Σάββατο 30 Ιουλίου 2016

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 31 ΙΟΥΛΙΟΥ 2016



Ἀριθμὸς 31
Κυριακή ΣΤ΄ Ματθαίου 
31 Ἰουλίου 2016
(Ματθ. θ΄ 1-8)
Τὸ νέφος τῶν Ἁγίων, τῶν Ὁσίων καὶ τῶν Μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας μας ἑορτάζουμε σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί. Ὅλοι τους σὲ μιὰ ἑορτή· ὅλοι τους τιμῶνται ἐξ ἴσου καὶ προβάλλονται ὡς ὁ ὡραιότερος στολισμὸς καὶ ἡ μοναδικὴ ὀμορφιὰ τῆς Ἐκκλησίας.
Πολλὰ τὰ ἀνθρώπινα λάθη· καὶ μεγάλα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί. Κάποτε καὶ ὀδυνηρά. Ἕνα ὅμως ἀπ᾿ αὐτά, ποὺ ἔχει τραγικὲς προεκτάσεις, εἶναι ἡ ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου ὅτι δὲν καταφέρνει νὰ συλλάβει καὶ νὰ ἑρμηνεύσει «τὴ βαθειὰ σχέση ποὺ ὑπάρχει μεταξὺ τοῦ σωματικοῦ καὶ ψυχικοῦ πάθους». Κι ἀκόμη δὲν κατορθώνει «νὰ ξεχωρίσει τὴ θεϊκὴ ἀπ᾿ τὴν ἀνθρώπινη συγγνώμη».
Ἐπειδή, μένοντας στὰ γήϊνα πλαίσια καὶ συναναστρεφόμενος τὰ ἐγκόσμια, φθαρτὰ πράγματα, ἐξηγεῖ τὴν ὕπαρξη τῆς ἀσθένειας, τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἁμαρτίας «σὰν ξεχωριστὲς κι αὐτόνομες πραγματικότητες». Δὲν μπορεῖ δηλαδὴ νὰ διακρίνει τὸ βαθὺ σύνδεσμο ποὺ ἑνώνει αὐτὲς τὶς καταστάσεις καὶ πραγματικότητες, «σὲ μιὰν ἀπίθανη τραγικὴ ἑνότητα».
Ὁ Χριστὸς στὸ σημερινὸ θαῦμα τοῦ παραλυτικοῦ τοῦ Εὐαγγελίου, γνωρίζοντας ὅλες αὐτὲς τὶς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες καὶ ἐπιθυμώντας νὰ τονίσει τὸ βαθὺ καὶ οὐσιαστικὸ σύνδεσμο τῆς σωματικῆς ἀσθένειας μὲ τὰ ψυχικὰ πάθη, λέγει στὸν παραλυτικό: «ἔχε θάρρος παιδί μου, συγχωρέθηκαν οἱ ἁμαρτίες σου...».
Ἔτσι, τὸ πρῶτο καὶ κύριο βάρος τοῦ παραλυτικοῦ ἔφυγε ἀπὸ ἐπάνω του. Ἄφεση καὶ συγγνώμη γι᾿ αὐτὸν καὶ κάθαρση ψυχική. Ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὸ αἴτιο τοῦ κακοῦ καὶ διάνοιξη δρόμου θεραπείας, γιὰ νὰ ἔλθει τὸ δεύτερο: Ἡ θεραπεία τοῦ σώματος καὶ ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὴ θλιβερὴ κατάσταση ποὺ τὸν ταλαιπωροῦσε γιὰ χρόνια.
Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ξεκάθαρος, μὲ θεϊκὴ βαρύτητα καὶ δύναμη ἐπάνω στ᾿ ἀνθρώπινα πράγματα. Γιατὶ ἐνεργεῖ ὡς ἔχων ἐξουσία νὰ συγχωράει τὶς ἁμαρτίες καὶ τὰ σφάλματα· νὰ γιατρεύει ἀπὸ τὸν ἀνθρώπινο πόνο ποὺ προξενοῦν οἱ διάφορες ἀσθένειες.
Νὰ πῶς τὸ διασώζει στὸ Εὐαγγέλιό του ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ σημεῖο: «καὶ γιὰ νὰ δεῖτε, πὼς ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἐξουσία ἐπάνω στὴ γῆ νὰ συγχωράει τὶς ἁμαρτίες, λέγει στὸν παραλυτικό. Σήκω καὶ πάρε στοὺς ὥμους σου τὸ κρεββάτι σου καὶ γύρισε στὸ σπίτι σου».
Αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, λόγια ὄχι ἁπλῶς παρηγορητικά, μὰ σωστικὰ καὶ λυτρωτικά, ἔρχονται νὰ σταλάξουν στὴν ψυχὴ τοῦ παραλυτικοῦ, ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν ἀνθρώπων, τὴν σιγουριὰ πὼς ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη διασώζεται καὶ ἔχει ἀνοικτὸ τὸ δρόμο γιὰ τὴ Βασιλεία Του.
Γι᾿ αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος, ξεπερνώντας τὸ λάθος τοῦ κατακερματισμοῦ τῆς ὑπάρξεώς του, μπορεῖ νὰ συλλάβει τὴ σωματικὴ εὐφορία, ποὺ προκαλεῖ ἡ ἠθικὴ ὑγεία στὸν ἄνθρωπο. Νὰ προσεγγίσει τὸ μυστήριο, ποὺ κρύβει αὐτὴ ἡ στενὴ σχέση μεταξὺ τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς. Καὶ τότε θὰ μπορέσει νὰ κατανοήσει «πὼς τὸ πνεῦμα μπορεῖ νὰ ἐμφυσήσει ζωή ἐκεῖ ποὺ ὅλα φαίνονται ἀνίσχυρα νὰ ξαναδώσουν ζωή».
Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ἄς μὴν κάνουμε καὶ ἐμεῖς τὸ τραγικὸ λάθος νὰ ἀποξενώσουμε τὸ σωματικὸ ἀπὸ τὸ ψυχικὸ πάθος. Αὐτὸ, ὅπως ἀντιλαμβανόμαστε, εἶναι ἄστοχο. Ἄλλωστε ὁ Χριστὸς στὸ σημερινὸ θαῦμα Του στὸν παραλυτικό, ἀπέδειξε τὴ βαθειὰ σχέση σώματος καὶ ψυχῆς. Ἔτσι γιάτρεψε καὶ τὰ δύο· καὶ τὸ ψυχικὸ πάθος καὶ τὴν σωματικὴ ἀσθένεια.
Καὶ γνωρίζοντας αὐτὴ τὴ βαθειὰ σχέση, ἀντιλαμβανόμαστε πόση σημασία ἔχει ἡ καθαρότητα καὶ ἡ λαμπρότητα καὶ τῶν δύο. Νὰ ἔχουμε δηλαδὴ καθαρὴ καὶ λαμπρὴ ψυχή, γιὰ νὰ ἔχουμε καθαρὸ καὶ λαμπρὸ σῶμα. Γιατί, ὅταν ἡ ψυχὴ εἶναι καθαρὴ καὶ ἁγνή, τότε καὶ τὸ σῶμα, ποὺ φιλοξενεῖ τὴν ψυχή, δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι κι αὐτὸ καθαρὸ καὶ ἁγνό.
Ἔγνοια μας λοιπὸν εἶναι νὰ διαφυλάξουμε τὴν ὕπαρξή μας ἀπὸ κάθε κακὸ καὶ πάθος καὶ ἁμαρτία, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἐπαναλάβουμε τὰ λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου πὼς: «ἐξαγορατήκαμε μὲ τίμημα βαρύ, μὲ τὸ ἀτίμητο αἷμα τοῦ Χριστοῦ... ὥστε τὸ σῶμα μας νὰ εἶναι ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ ὁποῖο κατοικεῖ μέσα μας, ποὺ λάβαμε ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ συνεπῶς δὲν ἀνήκει στὸν ἑαυτό μας». Ἀμήν.  Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Κυριακή 24 Ιουλίου 2016

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 24 ΙΟΥΛΙΟΥ 2016


Ἀριθμὸς 30
Κυριακή Ε΄ Ματθαίου 
24 Ἰουλίου 2016
(Ματθ. η΄ 28-θ΄ 1)
Δυστυχεῖς καὶ ἀξιολύπητοι, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι οἱ δύο δαιμονιζόμενοι τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου. Ἔχουν κυριευθεῖ ἀπὸ τὸν πονηρό, τὸν διάβολο, καὶ γιὰ τοῦτο «τὸ λίαν καλὸν» δημιούργημα τοῦ Θεοῦ μεταμορφώνεται σὲ «χαλεπὸν λίαν». Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ δὲν εἶναι ψυχικὰ ἀσθενεῖς, εἶναι ὅμως ἐπιθετικοί. Δὲν εἶναι νευρασθενεῖς, εἶναι ὅμως ἐπικίνδυνοι. Κρύβονται στὰ μνήματα, τρέχουν ἐξαγριωμένοι στοὺς δρόμους, εἶναι ἕτοιμοι νὰ κακοποιήσουν ὅποιον συναντήσουν, γιατὶ εἶναι ὑπὸ τὴν πλήρη κυριαρχία τοῦ διαβόλου.
Ἡ συνάντηση τοῦ Χριστοῦ μὲ τοὺς δύο δαιμονιζομένους ἦταν μιὰ ἀποκάλυψη ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν τοῦ πραγματικοῦ προσώπου ἀλλὰ καὶ τοῦ ἔργου τοῦ διαβόλου καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου τῆς δυνάμεως τῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ. Στὴν χώρα τῶν Γεργεσηνῶν ἀναδεικνύεται τὸ ἀντικοινωνικὸ ἔργο τοῦ διαβόλου καὶ τὸ κατ᾿ ἐξοχὴν κοινωνικὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ.
Στὸ σημερινὸ θαῦμα φαίνεται καθαρὰ ὅτι ὁ διάβολος εἶναι πρόσωπο, ὀντότητα, καὶ τὸ ἔργο του εἶναι καταστρεπτικὸ γιὰ ὅλη τὴν δημιουργία. Τὰ δαιμόνια κατέβαλλαν τὸ σῶμα τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων καὶ ὁμιλοῦσαν προσωπικὰ μὲ τὸν Χριστό. Τὸν παρακαλοῦσαν νὰ τοὺς ἐπιτρέψει νὰ εἰσέλθουν στοὺς χοίρους καί, ὅταν ὁ Χριστὸς τὸ ἐπέτρεψε, τότε ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων «ὥρμησε κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασι».
Ἰδοὺ τί εἶναι ὁ διάβολος. Ζημιά, καταστροφή, βλάβη, ἀσχήμια, ἀντικοινωνικότητα. Κάποιοι σήμερα ἐπηρεασμένοι ἀπὸ διάφορα ἰδεολογικὰ ἢ καὶ φιλοσοφικὰ ρεύματα ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ διάβολος εἶναι ἁπλή προσωποποίηση τοῦ κακοῦ, ψευδαίσθηση φαντασιόπληκτων χριστιανῶν ποὺ ἐπιμένουν νὰ βλέπουν παντοῦ δαιμόνια. Ὁ διάβολος ἔχει, ἀδελφοί μου, κάνει μία πολὺ μεγάλη ἐπιτυχία. Ἔχει κάνει τὸν ἐκτὸς Ἐκκλησίας κόσμο νὰ πιστέψει ὅτι δὲν ὑπάρχει.
Ὁ διάβολος δὲν εἶναι προσωποποίηση τῶν παθῶν, ἀλλὰ πρόσωπο ποὺ δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ ὡς ἄγγελος καί, ὅταν ἔχασε τὴν κοινωνία μαζί Του, ἔγινε πνεῦμα σκοτεινό, καὶ διακατέχεται ἀπὸ ὑπερβολικὴ θανατηφόρα μισανθρωπία. Ἐκπνέει σκέψεις ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων, ἐπηρεάζει τὴν βούληση, ἡ μανία του ἐκδηλώνεται μὲ τὶς προσβολὲς ἐναντίον τῆς ψυχῆς μας. Ὁ διάβολος, ἐὰν ὁ Χριστὸς ποὺ εἶναι «ὁ ζωοποιῶν τὰ πάντα» δὲν τὸν ἀναχαίτιζε, ἤθελε μὲ μιᾶς νὰ θανατώσει ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα.
Στὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἐπίσης διαπιστώνουμε ὅτι οἱ δυὸ δυστυχεῖς ὑπάρξεις, ὅταν κατελήφθησαν ἀπὸ τὰ δαιμόνια, βγῆκαν ἔξω ἀπὸ τὶς πόλεις, τὰ σπίτια καὶ τὶς οἰκογένειές τους, κατοικοῦσαν στὰ μνήματα ἦσαν «χαλεποὶ λίαν», ἔγιναν ἀντικοινωνικοί. Ἔτσι γίνεται ἀντιληπτὸ τὸ μισάνθρωπο πρόσωπο τοῦ διαβόλου καὶ τὸ ἀντικοινωνικό του ἔργο. Τὸ κακὸ εἶναι ὅτι ἡ παιδεία μας καὶ ὅλος ὁ πολιτισμός μας θέλει πεισματικὰ νὰ ἀγνοεῖ αὐτὴ τὴν πραγματικότητα. Ὄχι μόνο δὲν τὴν ἀντιμετωπίζει, ἀλλὰ διστάζει νὰ μιλήσει γιὰ τὸν διάβολο καὶ τὴν ἁμαρτία. Ἔτσι ὁ κίνδυνος νὰ μείνει ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος ἀνίσχυρος, ἀδύνατος, ἀλύτρωτος, εἶναι φανερός.
Συνέπεια τούτου εἶναι πὼς ὑπάρχουν καὶ στὶς ἡμέρες μας «χαλεποὶ λίαν». Καὶ εἶναι ὅσοι ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ δημιουργοῦν σχέσεις μὲ τὸν διάβολο καὶ ἀλλάσσουν διαθέσεις καὶ φρονήματα. Σύγχρονοι Γεργεσηνοὶ ποὺ παρακάλεσαν «ὅπως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν». Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὴν ζωὴ τους εἶναι ἐνοχλητική. Ἔτσι, χωρὶς Χριστὸ γίνονται ἄπιστοι, συκοφάντες, βλάσφημοι, ἀπάτριδες ποὺ ὄχι μόνο δουλεύουν ἀμετανόητοι στὰ πάθη τους, ἀλλὰ «χαλεποὶ λίαν» ὄντες εἶναι ἐπικίνδυνοι γιὰ τοὺς ἄλλους. Εἶναι ἀντικοινωνικοί. Ἔτσι ὁ γλυκὺς Ἰησοῦς, ἀποδιωγμένος μπαίνει στὸ πλοῖο, περνᾶ στὴν ἀπέναντι ὄχθη καὶ φτάνει στὴν ἰδιαίτερη γι᾿ αὐτὸν πόλη, τὴν Καπερναούμ, καὶ περιμένει τὴν προσευχή μας, ἀδελφοί μου.
Ἃς κάνουμε αἴτημα στὴν προσευχή μας πρὸς τὸν Κύριο νὰ σκεπάσει μὲ τὴ χάρη Του ὅλους καὶ ὅλες καὶ νὰ φωτίσει, ὥστε νὰ ἐκλείψουν ἀπὸ τὴν χριστιανικὴ οἰκογένεια καὶ ἀδελφότητα ὅλοι «οἱ χαλεποί» ἀδελφοί μας καὶ νὰ γίνουμε ὅλοι λογικὰ πρόβατα τοῦ εἰρηνικοῦ ποιμνίου Αὐτοῦ, μέλη τίμια τῆς Ἐκκλησίας Του. Ἀμήν.     Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Κυριακή 17 Ιουλίου 2016

ΙΕΡΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ



 ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Δ'





   Σήμερα Κυριακή 17 Ιουλίου 2016 τελέστηκε Ιερό Μνημόσυνο εις μνήμην του αοιδίμου  Μητροπολίτου Χίου Ψαρών και Οινουσσών κυρού ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Δ’ Μπαϊρακτάρη από τον εφημέριο της ενορίας μας με την συμπλήρωση πέντε (5) ετών  από την εκδημία του.

Σάββατο 16 Ιουλίου 2016

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 17 ΙΟΥΛΙΟΥ 2016


Ἀριθμὸς 29
Κυριακή Ἁγίων Πατέρων Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου 
17 Ἰουλίου 2016
(Ματθ. ε΄ 14-19)
Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀδελφοί μου, μᾶς τοποθετεῖ ἐνώπιον ἑνὸς προβλήματος ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν ἐν πράξει χριστιανικὴ ζωή. Ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ σήμερα τοὺς ἑξακοσίους τριάκοντα φωτοφόρους Πατέρες τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, οἱ ὁποῖοι στὸ εὐαίσθητο αὐτὸ θέμα τῆς χριστανικῆς πράξεως ὑπῆρξαν ἀπολύτως συνεπεῖς πρὸς τὴ θεωρητικὴ πίστη τους. Οἱ γνωστοὶ ἀπὸ τὴν ἱστορία ἀγῶνες τους γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη ἀλλὰ καὶ ὅλη ἡ ζωὴ καὶ πολιτεία τους τοὺς κατέστησαν φῶς τοῦ κόσμου, πρὸς τὸ ὁποῖο στρέφονται ὅλοι οἱ χριστιανοί.
Γι᾿ αὐτὸ τὸ φῶς ὁμιλεῖ σήμερα ὁ Κύριος. Ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ χριστιανοὶ μποροῦν νὰ λάμπουν ὡς δυνατὰ φῶτα, ἐφ᾿ ὅσον ἡ καθημερινὴ ζωή τους, οἱ πράξεις καὶ τὰ ἔργα τους εἶναι συνεπῆ πρὸς τὴν χριστιανικὴ πίστη. Ὅταν τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας στρέφονται πρὸς τὸν Θεό, γιὰ νὰ ἐκφράσουμε τὴν πίστη μας, συγχρόνως πρέπει νὰ στρέφονται καὶ πρὸς τὴν καθημερινότητα τοῦ βίου, ὥστε νὰ γίνεται τὸ ἅγιο θέλημά Του. Ἐὰν ἐμεῖς ποὺ ἔχουμε τὴν χριστιανικὴ ἰδιότητα ἄλλα πιστεύουμε καὶ ἄλλα πράττουμε, μᾶς ἀξίζει ὁ ἐπιτιμητικὸς λόγος τοῦ Κυρίου. «Ὑμεῖς ἔξωθεν μὲν φαίνεσθαι τοῖς ἀνθρώποις δίκαιοι, ἔσωθεν δὲ μεστοὶ ὑποκρίσεως καὶ ἀνομίας».
Οἱ χριστιανοὶ τῆς πίστεως καὶ τῶν ἔργων εἶναι τὸ φωτεινὸ παράδειγμα σὲ ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις τῆς ζωῆς. Ἡ πίστη μας εἶναι τόσο τέλεια, τόσο ἄρτια ὅσο καὶ ὁ Κύριός μας, ὁ ὁποῖος μᾶς βεβαιώνει ὅτι ἡ πίστη λυτρώνει, ἀλλὰ πρέπει νὰ συνοδεύεται ἀπὸ τὰ καλὰ ἔργα, ἀλλιῶς εἶναι νεκρά. Ἡ ζῶσα καὶ δι᾿ ἔργων ἐκδηλουμένη πίστη εἶναι φῶς δυνατό. Εἶναι προσκλητήριο σάλπισμα πρὸς ὅσους δὲν τὴν γνώρισαν ἀκόμη.
«Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου». Τὸ «ὑμεῖς» ὑπονοεῖ τὸν ἀληθινὸ μαθητὴ τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἔχει ἐγκολπωθεῖ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ μὲ τὰ ἔργα του ἀγωνίζεται γιὰ τὴν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν εἰρήνευση τῶν ἀνθρώπων, γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ νόμου τῆς ἀγάπης, καὶ μεταμορφώνεται σὲ «ἅλας τῆς γῆς». Ἡ χριστιανικὴ ἰδιότητα, ἡ φωτισμένη συμπεριφορά, ἡ πίστη δι᾿ ἔργων ἐκδηλουμένη δὲν ἀποτελεῖ προσωπικὴ μόνο ὑπόθεση ἀλλὰ καὶ δημόσιο λειτούργημα. Ὅπως ἀκριβῶς ὁ ἰατρὸς δὲν σπουδάζει τὴν ἰατρικὴ γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐξασκήσει τὸ ἐπάγγελμα πρὸς ὑπηρεσίαν τῶν ἀσθενῶν, ἔτσι καὶ ὁ χριστιανός, ὁ μαθητής, δὲν πρέπει νὰ κρατήσει γιὰ τὸν ἑαυτὸ του τὴ δωρεὰ τοῦ Θεοῦ, τὴν πίστη καὶ τὰ καλὰ ἔργα, ἀλλὰ πρέπει νὰ τὴν μεταδώσει καὶ στοὺς ἄλλους· «Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων», ὄχι βεβαίως μὲ τὴν αὐτοπροβολὴ καὶ φαρισαϊκὴ διαφήμιση, οὔτε μὲ ἰδιοποίηση καὶ μονοπώληση τῆς χάριτος ἀλλὰ μὲ ἀνιδιοτελῆ καὶ αὐθόρμητη ἱεραποστολή, ἐν πνεύματι θυσία καὶ μὲ δοξολογία τοῦ αὐξάνοντος καὶ δίδοντος καρποφορία Θεοῦ.
Ἀδελφοί μου, ὅποιος ἀδιαφορεῖ γιὰ τὸν νόμο τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔμμεσα ἢ ἄμεσα διδάσκει τοὺς ἀνθρώπους νὰ τὸν περιφρονοῦν, θὰ ἀποκλεισθεῖ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἀντιθέτως «ὁ ποιήσας καὶ διδάξας» εἶναι μέτοχος τῆς Βασιλείας ἀπὸ αὐτὸν ἐδῶ τὸν κόσμο. Θέλεις νὰ εἶσαι τὸ φῶς τοῦ κόσμου; Μπορεῖς νὰ ἀποτελεῖς τὸ πνευματικὸ φῶς τοῦ κόσμου μὲ τὴν ζωὴ καὶ τὸ ἦθος σου, μὲ τὰ καλά σου ἔργα, μὲ τὴν μετάνοιά σου, τὴ μυστηριακὴ ζωή. Οἱ ἑορταζόμενοι πατέρες ὑπῆρξαν «φῶς τοῦ κόσμου» μὲ τὴ σοφία καὶ τὴν ἁγιότητά τους.
Ὁ ἀληθινός μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ δὲν κρύβει τὸ φῶς, ἀλλὰ τὸ μεταδίδει καὶ στοὺς ἄλλους μὲ τὴν ἱεραποστολή, ὅπως ἀκριβῶς συνέβη στὴν ἐποχὴ τῶν πατέρων, ὅταν ἐκχριστιανίσθηκε ὁλόκληρη ἡ Εὐρώπη, μεγάλο μέρος τῆς Ἀσίας καὶ μετεβλήθη ἡ ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία σὲ χριστιανικὴ οἰκουμένη.
Ὁ μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ διατηρεῖ καὶ συγχρόνως τηρεῖ τὸ σύνολο τῶν ἐντολῶν, ὅπως ἀκριβῶς καὶ οἱ Πατέρες ποὺ ἀγωνίσθηκαν γιὰ τὴ διατήρηση τῆς πίστεως χωρὶς νοθεία καὶ παραχαράξεις, χωρὶς ἀφαιρέσεις ἢ προσθῆκες, ὁπότε καὶ τὴν παρέδωσαν ἀκμαία καὶ ἀνόθευτη στοὺς μεταγενέστερους. Οἱ ἑορταζόμενοι Πατέρες «εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου» καὶ μὲ τὴν πίστη πού μᾶς παρέδωσαν μᾶς ἀναγεννοῦν, μᾶς ζωογονοῦν, μᾶς φωτίζουν διαρκῶς, καὶ γιὰ αὐτὸ ζητῶντας τὴν εὐχή τους ἄς θέσουμε τὸν ἑαυτό μας κάτω ἀπὸ τὴν σωστικὴ καθοδήγησή τους, γιὰ νὰ σωθοῦμε. Ἀμήν.   Πηγή: Ιερά Μητρόπολη  Χίου

Σάββατο 9 Ιουλίου 2016

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2016



Ἀριθμὸς 28
Κυριακή Γ΄ Ματθαίου
10 Ἰουλίου 2016
(Ματθ. στ΄ 22-33)
Παρατηρῶντας τὸ σημερινὸ κόσμο μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀναρωτιέται κανεὶς γιατὶ εἶναι ἄνω-κάτω. Γιατὶ ὑπάρχει τέτοιο ἄγχος καὶ γιατὶ ἐπικρατεῖ τόση ἀναστάτωση. Ἀπαντῶντας σ᾿ αὐτὴ τὴν ἐρώτηση, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε πὼς τρία εἶναι κυρίως τὰ αἴτια αὐτῆς τῆς ἀναστάτωσης κι αὐτοῦ τοῦ ἄγχους.
Τὸ ψωμί, τὸ ροῦχο καὶ τὸ σπίτι. Δηλαδὴ τί θὰ φᾶμε, πῶς θὰ ντυθοῦμε καὶ πῶς θὰ στεγαστοῦμε. Γι᾿ αὐτὰ τὰ τρία πράγματα γίνονται ὅσα γίνονται καὶ ἄγχεται ὁ ἄνθρωπος ποὺ τρέχει καθημερινὰ νὰ προλάβει. Γι᾿ αὐτὰ τὰ πράγματα ἄλλωστε γίνονται πόλεμοι καὶ κοινωνικὲς ἐπαναστάσεις, διαδηλώσεις καὶ διαμαρτυρίες. Ὕστερα ἐτοῦτα τὰ ἐγκόσμια πράγματα μᾶς κάνουν νὰ ξεθεμελιώνουμε ὅ,τι ὑπάρχει στὴ γῆ μας καὶ νὰ ρημάζουμε τὸν κόσμο.
Καὶ τὸ τραγικὸ εἶναι πὼς ὑπάρχουν ἀγαθὰ γιὰ ὅλους, γιὰ νὰ ζήσουν ὅλοι. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ δὲν ὑπάρχει εἶναι ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ ἀγάπη μεταξύ μας.Ἔτσι, γίνεται ἄνιση καὶ ἄδικη κατανομή, ὥστε ἄλλοι νὰ εὐτυχοῦν χορτᾶτοι καὶ ἄλλοι νὰ δυστυχοῦν πεινασμένοι. Κυρίως ὅμως λείπει ἡ ἐμπιστοσύνη στὸ Θεό-πατέρα. Τὸ λέγει ἄλλωστε ξεκάθαρα ὁ Χριστὸς στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο, ὅταν τονίζει πὼς εἴμαστε «ὀλιγόπιστοι». Γι᾿ αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος ἀγωνίζεται καὶ ἀγωνιᾶ καὶ τρέχει καὶ δὲν φθάνει γιὰ τὸ τί θὰ φάει, πῶς θὰ ἐνδυθεῖ, πῶς θὰ φτιάξει τὸ σπίτι.
Κανεὶς βεβαίως δὲν ἀμφισβητεῖ πὼς αὐτὰ ἀποτελοῦν φυσικὲς ἀνάγκες μας, ὅμως δὲν εἶναι σωστὸ νὰ λησμονοῦμε πὼς ὁ Θεός, ποὺ λειτουργεῖ ὡς πατέρας, γνωρίζει καλύτερα ὅτι ἔχουμε ἀνάγκη ὅλων αὐτῶν. Καὶ δὲν γνωρίζει μονάχα μήτε μένει μόνο σ᾿ αὐτό, μὰ καὶ φροντίζει. Γιατὶ πρέπει νὰ καταλάβουμε πὼς ὁ Θεὸς «δὲν μᾶς θέλει νηστικοὺς καὶ γυμνούς». Καὶ ἐπειδὴ τὰ γνωρίζει καλά, γι᾿ αὐτὸ μᾶς λέγει νὰ μὴ μεριμνοῦμε, δηλαδὴ «νὰ μὴν πνιγόμαστε στὴ θάλασσα τῆς ἀπιστίας, νὰ μὴν ξεχνοῦμε πὼς ψηλότερά μας εἶναι ὁ Θεός, Ἐκεῖνος ποὺ μᾶς δίνει καὶ τὴ ζωὴ καὶ τὴν τροφὴ καὶ τὰ πάντα».
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος θὰ τονίσει στοὺς Ἀθηναίους πώς «ὁ Θεὸς, ὁ ὁποῖος ἐποίησε τὸν κόσμο καὶ ὅλα ὅσα ὑπάρχουν μέσα εἰς τὸν κόσμο... αὐτὸς δίδει εἰς ὅλα τὰ ζῶντα δημιουργήματά του ζωὴ καὶ ἀναπνοὴ καὶ ὅλα ὅσα πρὸς συντήρηση τῆς ζωῆς τοὺς χρειάζονται». Γι᾿ αὐτὸ μὴ νομίζουμε πὼς ἐργαζόμενοι, καὶ μάλιστα ἐντατικά, κατορθώνουμε ν᾿ ἀποκτήσουμε μόνοι μας πολλὰ ἀγαθά, γιατὶ Ἐκεῖνος ποὺ μᾶς χαρίζει τὴν ὑγεία γιὰ τὴν ἐργασία εἶναι ὁ Θεός· καὶ ἀκόμη μὴ ξεχνοῦμε πὼς κάθε ἔργο μας γίνεται πλούσιο καὶ μεγάλο μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.
Στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο ὑπάρχει ἡ βούληση, καὶ τονίζεται ἄλλωστε, «νὰ μᾶς ξεκολλήσει ἀπὸ κάθε βιοτικὴ μέριμνα». Νὰ μᾶς γεμίσει ἀπὸ ἐμπιστοσύνη στὸ Θεό, ὥστε ν᾿ ἀποφύγουμε τὴν ἀγωνία καὶ νὰ ξεπεράσουμε τὸ φόβο γιὰ τὸ πῶς θὰ ζήσουμε.
Μὴ νομίσουμε ὅμως πὼς μ᾿ αὐτὴ τὴν προσπάθεια ὁ Χριστὸς θέλει νὰ μᾶς κάνει τεμπέληδες καὶ ἄχρηστους. Ἀπεναντίας θέλει νὰ μᾶς πεῖ νὰ ἔχουμε πίστη καὶ ἐμπιστοσύνη στὸ Θεό. Καὶ τότε μ᾿ αὐτὰ τὰ ἐφόδια, νὰ εἴμαστε βέβαιοι πὼς θὰ ἐργαστοῦμε μὲ περισσότερη θέληση καὶ χαρά. Καὶ ἡ ἐργασία μας θὰ εἶναι καλύτερη καὶ ὁ κόπος μας θὰ πιάσει τόπο.
Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, πρέπει νὰ καταλάβουμε μιὰ γιὰ πάντα πὼς ὁ Θεὸς δὲν πρόκειται νὰ μᾶς ἀφήσει ποτέ, νὰ μᾶς ξεχάσει, ἀρκεῖ βέβαια νὰ μὴν τὸν ἀφήσουμε ἐμεῖς. Ἀρκεῖ νὰ μὴ Τὸν ξεχάσουμε καὶ φύγουμε μακριά Του. Καὶ μὴ λέμε πὼς δὲν ὑπάρχουν ἀγαθὰ γιὰ ὅλους μήτε πὼς δὲν φθάνουν. Γιατὶ φθάνουν γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, μόνο ποὺ ἐμεῖς δὲν θέλουμε νὰ τὰ μοιράσουμε δίκαια. Καὶ δὲν μοιράζονται σωστά, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει δικαιοσύνη καὶ ἀγάπη. Δὲν ὑπάρχει ἀκλόνητη πίστη καὶ ἐμπιστοσύνη στὸ Θεό. Αὐτὰ λοιπὸν ὀφείλουμε νὰ ζητοῦμε καὶ νὰ παρακαλοῦμε τὸ Θεὸ νὰ μᾶς τὰ δίνει. Καὶ ὅλα τ᾿ ἄλλα θὰ ᾿ρθουν ἀπὸ μόνα τους. Τὸ λέγει ἄλλωστε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός· «Νὰ ζητᾶτε πρῶτα τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ δικαιοσύνη κι ὅλα τ᾿ ἄλλα θὰ σᾶς δοθοῦν ἀπὸ κοντά». Ἀμήν Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Κυριακή 3 Ιουλίου 2016

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ 3 ΙΟΥΛΙΟΥ 2016


Ἀριθμὸς 27
Κυριακή Β΄ Ματθαίου 3 Ἰουλίου 2016
(Ματθ. δ΄ 18-23)
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Χριστὸς ἀναζητᾷ καὶ καλεῖ τοὺς πρώτους μαθητές Του «παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας», μέσα σὲ ἕνα περιβάλλον καθημερινὸ καὶ ἁπλὸ. Οἱ πρῶτοι στοὺς ὁποίους ἀπευθύνεται εἶναι ἄνθρωποι τοῦ καθημερινοῦ μόχθου, γνήσιοι καὶ ἀληθινοὶ καί, ὡς ἐκ τούτου, ἀνεπιτήδευτοι, ἂν καὶ μὲ διαφορετικὴ ἰδιοσυγκρασία μεταξύ τους.
Ὁ Θεὸς μᾶς καλεῖ στὴν ὕπαρξη, ἐπειδὴ μᾶς ἀγαπᾶ, πρὶν ἀκόμη μᾶς δημιουργήσει, γι’ αὐτὸ καὶ μᾶς γνωρίζει, πρὶν μᾶς φέρει στὴν ζωή. Αὐτὸς ποὺ μᾶς καλεῖ εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός. Δὲν μᾶς καλεῖ στὴν ὕπαρξη, γιὰ νὰ γεννηθοῦμε καὶ νὰ πεθάνουμε, ἀλλὰ γιὰ νὰ ζήσουμε καὶ νὰ σωθοῦμε, δηλαδὴ γιὰ νὰ ἑνωθοῦμε μαζί Του σὲ μιὰ ἀτέλειωτη ζωή. Ἡ κλήση τοῦ Χριστοῦ στὸ γεγονὸς τῆς Ἐκκλησίας, στὴν πραγματικότητα τῆς σωτηρίας, εἶναι ἕνα μυστήριο, ἔργο τοῦ θελήματος καὶ τῆς πρόγνωσης τοῦ Θεοῦ. «Οὐχ ὑμεῖς με ἐξελέξασθε, ἀλλ᾽ ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς», δὲν μὲ διαλέξατε ἐσεῖς, ἀλλὰ ἐγώ σᾶς διάλεξα.
Αὐτὸ τὸ κάλεσμα ἀπευθύνεται στὸν κάθε ἄνθρωπο ξεχωριστά, μὲ διαφορετικὸ τρόπο, ἀλλὰ μὲ κοινὸ σκοπό τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ὁ Θεὸς μᾶς διαλέγει καὶ μᾶς ἐκλέγει, ὅταν Ἐκεῖνος μᾶς καλεῖ, σέβεται τὴν ἰδιαιτερότητα τῆς προσωπικότητάς μας. Δὲν παραβλέπει τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς εἶναι μοναδικὸς καὶ ἀνεπανάληπτος. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν καταργεῖ τὴν ἐλευθερία μας, δὲν μᾶς ἰσοπεδώνει καὶ δὲν μᾶς ἐξισώνει, γιατί ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ δὲν κατασκευάζει πανομοιότυπους ἁγίους.
Μέσα στὸ μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας καλούμαστε νὰ χωρέσουμε ὅλοι, κλειστοὶ καὶ ἀνοιχτοὶ τύποι χαρακτήρων, πρόσχαροι καὶ σοβαροί, ἐπιεικεῖς καὶ αὐστηροί, εὐαίσθητοι καὶ δυναμικοί, ὅποιοι καὶ ἂν εἴμαστε ἐμεῖς, ὅποιοι καὶ ἂν εἶναι οἱ ἄλλοι, οἱ διαφορετικοὶ ἀπὸ ἐμᾶς. Οἱ μαθητὲς δέχθηκαν ἀμέσως τὴν κλήση τοῦ Χριστοῦ, ἀνταποκρίθηκαν αὐθόρμητα καὶ ὁλοκληρωτικά. Γιατί, ἄραγε; Ἐπειδὴ ἦταν καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι. Ἡ ἀπάντησή τους στὴν κλήση τοῦ Χριστοῦ ἦταν πράξη ὑπακοῆς. Ἐμπιστεύθηκαν τὸν Χριστὸ καὶ παραδόθηκαν στὸ θέλημά Του καὶ στὴν ἀγάπη Του. Ἐδῶ, λοιπὸν, ὁ δρόμος πρὸς τὸν Χριστὸ εἶναι ἕνας καὶ μοναδικὸς, ἡ ὑπακοὴ στὴν κλήση Του.
Ἡ κλήση τοῦ Θεοῦ εἶναι πάντα βαθύτατα προσωπική. Ἀγγίζει τὸ κέντρο τοῦ ἐαυτοῦ μας, τὸν πυρήνα τῆς ὕπαρξής μας. Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι μία νεφελώδης φιλοσοφία οὔτε μία ἀκατανόητη, ὑψηλὴ καὶ φλύαρη θεολογία, ὅπως, δυστυχῶς, κάποτε τὸν παραμορφώνουμε καὶ τὸν κακοποιοῦμε ἐμεῖς. Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ἔχει πάντοτε ἀμεσότητα μὲ τὰ ἐνδιαφέροντα καὶ τὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἀναφέρει πολλὲς φορὲς τὸ Εὐαγγέλιο. Ἀρκεῖ νὰ θυμηθοῦμε ὅτι στοὺς ἀκροατές Του ποὺ σκέφτονται τὸν θερισμό, μιλᾶ γιὰ τὸν πνευματικὸ θερισμό. Στὴν Σαμαρείτιδα ποὺ πῆγε γιὰ νερὸ στὸ πηγάδι, κάνει λόγο γιὰ τὸ «ὕδωρ τὸ ζῶν». Στοὺς ψαράδες ποὺ τοὺς ἀπασχολεῖ ἡ ἐργασία τους, γιὰ μία διαφορετικὴ παράδοξη καὶ θαυμαστὴ ἁλιεία.
«Οἱ δὲ ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν τὸν Χριστό». Ἐγκατέλειψαν τὰ πάντα καὶ ἀκολούθησαν τὸν Χριστό. Δὲν ἦταν μὲ κανέναν καὶ μὲ τίποτε στὸν κόσμο τόσο δεμένοι ὅσο μπόρεσαν νὰ δεθοῦν μὲ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ παραδοθοῦν στὴν ἀγάπη Του. Γι’ αὐτὸ καὶ ὅποιος ἀκολουθεῖ πραγματικὰ τὸν Χριστὸ δὲν προτρέχει οὔτε στέκεται μακριά του, ἀλλὰ ἀπελευθερώνεται ἀπὸ κάθε δέσμευση μὲ πρόσωπα, πράγματα καὶ καταστάσεις καὶ ζεῖ μιὰ καινούργια πραγματικότητα. Βιώνει τὴν ἐσωτερικὴ ἐλευθερία, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν ἀκλόνητη πίστη καὶ βεβαιότητα ὅτι ἔχει βρεῖ τὴν ἀλήθεια ποὺ ἐλευθερώνει ἀπὸ ὅλα ὅσα καθημερινὰ τὸν περικυκλώνουν. Πράγματι, ὅσο ὡριμάζουμε καὶ ὁλοκληρωνόμαστε ἐσωτερικά, συνειδητοποιοῦμε ὅτι ἡ πολυσυζητημένη ἐλευθερία τὴν ὁποία ὁ κόσμος ἐπιδιώκει καὶ ὁ πολιτισμὸς προβάλλει ὡς βασικὸ σύνθημα εἶναι ἐξωτερική, σχετικὴ καὶ περιορισμένη. Γιατί εἴμαστε αἰχμάλωτοι τῶν περιστάσεων καὶ τῶν συνθηκῶν μέσα στὶς ὁποῖες ζοῦμε, τῆς κληρονομικότητας καὶ τῆς ἰδιοσυγκρασίας μας, τοῦ περιβάλλοντός μας, ἀλλὰ καὶ ὁτιδήποτε ἄλλου μᾶς δεσμεύει καὶ μᾶς ὑποτάσσει σ’ αὐτό. Ἄλλωστε, δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ὅτι δὲν εἴμαστε ἐλεύθεροι στὰ σύνορα τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου. Κανεὶς δὲν μᾶς ρωτᾶ πότε, ποῦ καὶ ἀπὸ ποιοὺς θὰ ἔρθουμε στὴ ζωὴ, ἀλλὰ οὔτε πότε ποῦ καὶ μὲ ποιὸ τρόπο θὰ φύγουμε ἀπὸ αὐτήν.
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, μόνο ὅταν θεληματικὰ ὑποταχθοῦμε στὴν κλήση τοῦ Χριστοῦ, μποροῦμε νὰ ἀπελευθερωθοῦμε ἀπὸ κάθε δουλεία στὴν ὁποία εἴμαστε φυλακισμένοι, γιὰ νὰ ζήσουμε τὴν «ἐλευθερία τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ». Ἀμήν.    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου