστράκινο σκεῦος πού τόν φυλάσσει. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πού βαπτισθήκαμε στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ἔχουμε μέσα μας τό θησαυρό τῆς Χάριτος. Ἴσως πολλοί ἀγνοοῦμε τήν ὕπαρξή του. Νομίζουμε πώς εἴμαστε μόνο σάρκα καί αἷμα. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πώς εἴμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ καί ἀδέλφια τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔχουμε, μέ τό Βάπτισμά μας, ὅλη τή δύναμη τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀγωνιστής ἄνθρωπος καταλαβαίνει τήν ὕπαρξη τοῦ θησαυροῦ. Νά ποῦμε μερικά παραδείγματα. Στή ζωή μας συναντᾶμε πολλές θλίψεις. Φυσιολογικά, θά ἔπρεπε νά εἴχαμε βουλιάξει ἀπό τά δεινά τῶν πειρασμῶν. Ἐν τούτοις παρατηροῦμε πώς ἔχουμε μεγάλη ὑπομονή, σοφία νά ἀντιμετωπίσουμε τίς δυσκολίες, μακροθυμία γιά ‘κείνους πού μᾶς πειράζουν, ἐσωτερική εἰρήνη παρά τίς ἐξωτερικές δυσκολίες, διάθεση γιά προσευχή, δοξολογία γιά τούς πειρασμούς κ. ἄ. Αὐτές οἱ πνευματικές καταστάσεις προέρχονται ἀπό τό θησαυρό τῆς Χάριτος πού φυλάσσεται μέσα μας.
Ἄλλο παράδειγμα εἶναι οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ὅταν εἴμαστε μέσα στήν ἁμαρτία, ὅλα εἶναι δύσκολα. Ὅταν ἀρχίζει καί ἐνεργεῖται ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, τότε ἐντολές τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς φαινόντουσαν «βουνό», ἀρχίζουν καί ἐφαρμόζονται καί πραγματοποιοῦνται. Ὅλα αὐτά ἔχοντας ὑπόψη μας, ὀφείλουμε νά κάνουμε τό πᾶν γιά νά διατηρήσουμε τή Χάρη τοῦ Θεοῦ μέσα μας καί νά εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί της ἰσόβια. Ἔτσι θά προοδεύσουμε πνευματικά καί θά νιώσουμε πώς εἴμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ. ΑΜΗΝ!                            Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου