Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΕΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΛΑΤΟΜΙΤΙΣΣΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 2015- 2016


ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ 1η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2015

ICXCNIKA
Ἀριθμὸς 44
Κυριακή κβ΄ Ἐπιστολῶν
Τῶν Ἁγίων Κοσμᾶ καί Δαμιανοῦ τῶν ἀναργύρων
1 Νοεμβρίου 2015
(Α΄ Κορ. ιβ΄, 27 – ιγ΄ 7)
«Ἡ ἀγάπη πάντα στέγει… οὐδέποτε ἐκπίπτει»
Ὕμνος τῆς ἀγάπης, ἀδελφοί μου, ἔχει ὀνομαστεῖ τὸ 13ο κεφάλαιο τῆς Α΄ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῆς τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἀπὸ τὸ ὁποῖο εἶναι ἡ περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων. Θεωρεῖται, ὄχι ἄδικα, ὡς μία ἀπὸ τὶς ὡραιότερες σελίδες στὴν παγκόσμια φιλολογία καὶ ὡς τὸ ἰσχυρότερο κομμάτι ἀπ’ ὅσα ἔγραψε ὁ Ἀπόστολος.
Ἡ ἀγάπη σκεπάζει ὅλες τὶς ἐλλείψεις τοῦ πλησίον καὶ δὲν τὸν διαπομπεύει γι’ αὐτές. Αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾶ, συμβουλεύει καὶ ὑποδεικνύει στὸν ἀδελφό του τὰ σφάλματά του ἀλλὰ ποτέ δὲν τὰ δημοσιεύει γιὰ νὰ τὸν ντροπιασει μπροστα σὲ ἄλλους. Ἐνῶ ὑπάρχουν περιπτώσεις ποὺ ὁ πιστὸς πρέπει νὰ διεκδικεῖ τὰ δικαιώματά του - γιὰ νὰ μὴν τὸν θεωροῦν καὶ βλάκα ποὺ ὁ καθένας μπορεῖ νὰ τὸν καταφρονεῖ – ὑπάρχουν ἄλλες περιπτώσεις ποὺ πρέπει νὰ θυσιάζει τὰ δικαιώματά του.
Ἕνας νέος παντρεύτηκε, ἔβαλε στεφάνι, ἔγινε πατέρας. Δὲν μπορεῖ νὰ ζεῖ ὅπως πρῶτα. Ὅσο ἦταν ἐλεύθερος νοιαζόταν μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό του. Τώρα θὰ θυσιάσει τὰ προσωπικά του. Τώρα ἔχει γυναῖκα, πρέπει νὰ νοιάζεται γι’ αὐτήν, γιὰ τὸ σπίτι, γιὰ τὴν οἰκογένειά του. Δὲν μπορεῖ νὰ ξοδεύει τὰ χρήματα μόνο γιά τὸν ἑαυτό του. Θὰ περιορίσει τὶς ἀπαιτήσεις του γιὰ τοὺς δικούς του.
Τὸ ἴδιο ἰσχύει γιὰ μία κοπέλλα ποὺ παντρεύτηκε κι ἔγινε μάνα. Δὲν μπορεῖ νὰ ζεῖ ὅπως πρῶτα. Τώρα ἔχει ἄντρα καὶ παιδιά. Θὰ θυσιάσει τὸ δικαίωμα τῆς ἀναψυχῆς, ἀκόμα καὶ τοῦ ὕπνου καὶ θὰ καθίσει στὸ προσκέφαλο τοῦ παιδιοῦ της. Τὸ ἔργο τῆς μάνας εἶναι ἀνώτερο ἀπὸ κάθε ἄλλο. Ἡ ζωὴ εἶναι θυσία.
Ὁ πατέρας καὶ ἡ μάνα καλοῦνται νὰ κάνουν θυσίες. Καὶ ἐπειδὴ ἀγαποῦν τὰ παιδιά τους, μπροστὰ σὲ ἄλλους δικαιολογοῦν τὶς πράξεις τους, τὰ προστατεύουν. Ἀλλὰ ἐὰν ὑπάρχει κάποιος ποὺ ἡ ζωὴ του εἶναι ταυτισμένη μὲ τὴ θυσία, αὐτὸς εἶναι ὁ ἱερέας. Σὰν τὴ μάνα καὶ σὰν τὸν πατέρα πρέπει νὰ εἶναι μέσα στὴν ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Βεβαίως καὶ θὰ κηρύξει δημόσια ἤ θὰ μιλήσει, θὰ συμβουλεύσει τοὺς ἐνορίτες του ἰδιωτικά. Ποτέ ὅμως δὲν θὰ δημοσιοποιήσει τὶς συζητήσεις αὐτές, δὲν θὰ ζητήσει δικαιώματα. Τὰ δάκρυα τῆς μάνας, οἱ κόποι τοῦ πατέρα, οἱ ἱδρῶτες τοῦ ἱερέα δὲν πληρώνονται. Ἄλλη εἶναι ἡ δική του ἀμοιβή, ἡ ἱκανοποίηση τῆς συνείδησης. Σ’ ἕνα χωριό ὑπῆρχε ἕνας πάμπτωχος δάσκαλος. «Τί κατάλαβες στὴ ζωή;» τὸν ρώτησε κάποιος. «Ἔχω τὴ χαρὰ ὅ¬τι ἐκπαίδευσα ὅλο τὸ χωριό». Ἠθικὴ ἀμοιβή.
Ὅλα τὰ σκεπάζει ἡ ἀγάπη, ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη, ποὺ δὲν ζητᾶ ἀνταλλάγματα. Ἡ ἀγάπη ποὺ εἶχε στὴν καρδιά του ὁ Ἅγιος Διονύσιος, ὁ ὁποῖος συγχώρησε τὸ φονιὰ τοῦ ἀδελφοῦ του, τὸν ἔκρυψε γιὰ νὰ τὸν προστατέψει ἀπὸ τὸν ὄχλο,τὸν προμήθευσε μὲ τρόφιμα καὶ νερὸ καὶ τὸν ἔστειλε μακριὰ ἀπὸ τὴν περιοχὴ ἐκείνη γιὰ νὰ τὸν γλυτώσει.
Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει. «Οὐδέποτε παύεται», λέγει ὁ Θεόφραστος. Εἶναι λουλούδι τοῦ ὁποίου τὰ πέταλα δὲν πέφτουν ποτέ. Ἐξακολουθεῖ νὰ παραμένει καὶ μετὰ τὸ θάνατό μας. Τὰ αἰώνια ἀγαθὰ εἶναι ἀνεξάντλητα καὶ δὲν μοιάζουν μὲ ἕνα πουγκὶ χρυσᾶ νομίσματα ποὺ τὰ παίρνουμε μία φορά καὶ ἐξαντλοῦνται. Χωρὶς τέλος καὶ πάντοτε ὁ σωσμένος χριστιανὸς θὰ βρίσκεται σὲ ἐπι-κοινωνία μὲ τὸ Θεό. «Τώρα, στὴν παροῦσα ζωὴ μένουν ἡ πίστη, ἡ ἐλπίδα καὶ ἡ ἀγάπη, αὐτὰ τὰ τρία. Μεγαλύτερη δὲ ἀπὸ αὐτὰ εἶναι ἡ ἀγάπη», μᾶς λέγει ὁ Θεῖος Παῦλος κλείνοντας τὸ κεφάλαιο. «Τῆς συντελείας ἐλθούσης ἡ μὲν πίστις καὶ ἡ ἐλπὶς παυθήσονται… ἡ δὲ ἀγάπη μένει, κραταιοτέρα γινομένη καὶ σφοδροτέρα», σύμφωνα μὲ τὴν ἑρμηνεία τοῦ Ζιγαβηνοῦ. Ἡ πίστη φεύγει ὅταν μὲ τὰ μάτια μας θὰ δοῦμε τὸ Θεό. Θὰ γίνει αὐτοψία καὶ δὲν θὰ χρειάζεται πλέον ἡ πίστη. Ἡ ἐλπίδα θὰ περάσει ἀφοῦ θὰ μᾶς δοθοῦν ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα τώρα ἐλπίζομε. Ἡ ἀγάπη ὅμως θὰ παραμένει καὶ θὰ αὐξάνεται σὲ τέλειο βαθμό. Ἐκεῖνοι ποὺ ἡ καρδιά τους εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἀγάπη, προσεγγίζουν πρὸς τὴν τελειότητα. Ὁ Θεὸς εἶναι ἀγαπη. Καὶ ἐκεῖ ὅπου ὁ Θεὸς πρόκειται νὰ φανεῖ «καθώς ἐστι», πρόσωπον πρὸς πρόσωπον, παραμένει σὲ ὕψιστο βαθμὸ ἡ ἀγάπη.
Ἀδελφοί μου, ὅταν ἀγαπᾶμε εἰλικρινά, θὰ προστατεύουμε τοὺς συνανθρώπους μας καὶ πάντα, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ θὰ ἀρχίσουμε νὰ ἀπολαμβάνουμε τὶς δωρεὲς τοῦ Παραδείσου ἀπὸ τὴν παροῦσα ζωή. Ἀμήν.    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμὸς 43
Κυριακή ΚΑ΄ Ἐπιστολῶν
25 Ὀκτωβρίου 2015
(Γάλ. β΄ 16-20)

«Ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ».
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀδελφοί μου, μιλάει γιὰ κάποια ἀγάπη ποὺ ἂν δὲν τὴν αἰσθανθεῖ ὁ ἄνθρωπος σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο, δὲν ἀξίζει νὰ ζεῖ. Πρὶν δοῦμε αὐτὴ τὴν ἀγάπη ἂς ποῦμε γιὰ ἄλλα εἴδη ἀγάπης ποὺ ὑπάρχουν στὸν κόσμο.
Ἡ ἀγάπη εἶναι ἕνα συναίσθημα ποὺ ὑπάρχει στὴν καρδιά κάθε ἀνθρώπου. Κι αὐτὸς ποὺ φαίνεται κακὸς καὶ διεστραμμένος ἔχει μέσα του ἀγάπη, κάτι ἀγαπάει, εἴτε πρόσωπο εἴτε πράγμα. Χωρὶς ἀγάπη δὲν ζεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἀπελπίζεται. Ἡ ἀγάπη κρατάει τὸν κόσμο. Εἶναι ἡ πιὸ μεγάλη δύναμη στὸν κόσμο κι ἂς μὴ φαίνεται. Μὲ τί νὰ τὴν παρομοιάσουμε; Βγεῖτε μία νύχτα ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι σας καὶ κοιτάξετε τὸν οὐρανό. Ἀναρίθμητα εἶναι τὰ ἀστέρια. Οἱ ἐπιστήμονες μὲ τὰ μέσα ποὺ διαθέτουν σήμερα ἀνακαλύπτουν συνεχῶς καὶ νέα ἀστέρια. Πολλὰ ἀπ’ αὐτὰ εἶναι ἑκατοντάδες φορὲς μεγαλύτερα ἀπὸ τὴ γῆ ποὺ κατοικοῦμε κι ἄλλα πιό λαμπρὰ ἀπὸ τὸν ἥλιο τοῦ ἡλιακοῦ μας συστήματος. Ὅλες αὐτὲς οἱ σφαῖρες δὲν πέφτουν ἀπὸ κεῖ ποὺ τὶς ἔβαλε ὁ Θεὸς καὶ τρέχουν μέσα στὸ διάστημα μὲ ταχύτητες ἀφάνταστες στὶς τροχιές τους. Εἶναι τόσο κανονικὰ τὰ δρομολόγια τῶν ἀστεριῶν ποὺ οἱ ἐπιστήμονες ξέρουν ἀκριβῶς πότε θὰ περάσει τὸ καθένα. Τί μεγαλεῖο ἔχει ὁ οὐρανός! Οἱ ἀστρονόμοι λένε ὅτι τὰ ἀστέρια τὰ συγκρατεῖ μία δύναμη ποὺ τὴν ὀνομάζουν ἕλξη.
Σ’ αὐτὴν τὴν ἕλξη τῶν οὐράνιων σωμάτων βρίσκουμε ἕνα λαμπρὸ παράδειγμα γιὰ τὴν ἀγάπη. Ὅπως δηλαδὴ ὁ Θεὸς ἔκρυψε μέσα στ’ ἀστέρια τὴν ἕλξη μὲ τὴν ὁποία κινοῦνται κανονικὰ καὶ ἁρμονικὰ ἔτσι καὶ μέσα στὶς καρδιές τῶν ἀνθρώπων ἔκρυψε μία ἄλλη ἕλξη, τὴν ἀγάπη, γιὰ νὰ συγκρατεῖ τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ δημιουργεῖ μία ἁρμονικὴ κι εὐτυχισμένη κοινωνία. Ἀλλὰ ἐνῶ τὰ ἀστέρια ὑπακούουν στὸ Δημιουργό τους, οἱ ἄνθρωποι δὲν ὑπακούουν καὶ γι’ αὐτὸ ὑπάρχει ἀταξία, συγκρούσεις, πόλεμοι καὶ δυστυχία στὸν κόσμο.
 Ἡ ἀγάπη εἶναι νόμος ἄγραφος, βαλμένος στὶς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Γι’ αὐτὸ παρ’ ὅλη τὴν κακία καὶ τὴν ἀνομία, ὑπάρχε ἀκόμη ἀγάπη στὴν ἀνθρωπότητα. Καὶ μέσα ἔστω στὴ λιγοστὴ ἀγάπη ποὺ ὑπάρχει ἀκόμη, βρίσκει ἀνακούφιση ὁ κουρασμένος ὁδοιπόρος τῆς ἐποχῆς μας, ὁ κάθε ἄνθρωπος.
 Ἡ νοσοκόμα, γιὰ παράδειγμα, ποὺ ὅλη τὴ νύχτα δὲν κοιμᾶται, ἀλλὰ κάθεται στὸ προσκεφάλι τοῦ ἀρρώστου καὶ τὸν παρηγορεῖ, ἔχει μέσα της ἀγάπη.
Ἡ μάνα ποὺ ἔχει μέρες νὰ κοιμηθεῖ, γιατί τὸ παιδὶ τῆς εἶναι ἄρρωστο καὶ κινδυνεύει κι αὐτὴ δὲ φεύγει στιγμὴ ἀπὸ κοντά του ἀλλὰ γονατίζει καὶ μὲ δάκρυα παρακαλεῖ τὸ Θεὸ νὰ τὸ κάνει καλά, ἔχει ἀγάπη στὴν καρδιά της.
Ὁ πατέρας ἐκεῖνος ποὺ δέχεται εὐχαρίστως νὰ τοῦ ἀφαιρέσουν τὸ νεφρὸ γιὰ νὰ τὸ βάλουν στὸ παιδί του ποὺ κινδυνεύει, ἔχει ἀγάπη.
Ὁ καπετάνιος ποὺ τὸ καράβι του βουλιάζει, ἀλλ’ αὐτὸς δὲ φεύγει καὶ φροντίζει νὰ σωθοῦν οἱ ἐπιβάτες καὶ οἱ ναῦτες μὰ ὁ ἴδιος δὲν προλαβαίνει νὰ σωθεῖ καὶ βυθίζεται μὲ τὸ καράβι του, ἔχει ἀγάπη.
Καὶ γιὰ ν’ ἀναφέρουμε ἕνα τελευταῖο παράδειγμα ἀγάπης, ἂς γυρίσουμε πίσω 93 χρόνια, τότε ποὺ συνέβη ἡ μεγάλη συμφορά, ἡ Μικρασιατικὴ καταστροφή. Οἱ Τοῦρκοι εἶχαν φτάσει ἔξω ἀπὸ τὴ Σμύρνη. Διψοῦσαν γιὰ ἑλληνικὸ αἷμα, χριστιανικό. Οἱ ἑλληνικὲς ἀρχὲς καὶ ἐξουσίες εἶχαν φύγει. Ἡ ἑλληνικὴ σημαία εἶχε σταματήσει νὰ κυματίζει. Ἕνας μόνο ποὺ μὲ τὰ φλογερὰ πατριωτικά του κηρύγματα εἶχε γίνει τὸ κόκκινο πανὶ γιὰ τὸ μῖσος τῶν Τούρκων δὲν ἔφυγε νὰ σωθεῖ. Ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος, Ἐπίσκοπος Σμύρνης. Ἔμεινε κοντὰ στὸ ποίμνιό του καὶ μαρτύρησε, εἶχε ἀγάπη.
Ἀλλὰ ὅλες οἱ ἀγάπες, ὅλων τῶν ἀνθρώπων ποὺ πέρασαν, ποὺ εἶναι καὶ θὰ περάσουν εἶναι ἕνα ψίχουλο μπροστὰ σὲ μία ἄλλη ἀγάπη, ποὺ κανένας ἀπὸ μᾶς δὲν τὴν αἰσθάνθηκε ὅσο πρέπει. Τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Τὴν ἀγάπη μὲ τὴν ὁποία μᾶς ἀγαπᾶ ὁ Χριστός μας. Ὁ Παῦλος αἰσθάνθηκε, ἔνοιωσε τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔλεγε: «Ὁ Χριστὸς μὲ ἀγάπησε καὶ παρέδωσε τὸν ἑαυτό Του γιὰ μένα. Θυσιάστηκε γιὰ χάρη μου».
Ἀγαπᾶμε, ἀδελφοί μου, χίλια πρόσωπα καὶ πράγματα. Γιατί δὲν ἀγαπᾶμε τὸ Χριστό; Ὄχι μὲ τὰ λόγια, ἀλλὰ μὲ τὴ ζωή μας. Ἂς τὸν παρακαλέσουμε νὰ βάλει αὐτὴ τὴν ἀγάπη στὴν καρδιά μας. Ἀμήν
 Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 18 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015

   
Ἀριθμὸς 42
Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ
(Κολ. δ΄ 5-11, 14-18)
*
«Ἀσπάζεται ὑμᾶς Λουκᾶς ὁ ἰατρὸς ὁ ἀγαπητός».
Σήμερα, ἀδελφοί μου, γιορτάζει ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀστέρες ποὺ σελαγίζουν στὸν οὐρανὸ τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ὁ Ἅγιος Λουκᾶς. Ποιὸς ἦταν ὁ Ἅγιος Λουκᾶς; Δὲν ἀρκεῖ ν’ ἀκοῦμε τὸ ὄνομα καὶ νὰ πανηγυρίζουμε τὴ μνήμη ἑνὸς Ἁγίου. Πρέπει νὰ προσπαθοῦμε νὰ γνωρίσουμε τὸ βίο του καὶ νὰ μιμούμαστε τὶς ἀρετές του. Ὅπως εἶπε ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ἑορτὴ ἁγίου εἶναι μίμησις τοῦ ἁγίου. Ἂς ποῦμε λίγα λόγια λοιπὸν γιὰ τὸν ἅγιο.
Τὸ ὄνομά του ἔχει σημασία. Ἡ λέξη Λουκᾶς ὅπως λένε οἱ φιλόλογοι προέρχεται ἀπὸ τὴ λατινικὴ λέξη λοὺξ ποὺ σημαίνει φῶς. Σχετικὴ εἶναι καὶ ἡ λέξη Λύκειο. Λύκειο σημαίνει τὸ σχολεῖο ποὺ φωτίζει, κι ἀλλοίμονο ἂν δὲν φωτίζει ἀλλὰ σκοτίζει. Λουκᾶς σημαίνει φωτεινός, λαμπρός. Δὲν ἦταν βέβαια πάντα φωτεινός. Ἀρχικὰ ἦταν εἰδωλολάτρης. Γεννήθηκε τότε ποὺ ὅλοι λάτρευαν τὴ κτίση καὶ ὄχι τὸν Δημιουργό, τὸ Θεό. Ἦταν Ἕλληνας στὴν καταγωγή. Πατρίδα του ἡ Ἀντιόχεια, μεγάλο κέντρο τοῦ ἑλληνισμοῦ στὴν Ἀνατολή. Τὸ ἐπάγγελμά του ἦταν ἰατρός. Κατὰ τὴν παράδοση εἶχε καὶ ταλέντο στὸ νὰ ζωγραφίζει εἰκόνες. Ἀσκώντας τὴν ἰατρικὴ βρέθηκε στὴ Θήβα τῆς Βοιωτίας ὅπου ἄκουσε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, γνωρίστηκε μαζί του, πίστεψε στὸ Χριστό, βαπτίσθηκε χριστιανός, καὶ ὠνομάστηκε Λουκᾶς.
Ἀκολούθησε ἀπὸ τότε τὸν Παῦλο. Ἡ ζωὴ τοῦ Παύλου ὅμως δὲν ἦταν σὰν τὴ ζωὴ τῶν σημερινῶν κληρικῶν ποὺ περνοῦμε μὲ σχετικὴ ἄνεση. Ἦταν ζωὴ σκληρή, εἶχε φτώχεια, ταλαιπωρία, διωγμούς, ναυάγια, μαρτύριο, σταυρό. Πόσες φορὲς δὲν καταδιώχθηκε, δὲν συνελήφθη, δὲν ἐμαστιγώθηκε, δὲν ἐφυλακίσθη, δὲν λιθοβολήθηκε ἀπὸ Ἰουδαίους καὶ εἰδωλολάτρες. Καὶ τέλος ἀποκεφαλίστηκε στὴ Ρώμη. Σ’ ὅλες αὐτὲς τὶς περιπέτειες ὁ Λουκᾶς δὲν ἐγκατέλειψε τὸν Παῦλο. Ἔμεινε κοντά του, στὶς περιοδεῖες, στὶς ἀσθένειες, στὶς θλίψεις μέχρι τὸ τέλος. Μεταξὺ τῶν συνεργατῶν τοῦ Παύλου κορυφαία θέση ἔχει ὁ Λουκᾶς, γιὰ τὸν ὁποῖο λέει: «Λουκᾶς ὁ ἰατρὸς ὁ ἀγαπητός». Ὅσες φορὲς ἀσθενοῦσε ὁ Παῦλος καὶ εἶχε ἀνάγκη ἰατρικῶν περιποιήσεων, ὁ Λουκᾶς ἦταν παρών.
Ὁ Λουκᾶς δὲν εἶδε τὸ Χριστό μας μὲ τὰ μάτια του. Ἀλλὰ τί μὲ τοῦτο; Ἄκουσε τὸ κήρυγμα ἐκείνων ποὺ ὕπηρξαν «αὐτόπται καὶ ὑπηρέται τοῦ Λόγου». Σχημάτισε ἔτσι σαφῆ ἐντύπωση ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ δώσει πιστή εἰκόνα γιὰ τὸν Κύριο, γιὰ τοὺς Ἀποστόλους, γιὰ τὴ ζωὴ τῆς πρώτης Ἐκκλησίας. Πίστεψε βαθιὰ κι αὐτὸ ποὺ πίστεψε τὸ κήρυξε. Κι ὅταν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τελείωσε τὸ δρόμο του, ὁ Λουκᾶς ἔφυγε ἀπὸ τὴ Ρώμη. Ἄρχισε νὰ περιοδεύει καὶ νὰ κηρύττει τὸ εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Γύρισε ὅλη τὴν Ἑλλάδα καὶ τέλος ἐπανῆλθε στὰ μέρη τῶν Θηβῶν ὅπου κατὰ μία παράδοση ἔγινε Ἐπίσκοπος καὶ ἐκεῖ παρέδωσε εἰρηνικὰ τὴν ἁγία του ψυχὴ σὲ ἡλικία 80 ἐτῶν.
Κήρυξε μὲ τὴ γλώσσα του, κήρυξε μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὸ παράδειγμά του, κήρυξε μὲ τὰ θαύματά του. Θὰ κηρύττει ὅμως στοὺς αἰῶνες μὲ τὰ θεόπνευστα συγγράμματά του, τὸ Εὐαγγέλιό του καὶ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων. Ὅποιος διαβάζει τὸ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιο, νομίζει ὅτι βλέπει νὰ παρελαύνει μπροστά του ὁ βίος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ σὰν σὲ κινηματογραφικὴ ταινία. Κάποιος σοφὸς εἶπε ὅτι ἀπ’ ὅλα τὰ βιβλία ποὺ διάβασε ἐκεῖνο ποὺ τοῦ προκάλεσε μεγαλύτερη συγκίνηση ἦταν αὐτό. Τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Λουκᾶ τὸ χαρακτήρισαν Εὐαγγέλιο τῆς ἀγάπης, τῆς συγγνώμης, τῶν οἰκτιρμῶν, εὐαγγέλιο τῆς εὐσπλαχνίας τοῦ Θεοῦ.
Τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι χαρά. Ὁ Λουκᾶς ἀρχίζει ἀπὸ τὸν εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου μὲ τὸ χαιρετισμὸ τοῦ Γαβριὴλ «χαῖρε κεχαριτωμένη» (Λουκ. 1, 28), προχωρεῖ μὲ τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ ἀγγελικὸ μήνυμα «Ἰδοὺ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην» (Λουκ. 2, 10) καὶ τελειώνει πάλι μὲ τὴ χαρὰ τῶν Ἀποστόλων ὅταν εἶδαν τὸν Χριστὸ νὰ ἀναλαμβάνεται στοὺς οὐρανούς «Καὶ αὐτοὶ προσκυνήσαντες αὐτὸν ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλημ μετὰ χαρᾶς μεγάλης» (Λουκ. 24, 52). Ἡ χαρὰ εἶναι ὁ Χριστός μας. Ὅποιος δοκιμάσει, πλησιάσει, πιστέψει ὅπως ὁ Λουκᾶς θὰ δεῖ ὅτι ἡ λύπη γίνεται χαρὰ καὶ τὸ σκοτάδι γίνεται φῶς.
Ὁ Λουκᾶς ἦταν ἰατρὸς σωμάτων ποὺ ἔθετε τὴν ἐπιστήμη του στὴν ὑπηρεσία κάθε πονεμένου ἀσθενοῦς συνανθρώπου του. Εἶχε ὅμως κι αὐτὸς ἀνάγκη ἰατροῦ τῆς ψυχῆς του. Τὸν βρῆκε στὸ πρόσωπο τοῦ Παύλου, ποὺ τὸν ὡδήγησε στὸ θεραπευτήριο τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, προτοῦ θεραπεύσει τὸ Λουκᾶ, εἶχε δεχθεῖ τὴ θεραπεία ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κύριό μας, τότε ποὺ πήγαινε στὴ Δαμασκό.
Ὅλοι μας, ἀδελφοί μου, ἔχουμε ἀνάγκη θεραπείας ψυχικῆς καὶ σωματικῆς στὸ θεραπευτήριο τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπου ὁ Ἰατρὸς τῶν ἰατρῶν, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς προσφέρει τὸ φάρμακο καὶ τὴ θεραπεία μας. Ἂς τὸν πλησιάσουμε γιὰ νὰ βροῦμε τὴν αἰώνια θεραπεία τῆς ψυχῆς μας. Ἀμήν.
     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015

ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΣΤΟ ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ



ΚΥΡΙΑΚΗ  4  ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015

ΕΝΑΡΞΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ
ΠΕΡΙΟΔΟΥ 2015 – 2016
ΣΤΟ ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ





















   Την Κυριακή 4 Οκτωβρίου στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο  της  ενορίας μας, μετά το πέρας της  Θείας Λειτουργίας,  ο εφημέριος του Ιερού Ναού π. Βασίλειος Φιλιππάκης  ετέλεσε τον  αγιασμό  επί τη ενάρξει των  δωρεάν μαθημάτων 2015 – 2016.



       Πολλοί μαθηταί, καθηγηταί και γονείς  προσήλθαν στην τέλεση του αγιασμού για να συμμετάσχουν στην έναρξη  των μαθημάτων που θα διδάσκονται αφιλοκερδώς  στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο  Λατομιτίσσης. 

     Ο εφημέριος του Ιερού Ναού μας αναφέρθηκε στις δυσκολίες που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει και φέτος, έως  ότου ολοκληρωθεί το εβδομαδιαίο ωρολόγιο πρόγραμμα των μαθημάτων. Κάθε χρόνο παρατηρείται το φαινόμενο ότι ενώ έχουν ολοκληρωθεί οι εγγραφές των ενδιαφερομένων, υπάρχουν πολλά άτομα που αποφασίζουν να εγγραφούν στα δωρεάν μαθήματα αρκετά καθυστερημένα. Συνεπώς οι αλλαγές στο πρόγραμμα είναι αναπόφευκτες.
Περισσότερο επικεντρώθηκε στο θέμα των 30 Εκπαιδευτικών, τους οποίους ευχαρίστησε ιδιαίτερα για την ανιδιοτελή προσφορά τους.
Ο π. Βασίλειος ο οποίος  είναι ο δημιουργός και άγρυπνος φρουρός στην όλη διοργάνωση,  στην ομιλία του μετά το πέρας του Αγιασμού άρχισε με τις  ευλογίες της εκκλησίας μας και συνέχισε  απευθυνόμενος σε όλους  με  τα εξής λόγια: Σήμερα εμείς εδώ ρίξαμε ένα σποράκι και εσείς με την δική σας επιμέλεια και θέληση, θα το πολλαπλασιάσετε όσο καλύτερα μπορεί ο καθένας. Ευχαρίστησε την οικογένεια   ΓΕΩΡΓΙΟΥ  ΚΑΙ  ΚΑΛΛΙΟΠΗΣ ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΗ, για άλλη μια χρονιά που δημιούργησαν το Πνευματικό Κέντρο στην ενορία μας και προς τιμήν τους έχει δοθεί το όνομα, και που ακόμα ενισχύουν την εκκλησία  της Παναγίας Λατομιτίσσης. Ιδιαιτέρως τους μνημόνευσε διότι είναι μεγάλοι δωρηταί και πάντα είναι αρωγοί και συμπαραστάτες στο έργο της ενορίας μας. Κλείνοντας είπε: εύχομαι καλή πρόοδο και δύναμη τόσο  στους  μαθητάς όσο και στους γονείς,  ευχαρίστησε τους συνεργάτες του, ονομάζοντάς τους ανιδιοτελείς στρατιώτες που θα αφιερώσουν κάποιο χρόνο  για να διδάξουν και φέτος τα μαθήματα στο Κουκουνάρειο Πνευματικό Κέντρο της Παναγίας Λατομιτίσσης.

Απευθυνόμενος  προς τους γονείς των παιδιών είπε ότι  πρέπει να έχετε άμεση   επικοινωνία   με τους   καθηγητές  να  μαθαίνετε  πως   πηγαίνουν οι επιδόσεις   των παιδιών σας. Επίσης   ζήτησε  να  διατηρούν τους  χώρους   καθαρούς όπως   διατηρούμε   καθαρά  τα σπίτια μας. 

Κλείνοντας απευθύνθηκε σε όλο το διδακτικό προσωπικό και το παρεκάλεσε  πριν αρχίσουν το μάθημα να γίνεται προσευχή. Ας μη λησμονούμε το «Από Θεού άρξασθαι».

Τέλος σε όλους τους εγγεγραμμένους μοίρασε  το Πρόγραμμα των μαθημάτων, το οποίο παραθέτομε κατωτέρω.
Καλή χρονιά σε όλους.



Κυριακή Ἁγίων Πατέρων Ζ΄ Οἰκ. Συνόδου

Ἀ­ριθ­μὸς 41

11 Ὀκτωβρίου 2015
(Τίτ. γ΄ 8-15)
«Ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὧν αὐτοκατάκριτος».
Σὲ κάθε θεία Λειτουργία, ἀδελφοί μου, ὑπάρχει τάξις καὶ σύμφωνα μ’ αὐτὴν διαβάζονται ὁ Ἀπόστολος καὶ τὸ Εὐαγγέλιο, τὰ θεόπνευστα λόγια του Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἀποστόλων. Ἐὰν τὴν ὥρα ἐκείνη ἀνοίγαμε τὰ αὐτιά μας καὶ προσπαθούσαμε νὰ εἰσχωρήσουν τὰ χρυσὰ αὐτὰ λόγια στὴν καρδιά μας καὶ νὰ τὰ πιστέψουμε εἰλικρινά, θὰ ἤμασταν διαφορετικοί. Ἕνα μόνο λόγο ἀπὸ τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο ἄκουσε ὁ Μέγας Ἀντώνιος καὶ ἔγινε Ἅγιος. Ἐμεῖς ἀκοῦμε στὴν ἐκκλησία μας ἀναγνώσματα καὶ κηρύγματα καὶ προκοπὴ πίστεως δὲν ἔχουμε, γιατί δὲν τὰ προσέχουμε μὲ ὅλη μας τὴν καρδιά. Εἴμαστε, ὅπως λέει σήμερα τὸ Εὐαγγέλιο σὰν τὸν πατημένο δρόμο, σὰν τὶς πέτρες καὶ τ’ ἀγκάθια, ὅπου πέφτει ὁ σπόρος καὶ πάει χαμένος. Μακάρι τώρα τὰ φτωχὰ τοῦτα λόγια νὰ πέσουν σ’ ἐκλεκτὴ γῆ.
Σαλπίζει σήμερα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καὶ μαζί του οἱ 365 Πατέρες τῆς Ἑβδόμης Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῶν ὁποίων τὴ μνήμη γιορτάζουμε. «Προσοχὴ στὸ μαντρί, γιατί ἔρχονται λύκοι βαρεῖς». Τὸ εὐλογημένο μαντρὶ εἶναι ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία. Πρόβατα εἶναι οἱ πιστοὶ χριστιανοί. Λύκοι ποὺ μπαίνουν καὶ κατασπαράζουν τὰ πρόβατα εἶναι οἱ αἱρετικοί. Ποιμένες ποὺ πρέπει νὰ φυλᾶνε τὴν ποίμνη εἶναι οἱ ἐπίσκοποι καὶ οἱ πρεσβύτεροι, ποὺ πρέπει νὰ φυλᾶνε τὴν ἐπισκοπὴ καὶ τὴν ἐνορία τους γιὰ νὰ μὴν μποῦν ἐκεῖ οἱ αἱρετικοί.
Καὶ ἂν συμβεῖ κάποιο πρόβατο, ἕνας ἀπὸ τοὺς χριστιανούς, νὰ παραπλανηθεῖ καὶ νὰ πιστέψει σὲ πλανεμένα δόγματα, ὁ καλὸς ποιμένας δὲν πρέπει νὰ ἀδιαφορήσει. Πρέπει νὰ καταβάλει κάθε προσπάθεια γιὰ νὰ ἐπαναφέρει τὸ πρόβατο αὐτὸ στὴ μάντρα. Πρέπει, λέγει ὁ Ἀπόστολος, νὰ τὸν καλέσει καὶ νὰ προσπαθήσει νὰ τὸν πείσει μὲ τὰ ἐπιχειρήματα τῆς Ὀρθοδοξίας. Νὰ τὸν νουθετήσει καὶ μία καὶ δύο φορές. Καὶ ἂν μὲν ἐπιστρέψει, ἔχει καλῶς. Ἂν ὅμως δὲν ἀκούει ἀλλ’ ἔχει κλείσει τ’ αὐτιά του στὴ φωνὴ τῆς ἀλήθειας, τότε ἂς τὸν ἀφήσει πλέον. «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ». Γιατί δὲν πρέπει ὁ γεωργὸς νὰ σπέρνει πάνω στὰ βράχια, κι εἶναι μάταιο ὁ Ἐπίσκοπος καὶ ὁ ἱεροκήρυκας νὰ συνεχίσουν νὰ σπέρνουν σὲ μία ἄγονη καρδιά. Αὐτὸς ἔχει πωρωθεῖ καὶ διαστραφεῖ, δὲν ἀκούει πλέον τίποτε ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καὶ δὲν θὰ ἔχει δικαιολογία. «εἰδώς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος».
Αἱρετικὸς λέγεται ἐκεῖνος ποὺ διδάσκει κάτι πέρα ἀπὸ τὴ διδασκαλία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὅπως τὴν κήρυξαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, ὅπως τὴν παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ ὅπως τὴν διατύπωσαν οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Παρουσιάστηκαν στὴν ἱστορία διάφοροι αἱρετικοί. Ἄλλοι δίδαξαν ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι Θεός, ἄλλοι ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶχε δύο φύσεις, Θεὸς καὶ ἄνθρωπος, ἄλλοι ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο δὲν εἶναι πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἄλλοι ὅτι δὲν πρέπει νὰ προσκυνοῦμε τὶς ἅγιες εἰκόνες καὶ ἄλλοι ἄλλα. Κάθε αἱρετικὸς κρατᾶ στὰ χέρια του μία γομολάστιχα τοῦ διαβόλου καὶ μ’ αὐτὴν προσπαθεῖ νὰ σβήσει κάτι ἀπὸ τὸ «Πιστεύω», κάποιο σημεῖο τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας μας.
Εἶναι τόσο σοβαρό, θὰ ρωτήσει κάποιος, νὰ ἀλλάξει κάτι ἀπὸ τὴ διδασκαλία μας; Βεβαίως. Εἶναι ἐπικίνδυνο, ὀλέθριο. Γιατί ἡ πίστη μας, ἡ Ὀρθοδοξία μας εἶναι σὰν τὴν κόρη τοῦ ματιοῦ. Ὅπως τὸ μάτι δὲν δέχεται οὔτε μία τρίχα, ἔτσι καὶ ἡ Ὀρθόδοξη πίστη δὲν δέχεται τίποτε ξένο. Οὔτε προσθήκη οὔτε ἀφαίρεση. Εἶναι τέλεια, δὲν ἔχει κενά, γι’ αὐτὸ δὲν ἐπιτρέπεται καμμιὰ ἀλλοίωση. Οἱ αἱρετικοὶ μοιάζουν μ’ αὐτοὺς ποὺ νοθεύουν τὸ γάλα καὶ τὸ κρασί, ποὺ τὰ ἀραιώνουν μὲ νερό. Εἶναι οἱ παραχαράκτες τῆς ἀλήθειας.
Μακριὰ ἀπὸ αἱρετικοὺς καὶ ἄπιστους, ἀδελφοί μου, μακριὰ ἀπὸ μασόνους, πνευματιστές, παπικούς, προτεστάντες, μακριὰ ἀπὸ τοὺς «βαρεῖς λύκους». Νὰ κρατήσουμε τὴν πίστη μας ὄχι μόνο μὲ λόγια ἀλλὰ προπαντὸς μὲ τὴ ζωή μας. Δὲν ἀρκεῖ νὰ λέμε ὅτι πιστεύουμε. Πρέπει κοντὰ στὴν ὀρθὴ πίστη νὰ ἔχουμε καὶ τὴν ὀρθὴ πράξη. Ὅπως ὁ ἀετὸς δὲν πετάει μὲ μία φτερούγα ἔτσι καὶ ὁ πιστὸς χρειάζεται ὀρθὴ πίστη καὶ καλὰ ἔργα. Νὰ δουλέψουμε, νὰ κάνουμε τὴν καρδιά μας γῆ ἀγαθὴ καὶ τότε ἡ Πατρίδα μας, ἡ Ἑλλάδα, θὰ γίνει περιβόλι τοῦ Χριστοῦ μας χωρὶς πέτρες καὶ ἀγκάθια. Ἀμήν.    Πηγη: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2015

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 40
Κυριακή ΙΗ΄ Ἐπιστολῶν
4 Ὀκτωβρίου 2015
(Β΄ Κορ. θ΄, 6-11)
«Ἀδελφοί, ὁ σπείρων φειδομένως φειδομένως καὶ θερίσει, καὶ ὁ σπείρων ἐπ'εὐλογίαις ἐπ' εὐλογίαις καὶ θερίσει»
Ἐκεῖνος ποὺ σπέρνει μὲ τσιγγουνιά, μὲ τσιγγουνιά καὶ θὰ θερίσει. Καὶ ἐκεῖνος ποὺ σπέρνει ἄφθονα, ἄφθονα καὶ θὰ θερίσει. Φαίνεται πὼς ἀδειάζουν, ἀδελφοί μου, οἱ ἀποθῆκες τοῦ σιταριοῦ κάθε φθινόπωρο ποὺ σπέρνουν οἱ γεωργοὶ τὰ χωράφια τους καὶ σκορπίζουν τὸ σπόρο στὴν ὀργωμένη γῆ. Δὲν θὰ περάσουν ὅμως πολλοὶ μῆνες καὶ ἡ συγκομιδὴ θὰ γεμίσει τὶς ἀποθῆκες μὲ περισσότερο σιτάρι ἀπ’ αὐτὸ ποὺ ἔσπειρε ὁ γεωργός. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὴν ἐλεημοσύνη. Φαίνεται πὼς ἀποξενώνεται ἀπὸ τὰ ἀγαθά του ἐκεῖνος ποὺ ἐλεεῖ, ἀλλὰ μόνο πρόσκαιρα, γιατί πρόκειται νὰ θερίσει πολλαπλάσια ἀγαθά, ἴσως ὄχι στὴν παροῦσα ἀλλὰ ὁπωσδήποτε στὴ μέλλουσα ζωή.
Ὁ γεωργὸς πάλι ποὺ σπέρνει στὰ χωράφια του ἐνδέχεται νὰ διαψευσθεῖ στὶς ἐλπίδες του, γιατί θεομηνίες καὶ δυσμένεια καιρῶν εἶναι δυνατὸν νὰ καταστρέψουν τὴ σπορὰ ἢ τὴ συγκομιδή. Παρ’ ὅλ’ αὐτά, ἂν καὶ πολλὲς φορὲς οἱ κόποι του καὶ οἱ δαπάνες του ἔγιναν μάταια, δὲν παύει ἀπὸ τοῦ νὰ σπείρη. Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ ἐλεεῖ καὶ εὐεργετεῖ δὲν πρόκειται νὰ διαψευσθεῖ. Καὶ ὅμως δυσκολευόμαστε νὰ ἐλεοῦμε γιατί ἡ πίστη μας πρὸς τὸ Θεὸ καὶ ἡ ἐλπίδα μας εἶναι ἀσθενέστερη ἀπὸ τὴν ἐλπίδα ποὺ ἔχει ὁ γεωργὸς στὰ χωράφια του.
Ὁ σπόρος τῆς ἀγάπης μας ποὺ πέφτει στὸ χωράφι τῆς ἀνθρώπινης δυστυχίας εἶναι κέρδος. Ὅσο περισσότερος ὁ σπόρος, τόσο πλουσιώτερη ἡ καρποφορία τοῦ θερισμοῦ. Ὅταν ἀφιερώνουμε μία ὥρα ἀπὸ τὸ χρόνο μας γιὰ νὰ ἐπισκεφτοῦμε ἕναν ἐγκαταλελειμμένο ἀδελφό μας, δὲν χάνουμε τὴν ὥρα μας. Τὴν κερδίζουμε. Ὅταν σκορπίζουμε στὰ χέρια τῶν φτωχῶν τὸ σπόρο τῆς ἀγάπης μας, καταθέτουμε κεφάλαια στὶς τράπεζες τοῦ οὐρανοῦ. Ἡ ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ εἶναι κατηγορηματική: «Ἐσκόρπισεν, ἔδωκε τοῖς πένησιν, ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα».
Ἐλεημοσύνη, μία λέξη τόσο παρεξηγημένη στὴν ἐποχή μας. Χρειάζεται προσοχὴ ὅμως, γιατί ὑπάρχει ἡ ἐλεημοσύνη τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἐλεημοσύνη τοῦ διαβόλου. Ἐλεημοσύνη τοῦ διαβόλου εἶναι ἡ ἐλεημοσύνη ἐκείνων ποὺ ἐλεοῦν αὐτούς ποὺ ἔχουν ἀνάγκη, προκειμένου νὰ τοὺς ἐκμεταλλευθοῦν. Μία τέτοια ἐλεημοσύνη δὲν ἔχει ἀξία μᾶς λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Δὲν εἶναι ἀγάπη αὐτό. Δὲν τὴν θέλει ὁ Θεός. «Μὴ ἐκ λύπης ἤ ἐξ ἀνάγκης. Ἱλαρὸν γὰρ δότην ἀγαπᾷ ὁ Θεός». Θεάρεστη ἐλεημοσύνη εἶναι ἐκείνη ποὺ γίνεται ἄδολα, ἀπὸ ἀγάπη καὶ μυστικά, εἴτε ἐκ τοῦ περισσεύματος εἴτε ἀκόμη περισσότερο ἐκ τοῦ ὑστερήματος.
Τὰ λεφτὰ ποὺ κρύβουν οἱ φιλάργυροι στὰ σεντούκια καὶ τὰ χρηματοκιβώτια ἢ τὰ μεταφέρουν στὴν Ἑλβετία, αὐτὰ ὄχι μόνο εἶναι ἄχρηστα ἀλλὰ θὰ’ ‘ρθεῖ μέρα ποὺ ὁ διάβολος θὰ τὰ ξεθάψει καὶ θὰ τὰ χρησιμοποιήσει γιὰ κακοὺς σκοπούς. Θὰ γίνουν τὰ τριάκοντα ἀργύρια τῆς προδοσίας τοῦ Ἰούδα. Τὸ μόνο χρῆμα ποὺ μένει καὶ φέρνει τόκο καὶ ἐπιτόκιο, εἶναι αὐτὸ ποὺ δίνεις κρυφὰ ἐλεημοσύνη, μὲ γλυκύτητα καὶ καλοσύνη. Ἕνα δίνεις, ἑκατὸ θὰ σοῦ ἔρθουν. Εἶναι γραμμένο: «πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ» (Ψαλμ 33,11). Εἶναι δυνατὸν νὰ βρεθεῖ χαμένος ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος πράττει ἢ θυσιάζει κάτι, μὲ τὸ ὁποῖο εὐαρεστεῖται ὁ Θεός; Ἡ ἀγάπη καὶ ἡ εὔνοια τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι προτιμότερες ἀπὸ κάθε ἄλλο ἀγαθὸ καὶ ἀπὸ αὐτὴν ἀκόμη τὴ ζωή;
Τότε εἴμαστε ἀληθινοὶ χριστιανοί, ἀδελφοί μου, ὅταν τηροῦμε τὶς ἀλήθειες καὶ τοὺς νόμους τοῦ Εὐαγγελίου. Αὐτὴ τὴν ὑποταγή μας στὸ Εὐαγγέλιο ὀφείλουμε νὰ ἀποδεικνύουμε μὲ ἔργα ἀγάπης καὶ φιλανθρωπίας. Αὐτὰ θὰ σφραγίζουν τὴν πίστη καὶ τὴν ὁμολογία μας στὸ Εὐαγγέλιο καὶ θὰ γίνονται ἀφορμὴ νὰ δοξολογεῖται τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ συσφίγγονται οἱ δεσμοὶ τῆς ἀγάπης καὶ ἐγκαρδιότητας μεταξὺ τῶν χριστιανῶν. Δὲν πρέπει νὰ ξεχνοῦμε πὼς πλασθήκαμε ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ βοηθάει ὁ ἕνας τὸν ἄλλον καὶ νὰ δοξάζεται ἔτσι τὸ ἅγιο Ὄνομά Του. Ἀμήν.     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου