Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ


Ἀριθμός 43
Κυριακή ΚΓ΄ Ἐπιστολῶν
1 Δεκεμβρίου 2013
(Ἐφεσ. β΄ 4 - 10)
«ὄντας ἡμᾶς νεκρούς τοῖς παραπτώμασι συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ»
Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀπό τήν νέκρωση τῆς ἁμαρτίας μᾶς ἔφερε στή ζωή τῆς χάριτος. Μᾶς λύτρωσε ἀπό τήν δουλεία τῆς φθορᾶς. Μέ τόν θάνατό Του μᾶς ἔφερε τήν αἰώνιο ζωή. Μαζί μ’ Αὐτόν ἡ ζωή παίρνει ἄλλο νόημα. Ὁ ἄνθρωπος γίνεται «θεός κατά χάριν». Ἐπανέρχεται στό πρῶτο κάλλος. Ἐλευθερώνεται ἀπό τά πάθη κάι ξαναβρίσκει τίς ἀξίες τῆς γνήσιας ζωῆς. Πῶς νά μή δοξολογοῦμε κι ἐμεῖς νύκτα καί ἡμέρα τόν Θεόν «ὅς ἐρρύσατο ἡμᾶς ἐκ τῆς ἐξουσίας τοῦ σκότους καί μετέστησεν εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Υἱοῦ τῆς ἀγάπης αὐτοῦ, ἐν ᾧ ἔχομεν τήν ἀπολύτρωσιν» (Κολ. 1,12-14).
Ἄς συλλογισθοῦμε τό χάος στό ὁποῖο ἦταν βυθισμένη πρίν ἀπό τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ ἡ ἀνθρώπινη φύση. Ἡ ἁμαρτία εἶχε σκοτίσει τόν νοῦ καί εἶχε βάλει στήν καρδιά τά ψυχοφθόρα πάθη. Ὁ διάβολος εἶχε γίνει «ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου» (Ἰω. 12,31). Οὔτε ὁ νόμος, οὔτε οἱ προφῆτες, οὔτε οἱ δίκαιοι, οὔτε οἱ ἄγγελοι μποροῦσαν νά ἀναστήσουν τόν πεσμένο στό βάραθρο τῆς ἀπωλείας ἄνθρωπο. Ποιός λοιπόν θά τόν ἔσωζε; Μόνον ὁ Υἰός τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶχε καί δύναμη καί σοφία γιά νά βρεῖ τόν τρόπο τῆς ἐλευθερίας μας καί ἄπειρη ἀγαθότητα γιά νά μεταδώσει σ’ὅλους τούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἐποχῶν τόν πλοῦτο τῆς χάριτός Του. Θά μποροῦσε ὁ Θεός μόνο μέ μιά ἁπλή ἐξωτερική συγχώρηση νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τά κακά τῆς κολάσεως. Δέν ἀρκέσθηκε ὅμως σ’αὐτό. Μᾶς ἔδωσε τόν Μονογενή Του, ὁ ὁποῖος σαρκώθηκε στή Θεοτόκο καί ἀνεκαίνισε καί ἀνέκτισε καί ἀνέστησε τήν ἀνθρώπινη φύση. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός μέ τό Πάθος καί τήν Ἀνάστασή Του συνανέστησε κάι τά δικά μας σώματα. Μέ τή διδασκαλία Του ὁδήγησε τό νοῦ μας στή λατρεία τῆς τρισυποστάτου Θεότητος. Μέ τήν παντοδυναμία Του μᾶς ἔδωσε τήν ἐξουσία κατά τῆς δυναστείας τοῦ διαβόλου. Μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα μᾶς δώρισε τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καί τά προπτωτικά χαρίσματα. Ἔτσι γίναμε «κληρονόμοι μέν Θεοῦ, συγκληρονόμοι δέ Χριστοῦ»(Ρωμ. 8, 16).
Ὁ Θεός μᾶς ζωοποίησε πνευματικά μαζί μέ τόν Χριστό. Μᾶς ἀνέστησε μαζί μέ τόν Χριστό καί μᾶς ἔβαλε νά καθήσουμε μαζί Του στά ἐπουράνια. Ὁ πλοῦτος τῆς ἀγάπης Του συνεχίζεται καί σήμερα «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Χωρίς τόν Χριστό δέν μποροῦμε νά σωθοῦμε. Μέσα στό Μυστικό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ ὁποίου κεφαλή εἶναι ὁ Χριστός, συνεχίζεται τό ἀπολυτρωτικό ἔργο τοῦ Κυρίου. Ὅ,τι ἔπραξε γιά τή σωτηρία μας κατά τήν ἐπίγειο ζωή του, τό συνεχίζει ἀκατάπαυστα μέσα στήν Ἐκκλησία. Μέ τά Μυστήρια μᾶς μεταγγίζει ζωή καί μᾶς συνεγείρει στήν Βασιλεία τῆς Ἀναστάσεως, ὅταν ἡ ἁμαρτία μᾶς σκεπάζει μέ τούς δερμάτινους χιτῶνες τῆς νεκρώσεως. Ἐκεῖνος μέ τό λουτρό τῆς μετανοίας μᾶς καθαρίζει καί μᾶς ἀποκαθιστᾶ στήν πρώτη καθαρότητα. Ἀποστέλλει τό Ἅγιον Πνεῦμα γιά νά μᾶς καθοδηγεῖ στήν ἀλήθεια. Μέ πολλές ἀμέτρητες εὐεργεσίες μᾶς πλουτίζει καί μᾶς ἐνισχύει στόν ἀγώνα κατά τοῦ κακοῦ. Πῶς νά ἐκφράσει κανείς τήν εὐγνωμοσύνη του πρός Ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος «τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον»; (Ἰω. 3,16).
Στή φθαρτή ζωή τοῦ παρόντος κόσμου ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τή ζωή τοῦ Χριστοῦ. Μπορεῖ ὁ πολιτισμός καί ἡ ἀνάπτυξη τῆς τεχνολογίας νά ἔχουν εὐκολύνει τόν τρόπο ζωῆς, στήν πραγματικότητα ὅμως ἔχουν πολύ κουράσει τήν ψυχή. Ἡ κατάχρηση ἔχει μεταβάλει τή ζωή σέ κόλαση. Ὑπάρχει εὐτυχία μέσα στό ἄγχος, στή διαφθορά, στή βία, στήν ὑποκρισία, στήν πλησμονή, στή ἀλλοτρίωση; Ζεῖ ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος χωρίς τή χαρά τῆς ζωῆς. Στήν περίπτωσή του ἔχει ἐφαρμογή ὁ λόγος τῆς Ἀποκαλύψεως: «ὄνομα ἔχεις ὅτι ζῇς καί νεκρός εἶ» (Ἀποκ. 3,1). Κινούμενοι νεκροί ἔχουν καταντήσει πολλοί ἄνθρωποι. Ρέει στίς φλέβες τους τό αἷμα τῆς ζωῆς, ἀλλά δέν κινητοποιεῖ τίς πνευματικές λειτουργίες τοῦ καλοῦ γιατί τό ἴδιο τίς ἔχει δηλητηριάσει. Μόνο τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ μπορεῖ νά ξαναδώσει ζωή. Αὐτό καθαρίζει τήν συνείδηση καί ἀφυπνίζει τήν καρδιά.
Ἀδελφοί μου! Μόνον ὁ Χριστός ὄχι μόνο στούς ζωντανούς δίνει ζωή, ἀλλά καί στούς νεκρούς παρέχει ἀνάσταση (Ἰω. 11,25). ΑΜΗΝ!             Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 42
 Κυριακή ΚΒ΄ Ἐπιστολῶν
24 Νοεμβρίου 2013
(Γαλ. στ΄ 11 - 18)
«Ἐγώ γάρ τά στίγματα τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω»
Στίς ἡμέρες μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μετρᾶνε πολύ τά ἀνθρώπινα δικαιώματα. Τά δικαιώματα τοῦ πολίτη, τά δικαιώματα τῆς γυναίκας, τά δικαιώματα τῶν μειονοτήτων, τά δικαιώματα τοῦ παιδιοῦ κ.λ.π. Ἐν τούτοις θά ἔχετε παρατηρήσει πώς περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ἐποχή ἔχει ἐξαπολυθεῖ ἕνα κύμα βίας.
Σήμερα θά μιλήσουμε γιά τή βία ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ μας, τοῦ κακοῦ καί ράθυμου ἑαυτοῦ μας καί γιά τήν ἐπίμονη προσπάθεια νά ξεριζώσουμε τίς ἀδυναμίες μας καί νά ἐξαγνίσουμε τόν ψυχικό μας κόσμο.
Ὁ Ὅσιος Νεῖλος ὁ ἀσκητής γράφει˙ Ὁ ταλαιπωρημένος ἄνθρωπος συνήθως στρέφεται πάντοτε σ’αὐτά πού τόν βλάπτουν. Ἐμεῖς ὅμως ἄς καταπολεμήσουμε τή βία μέ τή βία. Γιατί αὐτός πού ἀγωνίζεται πρέπει νά διορθώνει κάθε βρώμικη σκέψη, νά ὀργίζεται πρός τόν ἑαυτό του καί νά ἐπικαλεῖται τόν Θεό, πρίν ὁ λογισμός του πέσει σέ ἀποχαύνωση καί μαλθακότητα. Ὁ ἴδιος ἅγιος κάνει λόγο γιά βία εὐλαβικοῦ ζήλου πού νικάει τή βία τῆς ἀδιαφορίας καί τῆς ἀπερίγραπτης μαλθακότητας.
Πῶς ἐκδηλώνεται ἡ βία αὐτή κατά τόν ἅγιο Μακάριο τόν Αἰγύπτιο; Νά συμμορφώσουμε τόν ἑαυτό μας στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Νά μποῦμε, λέγει ὁ ἅγιος, μέσα στήν καρδιά μας καί νά κάνουμε πόλεμο ἐναντίον τοῦ Σατανᾶ. Νά μισήσουμε τόν κακό ἑαυτό μας καί τήν ψυχή μας (δηλ. τά πά-θη στά ὁποῖα ταυτίζεται ἡ ψυχή μας). Ἡ ἁμαρτία μπῆκε μέσα στά κατάβα-θα τῆς ψυχῆς μας καί μᾶς ἔχει ἀλλοιώσει τό χαρακτῆρα πού μᾶς χάραξε ὁ Θεός.
Νά βάλουμε καί τό θέλημά μας. Δέν ἀρκεῖ ἡ χάρη, χρειάζεται καί ἡ δική μας θέληση. Νά κάνουμε καλή χρήση τῆς ἐλευθερίας μας (ἀγρυπνία, ἀνδρεία, σπουδή καί ἐλευθερία). Ἡ δυναστεία τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἐγώ δέν φεύγει εὔκολα. Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ γίνεται ἀνενεργός χωρίς τή δική μας προσπάθεια καί βία. Ἐάν ἐνεργήσει χωρίς τό δικό μας ἀγώνα ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, τότε μπορεῖ νά ὑψηλοφρονήσουμε καί νά πάθουμε ζημιές πνευματικές. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος γράφει πώς ὁ μοναχός εἶναι «βία φύσεως διηνεκής».
Εἶπε ἕνας γέροντας˙ «Ἐάν ἕνας Μοναχός κοπιάζῃ δι’ ὀλίγας ἡμέρας, ἀμελεῖ δέ κατόπιν καί ἐκ νέου κοπιάζει καί πάλιν ἀδιαφορεῖ, ὁ Μοναχός αὐτός ποτέ του δέν κατορθώνει τίποτε, οὔτε καί ἀποκτᾶ ὑπομονήν». Τά ἴδια ἰσχύουν καί γιά τούς ὑπόλοιπους χριστιανούς.
Κανένας δέ νίκησε ἀκόμη καί τό παραμικρό πάθος ζώντας μέσα στή ραθυμία καί στή ραστώνη. Κανείς ποτέ δέν μπῆκε στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν μέ ἄνεση. Ὅλοι βαστάζουμε τά στίγματα τοῦ Κυρίου ἐπάνω μας, ἐάν ἀγωνιζόμαστε τόν καλό ἀγώνα τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Μπορεῖ νά φαίνεται πώς ὁ ἀγώνας αὐτός ἔχει μιά σκληρότητα καί μιά τραχύτητα, καί σήμερα μάλιστα πού ὅλοι εἴμαστε μαλθακοί καί μικρόψυχοι γιά ἀγῶνες, φαίνεται καί λίγο ἄχαρις. Παρ’ ὅλα αὐτά εἶναι ἀπαραίτητη αὐτή ἡ εὐλογημένη βία, γιά νά κυριαρχήσουμε πάνω στά πάθη μας καί στίς ἁμαρτίες μας καί νά γίνουμε πνευματικοί ἄνθρωποι. Ἄς εὐχηθοῦμε νά τό καταλάβουμε ὅλοι μας καί νά ἀρχίσουμε νά ἀγωνιζόμαστε γιά τή σωτηρία μας. ΑΜΗΝ!                Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ


Ἀριθμός 41
Κυριακή ΚΑ΄ Ἐπιστολῶν
17 Νοεμβρίου 2013
(Γαλ. β΄ 16 - 20)
« Ὅ ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ»
Ἡ ζωή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ἕνα γενικό φαινόμενο στόν πλανήτη μας. Τή συναντοῦμε ἀπό τούς ἀτελέστερους ὀργανισμούς μέχρι τόν πιό τέλειο, τόν ἄνθρωπο, τόν βασιλέα τῆς δημιουργίας. Γι’αὐτόν ὅμως δέν εἶναι ἀρκετό νά ζῆ ἁπλῶς ὅπως συμβαίνει μέ κάθε ζωντανό ὀργανισμό. Ἐκεῖνο πού ἔχει ἀξία στόν ἄνθρωπο καί τόν ξεχωρίζει ἀπό ὁλόκληρη τήν δημιουργία εἶναι τό πῶς ζῆ, ὁ τρόπος δηλαδή τῆς ζωῆς του.
Γιά τήν ἀξιολόγησι αὐτή τῆς ζωῆς μᾶς βοηθεῖ, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στή σημερινή περικοπή.
Ὁ Ἀπόστολος χρησιμοποιεῖ τή φράσι «ζῶ ἐν σαρκί», γιά νά χαρακτηρίση τή φυσική, τήν ὀργανική καί σωματική ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Διότι ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ἕνα ἄσαρκο, ἀσώματο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ὄπως εἶναι οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι. Ὁ ἄνθρωπος πλάσθηκε ἀπό τό Δημιουργό μέ πνεῦμα καί σῶμα. Ἔτσι ἡ ζωή του στόν κόσμο αὐτό εἶναι ζωή «ἐν σαρκί», δηλαδή ζωή πού ἐκδηλώνεται καί ἐκφράζεται μέ τό σῶμα. Μέ τήν ἔννοια αὐτή ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ζοῦν σύμφωνα μέ τίς ἀπαιτήσεις τῆς διεφθαρμένης ἀνθρωπίνης φύσεως καί ὄχι σύμφωνα μέ τίς ἐπιταγές τοῦ ἁγίου θελήματος τοῦ Θεοῦ. Τή σαρκική αὐτή ζωή ὁ ἀπόστολος Παῦλος τήν ὀνομάζει ζωή «κατά σάρκα», δηλαδή ἀντιπνευματική καί ἁμαρτωλή ζωή.
Ἄς δοῦμε μερικά παραδείγματα γιά νά καταλάβουμε καλύτερα τίς δύο αὐτές ἔννοιες: Δέν εἶναι ἀσφαλῶς κακό νά ἱκανοποιοῦμε τίς ἀδιάβλητες σωματικές καί ὑλικές μας ἀνάγκες, ὅπως λ..χ. τῆς διατροφῆς, τῆς ἐνδύσεως, τῆς ψυχαγωγίας καί ψυχοσωματικῆς χαλαρώσεως καί ἀναπαύσεως. Κακό εἶναι νά ζοῦμε γιά τό σῶμα, καί νά ἔχωμε γιά σύνθημα τό : «φάγωμεν, πίωμεν, αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν».
Ἁμαρτία εἶναι νά μή ἀρκούμαστε σέ ὅσα μᾶς χρειάζονται, ἀλλά νά ἀναζητᾶμε τή ζωή τῆς σπατάλης, τῆς πολυτέλειας κάι τῆς χλιδῆς. Στήν πρώτη περίπτωσι πρόκειται ἁπλῶς γιά τή σαρκική ζωή. Τή «ζωή ἐν σαρκί». Στή δεύτερη γιά τήν ἁμαρτωλή σαρκική ζωή. Τή «ζωή κατά σάρκα».
Δέν εἶναι ἐπίσης κακό νά βλέπουμε μέ τά μάτια μας τούς ἀνθρώπους, καί τά κτίσματα τοῦ Θεοῦ. Ἁμαρτία εἶναι νά χρησιμοποιοῦμε τά μάτια μας «πρός τό ἐπιθυμῆσαι»(Ματθ. Ε΄28), γιά τήν ἱκανοποίησι ἀνόμων ἀπολαύσεων. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τίς ἄλλες αἰσθήσεις καί τά ἔνστικτα τῆς σωματικῆς ζωῆς. Δέν εἶναι κακό νά μιλᾶμε μέ τό στόμα μας. Εἶναι ὅμως ἁμαρτία νά χρησιμοποιοῦμε τή γλῶσσα μας, γιά νά συκοφαντοῦμε, νά βρίζωμε καί νά βλασφημοῦμε. Τό ἔνστικτο τῆς αὐτοσυντηρήσεως ἔχει σκοπό τήν προφύλαξι καί τή διατήρησι τῆς ζωῆς. Τό γενετήσιο ἔνστικτο προορίζεται γιά τή διαιώνισι τῆς ζωῆς μέσα στά πλαίσια τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου τῆς ἀγάπης, δηλαδή τοῦ γάμου. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος χρησιμοποιῆ τίς αἰσθήσεις κάι τά ἔνστικτά του γιά ἄλλους σκοπούς, κυρίως ἰδιοτελεῖς, τότε βυθίζεται σέ μιά ζωή ἀδικίας, ἐκμεταλλεύσεως, φαυλότητος καί ἀνηθικότητος. Αὐτή εἶναι ἡ ἁμαρτωλή σαρκική ζωή, «ἡ ζωή κατά σάρκα», τήν ὁποία χαρακτηρίζει «ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκός καί ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καί ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου», ὅπως γράφει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης (Α΄ Ἰω. β΄16). Ἡ ζωή αὐτή δέν ἔχει καμμιά σχέσι μέ τήν ἀληθινή ζωή τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ Ἀπόστολος, στή συνέχεια, δηλώνει, ὅτι τή σωματική ζωή του τή ζῆ μέ τίς ἐπιταγές τῆς πίστεως. Ἡ πίστις εἶναι ἕνα νέο στοιχεῖο, ἕνας νέος παράγων πού μπαίνει στή σαρκική ζωή τῶν ἀνθρώπων καί τήν μεταμορφώνει, τήν κάνει πνευματική. Στήν περίπτωσι αὐτή, ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου δέν ρυθμίζεται ἀπό τίς κατώτερες ἁμαρτωλές ἐπιθυμίες του, ἀλλά ἀπό τό ἐλεύθερο καί ἀνώτερο πνεῦμα του, τό ὁποῖο καθοδηγεῖται, ἐμπνέεται καί φωτίζεται ἀπό τή χριστιανική πίστι.
Αὐτή τή ζωή ἔζησαν οἱ πιστοί, οἱ Χριστιανοί διά μέσου τῶν αἰώνων. Εἶχαν τήν ἴδια σάρκα μέ ἐμᾶς καί τίς ἴδιες ἀνάγκες. Ζοῦσαν ὅμως πνευματική ζωή, ζοῦσαν δηλαδή τή σαρκική ζωή τους μέσα ἀπό τό φῶς καί τή χαρά τῆς πίστεως.
Αὐτή τή ζωή καλοῦνται νά ζοῦν καί οἱ σημερινοί πιστοί. Καλοῦνται νά εἶναι οἱ ἁγνοί, οἱ χαρούμενοι, οἱ ἐλεύθεροι ἄνθρωποι.
Αὐτοί οἱ χριστιανοί ἔχουν καθῆκον καί κλῆσι νά δείξουν στούς σημερινούς ἀνθρώπους τόν τρόπο τῆς ἀληθινῆς, τῆς ἀνώτερης, τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Νά δείξουν μέ τή δική τους ζωή πῶς μπορεῖ κανείς νά ζήση πνευματικά τή φυσική, τή σωματική ζωή του.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει τά ἑξῆς χαρακτηριστικά: «Νά κάνης τά λουτρά σου۠ νά κάθεσαι στό τραπέζι σου γιά νά φς۠ νά πίνης μέ μέτρο τό κρασί σου۠ κανείς δέν θά σέ μποδίση νά φᾶς κρέας. Μπορεῖς ν’ ἀπολαμβάνης τά πάντα. Ν’ ἀπέχης μόνο ἀπό τήν ἁμαρτία». Ἡ συμβουλή αὐτή τοῦ μεγάλου Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας ἄς γίνη ὁ κανόνας γιά νά ζοῦμε τή σαρκική ζωή μας πνευματικά, σ’ ὅλες τίς ἐκδηλώσεις της. ΑΜΗΝ!
Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΗΣ

         Εορτάστηκε και φέτος με  εκκλησιαστική    κατάνυξη η Ιερά Μνήμη του Αγίου Νεκταρίου στο παρεκκλήσιο που βρίσκεται πλησίον της Παναγίας Λατομιτίσσης.
Την παραμονή της εορτής  ημέρα Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013 το απόγευμα μετεφέρθη με πομπή, το Ιερό λείψανο του Αγίου Νεκταρίου  από την Παναγία Λατομίτισσα εις το εορτάζοντα παρεκκλήσιον του Αγίου Νεκταρίου.



       Αφ’ εσπέρας ο εφημέριος του Ιερού μας Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης, πλαισιούμενος από τους  ιερείς  π. Γεώργιο Χανδρή και π. Γεώργιο Λούρο, έψαλλαν τα εγκώμια του  Αγίου την παραμονή  του πανηγυρικού Εσπερινού.
      Την επομένη ημέρα  ετελέσθη ο Ορθρος   και η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία. Την εορτή τίμησαν με την παρουσία τους κατόπιν προσκλήσεως του εφημέριου, τα σχολεία της γύρω περιοχής:  - 4ο Γυμνάσιο Λέτσαινας, 9ο Δημοτικό Σχολείο Καρραδείου,  Βούρειο Δημοτικό Σχολείο και το Σχολείο  Ε.Ε.Ε.Ε.Κ.ΧΙΟΥ, συνοδευόμενα από τους Διευθυντάς και τους Εκπαιδευτικούς τους. 
 Στο τέλος  ο εφημέριος  ευχαρίστησε ιδιαίτερα τόσο τους Διευθυντάς των Σχολείων, όσο  και τους δασκάλους   και  μαθητάς  που παρευρέθησαν στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό. Επίσης ευχαρίστησε τις αρχές του Νομού μας, καθώς και όλο το εκκλησίασμα που προσήλθε για να συμπροσευχηθεί. Κλείνοντας μας υπενθύμισε ότι ο Αγιος Νεκτάριος πέρασε και εκείνος από τα αγιασμένα χώματα του νησιού μας και δίδαξε τον Θείο λόγο.









Πολλοί φιλέορτοι Χριστιανοί  προσήλθαν να τιμήσουν τις Ιερές Ακολουθίες,  την παραμονή,   και την  ημέρα της  εορτής.
Τον  χορό των ιεροψαλτών  αποτελούσε το τμήμα της Βυζαντινής Μουσικής του  Κουκουναρείου  Πνευματικού Κέντρου της  Ενορίας  μας, με τον χοροδιδάσκαλό τους  κ. Θεόδωρο Κουτσούδη.
Και του χρόνου να  είναι όλοι καλά.

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ


Ἀριθμός 40
Κυριακή Κ΄ Ἐπιστολῶν
10 Νοεμβρίου 2013
(Γαλ. α΄11 - 19)
«Γνωρίζω δέ ὑμῖν, τό εὐαγγέλιον τό εὐαγγελισθέν ὑπ’ ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατά ἄνθρωπον»
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὡς «διάκονος» τοῦ Εὐαγγελίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀναφέρεται στήν ἀξία τοῦ Εὐαγγελίου τό ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ Χριστός τοῦ ἐμπιστεύθηκε καί ὀφείλει νά διατηρήσει ἀνόθευτο ἀπό τίς διδασκαλίες τῶν ψευδαποστόλων. Δηλώνει, ὅτι τό Εὐαγγέλιο πού ἐκεῖνος κηρύττει δέν εἶναι ἔργο ἀνθρώπου, οὔτε περιέχει ἀνθρώπινα νοήματα. Τό παρέλαβε καί τό διδάχθηκε «δι’ ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ».
Τό Εὐαγγέλιο εἶναι ἡ καλή εἴδηση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός καί ἡ διδασκαλία Του. Ὁ Ἅγιος Ἀμβρόσιος τό ὀνομάζει πέλαγος μέσα στό ὁποῖο βρίσκεται τό σύνολο τῶν χαρισμάτων καί ἡ θάλασσα τῶν πνευματικῶν μυστηρίων, ὅπου πλέει ὁ μυστικός ΙΧΘΥΣ - Ἰησοῦς Χριστός Θεοῦ Υἱός Σωτήρ – κατά τήν ἀρχαία συμβολική ἀκροστιχίδα.
Ἐπιτομή τῆς Θεολογίας τό ὀνομάζει ὁ Ἅγιος Ἱερώνυμος. Ἀπαρχή ὅλης τῆς Γραφῆς τό ἀποκαλεῖ ὁ Ὠριγένης. Ἄν ὁλόκληρη ἡ Ἁγία Γραφή χαρακτηρίζεται ἀπό τόν ἱερό Αὐγουστίνο ὡς ἐγκυκλοπαίδεια ὅλων τῶν ἐπιστημῶν καί ἀπό τόν Μέγα Βασίλειο ὡς ἐργαστήριο ψυχῶν καί ἀποθήκη πνευματικῶν βοτάνων, καταλαβαίνουμε πόσο ὑπερέχει τό Εὐαγγέλιο, ἡ Καινή Διαθήκη, πού ἐπικυρώθηκε μέ τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ.
Στή θεία Λατρεία τό Εὐαγγέλιο κατέχει κεντρική θέση γιατί εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Εἶναι τό ἅγιο καί ἱερό βιβλίο πού περιέχει τό λυτρωτικό μήνυμα. Δι’αὐτοῦ ὁμιλεῖ ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Μέ πόση εὐλάβεια ὁ λαός μας παρακολουθεῖ τήν ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου, σάν νά ἀκούει τόν ἴδιο τόν Διδάσκαλο, καί πόση ἀγαλλίαση ἐκφράζει μέ τό «Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι» πού μετά τήν ἀνάγνωσή του ψάλλει!
Σώζει τό Εὐαγγέλιο. Μᾶς μεταβάλλει σέ ἀγγέλους, ὅταν ἀνταποκρινώμαστε σ’αὐτό μέ πίστη. «Δύναμις γάρ Θεοῦ ἐστιν εἰς σωτηρίαν παντί τῷ πιστεύοντι»(Ρωμ. 1, 17). Δέν ἀρκεῖ ἡ ἀποδοχή τῆς διδασκαλίας του, χρειάζεται καί ἡ πρακτική ἐφαρμογή του. Μήπως ὅμως δείχνουμε μέ τά ἔργα μας μιά πίστη ἀντιφατική; Ὅταν μᾶς ὁρίζει τίς πρακτικές ἀλήθειες, μέ τίς ὁποῖες θά διορθώσουμε τά ἤθη μας, καί ξεσηκώνονται οἱ ἐπιθυμίες καί μᾶς πιέζουν νά μή δεχθοῦμε τούς νόμους του, μήπως ὑποχωροῦμε μπροστά στήν πίεση τοῦ θελήματός μας καί τοῦ κόσμου; Εἶναι δυνατόν ἀπό τή μιά νά πιστεύουμε καί νά τιμᾶμε τό Εὐαγγέλιο καί ἀπό τήν ἄλλη νά ζοῦμε σάν νά εἶναι ψεύτικη ἡ διδασκαλία Του;
Οἱ ἄνθρωποι τοῦ σκότους διατυμπανίζουν πρός κάθε κατεύθυνση τό ξεπέρασμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ὅτι πέρασε ὁ καιρός του, ὅτι δέν ἀφορᾶ τούς πολιτισμένους ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς μας. Εἶναι αὐτοί πού γνωρίζουν τή δύναμή του καί μέ κάθε ψευδολογία καί συκοφαντία προσπαθοῦν νά τό θέσουν στό περιθώριο τῆς ζωῆς. Ἀγνοοῦν ὅτι τό Εὐαγγέλιο εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός «καί τῆς βασιλείας Αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος».
Τό Εὐαγγέλιο δέν ἐπιδέχεται ἀλλοιώσεις. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἐφιστᾶ τήν προσοχή μας νά μήν προσθέσουμε κάι νά μήν ἀφαιρέσουμε «ἰῶτα ἕν ἤ μία κεραία ἀπό τοῦ νόμου».
Ὅσο κι ἄν μᾶς φαίνεται δύσκολο, ὅσο κι ἄν δέν ἐξυπηρετεῖ τίς ἀτομικιστικές προθέσεις μας, ὅσο κι ἄν μᾶς φέρνει μπροστά σέ πολλά διλήμματα, αὐτό εἶναι. Ὀ κόσμος φρονεῖ διαφορετικά ἀπό τό Εὐαγγέλιο. Ἐμεῖς ὅμως ποιό θά ἀκολουθήσουμε; Τό νόμο τῆς βίας καί τῆς φθορᾶς ἤ τό Εὐαγγέλιο τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀλήθειας;
Φωτεινός φάρος στούς ὁδοιπόρους τῆς ζωῆς εἶναι τό ἱερό Εὐαγγέλιο. Οἱ διδασκαλίες του οἰκοδομοῦν μιά κοινωνία ἀγάπης καί προόδου. Ὁ λόγος του ἐξημερώνει τά ἤθη τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ἀκτινοβολία του δέν θά σβήσει ποτέ καί τά ζωήρρυτα νάματά του δέν θά πάψουν ποτέ νά δροσίζουν τήν οἰκουμένη. Χρέος ὅλων μας εἶναι νά κάνουμε ἐνεργή τήν κοινωνία τῆς πίστεώς μας (Φιλημ. 1,6). Εὐαγγέλιο νά γίνει ἡ ζωή μας, ὥστε μέ τήν ὅλη συμπεριφορά μας νά κηρύττουμε Χριστό. Ἔτσι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ θά γίνει «ζῶν καί ἐνεργής...καί κριτικός ἐνθυμήσεων»(Ἑβρ. 4, 12).
Σήμερα ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι δυσερμήνευτος, γιατί οἱ ἄνθρωποι εἶναι «νωθροί ταῖς ἀκοαῖς»(Ἑβρ. 5,11). Οἱ θόρυβοι τῆς ἐντάσεως ἔχουν τραυματίσει τήν ἀκοή τῆς καρδιᾶς μας μέ ἀποτέλεσμα νά μήν μποροῦμε νά συλλάβουμε τά μηνύματα τοῦ Εὐαγγελίου. Κάθαρση χρειαζόμαστε καί Πνεῦμα Ἅγιο. Τότε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ θά ἀποκαλύψει καί σ’ ἐμᾶς, ὅπως στόν Ἅγιο Παῦλο, τό Εὐαγγέλιο τῆς σωτηρίας. ΑΜΗΝ!     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ


Ἀριθμός 39
Κυριακή ΙΘ΄ Ἐπιστολῶν
3 Νοεμβρίου 2013
(Β΄Κορ. ια΄, 31 - ιβ΄ 9)
«Ἥδιστα οὖν μᾶλλον καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου, ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπ’ ἐμέ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ»
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, στή σημερινή Περικοπή, ζητᾶ ἀπό τόν Θεό νά τόν ἀπαλλάξει ἀπ’ τό βάσανο πού ἐπέτρεψε νά τόν ταλαιπωρεῖ. Ἐκεῖνος τοῦ ἀπαντᾶ: «Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου۠ ἡ γάρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται», σοῦ ἀρκεῖ δηλαδή ἡ χάρη μου, γιατί ἡ δύναμή μου, ἡ ἐπενέργειά μου μέσα σου τελειοποιεῖται, ὁλοκληρώνεται στήν ἀδυναμία, ἐκεῖ ὅπου «ὑπάρχει ἀσθένεια, ὅταν ἔχεις βάσανα καί ταλαιπωρίες. Βάσανα καί ταλαιπωρίες, τά ὁποῖα μπορεῖ νά ξεπερνᾶ ὁ Παῦλος, ἀλλά καί κάθε χριστιανός μέ τή χάρη τοῦ θεοῦ πρῶτα, ἀλλά καί μέ τόν προσωπικό ἀγώνα του, κάτω ἀπό τήν σκέψη Ἐκείνου κι ὄχι αὐτόνομα κι ἐγωϊστικά δρώντας. Μ’αὐτό τό σκεπτικό λοιπόν ὁ Παῦλος καυχᾶται γιά τίς ἀδυναμίες του, ἀκόμη καί γιά τό «σκόλοπά» του, πού τόσον τόν ἐβασάνιζε. Καυχᾶται ὁ Παῦλος γιά τίς κακουχίες, τίς ταλαιπωρίες πού περνᾶ κατά τή διάρκεια τῆς ζωῆς καί τοῦ ἀποστολικοῦ του ἔργου. Ταλαιπωρίες, πού σύμφωνα μ’ ὅσα τοῦ ἀποκάλυψε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, θά τοῦ ἐξασφαλίσουν, ἐφόσον τά ὑπερνικήσει, τήν αἰώνια ζωή μαζί Του. Ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ μέσα του (κι ἡ πίστη του σ’Αὐτόν) θά καταστεῖ ἀκλόνητη καί ἀνυπέρβλητη. Ὅπως κι ἔγινε. Μέ ἀποτέλεσμα νά γίνει ὁ πρώην διώκτης «Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν», «ὁ πρῶτος μετά τόν Ἕνα».
Οἱ ἄνθρωποι καί στήν ἐποχή μας παρά τήν τεχνολογική, κοινωνική, κ.λ.π. πρόοδο πού ἔχει ἐπιτευχθεῖ, παρά τήν «πρόοδο τοῦ πολιτισμοῦ», ἐξακολουθοῦν νά ὑποφέρουν, νά μαστίζονται ἀπό πλῆθος ἀσθένειες πού ἀνανεώνονται, μεταλλάσονται κι ἐξελίσσονται. Νά καταδυναστεύονται ἀπό πλῆθος σύγχρονες, ἀλλά καί παλαιότερες κοινωνικές μάστιγες καί πληγές, ἀπό πλῆθος ἐκτροπές κι ἐγκληματικές συμπεριφορές, ἀπό ψυχολογικά προβλήματα καί συμπλέγματα. Πλῆθος προβλήματα προσωπικά, κοινωνικά κ.λ.π., συνθετότερα καί πολυπλοκότερα ἀπ’ ὅ, τι παλαιότερα, πλῆθος δοκιμασίες καί πειρασμοί, πλῆθος προκλήσεις καί διλήμματα, πλῆθος πλάνες καί κακοτροπίες καραδοκοῦν στήν πορεία μας καθημερινά. Ἡ τεχνολογία καί ἡ ἐπιστήμη μπορεῖ νά προχώρησαν, ἀλλά οἱ ἄνθρωποι δέν εὐημεροῦν, ἡ φτώχεια ἐξακολουθεῖ νά ὑπάρχει. Ἡ ἀρρώστια καί ὁ πόνος ἐξακολουθοῦν νά βασανίζουν καί τό σύγχρονο ἄνθρωπο.
Ἀπέναντι σ’αὐτά κι ἄλλα τόσα δεινά ὁ ἄνθρωπος σήμερα δυσφορεῖ, ἀπελπίζεται, φοβᾶται, πανικοβάλλεται, παραδίνεται, σηκώνει τά χέρια ψηλά. Εἶναι περισσότερο ὑποψιασμένος ἴσως ἀπ’ ὅ,τι ἄλλοτε, ἀλλά λιγότερο δυναμικός.
«Στενή πύλη καί τεθλιμμένη ὁδός» (Ματθ. 7, 14) εἶναι λοιπόν ἡ ζωή, ἰδιαίτερα τῶν χριστιανῶν. Πλῆθος πειρασμοί καί «ἀσθένειες» ἐμφανίζονται ἐμπρός μας καί μέσα μας, ὄχι γιά νά μᾶς κάνουν νά δυσανασχετήσουμε, νά ἀγχωθοῦμε ἤ νά ἀγανακτήσουμε, ἀλλά γιά νά μᾶς ἐκπαιδεύσουν στήν ἐν Χριστῷ ζωή. Παιδαγωγός κι ἀσκητικός εἶναι ὁ ρόλος τους, ὅπως παιδαγωγική κι ἀσκητική – βιωματική εἶναι καθ’ ὅλα ἡ ἐν Χριστῷ ζωή.
Πειρασμοί κι «ἀσθένειες» λοιπόν ἑκούσιες, τίς ὁποῖες πρέπει νά ἀποφεύγουμε (Ματθ. 6,13), ἀλλά καί ἀκούσιες, τέτοιες πού τίς ἐπιτρέπει ὁ Θεός, τόσες ὥστε νά μποροῦμε νά τίς ἀντιμετωπίσουμε (Α΄Κορ. 10,13). Ὁ ἄνθρωπος ἔχει σ’αὐτό τή δύναμη, δύναμη πού πηγάζει ἀπ’ τό Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, προκειμένου ν’ ἀντιμετωπίσει τούς πειρασμούς καί τίς δυσκολίες, τά βάσανα καί τίς «ἀσθένειες» στή ζωή του. Μέ ποιόν τρόπο; Βεβαίως μέ ἀρωγό τή Χάρη καί τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία, ἄν ἐπικαλεῖται μέ γνήσια πίστη κι ἀγάπη πρός Ἐκεῖνον, μέ ἐλπίδα, μέ βεβαιότητα κι αἰσιοδοξία, ἀλλά καί ταπείνωση, θά τή βρίσκει πάντοτε μόνιμη σύντροφο σέ κάθε δυσκολία. Χάρη ἡ ὁποία ἐνισχύει κι ἐνεργοποιεῖ στόν ἀγώνα του τόν κάθε πιστό.
Ὁ Ἀπόστολος σέ ἄλλο σημεῖο συνιστᾶ νά ἀντιμετωπίζονται οἱ θλίψεις «ἐν ὑπομονῇ πολλῇ». Ἔχοντας ζωντανό μέσα μας τό Χριστό μέ ὑπομονή πολλή καί χαρούμενη διάθεση πού δίνει ἡ ἐλπίδα μας σ’ Αὐτόν, ἀλλά καί μέ αἴσθημα εὐθύνης καί τόλμη, μποροῦμε νά ἀντιμετωπίσουμε κάι νά ξεπεράσουμε μέ ἀξιοπρέπεια κάθε ἀδυναμία καί «ἀσθένεια». Ἀκόμη καί τό θάνατο. ΑΜΗΝ!
Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου