Ἀριθμὸς 11
ΚΥΡΙΑΚΗ Δ' ΝΗΣΤΕΙΩΝ
(Μάρκ. θ΄ 17-31)
18 Μαρτίου 2018
«πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ» (Μαρκ. θ΄ 31)
Ὁ
λόγος αὐτὸς τοῦ δυστυχισμένου πατέρα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μὲ τὸ
βαριὰ ἄρρωστο παιδὶ, φανερώνει, πὼς ἡ πίστη του ἦταν μερική, ὄχι δυνατὴ
καὶ ὁλοκληρωμένη. Ὅταν οἱ Μαθητὲς ἀπέτυχαν νὰ θεραπεύσουν τὸ παιδὶ του,
κλονίζεται καὶ πλησιάζει τὸν Κύριο μὲ ἀμφιβολία. «Εἴ τι δύνασαι,
βοήθησον ἡμῖν, σπλαγχνισθείς ἐφ’ ἡμᾶς». Καὶ ὅταν ὁ Κύριος τὸν ἐπιτιμᾶ,
λέει: «Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ». Οὔτε ὁ πόνος του, οὔτε
τὰ ὅσα θὰ εἶχε ἀκούσει, γιὰ τὶς θαυματουργικὲς θεραπεῖες τοῦ Κυρίου,
ἦταν ἀρκετὰ νὰ τὸν ὑψώσουν στὶς κορυφὲς τῆς μεγάλης καὶ ἀκράδαντης
πίστης. Ζοῦσε, κι ὁ πατέρας ἐκεῖνος, στὸ δραματικὸ κλῖμα τῆς
ὀλιγοπιστίας.
Ἀλλὰ,
ὄχι μόνο ὁ πατέρας ἐκεῖνος. Καὶ πολλοὶ ἄλλοι κι ἐμεῖς ἀκόμη συχνὰ,
ζοῦμε μέσα στὸ κλῖμα τῆς ὀλιγοπιστίας. Δὲν εἴμαστε ἄπιστοι. Εἴμαστε οἱ
ὀλιγόπιστοι, οἱ κλονιζόμενοι. Ὅταν ὅλα στὴ ζωὴ μας πᾶνε καλά, ὅταν
ὑπάρχει εἰρήνη, ὅταν ὅλα μᾶς τὰ δίδει ὁ Θεός, τότε εἶναι ὅλα καλά.
Ὅταν, ὅμως, ἔλθει μία συμφορά, μία ἀρρώστια ἀνίατη, ἕνας θάνατος, μία
οἰκονομικὴ δυσχέρεια, μία θλίψη, ἕνας δυνατὸς πειρασμός, τότε
κλονιζόμαστε. Μοιάζουμε, μὲ τὸν Ἀπόστολο Πέτρο, πάνω στὰ κύματα. Μόλις
σηκώθηκε μία βίαια πνοὴ τοῦ ἀνέμου, ἄρχισε νὰ καταποντίζεται. Καὶ δὲν
κλονιζόμαστε μόνο. Κάποτε, φτάνουμε καὶ στὴν ἀπιστία. Τότε, βγαίνει ἀπὸ
τὸ στόμα μας ὁ σκληρὸς λόγος: «Δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ μένα ὁ Θεὸς» ἢ «Ὁ
Θεὸς μὲ ἔχει ξεχάσει».
Τὸ
πρωταρχικὸ αἴτιο τοῦ κλονισμοῦ αὐτοῦ εἶναι ἐσωτερικό καί βαθύ.
Προέρχεται ἀπὸ τὴν ψυχή, ποὺ δὲν ἔχει βαθιὰ ρίζα. Ἀπὸ τὴν ψυχὴ, ποὺ δὲν
ἔχει ρίξει ἄγκυρα, ἡ ὁποία νὰ φθάνει καὶ νὰ γαντζώνεται ἀπὸ τὸν ἀσάλευτο
βράχο. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς, ἀρκεῖται στὴν ἐπιφάνεια, στὴν ἐπιφανειακὴ
πίστη. Πηγαίνει, κάπου κάπου, στὴν Ἐκκλησία, τηρεῖ μερικὰ θρησκευτικὰ
καθήκοντα, παρουσιάζεται ὅπου τὸν συμφέρει, ἄνθρωπος πιστός. Δὲν ἔχει
ὅμως ἐνδιαφερθεῖ, γιὰ μία βαθύτερη αὐτοκαλλιέργεια, γιὰ μία συστηματικὴ
τόνωση τῆς πίστεώς του, ὥστε, ὅταν ἔρθουν οἱ καταιγίδες, οἱ ἄνεμοι καὶ
οἱ βροχὲς, νὰ εἶναι ἀκλόνητος. Αὐτὸς, κτίζει τὸ πνευματικό του
οἰκοδόμημα πάνω στὴν ἄμμο. Γι’ αὐτὸ, ὅταν λυσσομανᾶ ὁ βοριᾶς καὶ οἱ
ὁρμητικὲς καταιγίδες, παρασύρουν τὰ πάντα, παρασύρουν κι αὐτὸ τὸ
οἰκοδόμημα. Καὶ τότε ἡ πτώση εἶναι μεγάλη.
Ἡ
ὀλιγοπιστία, πολλῶν ἀνθρώπων, ἔχει καὶ μία δεύτερη αἰτία. Τὸ κλῖμα τῆς
ἐποχῆς μας, ποὺ εἶναι κλῖμα ἀμφιβολίας καὶ κλονισμοῦ τῆς πίστης στὴν
πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ὅπως συχνὰ λέγεται. Τὰ κηρύγματα καὶ, συγχρόνως, ὁ
ρυθμὸς τῆς ἐποχῆς, ὁ θόρυβος, καὶ ὅ,τι ἄλλο βιώνουμε στὸν κόσμο, ποὺ
ζοῦμε, σπρώχνουν πολλοὺς νὰ ἀδιαφοροῦν, γιὰ κάθε τί τὸ πνευματικό, τὸ
θεϊκό. Οἱ γέφυρες μὲ τὸν οὐρανὸ εἶναι μισογκρεμισμένες. Κρατᾶμε τὸν Θεὸ
μακριά μας καὶ ζοῦμε χωρὶς τὴν ζωογόνο πνοὴ τῆς ἐλπίδας.
Ἀλλὰ,
ὁ πατέρας τοῦ ταλαιπωρημένου ἐκείνου παιδιοῦ, δὲν μένει στὴν
ὀλιγοπιστία. Προχωρεῖ. Τὴν ὁμολογεῖ στὸν Κύριο. Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο καὶ
σημαντικὸ βῆμα. Καὶ ζητάει νὰ τὸν βοηθήσει. «Βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ».
Βοήθησε με νὰ ὑπερνικήσω τὴν ἀπιστία μου.
Καὶ
οἱ Μαθητὲς εἶχαν κάποτε ζητήσει ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ τοὺς τονώσει τὴν
πίστη, ὅταν κι αὐτοὶ βρέθηκαν σὲ δύσκολες ὧρες. Εἶχαν, τότε, παρακαλέσει
τὸν Κύριο, μὲ φωνὴ σπαρακτική: «Πρόσθες, ἡμῖν, πίστιν, Κύριε».
Ἀγαπητοί
μου, Ἡ προσευχή, ποὺ ζητάει ἐνίσχυση τῆς πίστεως σὲ ὧρες σκληρὲς, εἶναι
ἀπὸ τὶς πιὸ ὑπέροχες αἰτήσεις. Πολλοὶ εἶναι αὐτοὶ, ποὺ τὸ ἔχουν
δοκιμάσει, ἀκόμα καὶ στὶς ἡμέρες μας. Κάποια ὥρα, ποὺ λυγίζουμε ἀπὸ τὸν
πόνο, ποὺ κάμπτεται ἡ ἐμπιστοσύνη μας στὸν Θεό, ὅταν γονατίσουμε καὶ
προσευχηθοῦμε, ὅταν μποῦμε σὲ μία κατανυκτικὴ Ἐκκλησία καὶ ζητήσουμε νὰ
μᾶς ἐνισχύσει τὴν πίστη, ἐπιστρέφουμε, μὲ φτερὰ, στὸ σπίτι μας. Ὁ
Χριστός μας, ὁ σπλαγχνικὸς Πατέρας, περιμένει αὐτὴ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν
ἀκούει καὶ δίνει τὴν Χάρη καὶ τὴ συμπαράστασή Του.
Καὶ
ὅσοι ἀμφιβάλλουμε, γιὰ τὴν ἀλήθεια αὐτή, δὲν ἔχουμε, παρὰ στὴν δύσκολη
στιγμή, ποὺ θὰ νοιώσουμε κάποια ἀμφιβολία, νὰ ποῦμε καὶ ἐμεῖς, ὅπως ὁ
πατέρας τοῦ παιδιοῦ: «Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ». Ἀμήν.
Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου