Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014

ΚΥΡΙΑΚΗ  5  ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2014

ΕΝΑΡΞΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ
 ΚΑΙ ΕΝΟΡΙΑΚΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 2014 – 2015 ΣΤΟ ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ






















              Στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο  της ενορίας μας, σήμερα  Κυριακή 5 Οκτωβρίου  μετά το πέρας της  Θείας Λειτουργίας,  ο εφημέριος του Ιερού Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης  ετέλεσε τον  αγιασμό  επί τη ενάρξει των  δωρεάν μαθημάτων 2014 – 2015.



       Πολλοί μαθηταί, καθηγηταί και γονείς  προσήλθαν στην τέλεση του αγιασμού για να συμμετάσχουν στην έναρξη  των μαθημάτων που θα διδάσκονται αφιλοκερδώς  στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο  Λατομιτίσσης. 

Ο εφημέριος του Ναού π. Βασίλειος, φανερά κουρασμένος αλλά παράλληλα χαρούμενος απευθυνόμενος στους παρευρισκομένους αναφέρθηκε στις δυσκολίες που αντιμετώπισε και φέτος, έως ότου ολοκληρωθεί το εβδομαδιαίο ωρολόγιο πρόγραμμα των μαθημάτων. Περισσότερο επικεντρώθηκε στο θέμα των 30 Εκπαιδευτικών, τους οποίους ευχαρίστησε ιδιαίτερα για την ανιδιοτελή προσφορά τους.
Ο π. Βασίλης ο οποίος  είναι ο δημιουργός και άγρυπνος φρουρός στην όλη διοργάνωση,  στην ομιλία του μετά το πέρας του Αγιασμού άρχισε με τις ευχές  και τις ευλογίες  που έχει η ενορία μας από τον Μητροπολίτη μας κ. ΜΑΡΚΟ,  και συνέχισε  απευθυνόμενος σε όλους  με  τα εξής λόγια: Εύχομαι καλή πρόοδο και δύναμη τόσο  στους  μαθητάς όσο και στους γονείς,  ευχαρίστησε τους συνεργάτες του, ονομάζοντάς τους ανιδιοτελείς στρατιώτες που θα αφιερώσουν κάποιο χρόνο  για να διδάξουν και φέτος τα μαθήματα στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο της Παναγίας Λατομιτίσσης.

Απευθυνόμενος  προς τους γονείς των παιδιών είπε ότι  πρέπει να έχετε άμεση   επικοινωνία   με τους   καθηγητές  να  μαθαίνετε  πως   πηγαίνουν οι επιδόσεις   των παιδιών σας. Επίσης   ζήτησε  να  διατηρούν τους  χώρους   καθαρούς όπως   διατηρούμε   καθαρά  τα σπίτια μας.  Η επικοινωνία με τους καθηγητάς   είναι   απαραίτητη και επιβάλλεται από όλους τους γονείς.

Κλείνοντας απευθύνθηκε σε όλους τους  διδάσκοντας τα μαθήματα τονίζοντας ότι καλό θα είναι πριν αρχίσουν το κάθε μάθημα να γίνεται προσευχή. Ας μη λησμονούμε το «Από Θεού άρξασθαι».

Τέλος σε όλους τους εγγεγραμμένους μοίρασε  το Πρόγραμμα των μαθημάτων, το οποίο παραθέτομε κατωτέρω.
Καλή χρονιά σε όλους.


ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 43
Κυριακὴ ΣΤ΄ Λουκᾶ
26 Ὀκτωβρίου 2014
Λουκᾶ  η΄ 27 – 39
Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ, ἀγαπητοί μου άδελφοί, ἡ ὁποία ἀναφέρεται στὸ θαῦμα τοῦ δαιμονισμένου τῶν Γαδαρηνῶν, ἀποκαλύπτει μία τραγικὴ πτυχὴ στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ ταυτόχρονα μεταγγίζει τὸ πιὸ ἐλπιδοφόρο μήνυμα στὴ ζωή του. Ἡ τραγικότητα ἑστιάζεται στὸ θέμα τῆς κυριαρχίας τοῦ Σατανᾶ, ἡ ὁποία ἀποτυπώνει μία ἀκαταστασία στὴν καθημερινὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸν ἐγκλωβισμό του στὰ δεσμὰ τῆς δουλείας καὶ τοῦ θανάτου. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ἀποκαλύπτεται ὁ Χριστός, ὡς ἡ μεγάλη μας ἐλπίδα, γιατὶ  εἶναι ἐκεῖνος ποὺ μᾶς ἐλευθερώνει ἀπὸ τὰ ἔργα καὶ τὶς δυνάμεις τοῦ σατανᾶ καὶ ἀποκαθιστᾶ τὴν ὕπαρξή μας στὸ ἀληθινό της μεγαλεῖο. Ἡ Ἐκκλησία δὲν σταματᾶ νὰ διακηρύσσει διὰ στόματος τοῦ ἀποστόλου Παύλου ὅτι ὁ Κύριος ἦλθε στὸν κόσμο «ἵνα διὰ τοῦ θανάτου καταργήσῃ τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοῦτ' ἔστι τὸν διάβολον». Ὁ Χριστὸς εἶναι τελικὰ ὁ μεγάλος ἐλευθερωτής.
Ὁ δαιμονισμένος ποὺ παρουσιάζει ἡ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἐλευθερώθηκε ἀπὸ τὴν παρουσία τῶν σατανικῶν δυνάμεων μόλις συνάντησε τὸν Χριστό. Ἡ ἀλλαγὴ ἦταν ριζική. Ἔγινε νέα καὶ χαριτωμένη ὕπαρξη. Ὅπως πληροφορούμαστε, ἀπὸ γυμνὸς ἔγινε «ἱματισμένος» καὶ ἀπὸ ἀλλοπρόσαλλος «σωφρονῶν». Περιπλανιόταν προηγουμένως σὲ μνήματα καὶ ἔρημους τόπους. Ἀφοῦ ὅμως συναντήθηκε μὲ τὸν Χριστὸ τὸν βλέπουμε νὰ μεταμορφώνεται ὡς ὕπαρξη καὶ νὰ εἶναι καθ’ ὅλα κοινωνικότατος. Ἐπικοινωνεῖ πλέον μὲ τοὺς γύρω του καὶ μάλιστα μὲ τὸν πιὸ αὐθεντικὸ τρόπο. Ἡ ἐπιθετικότητα ποὺ ἐκδήλωνε πρὶν καὶ τρόμαζε τοὺς γύρω του, ἡ καταστροφικὴ μανία ποὺ τὸν καταλάμβανε μὲ τὸν πιὸ ἀπαίσιο καὶ ἀπεχθῆ τρόπο, μεταβάλλονται τώρα σὲ ὁρμὴ κοινωνικότητας καὶ σχέσης. Σὲ μία ἐντελῶς διαφορετικὴ ὄσμωση τῶν πραγμάτων.
Ἔμφυτο στοιχεῖο τῆς ἀνθρώπινης φύσης εἶναι βέβαια ἡ κοινωνικότητα. Αὐτὸ τὸ ἀναγνώρισε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ καὶ ἡ φιλοσοφικὴ σκέψη. Ἡ κοινωνικότητα ποὺ ἐκδηλώνει ὁ ἄνθρωπος κινεῖται σ’ ἕνα τελειότερο ὁρίζοντα σὲ σχέση μὲ τὰ ἄλλα δημιουργήματα. Στὴν ἀνώτερη μορφή της καὶ στὴν κάθετη διάστασή της ἐκφράζεται ὡς θρησκευτικότητα.
Ἡ Πατερικὴ σκέψη σαφῶς ἐπισημαίνει ὅτι ἡ κοινωνικότητα τοῦ ἀνθρώπου ἐκδηλώνεται στὴν πιὸ αὐθεντική της μορφὴ μὲ τὴν ὑπέρβαση τῆς ἀτομικότητάς του. Αὐτὸ ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴν ἔκφραση τῆς ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον. Ἡ ἀγάπη πραγματικὰ ξεπερνᾶ τὰ ὅρια τοῦ ἀτόμου καὶ σπρώχνει τὸν ἄνθρωπο μὲ ὁρμὴ σὲ μία συνάντηση μὲ τὸν ἄλλο, χωρὶς ὁποιεσδήποτε προϋποθέσεις καὶ μὲ πλήρη ἀποδοχή.
Εἰδικότερα ὁ χριστιανὸς στὸν Θεὸ καὶ μὲ τὸν Θεὸ ἀνακαλύπτει τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη καὶ κοινωνεῖ μὲ ὅλο τὸν κόσμο. Ὁ χριστιανὸς δὲν μπορεῖ νὰ αἰσθάνεται πληρότητα ὅταν κλείνεται στὸν ἑαυτό του καὶ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὶς ἀνάγκες τοῦ πλησίον του. Ἰδιαίτερα στὶς μέρες μας ποὺ ἡ οἰκονομικὴ κρίση ἀφήνει πίσω της ἀνθρώπους  ποὺ στοιβάζονται στοὺς δρόμους χωρὶς ἐργασία, ἀνέστιους, πεινῶντες καὶ διψῶντες, ἡ ἀδιαφορία καὶ τὸ προσπέρασμά τους δὲν εἶναι καθόλου συμβατὰ μὲ τὴν εὐαγγελικὴ ἀλήθεια. Ἡ Ἐκκλησία, ὅπως χαρακτηριστικὰ σημειώνει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, εἶναι τύπος καὶ εἰκόνα «τοῦ σύμπαντος κόσμου». Αὐτὸ φανερώνει σίγουρα ὄχι μόνο τὴ θέση τῶν χριστιανῶν μέσα στὴν κοινωνία, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας στὸν κόσμο.
Ἡ ἀνύψωση τοῦ ἀνθρώπου στὸν χῶρο τῆς ἀληθινῆς κοινωνίας ποὺ ὑπόσχεται ἡ Ἐκκλησία, προϋποθέτει τὴν ἀπελευθέρωσή του ἀλλὰ καὶ τὴ γιατρειά του ἀπὸ τὶς διάφορες ἀσθένειες ποὺ τὸν προσβάλλουν καθημερινά. Ὁ δαιμονισμένος θεραπεύθηκε ἀπὸ τὸ μεγάλο γιατρό, τὸν Χριστό. Ἡ Ἐκκλησία μέσα ἀπὸ τὴν ἐμπειρία της διαβεβαιώνει ὅτι καμιὰ ἀσθένεια δὲν μένει ἀθεράπευτη. Ὁ ἄνθρωπος γιατρεύεται ἐν Χριστῷ ἀπὸ ὅλες τὶς «ἀσθένειες» ποὺ τόσο βασανιστικὰ τὸν καθηλώνουν στὴν τραγικότητα τῆς μοναξιᾶς καὶ τῆς ἀκοινωνησίας. Ἡ παρουσία τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ἔδινε πληρότητα στὸν ἑαυτό του, ὥστε τὸ μόνο ποὺ φοβόταν ἦταν ὁ κίνδυνος μήπως περιπέσει στὴν προηγούμενη κατάστασή του.
Μὲ τὴν ἴδια ἀγάπη, τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἐργάσθηκε καὶ ἀγωνίσθηκε καὶ ἄθλησε καὶ ὁ ἅγιος ποὺ σήμερα γιρτάζουμε, ὁ Μεγαλομάρτυς καὶ Μυροβλήτης ἅγιος Δημήτριος, ὁ ἱεραπόστολος τῆς Θεσσαλονίκης καὶ ὅλης τῆς Μακεδονίας, ὁ διαπρύσιος δάσκαλος τοῦ Εὐαγγελίου, τὸ ὑπόδειγμα τῶν νέων. Μὲ τὶς θαυματουργικὲς του παρεμβάσεις ποὺ ἦταν καρπὸς προσευχῆς, πίστεως καὶ χάριτος, εἶδε τὴν πατρίδα του Θεσσαλονίκη γεμάτη Χριστιανούς.
Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ καὶ σήμερα νὰ δεχθεῖ στὴ ζωὴ του τὸν ἐλευθερωτὴ Χριστό. Εἶναι ὁ μόνος ποὺ δύναται νὰ τὸν ἀπαλλάξει ἀπὸ κάθε καταλυτικὴ δύναμη τοῦ κακοῦ καὶ τὶς δυνάμεις του. Ἂς ὁπλιθοῦμε λοιπόν μὲ πίστη, ὥστε ἄτρομοι, ἀδίστακτοι, ἄκαμπτοι, γενναῖοι καὶ πρόθυμοι νὰ δίνουμε τὴν καλὴ μαρτυρία καὶ ὁμολογία, ὥστε νὰ βλέπουν οἱ ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας καὶ πίστεως πόσο ὡραία περιπέτεια εἶναι ἡ ἄθληση καὶ ἡ ἁγιότητα καὶ ἔχοντας ὡς πρότυπο τὸν ἑορταζόμενο Ἅγιο Δημήτριο νὰ δοξολογοῦν τὸν Τριαδικὸ Θεό, «τὸν ἐν ἁγίοις ἀναπαυόμενον». Ἀμήν.             Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2014

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Evagelion_Kyriakis
Ἀριθμὸς 42
Κυριακὴ Γ΄ Λουκᾶ
19 Ὀκτωβρίου 2014
Λουκᾶ  ζ΄ 11 – 16
Τὸ θαῦμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ γιοῦ τῆς χήρας της Ναϊν, στὴν σημερινή εὐαγγελική περικοπή, μᾶς προσφέρει, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τὰ πιὸ ἐλπιδοφόρα μηνύματα γιὰ τὴ ζωή μας. Πρῶτα ἀπ’ ὅλα μᾶς φανερώνει ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ Κύριος καὶ Θεός μας, ὁ ὁποῖος μὲ τὴ δύναμη τῆς ἀγάπης Του νικᾶ τὸ θάνατο. Μᾶς μεταγγίζει ἐπίσης τὴν ἀλήθεια ὅτι ὁ Χριστός, τὸ πλέον σταθερὸ στήριγμα στὴν πορεία μας, εἶναι ἡ μοναδικὴ ἐλπίδα ποὺ παραπέμπει στὴν ἀληθινὴ καὶ αἰώνια ζωή. Τὸ δρόμο γι’ αὐτὴ τὴ ζωὴ ποὺ διακλαδώνεται μέσα ἀπὸ τὴ Ζωηφόρο Ἀνάστασή Του, δείχνει ὁ Κύριος καὶ μὲ τὸ θαῦμα ποὺ μᾶς παρουσιάζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας.
Η ἀνάσταση τοῦ παιδιοῦ τῆς χήρας γυναίκας, ὅπως ἐκτίθεται μέσα ἀπὸ τὴν περιγραφὴ τοῦ Εὐαγγελιστῆ Λουκᾶ, δὲν μπορεῖ νὰ περιορίζεται ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο στὴν προοπτικὴ ἑνὸς ἐντυπωσιακοῦ γεγονότος ποὺ μᾶς προκαλεῖ θαυμασμό. Κυρίως μᾶς παρακινεῖ νὰ ἀντικρίσουμε ἐν Χριστῷ τὸ μυστήριο τοῦ θανάτου.
Ἀκριβῶς, μὲ τὴ διείσδυση στὸ βάθος τῶν νοημάτων τῆς περικοπῆς, μποροῦμε νὰ διαπιστώσουμε ὅτι ὁ Χριστὸς ἀποκαλύπτει τὸ θάνατο σὰν «παρὰ φύσιν» κατάσταση ποὺ εἰσῆλθε στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου μὲ αἰτία τὴν ἁμαρτία. Ὁ «φυσικὸς θάνατος» ποὺ σηματοδοτεῖ τὸ τέλος αὐτῆς τῆς ζωῆς, ὁ χωρισμὸς τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ σῶμα, δὲν μπορεῖ νὰ θεωρεῖται σὰν μία φυσικὴ κατάσταση. Ὁ Θεὸς δὲν δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο γιὰ νὰ πεθάνει, ἀλλὰ «μένειν ἠθέλησεν ἐν ἀφθαρσίᾳ». Τὸ κείμενο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μᾶς διαβεβαιώνει: «Ὁ Θεὸς ἔκτισε τὸν ἄνθρωπον ἐπ’ ἀφθαρσίᾳ καὶ εἰκόνα τῆς ἰδίας ἀϊδιότητος· φθόνῳ δὲ διαβόλου εἰσῆλθεν θάνατος εἰς τὸν κόσμον».
Ὁ ἄνθρωπος θὰ μποροῦσε νὰ κινηθεῖ στὴν προοπτική τῆς ἀθανασίας, ἂν δεχόταν τὴν κοινωνία τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀντιπροσέφερε μὲ τὴν ἐναπόθεση τῆς ζωῆς του στὶς ἀγκάλες τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὴ ἡ ἀντιπροσφορὰ σημαίνει μετοχὴ στὴ ζωὴ τοῦ Θεοῦ, ἔξω ἀπὸ τὴν ὁποία ἐκεῖνο ποὺ κυριαρχεῖ εἶναι ὁ θάνατος. Στὸ πρόσωπο τῶν Πρωτοπλάστων διεφάνη ὅτι ὁ ἄνθρωπος δυστυχῶς κινήθηκε πρὸς τὴν κατεύθυνση τῆς ἐκτροπῆς τῆς κυκλοφορίας τῆς Θεϊκῆς ἀγάπης. Κατὰ τρόπο ποὺ νὰ τὴν κρατεῖ μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό του, γεγονὸς ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν ἐγωιστικὴ τοποθέτησή του.
Μὲ τὴν ἐκτροπὴ αὐτὴ καὶ τὴν ροπὴ πρὸς τὴν ἁμαρτία, ὁ ἄνθρωπος κλείστηκε ἑρμητικὰ στὸν ἑαυτὸ του, ἀπό ἐγωισμό καὶ φιλαυτία. Παραμέρισε τὸν Θεὸ ἀπορρίπτοντας τὴ δωρεὰ τῆς ἀγάπης Του. Στὴν κορυφαία ἔκφραση τῆς τραγικότητάς του, στηρίχθηκε στὶς φυσικὲς καὶ βιολογικές του δυνάμεις ποὺ ἀπὸ τὴ «φύση» τους καταλήγουν στὴ φθορὰ καὶ τὸ θάνατο. Προηγήθηκε λοιπὸν ὁ «πνευματικὸς θάνατος», ποὺ ἐπέρχεται ἀπὸ τὸ χωρισμὸ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ ἀκολούθησε ὡς συνέπεια ὁ «φυσικὸς θάνατος» ποὺ συνιστᾶ τὸ χωρισμὸ τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ σῶμα.
Πέραν ἀπὸ τὶς ὅποιες ἀνθρώπινες ἑρμηνεῖες δίνονται στὸ θάνατο καὶ παρὰ τὶς ἀπέλπιδες καὶ ἀγωνιώδεις προσπάθειες γιὰ νὰ ἀπομακρυνθεῖ ὁ ἄνθρωπος  ἀπὸ τὴν πραγματικότητά του καὶ τὴν ἐπιθυμία του νὰ ζεῖ αἰωνίως, δὲν μπορεῖ νὰ μὴν ἔλθει ἀντιμέτωπος μὲ αὐτόν.
Τὸ πιὸ κρίσιμο σημεῖο γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ θέματος ἐπικεντρώνεται στὸ κατὰ πόσον ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος ἐπιδιώκοντας τὴν αἰώνια καὶ ἀτελεύτητη ζωή, ἐκμεταλλεύεται τὴν προσφορὰ τῆς Θείας ἀγάπης, γιὰ νὰ ἑνώσει τὴν κτιστὴ ὕπαρξή του μὲ τὴν ἄκτιστη Κυριότητα τοῦ Ἰησοῦ. Δὲν εἶναι ἄλλωστε τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὴν περικοπὴ ποὺ ξεδιπλώνει σήμερα μπροστὰ μας ἡ Ἐκκλησία, ὀνομάζει τὸν Ἰησοῦ «Κύριον». Εἶναι πράγματι ὁ Κύριος, ὁ Θεός, ὁ Δημιουργὸς καὶ ὁ Ἐξουσιαστὴς τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου. Ἡ ἀναγκαιότητα νὰ συνδέσει ὁ ἄνθρωπος τὴ ζωή του μὲ τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου καὶ εἰδικότερα μὲ τὸ Σῶμα Του ποὺ παρατείνεται στὸν αἰῶνα, πηγάζει καὶ ἀπὸ τὴν ἔμφυτη  ἐπιθυμία του νὰ ζεῖ αἰωνίως. Ὁ ἀνθρωπος  μὲ κανένα τρόπο καὶ ποτὲ δὲν θέλει νὰ πεθάνει. Ἡ «κατ’ εἰκόνα» Θεοῦ δημιουργία του, τὸν παραπέμπει  στὴν αἰώνια παρουσία τοῦ Κυρίου, στὴν ἀγάπη τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ ἐναποθέσει τὸν ἑαυτό του μὲ ὅλα τὰ βάρη ποὺ σηκώνει. Σ’ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν προοπτικὴ ἡ ζωὴ του καταξιώνεται καὶ ἀποκτᾶ νόημα καὶ περιεχόμενο, πέραν τῆς φοβερότητας καὶ τῆς τραγωδίας τοῦ θανάτου.
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ παρουσιάζει μπροστὰ μας τὴν θαυματουργὴ ἀνάσταση τοῦ παιδιοῦ ἀπὸ τὸν Χριστό, μᾶς προσκαλεῖ ν’ ἀποκομίσουμε κι ἐμεῖς γεύσεις ζωῆς ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου ἀνάμεσά μας. Στὴ σωτήρια αὐτὴ πορεία του, ὁ ἀνθρωπος  μπορεῖ ν’ ἀντικρίσει τὴ δυναμική τῆς αἰώνιας ζωῆς ποὺ ἀποκαλύπτεται στὸ παρὸν ὡς κοινωνία ἀγάπης μὲ τὸ Θεό. Σὲ μία κορύφωση αὐτῆς τῆς κοινωνίας στὴν πιὸ ἐμπειρική της μορφή, ὁ Χριστὸς μᾶς προσκαλεῖ στὸ Εὐχαριστιακὸ Δεῖπνο, δηλαδὴ στὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ὅταν κοινωνοῦμε, μετέχουμε ἀπὸ τώρα τῆς αἰώνιας ζωῆς καὶ γινόμαστε δέκτες τῶν πιὸ ἀναστάσιμων καὶ ἐλπιδοφόρων μηνυμάτων. Ἂς ἀνταποκριθοῦμε, λοιπόν, στὴ μεγάλη αὐτὴ προσφορὰ τῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου μας, μέσα ἀπὸ τὴ δυναμική τῆς ὁποίας μποροῦμε νὰ βαδίσουμε τὸ δρόμο τῆς σωτηρίας μας, ὅπως ὁ νέος της περικοπῆς ποὺ ἄκουσε τὸ «νεανίσκε, σοὶ λέγω ἐγέρθητι». Ἀμήν.                       Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ



Ἀριθμὸς 41
Κυριακὴ Δ΄ Λουκᾶ (τοῦ Σπορέως)
12 Ὀκτωβρίου 2014
Λουκᾶ  η΄ 5 – 15
Σὲ ἕνα σκηνικὸ ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὴν γεωργικὴ ζωὴ παραπέμπει ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, γιὰ νὰ ἀναδείξει ἀλήθειες ποὺ ἀγγίζουν βαθιὰ τὴν ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου.
Αὐτὴ ἡ ἐποχὴ τοῦ Φθινοπώρου εἶναι ἡ κατάλληλη γιὰ νὰ κάνουν τὴ σπορὰ οἱ γεωργοί, μὲ τὴν προσδοκία πάντοτε μίας πλούσιας καὶ προσοδοφόρας καρποφορίας ὅταν φθάσει ὁ κατάλληλος καιρός. Αὐτὴ ἡ εἰκόνα ποὺ εἶναι παρμένη ἀπὸ τὴν καθημερινὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ἐνέπνευσε τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ νὰ τοποθετήσουν τὴν ἀνάγνωση τῆς γνωστῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς τοῦ Σπορέως στὴν «καρδιὰ» τοῦ Ὀκτωβρίου. Ἡ ἐπιλογὴ κρίνεται ὄντως ὡς πολὺ ἐπιτυχημένη ἂν ἀναλογισθοῦμε ὅτι βρισκόμαστε σὲ μία περίοδο ποὺ σηματοδοτεῖται μὲ τὴν ἔναρξη πολλῶν δραστηριοτήτων ποὺ συνδέονται μὲ τὴν ἀγάπη τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἀπὸ τὶς ὁποῖες ὅλοι προσβλέπουμε σὲ μία πλούσια πνευματικὴ καρποφορία.
Δὲν εἶναι τυχαῖο, ἄλλωστε, πὼς ὅταν ὁ Χριστὸς ἄρχισε νὰ διδάσκει τὸ λαό, χρησιμοποίησε τὴν ὡραιότατη αὐτὴ παραβολή. Οἱ μαθητές, διψώντας γιὰ τὰ μηνύματά της, τοῦ ζήτησαν νὰ τοὺς ἐξηγήσει τὸ βαθύτερο νόημά της.
Ἐκεῖνο ποὺ κάποιος θὰ μποροῦσε  νὰ συμπεράνει ἀπὸ τὴ συγκεκριμένη παραβολή, εἶναι ὅτι ὁ σπορέας ταυτίζεται μὲ τὸ ἴδιο τὸ Πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας. Μὲ τὸ ὅλο ἔργο καὶ τὴ διδασκαλία Του, οὐσιαστικὰ εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ προσφέρει τοὺς σπόρους τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος, μὲ ὅλες τὶς προϋποθέσεις γιὰ ν’ ἀποδώσουν πλούσια πνευματικὴ καρποφορία. Συνεχιστὲς τῆς θείας σπορᾶς εἶναι οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Πατέρες, οἱ κήρυκες καὶ οἱ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας. Ὅπως διαβεβαιώνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «Αὐτὸς ἔδωκε τοὺς μὲν ἀποστόλους, τοὺς δὲ προφήτας, τοὺς δὲ εὐαγγελιστάς, τοὺς δὲ ποιμένας καὶ διδασκάλους, πρὸς τὸν καταρτισμὸν τῶν ἁγίων, εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ».
Ὁπωσδήποτε, χωρὶς καμιὰ ἀμφιβολία, ὁ πνευματικὸς σπόρος ποὺ προσφέρεται εἶναι ἐξαίρετος σὲ ποιότητα, καλύτερος καὶ ἀνώτερος ἀπὸ ὁποιονδήποτε ἄλλον. Καὶ αὐτὸ γιατί ἔχει θεία προέλευση, μὲ δυναμικὴ ποὺ ἀπογειώνει τὸν ἄνθρωπο σὲ πνευματικὰ ὕψη καὶ τὸν καταξιώνει σὲ μία ποιότητα ζωῆς μὲ προσανατολισμὸ τὴν αἰωνιότητα. Οἱ ἀνθρώπινες διδασκαλίες καὶ θεωρίες, ἀκόμα καὶ οἱ λογῆς ἰδεολογίες ποὺ κατὰ καιροὺς ἐμφανίζονται στὸ προσκήνιο, μπορεῖ νὰ κρύβουν βέβαια σὲ μερικὲς περιπτώσεις κάποια φῶτα, ὡστόσο αὐτὰ εἶναι πολὺ ἀμυδρὰ καὶ ἀδύναμα. Ἀπὸ μόνα τους ὄχι  μόνο δὲν φωτίζουν τὴν πορεία τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ τὸν ἀφήνουν ἐγκαταλειμμένο σὲ ἐφιαλτικὲς κρίσεις καὶ χρεοκοπίες, ὅπως εἶναι αὐτὲς ποὺ τόσο ὀδυνηρὰ βιώνει σήμερα.
Ἀξίζει ν’ ἀναφερθεῖ ὅτι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ «σπείρεται» στὸν ἐσωτερικὸ κόσμο τοῦ ἀνθρώπου μὲ διάφορους τρόπους. Ὅμως ἂν ὁ σπόρος δὲν βλασταίνει παντοῦ, ἂς μὴν ἀναζητοῦμε τὴν αἰτία οὔτε στὶς διαθέσεις τοῦ σποριᾶ οὔτε στὴν ποιότητα τοῦ σπόρου, ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ στρέψουμε τὴν προσοχή μας στὸ εἶδος τοῦ ἀγροῦ ποὺ δέχθηκε τὸν σπόρο. Μὲ ἄλλα λόγια, ἂς ἐξετάσουμε τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἀνταποκρίνονται οἱ ἄνθρωποι στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, στὴν ποιότητα τῆς γῆς ποὺ ἀντιπροσωπεύει ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς.
Οἱ τρεῖς κατηγορίες τοῦ ἄγονου ἐδάφους ποὺ περιγράφονται στὴν περικοπὴ μας εἶναι δυνατὸ ν’ ἀντικατοπτρίζουν τὶς δικές μας διαθέσεις, τὶς ὁποῖες ἐκδηλώνουμε μπροστὰ στὴν αἰώνια ἀλήθεια τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας. Ἄλλοτε ἀπὸ ἀμέλεια, ἄλλοτε ἀπὸ μία ἐπιπόλαιη στάση ποὺ τηροῦμε, ἄλλοτε ἀπὸ τὴν ἀδυναμία μας νὰ ξεριζώσουμε πάθη ποὺ ἐμφωλεύουν στὴν καρδιά μας γιὰ νὰ διανοίξουμε χῶρο νὰ κατοικήσει μέσα μας ἡ Θεία Χάρη, ἐμποδίζουμε τὴν καρποφορία τοῦ θείου λόγου μέσα μας.
Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ἡ παραβολὴ ποὺ ξεδιπλώνει σήμερα μπροστὰ μας τὸ Εὐαγγέλιο, ἀποτελεῖ ἕνα ἀφυπνιστικὸ προσκλητήριο γιὰ νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὴ μεγάλη προσφορὰ τοῦ Κυρίου μας. Αὐτὴ ἡ ἀνταπόκρισή μας θὰ  δώσει τὴ δυνατότητα νὰ καρποφορήσει στὴν ψυχή μας ὁ σπόρος τῆς ἀναστάσιμης χαρᾶς ποὺ μεταρσιώνει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν καταξιώνει ὡς πρόσωπο μὲ αἰώνιες ἀντοχὲς καὶ ἀξίες. Ἂς στραφοῦμε, λοιπόν, στὸν ἑαυτό μας γιὰ νὰ τὸν τακτοποιήσουμε καὶ νὰ τὸν ἀφήσουμε νὰ καταστεῖ «καλὴ γῆ» μὲ γόνιμο ἔδαφος, προκειμένου νὰ καρποφορεῖ καὶ στὴ δική μας ὕπαρξη ἡ ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Ἀμήν.            Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

ΠΑΡΑΔΙΔΟΝΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ


ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ


Ἀριθμὸς 40
Κυριακὴ Β΄ Λουκᾶ
5 Ὀκτωβρίου 2014
Λουκᾶ  στ΄ 31 – 36

       Μὲ τὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ, ἀγαπητοί μου άδελφοί, ἡ ὁποία εἶναι ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ἐπὶ τοῦ Ὅρους Ὁμιλία τοῦ Κυρίου μας, ἡ μητέρα μας Ἐκκλησία μᾶς βοηθᾶ νὰ προσεγγίσουμε μία σπουδαία ἀλήθεια, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ διαποτίζει ὅλες τὶς δραστηριότητες τῆς καθημερινῆς μας ζωῆς. Ἡ ἀλήθεια ποὺ ἀποκαλύπτεται ὡς πραγματικότητα καὶ δυνατότητα ἀληθινῆς ζωῆς, εἶναι ὅτι κριτήριο τῆς ἀγάπης μας στὸ Θεὸ εἶναι τὸ πρόσωπο τοῦ κάθε συνανθρώπου μας.
Ἀκούσαμε καταρχὴν τὸν Κύριο νὰ μᾶς λέει σήμερα: «Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως». Δηλαδὴ, ὅπως θέλετε νὰ σᾶς συμπεριφέρονται οἱ ἄνθρωποι, ἔτσι νὰ φέρεστε κι ἐσεῖς σ’ αὐτούς.
Μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἡ ἀπόδοση τῶν ἴσων συνιστᾶ καὶ τὴν ἀρχὴ τῆς ἀνθρώπινης δικαιοσύνης. Μὲ ἁπλὰ λόγια, ὅταν θέλουμε νὰ μᾶς ἀγαποῦν οἱ ἄλλοι ἔτσι καὶ ἐμεῖς θὰ πρέπει νὰ ἀγαποῦμε τοὺς συνανθρώπους μας. Ἐὰν δὲν θέλουμε νὰ μᾶς ἀδικοῦν, οὔτε κι ἐμεῖς πρέπει νὰ τοὺς ἀδικοῦμε. Αὐτὴ τὴν ἀρχὴ τὴ συναντοῦμε ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.
Ὁ Χριστὸς ὅμως, μέσα ἀπὸ τὴν ὅλη παιδαγωγική του προσέγγιση, προχωρεῖ πολὺ πιὸ πέρα τονίζοντας τὴ μεγάλη σημασία τῆς ἀγάπης. Καὶ ἀκριβῶς, μέσα ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου μας, μποροῦμε νὰ διαπιστώσουμε πέραν πάσης ἀμφιβολίας ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι ἐκείνη ποὺ ὑπερβαίνει τὴν ἀνθρώπινη δικαιοσύνη. Μὲ τὴ δυναμική της φθάνουμε σὲ τέτοια ὕψη ὅπου μποροῦμε νὰ ἀγαποῦμε ἀκόμη καὶ τοὺς ἐχθρούς μας. Ὅταν μισοῦμε αὐτὸν ὁ ὁποῖος μᾶς ἀγαπᾶ, αὐτὸ μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ σὰν μία παρὰ φύση κατάσταση. Ὅταν ὅμως ἀγαποῦμε αὐτὸν ποὺ μᾶς ἀγαπᾶ, αὐτὸ ἐντάσσεται μέσα στὴ σφαῖρα τοῦ φυσικοῦ. Τὸ νὰ ἀγαποῦμε ὅμως αὐτὸν ποὺ μᾶς ἐχθρεύεται καὶ μᾶς καταδιώκει καὶ μᾶς κυνηγᾶ, αὐτὸ σίγουρα μπορεῖ νὰ θεωρεῖται σὰν μία ὑπὲρ φύση ζωή. Σ’ αὐτὴ λοιπὸν τὴ ζωὴ, ποὺ ἀποκαλύπτεται ὡς κοινωνία ἀγάπης, μᾶς ὁδηγεῖ ἡ ἀγάπη τοῦ Κυρίου μας. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς τονίζει: «Καὶ ἂν ἀγαπᾶτε ἐκείνους ποὺ σᾶς ἀγαποῦν τί σπουδαῖο κάνετε; Καὶ οἱ κακοὶ ἀγαποῦν ἐκείνους ποὺ τοὺς ἀγαποῦν. Καὶ ἂν κάνετε τὸ καλὸ σ’ ἐκείνους ποὺ σᾶς κάνουν καλὸ τί σπουδαῖο κάνετε; Καὶ οἱ κακοὶ τὸ ἴδιο κάνουν». Στὴ συνέχεια τονίζει ὅτι πρέπει νὰ μοιάζουμε στὸ Θεὸ Πατέρα μας ὁ ὁποῖος εἶναι Οἰκτίρμων καὶ ἀγαπᾶ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους.
Ἑπομένως ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ ὑπερβαίνει ἐκείνη τῶν ἀνθρώπων καὶ ταυτίζεται μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὴ φιλανθρωπία. Τὴν ταύτιση αὐτὴ τονίζει πολὺ ἐμφαντικὰ ὁ μεγάλος Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας, ὁ ὁποῖος ἀναφέρει ὅτι «δικαιοσύνην λέγοντες (ἐννοοῦμεν) τὴν ἐνθεωρουμένην τοῖς μυστηρίοις σοφίαν τοῦ Θεοῦ καὶ φιλανθρωπίαν...». Αὐτὴ τὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ ἐγκολπώθηκαν στὴ ζωὴ τους οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας ποὺ λάμπουν τώρα στὸ Ὀρθόδοξο Χριστιανικὸ στερέωμα καὶ καθοδηγοῦν μὲ ἀσφάλεια τὴ ζωή μας. Μὲ τὸ ἰσχυρὸ παράδειγμά τους, μᾶς δίνουν τὴ δυνατότητα νὰ ἰχνηλατήσουμε διόδους ἀληθινῆς ζωῆς ποὺ παραπέμπουν στὴν αἰώνια ἀγάπη τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας.
Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, μὲ τὰ ἐπαναστατικὰ μηνύματα ποὺ μᾶς ἀποκαλύπτει ἡ σημερινὴ περικοπή, τροφοδοτεῖται ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου γιὰ νὰ ἀκολουθήσει τὴν πραγματικὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι ἐκείνη τῶν ἀνθρώπων, ἡ ὁποία ἰδιαίτερα σήμερα βλέπουμε νὰ μᾶς ὁδηγεῖ σὲ χρεοκοπίες καὶ πνευματικὰ ἐλλείμματα. Στὴν προοπτικὴ αὐτή, ἡ ἀναζήτηση τῆς δικαιοσύνης κινεῖται στὶς συχνότητες τῆς ἐντολῆς τοῦ Κυρίου μας: «ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν». Ἀμήν.  
Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου