ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 4

Κυριακὴ ΙΕ΄ Λουκᾶ (τοῦ Ζακχαίου)

26 Ἰανουαρίου 2014

Λουκᾶ ιθ', 1-10

Ἡ πορεία διὰ μέσου τῆς μετάνοιας καταξιώνει τὸν ἄνθρωπο σὲ πνευματικὲς κορυφογραμμές. Ἀκριβῶς, σ’ αὐτὴ τὴ χρονικὴ στιγμὴ ἡ Ἐκκλησία προβάλλοντας τὸ παράδειγμα τοῦ Ζακχαίου στέλνει τὸ πιὸ ἰσχυρὸ μήνυμα στὸν ἄνθρωπο. Ὅσο καὶ ἂν ἔχει πέσει στὴ ζωή του, ὅσο καὶ ἂν βιώνει τὴν τραγικὴ ὀδύνη στὸ χῶρο τῆς ἁμαρτίας, ἡ ἀγάπη τοῦ Κυρίου μας ἁπλώνεται σ’ ἕνα εὖρος ποὺ δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ ἀφήνουμε τὸν ἑαυτό μας νὰ βυθίζεται στὸ σκοτάδι τῆς ἀπελπισίας. Ἀντίθετα, ἡ ἐκζήτηση τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ, ἀνοίγει τοὺς ὁρίζοντες τῆς ἐλπίδας καὶ τῆς χαρᾶς καὶ μεταβάλλεται σὲ ὁδοδείκτη ἀληθινῆς ζωῆς. Αὐτὸ ἔπραξε καὶ ὁ Ζακχαῖος, ὁ ὁποῖος, ζητοῦσε μετὰ μανίας νὰ δεῖ τὸν Ἰησοῦ.

Γιατί ὅμως ἡ Ἐκκλησία ἐπιμένει νὰ προβάλλει ὡς παράδειγμα τὴν περίπτωση τοῦ Ζακχαίου; Γιατί μέσα ἀπὸ αὐτὸ ἀποκρυπτογραφοῦνται μηνύματα οὐράνιας ἀκτινοβολίας. Ὁ Ζακχαῖος, δὲν ἦταν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ἀπέναντι στὸν ὁποῖο οἱ ὑπόλοιποι συνάνθρωποί του ἔτρεφαν ἐκτίμηση καὶ σεβασμό. Χρησιμοποιοῦσε κάθε εἶδος ἀδικίας, ἐκμετάλλευσης, καταπίεσης καὶ ἀπάτης. Ἦταν ὁ τύπος τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος κατέκλεβε τοὺς ἄλλους καὶ ἰδιαίτερα τὶς χῆρες καὶ τὰ ὀρφανά. Τοὺς ἀνθρώπους αὐτοὺς συνήθως τοὺς ἔχουμε ξεγραμμένους ἀλλὰ καὶ καταδικασμένους στὴν ὁδὸ τῆς ἀπώλειας. Καὶ ὅμως, αὐτὸς ὁ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος, ζητοῦσε νὰ δεῖ τὸν Ἰησοῦ. Τί ἦταν ἐκεῖνο ποὺ δημιούργησε μέσα του αὐτὴ τὴν ἐπιθυμία; Οἱ ἀδικίες ποὺ διέπραττε καθημερινὰ τὸν εἶχαν χωρίσει τόσο ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ὅσο καὶ ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους του. Αὐτὴ ἡ παγερὴ μοναξιὰ ποὺ βίωνε, ὄχι μόνο δὲν τὸν ὁδήγησε στὴν ἀπελπισία ἀλλὰ τὸν βοήθησε νὰ μαζευτεῖ στὸν ἑαυτό του. Ἄφησε μία ἰσχυρὴ δύναμη ποὺ ἀναδυόταν ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς του νὰ ἐνεργοποιηθεῖ καὶ νὰ ἀρχίσει νὰ εἰσέρχεται στὶς τροχιὲς τῆς θείας ἀγάπης καὶ παρουσίας. Αὐτὴ ἡ δύναμη εἶναι ἡ «εἰκόνα τοῦ Θεοῦ» στὸν ἄνθρωπο. Ἡ ὁποία ὅμως, ὅταν ἀφήνουμε τὸν ἑαυτό μας νὰ κυριεύεται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἀμαυρώνεται καὶ ἀναποδογυρίζεται, μὲ ἀποτέλεσμα νά αἰσθανόμαστε τὴν ὀδύνη τῆς ἀπουσίας τοῦ Θεοῦ ὡς μία φοβερὴ τραγικότητα.

Ἡ ὑπέρβαση ποὺ ἀποτόλμησε ὁ Ζακχαῖος νὰ ἐπιζητεῖ νὰ δεῖ τὸν Ἰησοῦ, βρίσκει τὴν ἀντιστοιχία της στὴν κίνηση ποὺ καλούμαστε νὰ κάνουμε ὅλοι στὴ ζωή μας, νὰ ἀναζητοῦμε, σὲ ὅποια κατάσταση κι ἂν βρισκόμαστε, τὸ Ἀρχέτυπό μας, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός. Εἶναι τὸ πιὸ ἐλπιδοφόρο μήνυμα. Σὲ ὁποιαδήποτε κατάσταση καὶ ἂν βρεθοῦμε, ἔχουμε τὴ δυνατότητα νὰ ἀναζητήσουμε τὸν Χριστὸ καὶ νὰ συναντηθοῦμε μαζί Του, ὅπως τότε ὁ Ζακχαῖος, ὁ ὁποῖος δὲν δίστασε προκειμένου νὰ ἐπιτύχει τὸν εὐγενῆ αὐτὸ του στόχο νὰ «ἀνέβη ἐπὶ συκομορέαν». Ὁ Ζακχαῖος δὲν πτοεῖται μπροστὰ στὰ ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια ποὺ ὑψώνονται μπροστά του: φυσικά, κοινωνικὰ καὶ πνευματικά. Τὰ πνευματικὰ ἀφοροῦν στὴν ἁμαρτωλότητά του ποὺ τὸν κρατοῦσε σὲ ἀπόσταση ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Τὰ φυσικὰ ἀφοροῦσαν στὸ ὅτι ἦταν μικρόσωμος. Τὰ κοινωνικὰ ἦταν ἀκόμα πιὸ ἔντονα, ἀφοῦ εἶχαν νὰ κάνουν μὲ μία ἔντονη προκατάληψη καὶ στιγματισμὸ ποὺ ἀπέρρεαν ἀπὸ τὸ ἐπάγγελμα τοῦ τελώνη.

Τίποτε ὅμως ἀπὸ τὰ πιὸ πάνω δὲν ἀναστέλλει τὴν μεγάλη ἐπιθυμία τοῦ Ζακχαίου νὰ δεῖ τὸν Χριστό. Πλημμύριζε ὁλόκληρη ἡ ὕπαρξή του ἀπὸ χαρὰ ποὺ ἔβλεπε τὸ Πρόσωπο τοῦ Κυρίου. Ἡ Πατερικὴ σοφία μᾶς διδάσκει ὅτι, ὅποιος θέλγεται ἀπὸ τὴ θέα τοῦ προσώπου βρίσκεται σὲ ἀνεπτυγμένη πνευματικὴ κατάσταση. Ἄλλωστε ὁ Παράδεισός μας, ὁ Χριστός, εἶναι ἡ θέα τοῦ Προσώπου Του, ποὺ μᾶς χαρίζει τὴν ἀτέλειωτη μακαριότητα. Εἶναι «ὁ τῶν ἑορταζόντων ἦχος ὁ ἀκατάπαυστος καὶ ἡ ἀπέραντος ἡδονὴ τῶν καθορώντων τοῦ Σοῦ Προσώπου τὸ κάλλος τὸ ἄρρητον».

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἡ ὁδὸς τῆς ἐκζήτησης τῆς θέας τοῦ Προσώπου τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ μόνη ἀσφαλὴς στὴ ζωή μας. Αὐτὸ τὸ δρόμο ποὺ ἀκολούθησε ὁ Ζακχαῖος βάδισαν καὶ ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι κοσμοῦν τὸ εὐλογημένο στερέωμά της. Αὐτὸ ἔπραξε καὶ ὁ ὅσιος Ξενοφῶν, τοῦ ὁποίου τὴ μνήμη τιμοῦμε σήμερα. Ἄλλωστε καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ὅταν λέει «θάρσει τέκνον, θάρσει θύγατερ», μᾶς παραπέμπει στὴν «εἰκόνα τοῦ Θεοῦ» μέσα μας καὶ τὴν θεϊκὴ συγγένειά μας μαζί Του κατὰ τρόπο ποὺ μᾶς ἑλκύει πάντοτε στὴν ἀναζήτησή Του.   Ἀμήν.  Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 3

Κυριακὴ ΙΒ΄ Λουκᾶ (τῶν Δέκα Λεπρῶν)

19 Ἰανουαρίου 2014

Λουκᾶ ιζ', 12-19

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ μᾶς φέρνει ἐνώπιον μίας πραγματικότητας ἡ ὁποία μαστίζει καὶ τὸν σημερινὸ ἄνθρωπο.  Εἶναι τὸ φαινόμενο τῆς ἀχαριστίας τὸ ὁποῖο χαράσσει ἀποστάσεις μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων καὶ κυρίως ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Ἔχουμε συγκεκριμένα τὴν περίπτωση τῶν δέκα λεπρῶν. Ἡ ἀρρώστια τοὺς ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὰ σπίτια τους καὶ τοὺς ἀποξένωσε ἀπὸ οἰκείους, συγγενεῖς, φίλους καὶ τοὺς ὁδηγοῦσε στὴν ἔρημο τῆς παγερῆς μοναξιᾶς. Οἱ δυστυχισμένες αὐτὲς ὑπάρξεις περίμεναν τὴ στιγμὴ ἐκείνη ποὺ θὰ ἀπαλλάσσονταν ἀπὸ τὴν τρομερὴ κατάσταση στὴν ὁποία εἶχαν περιέλθει.  Καὶ ἀκριβῶς ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ περιέπεσε στὴν ἀντίληψή τους ὅτι μποροῦσαν νὰ πλησιάσουν τὸ Χριστὸ ὁ ὁποῖος θεράπευε θαυματουργικὰ διάφορες ἀσθένειες καὶ μάλιστα ἀνίατες, γεννήθηκε μέσα τους μία ζωντανὴ ἐλπίδα.

Ὅταν λοιπὸν ἔφθασε ἡ εἴδηση ὅτι ὁ Χριστὸς θὰ περνοῦσε ἀπὸ τὴν περιοχή τους, θέλησαν νὰ ἐκμεταλλευτοῦν τὴν εὐκαιρία καὶ ὅταν αὐτὴ τοὺς προσφέρθηκε ἄρχισαν νὰ φωνάζουν δυνατά: “Ἰησοῦ ἐπιστάτα ἐλέησον ἡμᾶς”.  Ἡ προσφώνηση “ἐπιστάτα” μαρτυροῦσε ὅτι ἀναγνώριζαν τὴ θεότητα τοῦ Κυρίου.

Ὁ Χριστὸς ὅπως καὶ σὲ ἄλλες περιπτώσεις ποὺ συναντοῦσε τὴν πίστη τῶν ἀνθρώπων, ἀνταποκρίθηκε ἀμέσως στὸ αἴτημά τους καὶ τοὺς ὑπέδειξε νὰ μεταβοῦν στοὺς Ἱερεῖς ποὺ τότε ἦταν ἁρμόδιοι γιὰ θέματα ὑγείας γιὰ νὰ δείξουν τὰ σώματά τους καὶ νὰ τύχουν θεραπείας. Στὸ δρόμο ποὺ πήγαιναν ἀντιλήφθηκαν ὅτι ἦταν τελείως καλὰ καὶ ἡ λέπρα εἶχε ἐξαφανισθεῖ ἀπὸ τὰ σώματά τους. Καθαρίστηκαν καὶ ἀποκαταστάθηκε πλήρως ἡ ὑγεία τους.

Τὸ πιὸ φυσικὸ μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὸ θαῦμα ἦταν νὰ τρέξουν ὅλοι νὰ εὐχαριστήσουν τὸν Κύριο. Ὅμως μόνο ὁ ἕνας τὸ ἔπραξε. Μόνο αὐτὸς ἔνοιωσε τὴν ἀνάγκη νὰ ἐπιστρέψει καὶ νὰ ἐκφράσει τὴν εὐγνωμοσύνη του.

Τὸ περιστατικὸ τῶν δέκα λεπρῶν βλέπουμε νὰ ἐπαναλαμβάνεται συχνὰ στὴν καθημερινή μας ζωή. Ἀπὸ τὸ Θεὸ ὅλοι μας παίρνουμε ἄπειρες δωρεὲς καὶ εὐεργεσίες.  Μάλιστα ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος εἶναι πολὺ κατηγορηματικὸς στὴν περίπτωση αὐτή, ἐπισημαίνοντας ὅτι τίποτε δὲν ἔχουμε ποὺ νὰ μὴν τὸ ἔχουμε λάβει ὡς δωρεὰ ἀπὸ τὸν Πανάγαθο Θεό. Ὅλα ὅσα διαθέτουμε ὡς ἱκανότητες εἶναι θεῖες δωρεές.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν τὴ Χρυσοστομικὴ αὐτὴ ρήση, θὰ πρέπει νὰ θεωροῦμε ὡς καθῆκον καὶ χρέος μας νὰ εὐχαριστοῦμε, νὰ δοξολογοῦμε καὶ νὰ δοξάζουμε τὸν Πανάγαθο Θεὸ γιὰ ὅσα μᾶς προσφέρει καθημερινά.

Ἡ εὐχαριστία αὐτὴ δὲν περιορίζεται σὲ μία τυποποιημένη ἐκφορὰ λόγων, ἀλλὰ πρέπει νὰ πηγάζει ἐκ βάθους καρδίας καὶ νὰ ἐκφράζει μία ὁλοκληρωμένη στάση ποὺ θὰ πρέπει νὰ τηρεῖ ὁ ἄνθρωπος στὴ ζωή του.

Ἂς προσπαθήσουμε λοιπὸν νὰ μιμηθοῦμε τὸ παράδειγμα τοῦ ἑνὸς λεπροῦ ποὺ ἐπέστρεψε καὶ εὐχαρίστησε τὸν Κύριο. Αὐτό μποροῦμε νὰ τὸ πετύχουμε μόνο ἂν στὴ ζωὴ μας ὅλα ὅσα ἔχουμε καὶ διαθέτουμε, τὰ ἀναφέρουμε εὐχαριστιακὰ πρὸς τὸν Κύριο καὶ Θεό μας. Μόνο ἔτσι μποροῦν νὰ ἀποκτοῦν ἀξία καὶ τὰ ὁποιαδήποτε ὑλικὰ ἀγαθὰ στὰ χέρια μας, ἀλλὰ καὶ ἐμεῖς ὡς ὑπάρξεις νὰ ἀπογειωνόμαστε σὲ ὕψη πνευματικὰ ὅπως μᾶς δείχνει καὶ τὸ ἰσχυρὸ παράδειγμα ποὺ κατέλειπε σ’ ἐμᾶς ἡ στρατιὰ τῶν ἁγίων ποὺ κοσμοῦν τὸ οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀμήν.

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 2

Κυριακὴ μετὰ τὰ Φῶτα

12 Ἰανουαρίου 2014

Ματθ. δ΄, 12-17

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ διήγηση ἀνοίγει ἐνώπιόν μας ἀλήθειες οἱ ὁποῖες μᾶς ὁδηγοῦν στὸ ἀληθινὸ φῶς ποὺ προσφέρει μόνον ὁ Χριστός. Βέβαια, κάποια φῶτα ὑπῆρχαν καὶ στὴν ἀρχαιότητα, ἀλλὰ αὐτὰ ἦταν πολὺ ἀμυδρὰ καὶ ἀδύναμα γιὰ νὰ φωτίσουν τὸ δρόμο τῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ τοὺς ὁδηγήσουν στὴν πραγματικὴ σωτηρία. Αὐτὰ τὰ φῶτα ἀφοροῦν στοὺς ἀνθρώπους ἐκείνους ποὺ διατύπωναν μὲν κάποιες “σοφίες” οἱ ὁποῖες ὅμως ἐκινοῦντο σὲ πολὺ ρηχὰ νερὰ καὶ δὲν εἶχαν καθόλου τὸ βάθος τοῦ ζωντανοῦ νεροῦ ποὺ προσφέρει ἡ ἀστείρευτη πηγὴ τῆς Ἐκκλησίας μας.

Τὸ Φῶς τὸ ἀληθινὸ ποὺ διαλύει καὶ ἐξανεμίζει πραγματικὰ τὰ σκοτάδια τῆς ζωῆς καὶ ἀπεγκλωβίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ πολλαπλὰ ἀδιέξοδά του εἶναι ἕνα καὶ μοναδικό. Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Τὸ Φῶς αὐτὸ εἶναι ἐκεῖνο ποὺ βοηθᾶ τὸν κάθε ἄνθρωπο νὰ ὁδηγήσει τὰ βήματά του στὴν ἀλήθεια τῆς ζωῆς καὶ νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν πλάνη τῶν εἰδώλων. Εἶναι ἐκεῖνο ἀκόμα ποὺ δείχνει τὸν προορισμό μας πάνω στὴ γῆ. Εἶναι χαρακτηριστικὸ αὐτὸ ποὺ προανήγγειλε ὁ προφήτης Ἠσαΐας, πολλοὺς αἰῶνες πρὶν τὸν ἐρχομὸ τοῦ Χριστοῦ: “Ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα, καὶ τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς”.

Στὴν πραγματικότητα ὁ Χριστὸς παρομοιάζεται μὲ τὸν ἥλιο. Εἶναι ὅπως χαρακτηριστικὰ ἀναφέρεται ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης. Εἶναι ἐκεῖνος ποὺ φωτίζει ἐκτυφλωτικὰ τὴν πορεία ποὺ καλεῖται κάθε χριστιανὸς νὰ ἀκολουθήσει στὴ ζωή του. Ἡ πορεία αὐτὴ φωτίζεται κατὰ τρόπο ποὺ νὰ δίνει μία πληρότητα ζωῆς στὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ τὸν ὁδηγεῖ στὴν κατάκτηση πνευματικῶν κορυφῶν. Εἶναι ἡ περίπτωση κατὰ τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος καταξιώνεται ὡς πρόσωπο, μὲ ὅλη τὴν τιμὴ καὶ τὴν ἀξία ποὺ τοῦ προσφέρει ἡ μητέρα του Ἐκκλησία.

Πραγματικά, σήμερα ἡ ζωὴ μας βυθίζεται πολλὲς φορὲς στὰ σκοτάδια τῶν ἀδιεξόδων στὰ ὁποῖα ὁδηγεῖ ἡ ἀλαζονικὴ διάθεση τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀφήνει ἔξω ἀπὸ τὴ ζωὴ του τὸ Θεό. Τότε καταντᾶ ἡ ζωὴ του ἄχαρη καὶ δοκιμάζει, μὲ ὅ,τι συνεπάγεται αὐτό, ὀδυνηρὲς γεύσεις θανάτου. Μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀκαταστασία, ὁ ἄνθρωπος ψάχνει νὰ βρεῖ κάποια φῶτα. Πολλὲς φορὲς ὅμως ὁ ἴδιος ἀρνεῖται νὰ συναντήσει τὸ πραγματικὸ Φῶς τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὸ Χριστὸ ἀνοίγεται διάπλατα μέσα ἀπὸ τὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας. Σύμφωνα μὲ τὴν πατερικὴ σκέψη, ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ ἴδιο τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ παρατεινόμενο στοὺς αἰῶνες. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο ὁ ἄνθρωπος σήμερα καλεῖται νὰ πλησιάσει τὴν ἀγκαλιὰ τῆς μητέρας του Ἐκκλησίας καὶ νὰ ἐγκολπωθεῖ τὰ σωτήρια ἐκεῖνα μηνύματα ποὺ μεταφράζονται, σύμφωνα καὶ μὲ τὸ παράδειγμα τῶν ἁγίων μας, σὲ πράξη καθημερινῆς ζωῆς. Εἰδικότερα, ὁ ὀρθόδοξος χριστιανὸς καλεῖται νὰ δεῖ τὸ φῶς τὸ ἀληθινὸ μέσα ἀπὸ τὸ Εὐχαριστιακὸ Δεῖπνο ποὺ προσφέρει ἡ Ἐκκλησία στὴ Θεία Λειτουργία. Μόνο τότε μπορεῖ νὰ βρίσκει ἐπαλήθευση καὶ νὰ μετουσιώνεται σὲ μαρτυρία τὸ “...εἴδομεν τὸ Φῶς τὸ ἀληθινὸν ἐλάβομεν πνεῦμα ἐπουράνιον...”. Ἀμήν.                                                Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΔΕΥΤΕΡΑ 6 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014

ΔΕΥΤΕΡΑ 6 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014

Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ  ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ

ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΑ

          Τα Άγια Θεοφάνεια  εορτάστηκαν και φέτος στην ενορία μας  με κάθε εκκλησιαστική ευλάβεια. Με την    εορτή  των Φώτων και  τον Αγιασμό των υδάτων, ολοκληρώθηκαν οι εορτές του Δωδεκαημέρου.

           Από την παραμονή  των Θεοφανείων ο ιερέας  τέλεσε τον «Μικρό Αγιασμό», οι πιστοί έφεραν το άγιο φως στα σπιτικά τους με τα φαναράκια τους ενώ ο εφημέριος   περιήλθε όλα τα σπίτια της ενορίας μας με το Σταυρό και ένα κλωνί  βασιλικό για να αγιάσει όλους τους ενορίτες και τα σπιτικά τους.

        Ανήμερα των Θεοφανείων ο εφημέριος του Ιερού μας Ναού   Πρωτοπρεσβύτερος  Βασίλειος Φιλιππάκης, τέλεσε την Ιερά Θεία Λειτουργία του Μ. Βασιλείου, με κατάνυξη και  μεγαλοπρέπεια,  ενώ έψαλλαν οι μαθητές  της Βυζαντινής μουσικής του Κουκουναρείου Πνευματικού Κέντρου της ενορίας μας, υπό την διεύθυνση  του Χοράρχου  τους και Πρωτοψάλτη του Ιερού μας Ναού κ. Θεοδώρου Κουτσούδη.

Ο ιερέας τέλεσε τον «Μεγάλο Αγιασμό»  εις το μέσον του Ιερού Ναού   εκεί όπου είχε  διακοσμηθεί   με  κλαδιά από φοίνικες.

      Γεμάτη η εκκλησία  μας από πλήθος πιστών  παρακολούθησαν   με συγκίνηση και  ευλάβεια την μεγάλη ημέρα των Θεοφανείων.

               Τρία   ολόλευκα περιστεράκια  εκκλησιάστηκαν κι αυτά μέσα σε κλουβάκι,  περιμένοντας υπομονετικά,  την ώρα της απελευθέρωσής τους – ένδειξη  ειρήνης και φιλίας αλλά και το σύμβολο του Αγίου Πνεύματος.- 

        Μετά το τέλος των Ιερών Ακολουθιών  ο π. Βασίλειος με τους Ιεροψάλτες και ολόκληρο το εκκλησίασμα  εξήλθαν του Ιερού Ναού  ψέλνοντας το:  «Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου σου, Κύριε, ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις· τοῦ γὰρ Γεννήτορος ἡ φωνὴ προσεμαρτύρει σοι, ἀγαπητὸν σε Υἱὸν ὀνομάζουσα, καὶ τὸ Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς, ἐβεβαίου τοῦ λόγου τὸ ἀσφαλές».

        Στο  παραδοσιακό και ιδιαίτερα  διακοσμημένο πηγαδάκι που βρίσκεται στην είσοδο του Ιερού Ναού  τέλεσε τον αγιασμό των υδάτων,   ρίχνοντας τον  Σταυρό  μέσα, ενώ παράλληλα  άφησε ελεύθερα τα  3 λευκά περιστεράκια που  βρίσκονταν  μέσα στο κλουβί.

       Ολος ο κόσμος ευχαριστήθηκε  και απόλαυσε  την  Μεγάλη Ημέρα  των Φώτων ευχόμενοι και του χρόνου  να είμαστε όλοι καλά.

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 1

Κυριακὴ πρὸ τῶν Φώτων

5 Ἰανουαρίου 2014

Μάρκ. α, 1-8

Τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς πρὸ τῶν Φώτων ἀναφέρεται στὴ δράση τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου, στὸ πρόσωπο τοῦ ὁποίου ἐκπληρώνονται δύο προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Στὴν πρώτη σημειώνεται ὅτι ὁ Θεὸς θ’ ἀποστείλει τὸν προάγγελό του γιὰ νὰ προετοιμάσει τὸ δρόμο γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Μεσσία, ὁ ὁποῖος θὰ φέρει τὴ σωτηρία στὸν κόσμο. Στὴ δεύτερη, ὁ προφήτης Ἠσαΐας ἐμφανίζει τὸν Πρόδρομο ὡς «φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ» ποὺ συμβουλεύει τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἑτοιμαστοῦν γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ἀκολουθήσουν τὸ δρόμο τῆς μετάνοιας.

Ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ ἀπόστολος Μᾶρκος, ἀπὸ τὸ εὐαγ-γέλιο τοῦ ὁποίου ἀντλεῖται ἡ σημερινὴ περικοπή, ὁ Ἰωάννης στὴν ἔρημο πρόσφερε βάπτισμα μετανοίας «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν». Ὅλοι ἔτρεχαν γιὰ νὰ βαπτισθοῦν ἀπὸ αὐτὸν στὸν Ἰορδάνη ποταμό, ἀφοῦ πρῶτα ἐξομολογοῦνταν τὶς ἁμαρτίες τους. Σύμφωνα μὲ τὶς περιγραφές, ὁ Ἰωάννης ἔφερε ἔνδυμα ἀπὸ τρίχες καμήλας καὶ ζώνη δερμάτινη γύρω ἀπὸ τὴ μέση του, ἐνῶ ἡ τροφὴ του ἦταν πολὺ λιτή. Τρεφόταν μὲ μέλι ἄγριο καὶ ἀκρίδες. Ὁ Ἰωάννης ἐπειδὴ ἦταν μεγάλη μορφὴ, σὲ σημεῖο μάλιστα ποὺ κάποιοι τὸν ἐκλάμβαναν ὡς τὸν ἀναμενόμενο Μεσσία, δὲν παρέλειπε νὰ διευκρινίζει συνεχῶς ὅτι «ἔρχεται πίσω μου ὁ ἰσχυρότερός μου, ποὺ δὲν εἶμαι ἄξιος οὔτε τὰ ὑποδήματά του νὰ λύσω. Ἐγὼ σᾶς βαπτίζω μὲ νερό, ἐκεῖνος ὅμως θὰ σᾶς βαπτίσει στὸ Ἅγιο Πνεῦμα».

Ἡ ἔκφραση «φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ», ἀποτυπώνει τὴν ὅλη παρουσία τοῦ Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου. Στὴν πνευματικὴ ἐρημία ποὺ ἀποκαλυπτόταν ἔντονα καὶ στὴ δική του ἐποχή, μέσα στὴν τραγικότητα ποὺ προκαλεῖ ἡ ἁμαρτία, μέσα στὴ γενικότερη ἀπελπισία ποὺ κυριαρχοῦσε στοὺς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς του, προετοίμασε τὸ δρόμο γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὴν προτροπὴ «μετανοεῖτε». Ἡ μετάνοια, δὲν εἶναι βέβαια μία ἐπιφανειακὴ κατάσταση, ἀλλὰ μία βαθιὰ ὑπαρκτικὴ στάση, ποὺ ἀλλάζει ὁλόκληρο τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν καθιστᾶ δεκτικὸ στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Τὸν ἑτοιμάζει γιὰ νὰ δεχθεῖ τὸ σωτήριο μήνυμά του: Νὰ εἰσέλθει στὴ Βασιλεία του.

Πολλοὶ ἦταν ἐκεῖνοι ποὺ συνέρρεαν γιὰ νὰ ἀκούσουν τὸ κήρυγμα τοῦ Ἰωάννη καὶ ἀκολούθως νὰ βαπτισθοῦν στὸν Ἰορδάνη ποταμό. Αὐτὸ ὅμως δὲν ἦταν τὸ τέρμα ἀλλὰ μόνο ἡ ἀρχή. Ἡ ἀρχὴ μίας πορείας ποὺ ὁδηγοῦσε στὸ Σωτῆρα Χριστὸ καὶ παρέπεμπε κατευθείαν στὸ πρόσωπό του. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἰωάννης δὲν ἀφήνει τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἐπαναπαυθοῦν μόνο στὴ δική του διδασκαλία οὔτε νὰ περιοριστοῦν μόνο στὸ δικό του βάπτισμα ἢ στὸ δικό του πρόσωπο. Δείχνει μὲ τὸ κήρυγμα καὶ τὸ βάπτισμά του τὸν Χριστό, ὁ ὁποῖος δὲν θὰ φέρει ἁπλὰ συγχώρεση στοὺς ἀνθρώ-πους, ἀλλὰ τὴν πνευματικὴ ἀνακαίνιση καὶ τὴν πραγματικὴ σωτηρία. Γι’ αὐτὸ καὶ γίνεται σαφὴς διάκριση ἀνάμεσα στὸ δικό του βάπτισμα, τὸ ὁποῖο ἐπικεντρώνεται στὸ νερό, καὶ στὸ βάπτισμα ποὺ θὰ ἐγκαινίαζε ὁ Χριστὸς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι.

Ἡ μετοχὴ στὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ πνευματικὴ ἀνακαίνιση τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ δυνατότητα νὰ βιώνει τὴ χαρὰ τῆς παλιγγενεσίας, προϋποθέτει τὸ πέρασμα ἀπὸ τὸ δρόμο τῆς μετάνοιας, τὸν ὁποῖο ἄνοιγε ἡ παρουσία τῆς μεγάλης μορφῆς τοῦ Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου. Χωρὶς τὴ μετάνοια, ἡ ὁποία μεταφράζεται σὲ στάση ζωῆς ἀπέναντι στὸν Θεὸ καὶ τὸ συνάνθρωπο ἀλλὰ καὶ τὴν κτίση ὁλόκληρη, ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ γίνει δέκτης τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ἡ μετάνοια, ἡ ἐσωτερικὴ δηλαδὴ κάθαρση ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὶς συνέπειες τῆς ἁμαρτίας καὶ ἡ συμμετοχὴ στὴν κοινωνία τῆς ἀγάπης ποὺ ξεδιπλώνει ὁ Θεὸς μέσα στὴν εὐρυχωρία τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι οἱ σταθερὲς προϋποθέσεις γιὰ νὰ ἐγκολπωθεῖ ὁ ἄνθρωπος τὸ μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου γιὰ τὴ σωτηρία του. Πραγματικά, τὸ μεγαλεῖο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο φανερώνεται ἀπὸ τὶς δωρεὲς καὶ τὰ χαρίσματά του. Μία τέτοια δωρεὰ εἶναι καὶ ἡ μετάνοια, ἡ ὁποία συνιστᾷ μία εὐλογημένη ἐκκίνηση γιὰ μία καινούργια ἐν Χριστῷ ζωή.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἴσως ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος μέσα ἀπὸ τὶς συνθῆκες ποὺ ἐπικρατοῦν στὴν καθημερινή του ζωὴ νὰ δυσκολεύεται νὰ κατανοήσει τὸ βαθύτερο νόημα τῆς μετάνοιας, ὡς νέου τρόπου ὕπαρξης καὶ ζωῆς. Ἴσως ἡ προτροπὴ τῆς Ἐκκλησίας γιὰ μία τέτοια εὐλογημένη πορεία νὰ ἀκούεται σὰν «φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ», δηλαδὴ σὰν οὐτοπικὲς καταστάσεις. Ὡστόσο, ἡ ἀλήθεια, μέσα ἀπὸ τὴν ὁποία μπορεῖ ν’ ἀναπηδήσει τὸ χαροποιὸ μήνυμα τῆς ζωῆς, βρίσκεται μόνο στὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία του. Ὁ ἄνθρωπος βλέπουμε νὰ βυθίζεται ὁλοένα καὶ περισσότερο σὲ κρίσεις καὶ ἀδιέξοδα, ἐνόσω ἀφήνει τὴν ὕπαρξή του ἀποσυνδεδεμένη ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Σωτῆρα καὶ Λυτρωτὴ Χριστοῦ. Ἂς ἀφήσουμε, λοιπόν, τὰ ὦτα τῆς καρδιᾶς μας ἀνοιχτὰ καὶ τὶς καρδιὲς μας ἕτοιμες καὶ δεκτικές. Ἂς ἐπανεύρουμε ἀκόμα τὴν ἐλπίδα μας στὸ μήνυμα τοῦ κηρύγματος τοῦ Ἰωάννη: «μετανοεῖτε». Ἀμήν.            Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2014

1η ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014

Η ΠΕΡΙΤΟΜΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 ΚΑΙ  ΑΓΙΟΥ  ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ

       Χαρούμενα σήμανε η καμπάνα το πρωϊ της Πρωτοχρονιάς. Η Παναγία μας προσκαλούσε όλους στην εκκλησία να εορτάσομε   την Μεγάλη ημέρα. Η χορωδία των Ιεροψαλτών  με τον χοράρχη κ. Θ. Κουτσούδη  και ο Πρωτοπρεσβύτερος εφημέριος του Ιερού Ναού Βασίλειος Ν. Φιλιππάκης  έψαλλαν τα ωραιότατα τροπάρια   της ιδιαίτερης  σημερινής ημέρας  του Μ. Βασιλείου. 

       Περί το τέλος της Θείας Λειτουργίας ο εορτάζον  π. Βασίλειος ο οποίος  ήταν  ιδιαίτερα συγκινημένος και φορτισμένος λόγω της ημέρας  έκοψε την βασιλόπιτα  εντός του Ιερού Ναού  τιμώντας καθ έναν ξεχωριστά. Εκείνους που    προσφέρουν  τις υπηρεσίες τους στην εκκλησία μας. Κατόπιν πρόσφερε  όπως κάθε χρόνο άλλωστε, από ένα βασιλοπιτάκι σε όλο το εκκλησίασμα  και ο ευρών το φλουρί θα έπαιρνε δώρο από   την εκκλησία  μας  μία ευλογημένη εικόνα του Μεγάλου Βασιλείου.

       Eυχές  πολλές δέχθηκε ο εφημέριος  από τον κάθε ένα ξεχωριστά για την ονομαστική του εορτή. Και του χρόνου να είμαστε όλοι καλά ευχή όλων μας.