ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 26

Τῶν Ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­λων Πέ­τρου καὶ Παύ­λου

29 Ἰ­ου­νί­ου 2014

Ματ­θαί­ου ι­στ΄ 13 – 19

Σή­με­ρα, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας ἑ­ορ­τά­ζει τὴ μνή­μη τῶν Ἁ­γί­ων Πρω­το­κο­ρυ­φαί­ων Ἀ­πο­στό­λων Πέ­τρου καὶ Παύ­λου. Οἱ δύ­ο αὐ­τοὶ Ἀ­πό­στο­λοι ὑ­πῆρ­ξαν οἱ πρῶ­τοι με­τα­ξὺ τῶν ἄλ­λων Ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­λων καὶ οἱ με­γά­λοι κή­ρυ­κες τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου. Αὐ­τοὶ οἱ δύ­ο κα­θὼς καὶ οἱ ἄλ­λοι ἕν­δε­κα ἀ­πό­στο­λοι, τοὺς ὁ­ποί­ους τι­μοῦ­με ὅ­λους μα­ζὶ αὔ­ριο, εἶ­ναι οἱ στῦ­λοι τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Θε­με­λί­ω­σαν ὅ­λο τὸ οἰ­κο­δό­μη­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας πά­νω στὴν ἀ­σά­λευ­τη πέ­τρα τοῦ Χρι­στοῦ, ἡ ὁ­ποί­α δὲν πρό­κει­ται νὰ με­τα­κι­νη­θεῖ πο­τέ, δι­ό­τι σύμ­φω­να μὲ τοὺς λό­γους τοῦ Κυ­ρί­ου, «πύ­λαι ᾅ­δου οὐ κα­τι­σχύ­σου­σιν αὐ­τῆς». Γι’ αὐ­τὸ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μᾶς λέ­γε­ται καὶ Ἀ­πο­στο­λι­κή.

Τί εἶ­ναι ὅ­μως Ἐκ­κλη­σί­α; Ἐκ­κλη­σί­α εἶ­ναι ἡ φα­νέ­ρω­ση τοῦ Θε­οῦ στὴ γῆ. Δὲν εἶ­ναι ἕ­νας ἀν­θρώ­πι­νος Ὀρ­γα­νι­σμὸς ἢ ἕ­να ἀν­θρώ­πι­νο κα­τα­σκεύ­α­σμα, ἀλ­λὰ ἀ­πο­κά­λυ­ψη Θε­οῦ. Καὶ ἡ ἀ­πο­κά­λυ­ψη τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι πέ­ρα ἀ­πὸ τὴ λο­γι­κή τοῦ ἀν­θρώ­που. Ὁ Θε­ὸς δὲν ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται στοὺς ἀν­θρώ­πους ποὺ δὲν μπο­ροῦν νὰ ἀν­τέ­ξουν τὴν φα­νέ­ρω­σή Του, ἀλ­ποὺ δὲ θέ­λουν νὰ σω­θοῦν. Ἔ­ξω ἀ­πὸ τὴν Ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ οὔ­τε ἀ­πο­κά­λυ­ψη τοῦ Θε­οῦ ὑ­πάρ­χει, οὔ­τε σω­τη­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­που.

Ἔ­ξω ἀ­πὸ τὸ κή­ρυγ­μα τῶν Ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­λων, ἔ­ξω ἀ­πὸ τὴν δι­δα­σκα­λί­α τῶν Ἁ­γί­ων Πα­τέ­ρων, οὔ­τε Ἐκ­κλη­σί­α ὑ­πάρ­χει, οὔ­τε Ὀρ­θο­δο­ξί­α, ποὺ θὰ πῇ ἀ­λή­θεια. Ἀ­λή­θεια εἶ­ναι ὁ Χρι­στός καὶ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α Του. Καὶ τὴν ἀ­λή­θεια αὐ­τὴ τὴν κη­ρύτ­τουν ἀ­λάν­θα­στα οἱ Ἅ­γιοι Ἀ­πό­στο­λοι καὶ τὴν δι­δά­σκουν ὀρ­θὰ οἱ δι­ά­δο­χοι τῶν Ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­λων, οἱ Ἅ­γιοι Πα­τέ­ρες. Ὁ ἄν­θρω­πος βρί­σκει τὸ Θε­ὸ μέ­σα στὴν Ἐκ­κλη­σί­α. Ἔ­ξω ἀ­πὸ τὴν Ἐκ­κλη­σί­α δὲν ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται ὁ Θε­ὸς στοὺς ἀν­θρώ­πους, γι’ αὐ­τὸ καὶ ἐ­κτὸς Ἐκ­κλη­σί­ας δὲν ὑ­πάρ­χει σω­τη­ρί­α.

Ἐ­δῶ λοι­πόν, μέ­σα στὴν Ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ, ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται μό­νο ὅ­λο τὸ θαῦ­μα τοῦ Θε­οῦ, ποὺ εἶ­ναι ἡ σω­τη­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­που. Ἐ­ὰν θέ­λα­με νὰ ποῦ­με τί εἶ­ναι θαῦ­μα, αὐ­τὸ θὰ λέ­γα­με: Θαῦ­μα εἶ­ναι ἡ φα­νέ­ρω­ση τοῦ Θε­οῦ γιὰ τὴ σω­τη­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­που. Οὔ­τε ὁ ἄν­θρω­πος σώ­ζε­ται χω­ρὶς τὴ φα­νέ­ρω­ση τοῦ Θε­οῦ, οὔ­τε τὸ θαῦ­μα γί­νε­ται γιὰ ἄλ­λο λό­γο, πα­ρὰ μό­νο γιὰ τὴ σω­τη­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­που. Ὁ Θε­ὸς φα­νε­ρώ­νε­ται στὸν ἄν­θρω­πο γιὰ ἕ­να καὶ μό­νο σκο­πό, γιὰ νὰ τὸν σώ­σει ἀ­πὸ τὴν ἁ­μαρ­τί­α. Καὶ ὁ ἄν­θρω­πος σώ­ζε­ται ἀ­πὸ τὴν ἁ­μαρ­τί­α ὅ­ταν με­τα­νο­ή­σει εἰ­λι­κρι­νὰ καὶ δε­χθεῖ μέ­σα του μὲ πί­στη τὴ Θεί­α Χά­ρη.

Ἡ Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α μας ὅ­πως λέ­γε­ται Ἀ­πο­στο­λι­κή, Ἐκ­κλη­σί­α τῶν Ἁ­γί­ων Πα­τέ­ρων, θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ λε­χθεῖ καὶ Ἐκ­κλη­σί­α τῶν θαυ­μά­των, δη­λα­δὴ τῆς φα­νέ­ρω­σης τοῦ Θε­οῦ. Τὰ θαύ­μα­τα τοῦ Θε­οῦ μό­νο μέ­σα στὴν Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α ἐ­νερ­γοῦν­ται. Ὅ,τι γί­νε­ται ἔ­ξω ἀ­πὸ τὴν Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α καὶ λέ­γε­ται θαῦ­μα δὲν εἶ­ναι θαῦ­μα τοῦ Θε­οῦ, ἀλ­λὰ ψέ­μα τοῦ δι­α­βό­λου. Καὶ ἐ­δῶ πά­λι χρει­ά­ζε­ται με­γά­λη προ­σο­χή, δι­ό­τι ὁ δι­ά­βο­λος εὔ­κο­λα με­τα­βάλ­λε­ται σὲ ἄγ­γε­λο τοῦ φω­τὸς καὶ ὁ­δη­γεῖ τοὺς ἀν­θρώ­πους στὴν πλά­νη καὶ στὴν προ­σκύ­νη­σή του.

Δὲν εἶ­ναι μί­α ἁ­πλὴ ὑ­πό­θε­ση τὸ θαῦ­μα, ἀλ­λὰ ἡ ἔμ­πρα­κτη φα­νέ­ρω­ση τῆς ἀ­λή­θειας τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Δὲν εἶ­ναι τὸ θαῦ­μα τό­σο ἁ­πλὸ οὔ­τε με­τρι­έ­ται μὲ τὸ πλῆ­θος τῶν ἀν­θρώ­πων, ποὺ προ­στρέ­χουν στὸν τό­πο, ποὺ ἔ­γι­νε. Ὅ­ταν ὁ Θε­ὸς φα­νε­ρώ­θη­κε στὸν Μω­ϋ­σῆ, δὲν ὑ­πῆρ­χε ἄλ­λος ἐ­κεῖ. Ὁ προ­φή­της ἦ­ταν μό­νος του. Καὶ ὅ­ταν ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στὸς θαυ­μα­τουρ­γοῦ­σε, ἔ­λε­γε σὲ αὐ­στη­ρὸ τό­νο νὰ μὴν τὸ ποῦν σὲ κα­νέ­ναν. Καὶ ὅ­ταν πά­λι ὁ Κύ­ριος ἔ­βλε­πε τοὺς ἀν­θρώ­πους νὰ προ­στρέ­χουν πολ­λοὶ σ’ αὐ­τόν, γιὰ νὰ δοῦν πῶς θαυ­μα­τουρ­γεῖ, θε­ρά­πευ­ε τὸν ἄρ­ρω­στο γρή­γο­ρα, καὶ ἔ­φευ­γε. Τὸ θαῦ­μα δὲν γί­νε­ται, γιὰ νὰ ἱ­κα­νο­ποι­ή­σει τὴν πε­ρι­έρ­γεια τῶν ἀν­θρώ­πων, ἀλ­λὰ γιὰ νὰ σώ­σει τὸν ἄν­θρω­πο.

Τὸ ἴ­διο βλέ­πο­με καὶ στὴν Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Κυ­ρί­ου κα­θὼς καὶ στὴν ἔν­δο­ξη Ἀ­νά­λη­ψή Του. Ἐμ­φα­νί­ζε­ται σὲ λί­γους ἀν­θρώ­πους, καὶ ὄ­χι σὲ πολ­λούς. Αὐ­τός, ποὺ βλέ­πει ἕ­να θαῦ­μα, βλέ­πει μὲ τὰ μά­τια του τὸ Θε­ὸ, τρέ­μει ἀ­πὸ τὸ φό­βο του, δι­ό­τι δὲν μπο­ρεῖ νὰ βα­στά­ξει τὴ φα­νέ­ρω­ση τοῦ Θε­οῦ, ὅ­πως ἀ­κρι­βῶς ἔ­γι­νε καὶ μὲ τὸν ση­με­ρι­νὸ ἑ­ορ­τα­ζό­με­νο Ἀ­πό­στο­λο Παῦ­λο, ὅ­ταν βά­δι­ζε στὴ Δα­μα­σκὸ καὶ τοῦ ἀ­πο­κα­λύ­φθη­κε ὁ Κύ­ριος, ἔ­πε­σε κά­τω καὶ ἔ­μει­νε τυ­φλός.

Τὰ θαύ­μα­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοὶ, εἶ­ναι ἀ­λή­θεια ὅ­τι καὶ στὶς μέ­ρες μας γί­νον­ται. Ἀλ­λὰ πί­στη στὸ θαῦ­μα δὲν θὰ πεῖ νὰ προ­στρέ­ξω γρή­γο­ρα ἐ­κεῖ ποὺ φά­νη­κε κά­τι ὅ­τι εἶ­ναι θαῦ­μα, ἀ­κό­μη καὶ ὅ­ταν εἶ­ναι θαῦ­μα. Ἀλ­λὰ θαῦ­μα θὰ πεῖ νὰ κλά­ψω γιὰ τὶς ἁ­μαρ­τί­ες μου. Αὐ­τὸ τὸ θαῦ­μα κή­ρυ­ξαν οἱ Ἅ­γιοι Ἀ­πό­στο­λοι, αὐ­τὸ τὸ θαῦ­μα δί­δα­ξαν οἱ Ἅ­γιοι Πα­τέ­ρες καὶ αὐ­τὸ τὸ θαῦ­μα δέ­χε­ται καὶ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ μας. Ἀ­μήν.    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 25

Κυ­ρια­κὴ Β΄ Ματ­θαί­ου

22 Ἰ­ου­νί­ου 2014

Ματ­θαί­ου δ΄ 18 – 23

Με­τὰ ἀ­πὸ τὸν κύ­κλο τῶν ἑ­ορ­τῶν τοῦ Πεν­τη­κο­στα­ρί­ου, βλέ­που­με ὅ­τι τὸ ἔρ­γο τοῦ Κυ­ρί­ου γιὰ τὴ σω­τη­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­που, προσ­λαμ­βά­νει δυ­να­μι­κὲς πλέ­ον δι­α­στά­σεις, ὅ­πως αὐ­τέ­ς  ἀ­πο­κα­λύ­πτον­ται αὐ­θεν­τι­κὰ μέ­σα στὸ χῶ­ρο τοῦ ἰ­δί­ου τοῦ Σώ­μα­τός Του, ποὺ εἶ­ναι ἡ Ἐκ­κλη­σί­α. Ἡ πρό­σκλη­ση ποὺ ἀ­πηύ­θυ­νε πρὸς τοὺς πρώ­τους μα­θη­τές Του, ση­μα­το­δο­τεῖ τὴ νέ­α πε­ρί­ο­δο σὲ πο­λὺ δι­ευ­ρυ­μέ­νους ὁ­ρί­ζον­τες, μὲ φόν­το τὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, τὰ βή­μα­τα τῆς ὁ­ποί­ας κα­τευ­θύ­νει ἀ­δι­ά­λει­πτα εἰς «πᾶ­σαν τὴν ἀ­λή­θεια», ἡ συ­νε­χὴς πα­ρου­σί­α τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Ἡ κλή­ση τῶν πρώ­των μα­θη­τῶν τοῦ Κυ­ρί­ου, στὴν ὁ­ποί­α ἀ­να­φέ­ρε­ται τὸ ση­με­ρι­νὸ εὐ­αγ­γε­λι­κό ἀ­νά­γνω­σμα, ἀ­πευ­θύ­νε­ται οὐ­σι­α­στι­κὰ σὲ ὅ­λους τοὺς ἀν­θρώ­πους. Ὅ­πως τό­τε οἱ μα­θη­τὲς ἔ­τσι κι ἐ­μεῖς σή­με­ρα μπο­ροῦ­με νὰ δεί­ξου­με τὴν ἴ­δια προ­θυ­μί­α. Μὲ τὴν πα­ρου­σί­α τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος ἔ­χου­με τὴ δυ­να­τό­τη­τα νὰ βι­ώ­νου­με μέ­σα στὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ὅ­λα τὰ γε­γο­νό­τα τῆς Θεί­ας Οἰ­κο­νο­μί­ας ὡς πα­ρόν­τα. Μέ­σα ἀ­πὸ αὐ­τὰ τὰ γε­γο­νό­τα, ὁ Χρι­στὸς μᾶς φα­νε­ρώ­νει καὶ μᾶς προ­σφέ­ρει τὴν Βα­σι­λεί­α Του.

Ἡ κλή­ση τῶν μα­θη­τῶν τοῦ Κυ­ρί­ου, δὲν εἶ­ναι βέ­βαι­α ἔρ­γο ἀν­θρώ­πι­νο.  Πρό­κει­ται γιὰ Θεῖ­ο προ­σκλη­τή­ριο ποὺ ἐκ­φρά­ζει τὴ βού­λη­ση τοῦ Θε­οῦ νὰ σώ­σει τὸν ἄν­θρω­πο. Ὁ Χρι­στὸς προ­σκα­λεῖ ὅ­λους μας νὰ με­τά­σχου­με στὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, γι­’ αὐ­τὸ ἡ ἀν­τα­πό­κρι­σή μας θὰ πρέ­πει νὰ εἶ­ναι ἀ­νά­λο­γη. Οἱ μα­θη­τὲς δέ­χθη­καν τό­τε ἀ­μέ­σως καὶ χω­ρὶς ἀ­να­στο­λὲς τὴν κλή­ση τοῦ Κυ­ρί­ου: «Οἱ δὲ εὐ­θέ­ως ἀ­φέν­τες τὰ δί­κτυ­α ἠ­κο­λού­θη­σαν Αὐ­τῷ». Ἡ ἄ­με­ση αὐ­τὴ ἀν­τα­πό­κρι­ση, πή­γα­ζε ἀ­πὸ κά­ποι­α χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, ὅ­πως ἦ­ταν ἡ ἁ­πλό­τη­τα τῆς καρ­διᾶς τους. Ἦ­ταν τό­σο ἀ­νοι­κτή, ποὺ δε­χό­ταν τὰ μη­νύ­μα­τα τῆς ἀ­γά­πης τοῦ Θε­οῦ καὶ μά­λι­στα τὰ ἀν­τι­πρό­σφε­ρε καὶ στοὺς ἄλ­λους ἀν­θρώ­πους. Δι­έ­θε­ταν ἐ­πί­σης οἱ μα­θη­τὲς αὐ­τὸ ποὺ ὀ­νο­μά­ζου­με ἀ­γα­θὴ προ­αί­ρε­ση. Ἀ­γά­πη­σαν μὲ ὅ­λη τὴν ψυ­χὴ τους τὸ Χρι­στὸ καὶ πί­στε­ψαν σ’ Αὐ­τόν, ὅ­τι εἶ­ναι ὁ μό­νος ἀ­λη­θι­νὸς Σω­τῆ­ρας. Ἀ­κρι­βῶς, αὐ­τὴ τὴν ἀ­γα­θὴ προ­αί­ρε­ση ποὺ πλημ­μυ­ρί­ζει τὸν ἄν­θρω­πο ἀ­πὸ τὴν ἀ­γά­πη τοῦ Κυ­ρί­ου μας, ζη­τεῖ ὁ Θε­ὸς ἀ­πὸ τὸν κα­θέ­να μας ὡς προ­ϋ­πό­θε­ση γιὰ μα­θη­τεί­α κον­τὰ στὸ Χρι­στό.

Οἱ μα­θη­τὲς τοῦ Κυ­ρί­ου μό­λις ἔ­γι­ναν ἀ­πο­δέ­κτες τῆς Θεί­ας πρό­σκλη­σης, ποὺ συ­νι­στοῦ­σε καὶ μί­α με­γά­λη εὐ­λο­γί­α ποὺ κα­τα­ξι­ώ­νει τὸν ἄν­θρω­πο, ἐγ­κα­τέ­λει­ψαν ὅ­λες τὶς μέ­ρι­μνες τῆς ζω­ῆς, οἱ ὁ­ποῖ­ες συ­νή­θως κρα­τοῦν τὸν ἄν­θρω­πο δέ­σμιο στὴ γῆ. Ἄ­φη­σαν τὰ δί­χτυ­α, τὰ πλοῖ­α, τοὺς συγ­γε­νεῖς τους καὶ ὅ,τι ἄλ­λο τοὺς δέ­σμευ­ε γιὰ νὰ ἀ­κο­λου­θή­σουν ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κὰ τὸ Χρι­στό.  Αὐ­τὴ ἡ στά­ση βέ­βαι­α δὲν ση­μαί­νει μὲ κα­νέ­να τρό­πο ὅ­τι πε­ρι­φρο­νοῦ­με αὐ­τὰ ποὺ μᾶς προ­σφέ­ρει ἡ ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ. Ση­μαί­νει ὅ­μως ἀ­πε­λευ­θέ­ρω­ση τοῦ ἀν­θρώ­που ἀ­πὸ ὅ­λες ἐ­κεῖ­νες τὶς φρον­τί­δες καὶ τὶς μέ­ρι­μνες ποὺ δὲν ἐ­πι­τρέ­πουν πολ­λὲς φο­ρὲς νὰ θυ­μού­μα­στε τὴν ἀ­γά­πη τοῦ Χρι­στοῦ. Εἶ­ναι αὐ­τὸ ἀ­κρι­βῶς ποὺ πρέ­πει νὰ προ­σέ­ξου­με κι ἐ­μεῖς σή­με­ρα, δη­λα­δὴ μή­πως οἱ φρον­τί­δες καὶ οἱ μέ­ρι­μνες μᾶς ἀ­φή­νουν προ­σκολ­λη­μέ­νους στὶς δι­κές μας ἀ­δυ­να­μί­ες καὶ δὲν μᾶς ἐ­πι­τρέ­πουν νὰ πλη­σι­ά­σου­με τὴ δύ­να­μη τοῦ Χρι­στοῦ. Μὲ ἄλ­λα λό­για κα­τὰ πό­σο μᾶς κα­θη­λώ­νουν στὴ γῆ καὶ δὲν μᾶς ἀ­φή­νουν φτε­ρὰ γιὰ νὰ πε­τά­ξου­με στὸν οὐ­ρα­νό.

Ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, ὁ Κύ­ριος στέ­κε­ται καὶ ἀ­πευ­θύ­νει πάν­το­τε τὴν πρό­σκλη­ση ἀ­γά­πης Του σὲ ὅ­λους τους ἀν­θρώ­πους. Ἂς φρον­τί­σου­με κι ἐ­μεῖς λοι­πὸν νὰ τὴν ἀ­πο­δε­χθοῦ­με γιὰ νὰ γε­μί­σει πραγ­μα­τι­κὰ ἡ ὕ­παρ­ξή μας μὲ τὴν πα­ρά­κλη­ση καὶ τὴν πα­ρη­γο­ρί­α τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Μὲ αὐ­τὸ τὸν τρό­πο ὁ­πλί­ζε­ται ἡ ὕ­παρ­ξή μας μὲ αἰ­σι­ο­δο­ξί­α καὶ χα­ρὰ καὶ λει­τουρ­γοῦν ἔ­τσι ὅ­λες οἱ προ­ϋ­πο­θέ­σεις γιὰ νὰ γί­νου­με πραγ­μα­τι­κοὶ μα­θη­τὲς τοῦ Χρι­στοῦ. Αὐ­τὸ ἔ­πρα­ξαν καὶ ὅ­λες ἐ­κεῖ­νες οἱ ἁ­γι­α­σμέ­νες μορ­φὲς ποὺ κο­σμοῦν τὸ οἰ­κο­δό­μη­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας καὶ τὸ κα­θι­στοῦν αἰ­ώ­νια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Τέ­τοι­α πε­ρί­πτω­ση εἶ­ναι καὶ ὁ Ἅ­γιος Εὐ­σέ­βιος, τοῦ ὁ­ποί­ου τὴ μνή­μη τι­μοῦ­με σή­με­ρα. Ἔ­γι­νε μάρ­τυ­ρας Χρι­στοῦ προ­σφέ­ρον­τας τὴν ἴ­δια τὴ ζω­ή του γιὰ τὴν ἀ­γά­πη Του. Ἡ μαρ­τυ­ρί­α Χρι­στοῦ, μπο­ρεῖ νὰ δί­νε­ται σὲ ὅ­λες τὶς ἐκ­φάν­σεις τῆς ζω­ῆς τοῦ ἀν­θρώ­που, μπο­ρεῖ νὰ δί­νε­ται καὶ ἀ­πό ἐ­μᾶς σή­με­ρα, σύμ­φω­να μὲ τὸ πα­ρά­δειγ­μα τοῦ ἁ­γί­ου ἱ­ε­ρο­μάρ­τυ­ρος Εὐ­σε­βί­ου ἀλ­λὰ καὶ τῶν μα­θη­τῶν τοῦ Κυ­ρί­ου, ἡ ἀ­κο­λου­θί­α τῶν ὁ­ποί­ων γιὰ τὴν ἀ­γά­πη τοῦ Χρι­στοῦ εἶ­χε ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κὸ χα­ρα­κτῆ­ρα. Ἀ­μήν.   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΛΗΞΗ ΕΝΟΡΙΑΚΩΝ 

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ 2013 - 2014

 ΣΤΟ ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ  ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΧΙΟΥ

 κ. ΜΑΡΚΟΥ

Με την παρουσία του Μητροπολίτου Χίου κ. Μάρκου  το απόγευμα της Τετάρτης 11  Ιουνίου 2014  στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο  της  Παναγίας Λατομιτίσσης πραγματοποιήθηκε η αποχαιρετιστήρια εκδήλωση  επί τη λήξει των Ενοριακών δραστηριοτήτων της περιόδου 2013 – 2014.

Ο εφημέριος του Ιερού Ναού  πρωτοπρεσβύτερος π. Βασίλειος Φιλιππάκης, φανερά συγκινημένος, στην ομιλία του τόνισε:

       «Ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός μας εδίδαξε  «Μακάριον εστί μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν» (Πραξ. 20,35). Η ανθρώπινη ζωή καταξιώνεται και αποκτά νόημα μέσα από την αγάπη, την προσφορά,  την διακονία. Η έμπρακτη αγάπη μας βοηθά να ελευθερώσομε την ψυχή μας από τα ζοφερά πάθη  και τις αδυναμίες  μας.

      Ετσι κι εμείς βιώνοντας την ευαγγελική εντολή της αγάπης, και της προσφοράς, προσπαθούμε να δώσομε με το δικό μας τρόπο, εδώ εις το Κουκουνάρειον Πνευματικόν Κέντρον με τους άξιους και αγαπητούς συνεργάτες μου, που προσφέρουν  εντελώς εθελοντικά, τις υπηρεσίες τους στο Ιερό έργο της ενορίας μας, για την επιμόρφωση και ανακούφιση των συνανθρώπων μας.  Διαθέτουν ώρες από τον προσωπικό τους χρόνο, αφήνοντας τις οικογένειές τους και δίνουν καθημερινά το ζωντανό παρόν τους, στο προσκλητήριο της ανιδιοτελούς  εθελοντικής προσφοράς της εκκλησίας μας.

        Η χαρά μου και η συγκίνησή  μου είναι μεγάλη, διότι ξεκινώντας από πέντε (5) εργαστήρια και με (5) πέντε συνεργάτες την πρώτη περίοδο 2000-2001 και  σήμερα κλείνομε το 14^ο έτος  λειτουργίας   και δράσεως 2013 – 2014  με   είκοσι δύο (22)  εργαστήρια και είκοσι πέντε (25) συνεργάτες. Οι συνολικοί μαθητές κάθε ηλικίας  που παρηκολούθησαν τα μαθήματα ήταν φέτος 270.

Τέλος λίγο πριν κλείσει την ομιλία του ο εφημέριος  τόνισε: Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου Σεβασμιώτατε, δια την στήριξη και προβολή του έργου μας, όπου και φέτος λαμπρύνετε  με την παρουσία σας την  εκδήλωσή μας. Σας παρακαλούμε να προσεύχεσθε για το έργο που επιτελείται στο Κουκουνάρειον Πνευματικόν Κέντρον».    

Κατόπιν στο βήμα ο εφημέριος του Ναού πατήρ Βασίλειος προσκάλεσε τον καθηγητή κ. Νίκο Φλάμο  να απευθύνει χαιρετισμό εκ μέρους όλων των συνεργατών  του Κουκουναρείου Πνευματικού Κέντρου.

      Οι μαθηταί  εξέθεσαν τα έργα που έφτιαχναν όλο το χρόνο, και ο κόσμος που ήταν πάρα πολύς, είχε την δυνατότητα να τα βλέπει και να ακούει παράλληλα την ωραιότατη  Μουσική που έπαιζαν με τα μουσικά τους όργανα τα παιδιά και  την οποία διδάχθηκαν από τους καθηγητές Μουσικής  κ. Στυλιανό Παντελογιάννη και κ. Μαρία Χειλά.

Οι Βυζαντινοί ύμνοι από την χορωδία του κ. Θεόδωρου Κουτσούδη επίσης υπέροχοι και συγκινητικοί.

Τα εργόχειρα που είχαν εκτεθεί  από τις κυρίες εξαιρετικά, οι Αγιογραφίες και οι  εικόνες με τα ζωηρά χρώματα μοναδικά, τα φυτά  που φύτεψαν και καλλιέργησαν οι μαθηταί της γεωπονικής, η ζωγραφική  επάνω σε καμβά πολύ ωραία με απαλά γήινα χρώματα,  και οι συμμετέχουσες κυρίες στην Συμβουλευτική Γονέων παρουσίασαν ένα πλακάζ   με θέμα την οικογένεια αλλά και με την συμμετοχή των παιδιών τους.

Η εκδήλωση έκλεισε   με την απονομή των βεβαιώσεων εις τους μαθητάς και ο ιερέας μας ευχήθηκε   καλό και ευλογημένο  καλοκαίρι να περάσομε. Ολοι μαζί να βρεθούμε ξανά τον  Σεπτέμβριο για την καινούργια σχολική   περίοδο  2014 – 2015. Θα λειτουργήσουν πάλι όλα  τα τμήματα και θα προστεθούν και  άλλα. Και του χρόνου   να είμαστε όλοι καλά.

 Ακολουθεί φωτογραφικό υλικό και βίντεο από την εκδήλωση.