ΠΑΡΑΔΙΔΟΝΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 25 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2016

Ἀριθμὸς 39

Κυριακή Α΄ Λουκᾶ

25 Σεπτεμβρίου 2016

Λουκ. ε΄ 1-11)

Στὸν ἀγαπημένο Του χῶρο, τὴ λίμνη τῆς Γεννησαρέτ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, βρίσκουμε τὸν Χριστὸ νὰ διδάσκει τὸ λαὸ καὶ νὰ ἐξαγγέλει τὸ Εὐαγγέλιό Του. Καὶ ὅταν τελειώνει τὴ διδαχή, ἀπευθυνόμενος στὸν Ἀπόστολο Πέτρο, δίνει τὴν ἐντολὴ νὰ ρίξει τὸ δίχτυ, γιὰ νὰ πιάσουν ψάρια. Ἔτσι ἀρχίζει καὶ αὐτὰ διηγεῖται ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὸ Εὐαγγέλιό του.

Στὴ συνέχεια, καθὼς ἐξελίσσεται ἡ διήγηση, ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ἐκφράζει τὴ δυσκολία τοῦ ἐγχειρήματος μετὰ καὶ τὴν ὁλονύκτια ἀποτυχία τους. Μὰ τελικὰ ὑπακούει στὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ λέγοντας, «ἀφοῦ ὅμως τὸ διατάζεις, μὲ τέλεια πεποίθηση καὶ ὑπακοή, θὰ ρίξω τὸ δίχτυ πάλι στὴ λίμνη».

Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν πλούσιο, γιατὶ ἦταν εὐλογημένο. Τόσα πολλὰ ψάρια δὲν εἶχαν ποτὲ ψαρέψει, μήτε εἶχαν δεῖ. Τώρα τὸ δίχτυ κοντεύει νὰ σπάσει ἀπὸ τὸ βάρος τῶν ψαριῶν. Γι᾿ αὐτὸ προσκάλεσαν καὶ τοὺς ἄλλους ψαράδες ἀπὸ τὸ ἄλλο πλοιάριο νἄρθουν νὰ βοηθήσουν. Ἐπειδὴ ἡ εὐλογία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ φέρνει τὸν πλοῦτο εἶναι τέτοια, ποὺ ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ σηκώσει.

Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, ψαρὰς ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν στὴ λίμνη Γεννησαρὲτ, γνωρίζει πὼς μιὰ τέτοια ἐπιτυχία στὸ ψάρεμα οὐδέποτε εἶχε συμβεῖ. Ἄρα λοιπὸν ὁ πλοῦτος αὐτῶν τῶν ψαριῶν ὀφειλόταν στὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ καὶ στὸ λόγο Του πρὸς τὸν Πέτρο καὶ τοὺς ἄλλους.

Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος αἰσθάνθηκε τὴ δύναμη τῶν λόγων τοῦ Διδασκάλου καὶ ἐπέδειξε ἐμπιστοσύνη καὶ ὑπακοὴ σ' Αὐτόν. Τὸ πλῆθος τῶν ψαριῶν ἦταν ἡ ἀμοιβὴ στὴν ὑπακοή τους, τοῦ Πέτρου, τοῦ Ἰακώβου καὶ τοῦ Ἰωάννου. Γιατί ὅποιος ἐλπίζει καὶ ἀκολουθεῖ τὸν Χριστό, ἀκουμπώντας μὲ σιγουριὰ ἐπάνω Του, ποτὲ δὲν ντροπιάζεται, μήτε φεύγει ἀπογοητευμένος. Καὶ τελικὰ δὲν βγαίνει χαμένος, ἐκεῖνος ποὺ ἐμπιστεύεται τὸν Χριστό.

Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, βρισκόμενος μπροστὰ στὸ θαῦμα τοῦ πλήθους τῶν ψαριῶν, αἰσθάνεται τὴν μικρότητα καὶ ἁμαρτωλότητά του καὶ παρακαλεῖ τὸν Χριστὸ νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸ πλοιάριο.

«Ὅταν δὲ εἶδε ὁ Σίμων Πέτρος τὸ καταπληκτικὸ αὐτὸ πλῆθος τῶν ψαριῶν, ἔπεσε κάτω στὰ γόνατα τοῦ Χριστοῦ καὶ εἶπε· Βγὲς ἀπὸ τὸ πλοῖο καὶ φύγε ἀπὸ ἐμένα Κύριε, γιατί εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς καὶ εἶμαι ἀνάξιος νὰ Σὲ δεχθῶ στὸ πλοῖο μου». Πόσο ταιριάζουν τὰ λόγια τοῦ πολυπαθοῦς Ἰὼβ ποὺ μιλώντας στὸ Θεὸ αἰσθάνεται τὴ μηδαμινότητά του καὶ τὴν ἐκφράζει μὲ ἐτοῦτα τὰ λόγια: «Μέχρι τώρα μόνο μὲ τὰ αὐτιά μου ἄκουγα γιὰ Σένα, τώρα ὅμως Σὲ εἶδαν τὰ μάτια μου. Γι᾿ αὐτὸ ἐλεεινολόγησα τὸν ἑαυτό μου, ἔλιωσα ἀπὸ ψυχικὴ συντριβὴ, αἰσθάνομαι ὅτι εἶμαι χῶμα καὶ στάχτη».

Συνεπῶς ἡ παρουσία καὶ ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ καθίσταται ἀποκαλυπτικὸς γιὰ τὴν γνωριμία τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ἔτσι ἄλλωστε αἰσθάνθηκε ὁ Ἀπόστολος Πέτρος. Τὸ φῶς τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ «ἀντανακλᾶ συγχρόνως καὶ στὴν καρδιά του καὶ ἀποκαλύπτει τὸν ἑαυτό του, ὅσο οὐδέποτε ἄλλοτε τὸν ἔχει γνωρίσει».

Θὰ συνεχίσει φυσικὰ τὴν ἐργασία του ὁ Πέτρος, ἀλλὰ μιὰ ἐργασία ὄχι μόνο μὲ τὰ χέρια. Τώρα περισσότερο θὰ ἐργαζέται μὲ τὴν καρδιά. Δηλαδὴ «ἐργασία ὄχι μόνο ἐξωτερική, ἀλλὰ καὶ ἐσωτερική». Ἐργασία βιοποριστικὴ γιὰ τὴν καθημερινὴ τροφή, ἀλλὰ καὶ ἐργασία πνευματικῆς ἀναγέννησης.

Ἐπειδὴ ὁ Χριστὸς θέλει ὄχι μόνο νὰ μᾶς παρέχει πλούσια τὰ δῶρα Του γιὰ τὶς καθημερινὲς ἀνάγκες μας ἀλλὰ διὰ τοῦ λόγου τοῦ Εὐαγγελίου Του νὰ παρέχει πνευματικὴ τροφὴ γιὰ τὶς ἀνάγκες τῆς ψυχῆς.

Ἔτσι, ὁ ἄνθρωπος ἀπολαμβάνοντας τὰ πλούσια δῶρα Του, τρέφεται καὶ ἱκανοποιεῖ τὶς ἀνάγκες τῆς ζωῆς. Καὶ μεταλαμβάνοντας τῆς γλυκύτητος τῶν λόγων Του, αἰσθάνεται τὴν ἐνδόμυχη ἀνάγκη νὰ Τὸν εὐχαριστήσει καὶ νὰ δοξολογήσει καθημερινῶς τὸ μεγάλο ὄνομά Του.

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, δὲν εἶναι μικρὸ πρᾶγμα ἐκεῖ ποὺ βρίσκουμε ἀδιέξοδα, ἀδυναμίες καὶ ἀποτυχίες, αἴφνης μὲ τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ ἢ μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματός Του, τὰ πάντα νὰ ἀνατρέπονται. Καὶ ἐκεῖ ποὺ πρῶτα ὑπῆρχε ἀδιέξοδο, τώρα νὰ ἀνοίγονται δρόμοι μὲ λύσεις. Ἐκεῖ ποὺ δείχναμε ἀδυναμίες γιὰ ἕνα ἔργο, τώρα νὰ βρίσκουμε δυνάμεις καὶ κουράγιο, γιὰ νὰ προχωρήσουμε. Καὶ ἐκεῖ ποὺ ἐμεῖς ἀποτυχαίνουμε καὶ ἀπογοητευόμαστε, νὰ γεμίζουμε τὶς ὑπάρξεις μας μὲ ἐλπίδα καὶ σιγουριὰ πὼς θὰ πετύχουμε.

Ὅλα αὐτὰ ἢ κάποια ἀπό αὐτὰ, τὰ ἔχουμε ζήσει, τὰ ἔχουμε ἀντιμετωπίσει. Νὰ λοιπὸν πὼς δὲν εἴμαστε μόνοι· δὲν βαδίζουμε ξεχασμένοι. Γιατί δίπλα μας συμπαραστέκεται μὲ διάκριση ὁ Χριστός. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ ζητήσουμε τὴ δική Του ἀρωγὴ καὶ ν᾿ ἀφήσουμε τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς μας, γιὰ νὰ διαβεῖ καὶ νὰ ἀναδομήσει τὶς ὑπάρξεις μας. Ἀμήν.    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 17 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2016

Ἀριθμὸς 38

Κυριακή μετά τὴν Ὕψωσιν

18 Σεπτεμβρίου 2016

(Μαρκ. η΄ 34 - θ΄1)

Ἡ σημερινὴ Κυριακὴ, ἀδελφοί μου, ὀνομάζεται Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ εὐαγγελιστοῦ Μάρκου, ποὺ διαβάσθηκε, ἀκούσαμε τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ περὶ αὐταπαρνήσεως. Νὰ τί λέγει ἀκριβῶς ὁ Κύριος στοὺς ἀνθρώπους: «Ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ γίνει ὁπαδός μου καὶ νὰ μὲ ἀκολουθήσει ὡς μαθητής μου, ἂς διακόψει κάθε σχέση μὲ τὸν κακὸ ἑαυτό του, ἂς λάβει τὴν ἀπόφαση νὰ ὑποστεῖ γιὰ ἐμένα κάθε θλίψη καὶ δοκιμασία μὰ καὶ θάνατο καὶ τότε ἂς μὲ ἀκολουθήσει...».

Μὲ τὴν πρόσκληση αὐτὴ ὁ Χριστὸς δηλώνει πὼς ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νὰ Τὸν ἀκολουθήσει μὲ ἐλεύθερη διάθεση καὶ καθαρὴ προθυμία. Μὲ ἀπόφαση σταθερή, γιατὶ μόνο μὲ τὶς προϋποθέσεις αὐτὲς μπορεῖ νὰ κάνει τὴν ἐκλογή του. Στὴν κλήση τῶν Μαθητῶν Του ὁ Χριστὸς νὰ θυμηθοῦμε πὼς χρησιμοποίησε τὸ ἴδιο προσκλητήριο· «Ἀκολούθησέ με!». Ἐτοῦτο τὸ «ἀκολούθησέ με» ἐκφράζει τὴν πρόσκληση γιὰ ἀληθινὴ μαθητεία. Δηλαδὴ συνακολουθία Χριστοῦ στὸ καθῆκον, στὸν ἀγῶνα καὶ τὴ θυσία, γιὰ νὰ καταλήξει στὴ συνέχεια συνακολουθία καὶ στὴ δόξα Του.

Ἡ μαθητεία ὅμως τοῦ Χριστοῦ ξεκινάει ἀπὸ τὴν ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας γιὰ τὸ θέλημά Του καὶ τὴ δόξα Του. Ὕστερα ὀφείλουμε νὰ ἀπαρνηθοῦμε τὸν ἑαυτό μας γιὰ τοὺς ἄλλους, τοὺς ἀδελφούς μας. Καὶ τέλος ν᾿ ἀπαρνηθοῦμε ἕναν κακὸ ἑαυτό, ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ πρὸς τὰ κάτω καὶ νὰ ἐνστερνιστοῦμε τὸν καλό, ποὺ κατευθύνει τὴν ὕπαρξή μας πρὸς τὰ ἐπάνω.

Ἡ ἀπάντηση ὅμως καὶ ἡ ἄρση τοῦ σταυροῦ εἶναι πρωτίστως συνακολουθία τοῦ Χριστοῦ μέχρι τὸ θάνατο καὶ μάλιστα ὀδυνηρό. Αὐτὸ λοιπὸν τὸ μποροῦμε; Νὰ εἴμαστε δηλαδὴ μαζί του ὄχι μόνο στὶς χαρὲς καὶ τὶς δόξες, μὰ καὶ στὶς θλίψεις καὶ στὸν πόνο; Κι ἀκόμη, ὄχι ὡς ἕνα γεγονὸς ἅπαξ γενόμενο «ἀλλὰ διὰ παντὸς τοῦ βίου τοῦτο δεῖ ποιεῖν».

Αὐτὸ ὅμως τὸ σημεῖο τῆς ἐντολῆς τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τὸν ὕψιστο βαθμὸ αὐταπαρνήσεως, «νὰ ἀρνηθεῖ κάποιος τὸν ἑαυτόν του μέχρι τὸν θάνατο». Μὲ ἄλλα λόγια ὁ πιστὸς ἄνθρωπος ὀφείλει νὰ διακόψει ὁριστικὰ κάθε σχέση μὲ τὸν κακὸ ἑαυτό του καὶ νὰ θάψει κάθε ἁμαρτωλὴ σκέψη, ἀπόφαση, ἐνέργεια, πράξη. Δηλαδὴ νὰ πεθάνει μέσα μας ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος καὶ νὰ ζήσει ὁ καινούργιος, αὐτὸς ποὺ εἶναι σύμφυτος μὲ τὸν Χριστὸ, κατὰ τὸν ἀπόστολο Παῦλο.

Μ᾿ αὐτὸ τὸν τρόπο ἐπιτυγχάνεται πλήρης συμμόρφωση πρὸς τὸ ὑπόδειγμα τοῦ ἐσταυρωμένου Χριστοῦ καὶ ἐλεύθερη ὑπόταξη στὸ θέλημά Του. Ταυτόχρονα ἀποδεχόμαστε κάθε θλίψη ποὺ ὁ κόσμος παρέχει μὲ τὶς ποικίλες ἐνέργειές του. Ἐπειδὴ ἡ ἐκτέλεση τοῦ καλοῦ καὶ ἡ ἀποφυγὴ τοῦ κακοῦ πολλὲς φορὲς κοστίζει, κάποτε καὶ ἐπώδυνα.

Κάθε ἄνθρωπος ἔχει τὸ δικό του σταυρό «καὶ ἐπ᾿ αὐτοῦ πρέπει νὰ ὑπολογίζει». Αὐτὸν ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς μᾶς ἔδωσε καὶ προσαρμόζεται στὰ μέτρα μας καὶ στὶς δυνάμεις μας. Συνεπῶς δὲν πρέπει ἐμεῖς νὰ δημιουργοῦμε δικούς μας σταυρούς, ὑπερεκτιμώντας ἢ ὑποτιμώντας τὶς δυνάμεις μας, γιατὶ ἔτσι ἀντιβαίνουμε στὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ ἄρση τοῦ σταυροῦ, δὲν πρέπει νὰ γίνεται μὲ γογγυσμό, ἀντίδραση ἢ μοιρολατρία. Ὅλα αὐτὰ δὲν ἔχουν θέση στὸ χῶρο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ ἀντίθετα νὰ γίνεται μὲ διάθεση ἀγωνιστική, μὲ ἐσωτερικὴ χαρὰ καὶ γνήσια ταπείνωση, γνωρίζοντας πὼς ἀπό αὐτήν τὴν ἐνέργεια θὰ προκύψει βέβαιη ὠφέλεια γιὰ ἐμᾶς.

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ἡ ἀκολουθία τοῦ Χριστοῦ εἶναι σπουδαῖο καὶ βασικὸ ἔργο ὅλων μας. Ἡ ἀκολουθία αὐτή, ποὺ προϋποθέτει τὴν ἀπάρνηση τοῦ κακοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ τὴν ἄρση τοῦ σταυροῦ γιὰ ἀγῶνα τοῦ καλοῦ, ταυτίζεται μὲ τὴν ὁμολογία τοῦ ἀποστόλου Παύλου ποὺ ἀναφέρεται στὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολή του: «Ἔχω σταυρωθεῖ καὶ πεθάνει μαζὶ μὲ τὸν Χριστό, ...δὲν ζῶ πλέον ἐγὼ, ὁ παλαιὸς δηλαδὴ ἄνθρωπος, ἀλλὰ ζεῖ μέσα μου ὁ Χριστός».

Βρισκόμενοι ἐμεῖς μπροστὰ σ᾿ αὐτὰ τὰ πνευματικὰ ἀναστήματα μ᾿ αὐτὴ τὴν αὐταπάρνηση καὶ τὴ θυσιαστικὴ προσφορά, αἰσθανόμαστε μικροὶ καὶ ἀδύναμοι. Εἴμαστε πολὺ λίγοι. Μὰ κι αὐτὸ τὸ λίγο, ὅταν τὸ προσφέρουμε μὲ στέρεη θέληση, βαθειὰ ἀγάπη καὶ γνήσια ταπείνωση, στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ γίνεται μεγάλο καὶ σπουδαῖο καὶ πλούσιο. Γιατί ἐμεῖς οἱ μικροὶ αὐτὸ ἔχουμε νὰ δώσουμε, τὸ λίγο, ποὺ μὲ τὴ δική Του χάρη πολλαπλασιάζεται καὶ πλουτίζεται.

Γι᾿ αὐτό, ἀκολουθώντας τὸ παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ, τῶν Μαθητῶν, τῶν Ἁγίων, τῶν ἀνθρώπων μὲ πνευματικὴ ἀκτινοβολία καὶ θυσιαστικὴ προσφορά, ἀκουμπᾶμε στὰ πόδια Του τὸ δικό μας λίγο καὶ εἴμαστε σίγουροι πὼς θὰ τὸ κάνει πολύ, εὐλογώντας το. Ἀμήν.    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 11 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2016

Ἀριθμὸς 37

Κυριακή πρὸ τῆς Ὑψώσεως

11 Σεπτεμβρίου 2016

(Ἰωάν. γ΄ 13-17)

Ὁ Χριστὸς δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ὄργανο κρίσεως καὶ κατακρίσεως τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ ὄργανο σωτηρίας καὶ λυτρώσεως. Ὁ λόγος ἄλλωστε τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀναφέρει μὲ ἔμφαση στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο πώς «ὁ Θεὸς δὲν ἀπέστειλε τὸν Υἱόν Του, τὸν Χριστό, γιὰ νὰ κατακρίνει καὶ καταδικάσει τὸν κόσμο, ἀλλὰ γιὰ νὰ σωθεῖ ὁλόκληρος ὁ κόσμος δι᾿ αὐτοῦ».

Ἄρα, ἐκεῖνο ποὺ διακρίνει τὴν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ τέλεια καὶ ἀληθινὴ ἀγάπη Του πρὸς τοὺς ἀνθρώπους. Τόσο τέλεια καὶ ἀληθινή, ὥστε δὲν δίστασε οὔτε τὸν μονογενῆ Υἱό Του νὰ θυσιάσει γι᾿ αὐτούς. Ἐτούτη ἡ μοναδικὴ καὶ ἀνεπανάληπτη Θεϊκὴ προσφορὰ καταγράφεται στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο.

Ὥστε ὁ Θεὸς ἀγάπησε καὶ ἀγαπᾶ ὁλόκληρο τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων. Ὅλους αὐτοὺς ποὺ διατελοῦν ὑπὸ τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀπεγνωσμένα διαβαίνουν τὸ βίο τους. Καὶ ὅπως σημειώνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ὁ Θεός «ὁ ἀθάνατος, ὁ ἄναρχος, ἡ μεγαλωσύνη ἡ ἀπέραντος, αὐτοὺς ποὺ γεννήθηκαν ἀπὸ τὸ χῶμα καὶ τὴ στάχτη, τοὺς γεμάτους ἀπὸ μύρια ἁμαρτήματα... αὐτοὺς ἀγάπησε».

Γι᾿ αὐτὸ, πρέπει νὰ τονιστεῖ πὼς ὁ Χριστιανισμός «δὲν εἶναι μία ἀπὸ τὶς ἄλλες θρησκεῖες, οἱ ὁποῖες ἀποσκοποῦν στὴν ἀτομικὴ λύτρωση. Εἶναι ἡ μία καὶ μόνη θρησκεία, ποὺ ἀποβλέπει στὴν λύτρωση τοῦ κόσμου».

Ὁ Χριστὸς λοιπὸν ἦρθε, γιὰ νὰ σηκώσει στοὺς δικούς Του ὤμους τὴν ἁμαρτία ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου, ὅπως ἀκριβῶς ὑπογραμμίζεται ἀπὸ τὸν εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη. Εἶναι ἡ ὁμολογία τοῦ προφήτου Ἰωάννου, ὅταν βλέπει τὸν Χριστὸ νὰ πλησιάζει πρὸς τὸ μέρος του· «Νὰ λοιπὸν ἐκεῖνος ποὺ προφήτευσε ὁ Ἡσαΐας, ποὺ μᾶς ἀπέστειλε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ θυσιαστεῖ ὡς ἀρνίο καὶ νὰ σηκώσει ὁλόκληρη τὴν ἁμαρτία καὶ ἐνοχὴ τοῦ κόσμου, ἐξαλείφοντάς την».

Συνεπῶς ὁ Χριστὸς ἀποτελεῖ τὸ μοναδικὸ ὄργανο γιὰ τὴν σωτηρία καὶ τὴ λύτρωσή μας. Κι αὐτὸ τὸ σωτήριο ἔργο γιὰ τὸν ἄνθρωπο, πραγματώθηκε κατὰ τὴν πρώτη ἔλευση στὸν κόσμο τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.

Ἔτσι, ἡ πρώτη ἔλευσή Του ἦταν ἀκριβῶς, γιὰ νὰ διδάξει καὶ νὰ ἀποκαλύψει τὴ Βασιλεία Του· νὰ ἑτοιμάσει τὶς ἀνθρώπινες ὑπάρξεις γι᾿ αὐτὴ τὴ συμμετοχὴ καὶ νὰ συγχωρήσει τὰ λάθη καὶ τὰ παραπτώματα.

Ἡ δεύτερη ἔλευσή Του στὰ ἔσχατα τοῦ χρόνου, θὰ εἶναι ὄχι γιὰ τὴ διδαχὴ καὶ τὴν ἄφεση τῶν ἀνθρωπίνων ἀνομιῶν, μὰ γιὰ νὰ ἐξετάσει τὰ δικά μας πεπραγμένα. Νὰ ἐξετάσει ἐὰν ἐμεῖς ἐφαρμόσαμε τὸν λόγο Του, ἂν πράξαμε κατὰ πῶς Αὐτὸς μᾶς ἔδωσε τὶς ἐντολές Του.

Νὰ μὲ πόσο εὔγλωττο καὶ σαφῆ τρόπο περιγράφει τὸ θέμα αὐτὸ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Λέγει μεταξὺ ἄλλων· «δύο λοιπὸν εἶναι οἱ παρουσίες τοῦ Χριστοῦ· ἡ μία ποὺ ἤδη ἔχει γίνει καὶ ἡ ἄλλη ποὺ εἶναι μελλούμενη. Ὅμως δὲν εἶναι τὸ ἴδιο πρᾶγμα καὶ οἱ δύο. Ἡ μὲν πρώτη ἔγινε ὄχι γιὰ νὰ ἐξετάσει τὰ πεπραγμένα, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὰ συγχωρήσει. Ἡ δὲ δεύτερη θὰ γίνει ὄχι γιὰ νὰ συγχωρήσει τὰ πεπραγμένα, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὰ ἐξετάσει».

Ὁ Χριστὸς προσφέρει πρῶτα τὶς οὐράνιες δωρεές Του, προσφέρει τὴν σωτηρία στοὺς ἀνθρώπους, καὶ ὕστερα ἐξετάζει μὲ ἀκρίβεια τὸν τρόπο κατὰ τὸν ὁποῖο ἡ προσφορά Του αὐτὴ ἔγινε ἀποδεκτὴ ἀπ᾿ αὐτούς.

Μεταφέροντας αὐτὸ τὸ πνεῦμα τῆς λειτουργίας τοῦ Χριστοῦ, ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης περιγράφει στὴ συνάντησή Του μὲ τὴν ἁμαρτωλή γυναίκα τὰ ἀκόλουθα· Ὁ Χριστὸς κατ᾿ ἀρχὰς ἀποτρέπει τὸν λιθοβολισμό της μὲ τὸν λόγο Του: ὁ ἀναμάρτητος ἂς ρίψει πρῶτος τὸν λίθο. Καὶ ἔφυγαν ὅλοι, γιατὶ κανένας τους δὲν ἦταν δίχως ἁμαρτήματα ἢ παραπτώματα. Καὶ ἐκεῖ ἀκριβῶς ὁ Χριστὸς ἀπευθυνόμενος σ᾿ αὐτήν, τῆς λέγει «οὔτε ἐγὼ ποὺ εἶμαι ἀναμάρτητος σὲ κατακρίνω. Πήγαινε καὶ ἀπὸ τώρα καὶ στὸ ἑξῆς μὴν ἁμαρτάνεις πλέον».

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ἂν ἦταν νἄρθει ὁ Χριστὸς ὡς δικαστής, κανένας μας δὲν θ᾿ ἀπέφευγε τὴν τιμωρία καὶ τὴν καταδίκη. Ἐπειδὴ ὅλοι μας ἔχουμε βαρύνει τὸ σακκίδιο ποὺ φέρουμε μὲ ἁμαρτωλὲς καὶ παράνομες πράξεις. Πολλὲς φορὲς κάνουμε λάθη καὶ ἔχουμε πέσει... Καὶ συνεχίζουμε...

Μὰ ὁ Χριστὸς θἄρθει γιὰ νὰ ἐξετάσει κατὰ πῶς ἐμεῖς κάναμε ἀποδεκτὴ τὴν προσφορά Του. Ἂν ἐργαστήκαμε ἐπάνω σ᾿ αὐτὴ καὶ τὴν πολλαπλασιάσαμε ἢ τὴν ἀφήσαμε ἀνενεργὸ καὶ ἀνεκμετάλλευτη. Πράξαμε δηλαδὴ τὰ διατεταγμένα, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο Του καὶ ἀπορρίψαμε τὸ κακὸ καὶ ἁμαρτωλό;

Τότε, πόσο ὄμορφα καὶ ἐλπιδοφόρα θὰ ἀκούγονται καὶ γιὰ ἐμᾶς τὰ λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος γράφει πρὸς τοὺς Ρωμαίους: «Πόσο ὡραῖα εἶναι τὰ πόδια ἐκείνων ποὺ ἀναγγέλλουν τὸ χαρμόσυνο ἄγγελμα τῆς εἰρήνης... τὰ πόδια ἐκείνων ποὺ εὐαγγελίζονται τὰ ἀγαθὰ καὶ τὶς εὐλογίες ποὺ μᾶς ἐξασφάλισε ὁ Λυτρωτής»! Ἀμήν.  Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Χϊου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 4 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 36

Κυριακή ΙΑ΄ Ματθαίου

4 Σεπτεμβρίου 2016

(Ματθ. ιη΄ 23-35)

Ἡ ὅλη προβληματικὴ τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἑστιάζεται στὴ διαφορετικὴ λειτουργία τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὸ ἴδιο πρᾶγμα. Ὁ Θεὸς ἀπὸ τὴν μιὰ μεριὰ τὸν ὀφειλέτη ὑπάλληλό του «μυρίων ταλάντων» «σπλαγχνισθείς, τὸν ἄφησε ἐλεύθερο καὶ χάρισε τὸ δάνειο».

Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ ἄνθρωπος, ποὺ πρὸ ὀλίγου ἐλεήθηκε ἀπὸ τὸν Κύριο, τὸν συνάδελφό του, ποὺ τοῦ ὄφειλε ἑκατὸ δηνάρια, ἕνα εὐτελὲς ποσό, δὲν ἤθελε νὰ τὸν ἀφήσει, δείχνοντας ὑπομονὴ γιὰ τὴν ἐξόφληση τοῦ μικροῦ δανείου.

Δύο διαφορετικοὶ τρόποι λειτουργίας καὶ φυσικὰ δύο ἀντίθετα ἀποτελέσματα. Τὸ ἕνα ὑπάρχει ὡς μέτρο εὐσπλαγχνίας καὶ χάριτος γιὰ τὰ ὀφειλόμενα. Καὶ τὸ ἄλλο ὡς μέτρο ἀσπλαγχνίας καὶ ἀπαιτήσεως τοῦ δανείου.

Εἶναι πάντως γνωστό πὼς ὁ Κύριος τῆς παραβολῆς αὐτῆς εἶναι ὁ Θεὸς καὶ ὁ δοῦλος, ὁ ἄνθρωπος. Καὶ ἡ συνομιλία ποὺ γίνεται, ἔχει σκοπὸ νὰ ἀναδείξει τὴν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ συγγνώμη, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν τὶς βασικὲς προϋποθέσεις εἰσόδου στὴ Βασιλεία Του.

Τὸ ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι οἰκτίρμων καὶ εὔσπλαγχνος, εὔκολα γίνεται ἀντιληπτό, ἀφοῦ τὰ ἴδια τὰ ἱερὰ κείμενα τῆς Ἁγίας Γραφῆς μαρτυροῦν γι᾿ αὐτό. Στὸν ἑκατοστὸ δεύτερο Ψαλμό τοῦ Δαυΐδ, ποὺ ἐνδεικτικὰ ἀναφερόμαστε, διαβάζουμε τὰ ἀκόλουθα: «Εἶναι οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων ὁ Κύριος, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος. Δὲν παρατείνεται διηνεκῶς καὶ ἀπαύστως ἡ κατὰ τῶν ἁμαρτιῶν μας ὀργή του, οὔτε μνησικακεῖ κατὰ τῶν παρεκτροπῶν μας αἰωνίως».

Γι᾿ αὐτὸ ὁ λόγος Του εἶναι πάντοτε παρακλητικὸς πρὸς τοὺς ἀνθρώπους· νὰ στέργουν πρὸς εὐσπλαγχνία καὶ συγγνώμη πάντα. «Τέκνον μου μὴ στερήσης τὸν πτωχὸν ἀπὸ τὰ ἀναγκαῖα γιὰ τὴ ζωή του καὶ νὰ μὴν ἀναβάλεις τὴν βοήθειά σου πρὸς ἐκεῖνον, τοῦ ὁποίου οἱ ὀφθαλμοί σὲ κοιτοῦν παρακλητικά».

Τὸ ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι τὶς περισσότερες φορὲς ἄσπλαγχνος καὶ ἀδιάφορος στὸν πόνο, τὴ δυστυχία καὶ τὴν ἀρρώστια τοῦ ἄλλου, δὲν εἶναι ἀνάγκη ἐμεῖς σήμερα νὰ τὸ ποῦμε. Ὅλοι γνωρίζουμε σὲ τί κόσμο ζοῦμε καὶ ὅλοι καθημερινὰ εἰσπράττουμε τὴν ἀδιαφορία καὶ τὴν κακότητα τῶν ἀνθρώπων.

Πόσο πολὺ ἐμεῖς στὸ σημερινὸ κόσμο μας ἀπέχουμε ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Ἰώβ, ποὺ ἐκφράζει μιὰ στάση εὐσπλαγχνίας καὶ συμπόνιας πρὸς τὸν συνάνθρωπο! Νὰ τὶ λέγει χαρακτηριστικὰ ὁ πολύπαθος Ἰώβ: «Ἐγὼ, ὁ Ἰώβ, ἔκλαυσα γιὰ κάθε ἀδύναμο καὶ ἀπροστάτευτο ἄνθρωπο καὶ στέναξα ἀπὸ συμπόνια βλέποντας κάθε ἄνθρωπο ποὺ βρισκόταν σὲ ἀνάγκες καὶ δυσκολίες».

Τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο κλείνει μὲ μιὰ οὐσιαστικὴ διαπίστωση, τὴν ὁποία κάνει ὁ Χριστός, δηλαδὴ γιὰ τὴν ἀξία τῆς εὐσπλαγχνίας καὶ τῆς συγχώρησης. Νὰ τί ἀκριβῶς λέγει: «Ἔτσι καὶ ὁ Οὐράνιος Πατέρας μου, πρὸς τὸν ὁποῖο λόγω τῶν ἀναρίθμητων ἁμαρτιῶν σας εἶσθε χρεῶστες ἀναρίθμητου χρέους, θὰ κάνει σὲ σᾶς, ἐὰν δὲν συγχωρέσετε καθένας σας τὸν ἀδελφό του ὄχι μὲ τὸ στόμα σας μόνο, ἀλλά ἀπὸ τὴν καρδιά σας».

Καλούμαστε λοιπὸν ὅλοι ἐμεῖς νὰ γίνουμε εὔσπλαγχνοι καὶ ἐλεήμονες πρὸς τοὺς ἄλλους. Νὰ ἀκολουθήσουμε τὸ παράδειγμα τοῦ Θεοῦ Πατέρα καὶ νὰ τὸ κάνουμε ὄχι τυπικὰ καὶ ἐπιπόλαια, ἀλλὰ μὲ τὴν καρδιά μας. Δηλαδὴ δὲν θὰ ὁμιλεῖ μονάχα τὸ στόμα, μὰ πρὸ πάντων ἡ καρδιά.

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, τὸ ὅτι ὁ Θεὸς μᾶς συγχωράει εἶναι δεδομένο. Τὸ ὅτι μᾶς ἀγαπᾶ κι αὐτὸ εἶναι ξεκάθαρο. Συνεπῶς κάθε τί ποὺ λέγεται καὶ εἶναι ἔξω ἀπ᾿ αὐτὸ τὸ πνεῦμα, εἶναι μὴ ἀληθινό, καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν μποροῦμε νὰ τὸ δεχθοῦμε.

Τὸ ὅτι ἐμεῖς στεκόμαστε εὔσπλαγχνοι καὶ συγχωρετικοὶ γιὰ τοὺς ἄλλους, δὲν εἶναι μήτε δεδομένο, μήτε ξεκάθαρο. Μᾶλλον εἶναι ζητούμενο. Ἀλλιῶς δὲν θὰ εἶχαν θέση τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ ποὺ μᾶς ὑπενθυμίζει πὼς, ἂν δὲν συγχωροῦμε τοὺς ἄλλους μὲ τὴν καρδιά μας, θὰ μᾶς παραδώσει ὁ Θεὸς στὴν σκληρότητα τῆς φυλακῆς.

Τί μένει λοιπὸν σὲ μᾶς; Νὰ μιμηθοῦμε τὸν Θεό - Πατέρα καὶ νὰ κάνουμε τὴν εὐσπλαγχνία καὶ τὴν συγχώρηση βίωμα καθημερινό, μετατρέποντάς τις ἀπὸ ζητούμενα σὲ δεδομένα. Ἔτσι μονάχα θὰ μπορέσουμε νὰ κατανοήσουμε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ ἐμᾶς. Ἀμήν.  Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου