Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ


Evagelion_Kyriakis
Ἀριθμὸς 13
Κυριακὴ Δ΄ τῶν Νηστειῶν
30 Μαρτίου 2014
Μάρκου θ, 17-31
Ἀληθινὸ πρότυπο ζωῆς, ζωντανῆς καὶ αὐθεντικῆς πίστης εἶναι ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακας, τὴ μνήμη τοῦ ὁποίου ὅρισε νὰ τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας τὴν Δ΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν. Τὸ μεγάλο αὐτὸ πνευματικὸ ἀνάστημα, δὲν ἦταν τίποτε ἄλλο παρὰ ἕνας ταπεινὸς ἀσκητής. Ἔπλεε ὅμως μέσα στὸ πέλαγος τῆς θείας Χάριτος. Ἦταν ὁ κατ’ ἐξοχὴν ἀσκητὴς τοῦ θεοβάδιστου ὅρους Σινᾶ.
Γιὰ τὸ σημερινὸ ἄνθρωπο καὶ τοὺς σύγχρονους ρυθμοὺς τῆς ζωῆς, ἴσως ἡ προβολὴ ἑνὸς ἀσκητῆ, τοῦ ὕψους τοῦ Ἰωάννη τῆς Κλίμακας, νὰ φαντάζει ὡς κάτι τὸ παράδοξο. Πῶς μπορεῖ νὰ ἐναρμονίζονται τὰ βαθύτερα μηνύματα ποὺ ἐκπέμπει ἡ ἀσκητικὴ αὐτὴ μορφή, ἡ ὁποία μὲ τὴ μετάνοια καὶ τὰ δάκρυα ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ αὐτή, μὲ νηστεία καὶ πνευματικὴ ἄσκηση, δείχνει μία πορεία ἐντελῶς ἀντίθετη ἀπό ἐκείνη ποὺ ὑπαγορεύει τὸ δῆθεν σύγχρονο καὶ ἐξελιγμένο πνεῦμα τῆς ἐποχῆς;
Καὶ ὅμως, στὰ νάματα τῆς Ὀρθόδοξης Παράδοσης, ἡ ἀσκητικὴ ζωὴ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρὰ ἡ ὑπέρβαση τοῦ ἀτομισμοῦ, ὁ ἐν χάριτι Θεοῦ ἀγῶνας γιὰ νὰ καταστεῖ ὁ ἄνθρωπος χριστοειδὴς ὕπαρξη, στὴν πιὸ τιμημένη μορφή της. Τὸ ὀρθόδοξο ἦθος εἶναι στὴ βαθύτερη οὐσία του ἀσκητικό, γιατί ἰσορροπεῖ στὴ σωστὴ ἀξιολόγηση καὶ ἱεράρχηση τῶν πραγμάτων. Ἐπειδὴ ἡ πνευματικὴ ὡριμότητα καὶ τελείωση δὲν εἶναι τελικὰ καρπὸς τῶν προσπαθειῶν τοῦ ἀνθρώπου ἀλλὰ δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἄσκηση αὐτὴ καθ’ ἐαυτὴ ποτὲ δὲν ἀποβαίνει σκοπός, ἀλλὰ τὸ μέσο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀπόκτηση τῆς δωρεᾶς καὶ τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ περιεχόμενο τοῦ περίφημου ἔργου τοῦ Ἰωάννη, ποὺ τὸ ὀνόμασε «Κλίμακα». Μὲ τὸν ἀγῶνα καὶ τὴν πνευματικὴ ἄσκηση, σκαλὶ - σκαλὶ καὶ βῆμα - βῆμα, ὁ ἄνθρωπος ἐγκολπώνεται τὴν ἀρετὴ καὶ ἀποτάσσεται τὴν κακία.
Τὸ περιεχόμενο τῆς «Κλίμακας» εἶναι τόσο ψυχωφελές, ποὺ ἀναδεικνύεται σὲ ἀληθινὴ πυξίδα ζωῆς. Εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ὡραιότερα καὶ ψυχοφελέστερα συγγράμματα ποὺ βγῆκαν ἀπὸ ἀνθρώπινη γραφίδα. Μὲ ὕφος λιτὸ καὶ σοβαρό, ἀποφθεγματικὸ καὶ στοχαστικό, ποὺ ἔχει ὅμως μέσα του ἕνα δυναμισμὸ καὶ μία ἀνείπωτη γλυκύτητα ποὺ γοητεύει καὶ συναρπάζει, κατηχεῖ, ὁδηγεῖ, στηρίζει, ἠλεκτρίζει τὴν ψυχὴ τῶν πιστῶν. Τοὺς βοηθᾶ νὰ ἀτενίσουν πρὸς τὰ πάνω καὶ ν’ ἀνέβουν τὴν κλίμακα τῶν ἀρετῶν, τῆς ἁγιότητας καὶ τῆς θέωσης. «Ἀναβαίνετε, ἀναβαίνετε, ἀδελφοί, ἀναβάσεις προθύμως ἐν καρδίᾳ διατιθέμενοι… εἴπερ ἡ ἀγάπη ἐστὶν ὁ Θεός».
Στὴν καρδιὰ τῆς ἄσκησης ὡς τρόπου ζωῆς, ξεπροβάλλει ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς. Τὸ προνόμιο τοῦ ἀνθρώπου νὰ προσεύχεται, νὰ καταξιώνεται νὰ συνομιλεῖ καὶ νὰ ἐπικοινωνεῖ μὲ τὸ Δημιουργό του, εἶναι ἀπὸ τὰ πιὸ ἰσχυρὰ ποὺ διαθέτει. Ἀκριβῶς, ἀπὸ τὸ Συναξάρι τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τῆς Κλίμακας, μαθαίνουμε ὅτι πρωτίστως ἦταν ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς. Ἦταν ὁ ἀδιαλείπτως προσευχόμενος. Ὁ «ἔρωτι καὶ πυρὶ θείας ἀγάπης πυρπολούμενος», ὅπως χαρακτηριστικὰ τὸν περιγράφει τὸ λειτουργικὸ βιβλίο τοῦ Τριωδίου. Εἶναι ὁ ἐνσαρκωτὴς τῆς τέλειας προσευχῆς, τὴν ὁποία ἀπὸ μόνος του διδάχθηκε στὴν πράξη, ἀποτυπώνοντας τὶς θεῖες ἐμπειρίες του στὴν Κλίμακα.
Εἰδικότερα, τὴν προσευχὴ ὁ Ἰωάννης τὴν ἀνεβάζει στὰ ἀνώτερα στάδια τῆς τελείωσης τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν θὰ μποροῦσε κιόλας νὰ ἦταν διαφορετικά, ἀφοῦ, ὅπως ὁ ἴδιος ἐπισημαίνει, «προσευχὴ ἐστὶ ἕνωσις ἀνθρώπου καὶ Θεοῦ». Ἡ προσευχὴ εἶναι «πῦρ… ἅγιο καὶ ἐπουράνιο», ποὺ ἑδρεύει στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ ἡ φλόγα της ἀνάβει ἀπὸ τὸν οὐρανό. Ἡ φωτιὰ αὐτὴ τῆς προσευχῆς κατακαίει καὶ ἐξαγνίζει τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία στὴ συνέχεια γίνεται εὐλογημένος δέκτης τῆς θείας ἔλλαμψης καὶ κάθαρσης. Τότε ὁ νοῦς, ὁ λογισμὸς καὶ ἡ διάθεση ἀδρανοῦν πρὸς τὴν φορὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τὰ πάθη καὶ οἱ κακίες ὑποχωροῦν καὶ ξεριζώνονται.
Ἐξάλλου, στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ βλέπουμε καὶ τὸν πατέρα τοῦ δαιμονισμένου ἐκείνου παιδιοῦ νὰ ζητεῖ τὴ βοήθεια τοῦ Χριστοῦ. Αἰσθάνεται μέσα του τὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου. Αὐτὴ φλέγει καὶ πυρπολεῖ τὴν καρδιά του. Ἡ πίστη καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη ποὺ δείχνει στὸν Χριστὸ εἶναι ὑποδειγματική. Ξεπερνᾶ τὰ ὁποιαδήποτε ἐμπόδια καὶ δυσκολίες. Καὶ βέβαια ὁ λόγος τοῦ Κυρίου «εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι», ἀπευθυνόταν ὄχι μόνο στὸν πατέρα τοῦ παιδιοῦ, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλους μας. Ἡ ζωντανὴ πίστη εἶναι ὁ ἀγλαὴς καρπὸς τῆς ἄσκησης καὶ τῆς προσευχῆς, στὴν ὁποία παραπέμπει ἡ προσωπικότητα τοῦ Ἰωάννη τῆς Κλίμακας.
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἡ ἀληθινὴ πίστη ποὺ εἰσάγει τὸν ἄνθρωπο στὸ χῶρο τῆς θείας θαυματουργίας, εἶναι στοιχεῖο ποὺ ἀπουσιάζει ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου. Ἐπειδὴ συμβαίνει αὐτό, τὸν βλέπουμε νὰ ἀκολουθεῖ μία πορεία αὐτοθεοποίησης ποὺ τὸν ὁδηγεῖ στὴν καταστροφή. Τὸ ἰσχυρὸ παράδειγμα τοῦ πατέρα ποὺ ἡ πίστη του ὁδήγησε στὴ θαυματουργὴ θεραπεία τοῦ παιδιοῦ του, ἀλλὰ καὶ τοῦ Ἰωάννη ποὺ μέσα ἀπὸ τὴν «Κλίμακά» του ξεδιπλώνει τοὺς πνευματικοὺς ἀναβαθμοὺς ποὺ ἐκτοξεύουν τὸν ἄνθρωπο σὲ πνευματικὰ ὕψη, μὲ φόντο τὴν προσευχή, ἂς σφραγίσει καὶ τὴν δική μας πορεία στὴ ζωή. Ἀμήν.               Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

ΚΥΡΙΑΚΗ 23 ΜΑΡΤΙΟΥ 2014



Η Τρίτη Κυριακή  των Νηστειών ονομάζεται
«Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως».





Με  λαμπρότητα και  συγκίνηση εορτάσαμε και φέτος με την δύναμη του Θεού, την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως. Οι πιστοί με κατάνυξη  προσκύνησαν τον Τίμιον και Ζωηφόρον Σταυρόν  του Κυρίου μας.
 Ο εφημέριος  του Ιερού μας Ναού π. Βασίλειος Ν. Φιλιππάκης, με ευλάβεια και συγκίνηση    περιέφερε τον Τίμιο Σταυρό  με μια σεμνή πομπή  στο κέντρο του ναού   καθώς και μέρος του Τιμίου Ξύλου,  ψέλνοντας με συγκίνηση  το Απολυτίκιο « Σώσον Κύριε τον λαό σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου…..»   θυμιάζοντας    πέριξ του τετραποδίου  σταυροειδώς τον ευπρεπισμένο με ωραιότατα  λουλούδια και δεντρολίβανα  Τίμιον Σταυρό και το Τίμιο Ξύλο και  τέλος   αφού προσκύνησε  έψαλλε  με κατάνυξη «Τον  Σταυρόν  σου  προσκυνούμεν  Δέσποτα και την Αγίαν σου Ανάστασιν δοξάζομεν». 
Η σημερινή ημέρα, μας υπενθυμίζει  το σκοπό της βαθύτερης και εντατικότερης εκκλησιαστικής ζωής κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής. Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή αποτελεί μία προετοιμασία για τη Μεγάλη Εβδομάδα, τότε που η Εκκλησία θα ανακαλέσει στη μνήμη της τον πόνο, τη σταύρωση και το θάνατο του Ιησού Χριστού πάνω στο σταυρό. Την σημερινή ημέρα της Σταυροπροσκυνήσεως, επέλεξε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Μάρκος να προσκαλέσει  στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο της Ενορίας Παναγίας Λατομιτίσσης,  εις το  πλαίσιον της Εβδομάδος Ιερατικών Κλίσεων Σύναξις των Υποψηφίων Κληρικών.
Πλήθος ενοριτών και όχι μόνο εκκλησιάσθηκε  και προσκύνησε  τον Σταυρό, όπου θα παραμείνει  καθ΄όλη την  εβδομάδα  και  στο τέλος  κάθε ακολουθίας  γίνεται η προσκύνηση.
Η χορωδία των Ιεροψαλτών  έψαλλε  με βυζαντινούς ύμνους   τα ιδιόμελα τροπάρια «Δεύτε πιστοί το ζωοποιόν Ξύλο προσκυνήσωμεν…»,  «Σήμερον ο Δεσπότης της Κτίσεως….»,  «Σήμερον ο απρόσιτος τη ουσία….», και το «Σήμερον το προφητικόν πεπλήρωται λόγιον…..», ενώ ο ιερέας  διένειμε στο εκκλησίασμα το δεντρολίβανο διακοσμημένο με μώβ βιόλα.
Κλείνοντας απευθύνθηκε στο εκκλησίασμα ο π. Βασίλης, τονίζοντας ότι όλα τα σπίτια θα πρέπει να αναρτήσουν την ελληνική σημαία,  εν’ όψει της Εθνικής Επετείου.


* * * * * * * * * * *

Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον    ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ  διάβασε ο εφημέριος του Ιερού μας Ναού «περί των Ιερατικών Κλήσεων». Το παραθέτομε κατωτέρω:
«Περί τῶν Ἱερατικῶν Κλήσεων»
Αριθμ. Πρωτ. 781
Διεκπ. 414
Αθήνα 24ῃ Φεβρουαρίου 2014

 
Εγκύκλιος 2948
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Ἔχοντας διανύσει τό ἥμισυ τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία σήμερα, Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, τιμᾶ καί προσκυνεῖ τόν Τίμιο Σταυρό τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, Τόν ὑψώνει καί Τόν προβάλλει ορόσημο πίστεως καί ἐλπίδος γιά κάθε χριστιανό, ὁ ὁποῖος ἀγωνίζεται τόν καλό ἀγῶνα τῆς πίστεως.
Παράλληλα, ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας, ἐπειδή τά ἀποστολικά ἀναγνώσματα τῆς περιόδου τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, καί ἑπομένως καί τῆς σημερινῆς Κυριακῆς, ἀναφέρονται στόν Μέγα Ἀρχιερέα Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, στήν ἀρχιερωσύνη Του καί τήν διακονία Του, ἔχει ἀπό ἐτῶν ἀποφασίσει ἡ ἑβδομάδα πού ἕπεται τῆς Κυριακῆς τῆς Σταυροπροσκυνήσεως νά εἶναι ἀφιερωμένη στήν ἱερωσύνη τῶν λειτουργῶν Της καί ἰδιαιτέρως στήν καλλιέργεια τῶν ἱερατικῶν κλήσεων.
Δοξάζει τόν Κύριο πού ἐμφυτεύει στίς καρδιές νέων ἀνθρώπων τόν κατά Θεό ζῆλο καί τήν ἔφεση τῆς διακονίας τοῦ ἁγίου θυσιαστηρίου καί ἐκβάλλει ἐργάτες στόν θερισμό (Ματθαίου θ’ 38).
Εὐλογεῖ πατρικά τούς εὐσεβεῖς γονεῖς πού καλλιεργοῦν τήν κλίση τῶν τέκνων τους νά ὑπηρετήσουν τό ἱερό θυσιαστήριο καί νά ἀφιερώσουν τήν ζωή τους εἰς «ἔργον διακονίας εἰς οἰκοδομήν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφεσ. δ’ 11-12).
Θεωρεῖ κατάλληλη εὐκαιρία νά ὑπομνήσει στούς πιστούς τήν διδασκαλία Της γιά τήν ἱερωσύνη.
Ἡ ἱερωσύνη, ὅπως δόθηκε ἀπό τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὅπως βιώθηκε στά δύο χιλιάδες χρόνια πορείας τῆς Ἐκκλησίας στόν κόσμο καί ὅπως διδάχθηκε καί ἐξηγήθηκε ἀπό τούς θεολόγους πατέρες καί διδασκάλους Της εἶναι:
α’. Θυσία καί προσφορά.
Ὁ σταυρικός θάνατος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι θυσία πού προσφέρθηκε ἀπό τόν Ἴδιο μέ τήν θέλησή Του γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου.
Κατά τόν ἴδιο τρόπο, ἡ ἱερωσύνη, ἡ ζωή τοῦ Κληρικοῦ καί ἡ διακονία του στόν κόσμο, εἶναι ἑκούσια θυσία γιά τόν ἴδιο σκοπό. Ὄντως, προκειμένου νά ἀφιερώσει κανείς τήν ζωή του στήν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ, χρειάζεται νά διαθέτει μεγάλα ἀποθέματα πίστεως καί ἀγάπης πρός τόν Θεό καί πρός τόν πλησίον, ὥστε νά ὑπαγορεύει καί αὐτήν ἀκόμη τήν αὐτοθυσία.
Ζοῦμε σέ ἐποχή, κατά τήν ὁποία κυριαρχεῖ ἡ ἀβεβαιότητα γιά τό μέλλον, ἡ ἀνασφάλεια, ἡ ἀγωνία γιά τό αὔριο. Ἡ κατάσταση αὐτή ἀφορᾶ στό σύνολο τῆς κοινωνίας καί ὀφείλεται κυρίως σέ πνευματικά αἴτια, ἀλλότρια πρός τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ ἔλλειψη ἀγάπης, ἀλληλεγγύης καί ἀνθρωπιᾶς εὐθύνονται πρωτογενῶς γιά τήν πολυδιάσπαση τῆς κοινωνίας, γιά τήν ἐκμετάλλευση, γιά τά ποικίλα ἀδιέξοδα.
Αὐτή ἡ ἐσωτερική ἀγωνία σχεδόν τοῦ καθενός, ἡ αἴσθηση τῆς προσωπικῆς του ἀδυναμίας καί ἡ ἀνάγκη γιά λύτρωση ἀπό τά κάθε εἴδους δεινά, κινοῦν τόν Κληρικό σέ παροξυσμό ἀγάπης γιά προσφορά στόν σύγχρονο ἄνθρωπο, πού εἶναι φορτωμένος μέ τά προβλήματα τῆς ζωῆς καί κουρασμένος ἀπό τήν ἀγωνία καί τήν ἀπογοήτευση.
β’. Δῶρο Θεοῦ.
Ὁ Θεός κατέστησε τούς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας μέ τό μυστήριο τῆς χειροτονίας «ποιμαίνειν τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ» (Πράξεων κ’ 3-8).
Μέ τήν ἱερωσύνη ἀνακαινίζεται ὁ ἄνθρωπος, φωτίζεται ἀπό τό φῶς τῆς θεογνωσίας, ἁγιάζεται ἀπό τήν Χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος, καθαίρεται ἀπό τούς ρύπους τῆς ἁμαρτίας, λαμπρύνεται ἀπό τήν μετοχή καί κοινωνία τοῦ Θεοῦ, μετέχει στήν δόξα τοῦ Θεοῦ, παρηγορεῖται καί στηρίζεται ὅταν πολεμεῖται ἀπό τίς ἀντίθεες δυνάμεις καί ἀρχές καί ἐξουσίες.
γ’. Πνευματικό ἀξίωμα.
Ἡ ἱερωσύνη ἐνεργεῖ στόν ἐπίγειο κόσμο, οὐσιαστικά ὅμως διαχειρίζεται οὐράνια καί αἰώνια ἀγαθά. Ἐνῶ εἶναι ἐντός τοῦ κόσμου δέν ἀποτελεῖ ἐγκόσμια ἐξουσία ἀλλά ἐργάζεται γιά τήν μεταμόρφωση τοῦ κόσμου σέ βασιλεία Θεοῦ.
δ’. Ἄσκηση διακονίας.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος καθορίζει τόν σκοπό γιά τόν ὁποῖο δόθηκε ἡ ἱερωσύνη, λέγοντας ὅτι αὐτή ἐπιτελεῖ «ἔργον διακονίας» καί ἐργάζεται «εἰς τήν οἰκοδομήν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφ. 11-12)
Ὁ ρόλος, ἑπομένως, καί ἡ διακονία τοῦ ἱερέως εἶναι ζωτικῆς σημασίας, διότι ἀποτελεῖ τόν ζωντανό ἀπόστολο καί κήρυκα τοῦ Εὐαγγελίου τῆς ἐλπίδας, τῆς πίστεως καί τῆς ἀγά-πης, ἐργάζεται γιά τήν χριστοποίηση τοῦ κόσμου.
ε’. Ἐκκλησιαστικό λειτούργημα.
Ὁ ἱερεύς ὑπηρετεῖ τόν Θεό καί τόν λαό τοῦ Θεοῦ πού συγκροτεῖ τήν Ἐκκλησία, ἐνδεδυμένος τήν «τῆς ἱερατείας χάριν» καί ἐφοδιασμένος τήν ἐξουσίαν «τοῦ δεσμεῖν καί λύειν» τά ἁμαρτήματα τῶν ἀνθρώπων.
στ’. Ἀποστολή.
Ὁ Κύριος ἀπέστειλε τούς ἁγίους Ἀποστόλους γιά νά κηρύξουν τό Εὐαγγέλιο καί νά συναγάγουν τά διασκορπισμένα τέκνα τοῦ Θεοῦ τελοῦντες τά ἅγια Μυστήρια. Εἶπε: «καθώς ἀπέσταλκέ με ὁ Πατήρ κἀγώ πέμπω ὑμᾶς (Ἰωάννου κ’ 21) καί «οὐχ ὑμᾶς μέ ἐξελέξατε, ἀλλ΄ ἐγώ ἐξελεξάμην ὑμᾶς καί ἔθηκα ὑμᾶς ἵνα ὑμεῖς ὑπάγητε καί καρπόν φέρητε καί ὁ καρπός ὑμῶν μένῃ» (Ἰωάννου ιε’ 16).
ζ’. Ὑπόσχεση καί προσδοκία.
Ἐάν θέλαμε νά συνοψίσουμε σέ δύο μόνον λέξεις τό νόημα καί τό περιεχόμενο τῆς ἱερατικῆς κλήσεως, δέν θά ἐπιλέγαμε προσφορότερες λέξεις ἀπό τήν ὑπόσχεση καί τήν προσδοκία. Ὑπόσχεση τοῦ κληρικοῦ ὅτι τίθεται ἄνευ ὅρων στή διακονία τοῦ Θεοῦ, καί ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ ὅτι εἶναι ἀρωγός στό δύσκολο ἔργο πού ἀναλαμβάνει ὁ κάθε ἱερεύς. Παράλληλα, προσδοκία ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ ὅτι ὁ κληρικός θά ἀνταποκριθεῖ στήν παρά Θεοῦ κλήση καί θά παραμείνει πιστός στήν ὑπόσχεσή του, καί προσδοκία ὅλων τῶν πιστῶν ὅτι ὁ ἱερέας θά ἀποδειχθεῖ ὁδηγός ἰσάξιος τοῦ Μωυσῆ καί θά τούς ὁδηγήσει μακριά ἀπό τἀ ἀδιέξοδα καί τόν πνευματικό ὄλεθρο, στήν κατάκτηση τῆς γῆς τῆς ἐπαγγελίας, δηλαδή τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας.
Δέν θά μποροῦσε ἄλλωστε ἡ θυσιαστική ζωή τοῦ κληρικοῦ νά περιγραφεῖ διαφορετικά, ἀφοῦ καί ὁ ἴδιος ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου μας ἀποτελεῖ ὑπόσχεση καί προσδοκία: ὑπόσχεση νίκης κατά τοῦ ἀντικειμένου ἐχθροῦ καί πολεμίου, καί προσδοκία Ἀναστάσεως γιά τόν κάθε χριστιανό, ὁ ὁποῖος προστρέχει μέ πίστη καί κλίνει ἐνώπιον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τό γόνυ τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος καί τόν ἀσπάζεται εὐλαβικά.
† Ὁ Ἀθηνῶν Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος
† Ὁ Καρυστίας καί Σκύρου Σεραφείμ
† Ὁ Νέας Κρήνης καί Καλαμαριᾶς Προκόπιος
† Ὁ Θεσσαλονίκης Ἄνθιμος
† Ὁ Παραμυθίας, Φιλιατῶν καί Γηρομερίου Τίτος
† Ὁ Γρεβενῶν Σέργιος
† Ὁ Μηθύμνης Χρυσόστομος
† Ὁ Μυτιλήνης, Ἐρεσσοῦ καί Πλωμαρίου Ἰάκωβος
† Ὁ Θηβῶν καί Λεβαδείας Γεώργιος
† Ὁ Παροναξίας Καλλίνικος
† Ὁ Ἰλίου, Ἀχαρνῶν καί Πετρουπόλεως Ἀθηναγόρας
† Ὁ Ζακύνθου Διονύσιος
† Ὁ Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καί Ὠρωποῦ Κύριλλος
Ὁ Ἀρχιγραμματεύς
† Ὁ Διαυλείας Γαβριήλ