Σάββατο 3 Μαρτίου 2018

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 4 ΜΑΡΤΙΟΥ

Ἀριθμός 9

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
4 Μαρτίου 2018
«Ἰδὼν δὲ τὴν πίστιν αὐτῶν εἶπε τῷ παραλυτικῶ·
Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου…» (Μάρκ. 2, 5)
α. Ἡ Δεύτερη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν ἀποτελεῖ, ὡς γνωστὸν, ἀγαπητοί μου, συνέχεια τῆς προηγουμένης, τῆς Κυριακῆς της Ὀρθοδοξίας. Ἡ Ἐκκλησία μας ἔθεσε, κατ’ αὐτήν, ὡς τρόπόν τινα. δεύτερη Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, νὰ ἑορτάζεται ὁ μεγάλος Πατέρας καὶ Διδάσκαλός της, ὁ Ἄγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ὁποῖος συνόψισε τὴν Πατερικὴ Παράδοση, τὴν πρὸ αὐτοῦ, καὶ φανέρωσε, μὲ δύναμη, τὴν ὀρθόδοξη πίστη, ὅταν αὐτὴ ἀμφισβητήθηκε ἀπὸ Δυτικοὺς χριστιανούς, ἰδίως δὲ τὸν Βαρλαάμ.
Ἡ συμβολὴ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ ἔγκειτο, κυρίως, στὴν προβολὴ τῆς ἀλήθειας, ὅτι ὁ Θεὸς μας εἶναι οὐσία καὶ (ἄκτιστη) ἐνέργεια, ἀπρόσιτος καὶ προσιτός, μακριά μας καὶ πολὺ κοντινός μας, συνεπῶς, δημιουργεῖ τὶς συνθῆκες πραγματικῆς καὶ ὄχι φανταστικῆς σωτηρίας μας. Ἡ σωτηρία μας, μάλιστα, σχετίστηκε μὲ τὴν, κατ' ἐξοχὴν, ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, τὸν ἐρχομό Του στὸν κόσμο, ὡς Ἀνθρώπου, ἐν Προσώπω Ἰησοῦ Χριστοῦ, μὲ τὸν ὁποῖο ἀπαλλάσσει τὸν κόσμο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὶς συνέπειές της, τὴ φθορὰ καὶ τὸν θάνατο καὶ τὸν ἑνώνει μὲ τὸν Ἴδιο. Τὸ σημερινὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα δείχνει ἀκριβῶς, τὸ πῶς ὁ Χριστὸς θεραπεύει τὸν ἄνθρωπο καὶ ψυχικὰ (ἄφεση ἁμαρτιῶν) καὶ σωματικὰ (ὑγεία).
β. 1. Θὰ πρέπει νὰ θυμηθοῦμε, κατ' ἀρχάς, ὅτι ἡ ἁμαρτία δὲν συνιστᾶ μία ἁπλῆ παράβαση ἢ μία παρέκκλιση, ἀπὸ κάποιον κανόνα, δὲν πρόκειται, δηλαδὴ, γιὰ κάτι δευτερεῦον. Ἀποτελεῖ τὴν ἐπανάσταση τοῦ ἀνθρώπου κατὰ τοῦ Ἴδιου του Θεοῦ: τῆς Πηγῆς τῆς ζωῆς του, ἡ ὁποία, ὡς ἀποτέλεσμα, φέρει τὴ διαστροφὴ τοῦ ἀνθρώπου, τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ θανάτου, μὲ ὅλα τὰ παρεπόμενα, τῆς φθορᾶς στὴ ζωή του, τὴν ἀνώμαλη καὶ, παρὰ φύσιν, πορεία του, ἔκτοτε, μέσα στὸν κόσμο. «Διὰ τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος», σημειώνει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ, καὶ δὲν μπορεῖ νὰ «παίζει» κανεὶς μὲ τὴν ἁμαρτία, τῆς ὁποίας τὴν τραγικότητα περιγράφει, μεταξὺ ἄλλων, ἡ ἱστορία τοῦ ἀδελφοκτόνου Κάϊν, στὴν Παλαιὰ Διαθήκη: στιγματίζεται, καίρια, ὥστε νὰ μὴν ἡσυχάζει, ὅπου κι ἂν σταθεῖ, καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, στὸ ἕβδομο κεφάλαιο τῆς πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολῆς: «ποιὸς θὰ μὲ σώσει ἀπὸ τὸν θάνατο τῆς ἁμαρτίας;»
2. Ὁ Χριστὸς μας, λοιπόν, ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός μας, ἦλθε, γιὰ νὰ μᾶς ἐπαναφέρει στὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ, γινόμενος ὁ Ἴδιος «δρόμος» καὶ αἴροντας καὶ καθαρίζοντας τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ τὴν ἁμαρτία τοῦ κόσμου. Εἶναι ὁ μόνος, ὡς Θεὸς, ποὺ μπορεῖ νὰ συγχωρήσει καὶ νὰ διαγράψει τὶς ἁμαρτίες, γι’ αὐτὸ καὶ καθένας, ποὺ προσεγγίζει τὸν Χριστὸ (καὶ τότε, ποὺ ἦλθε, καὶ μετέπειτα, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος), λαμβάνει τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν του, ἀναπαύεται καὶ παρηγορεῖται πραγματικὰ καὶ οὐσιαστικά. «Ἴνα δὲ εἰδῆτε, ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔχει τὴν ἐξουσίαν ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας». Κι αὐτὴ ἡ ἄφεση προσφέρεται, βεβαίως, δυνάμει ὅλης τῆς ζωῆς Του, ἰδίως, ὅμως, τῆς Σταυρικῆς Θυσίας Του, κάτι, ποὺ συνεχίζεται ἀενάως μέσα στὸ Σῶμα Του, τὴν Ἐκκλησία, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καὶ δὴ καί μάλιστα μέσα στὸ Ἱερό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας.
3. Ὅμως, ἐνῶ δόθηκε ἡ συγγνώμη καὶ ἡ ἄφεση καὶ ἐπῆλθε ἡ πλήρης ἀποκατάσταση (ἂς δοῦμε τὴν παραβολὴ τοῦ ἀσώτου), δὲν εἰσπράττεται αὐτὴ ἀπὸ τὸν κάθε ἄνθρωπο, διότι πρέπει καὶ ὁ ἴδιος νὰ ἀνταποκριθεῖ. Ἡ προσφορὰ ὑπάρχει, ἡ ἀποδοχὴ χωλαίνει. Καί ἡ ἀνταπόκριση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ πίστη του. Ἡ πίστη, ἀποτελεῖ, στὴν οὐσία, τὸ ἄνοιγμα τῆς καρδιᾶς στὸν Θεὸ – ἀνταπόκριση στοῦ Θεοῦ τὸ ἄνοιγμα -, ἡ συγκατάθεση τοῦ ἀνθρώπου, προκειμένου νὰ δεχθεῖ τὶς δωρεὲς τῆς ἀφέσεως. Χωρὶς τὴν πίστη, αὐτὴ ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ παραμένει ἀνενέργητη.
4. Στὸ σημερινὸ ἱερό Εὐαγγέλιο, ὅμως, τονίζεται καὶ κάτι ἄλλο, πέραν τῆς πίστεως τοῦ ἀνθρώπου: ἡ δύναμη τῆς κοινῆς πίστεως. «Ἰδὼν τὴν πίστιν αὐτῶν», σημειώνει ὁ Εὐαγγελιστὴς, γιὰ τὸν Χριστό μας, εἶδε τὴν πίστη καὶ τοῦ παραλυτικοῦ ἀλλὰ καὶ τῶν φίλων του. Καὶ πρέπει, ἐδῶ, νὰ ἐννοήσουμε τὴ δύναμη τῆς Ἐκκλησίας. Ὄχι μόνο ἡ ἀτομικὴ, θὰ λέγαμε, πίστη, ἀλλά ἡ κοινή, ἡ ἐκκλησιαστική, εἶναι ὅ,τι κατ' ἐξοχὴν ἐπισύρει τὴν ἐνέργεια τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτὸ θὰ πεῖ: ἕνα πρόβλημα, ὅσο μεγάλο καί ἂν εἶναι, μπορεῖ νὰ ξεπεραστεῖ μὲ τὴν πίστη, βεβαίως, τοῦ ἀνθρώπου στὸν Χριστό μας, κυρίως, ὅμως, ὅταν γίνει ἀπὸ ἀτομικὸ κοινὸ πρόβλημα, ὅταν λειτουργήσει ἡ ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση.
Ἂς θυμηθοῦμε: – οἱ ἀπόστολοι καλοῦσαν τοὺς Χριστιανοὺς νὰ προσεύχονται στὴν Ἐκκλησία, γιὰ τὰ προβλήματά τους, κοινὰ ἢ ἀτομικά.
– Ὁ ἀπόστολος Πέτρος, ὅταν συνελήφθη, γιὰ τὴ δράση του καὶ φυλακίστηκε, ἀπελευθερώθηκε μετὰ ἀπὸ σεισμὸ, μάλιστα, γιατί γινόταν ἐκτενὴς δέηση πρὸς τὸν Θεὸ ὑπὲρ αὐτοῦ ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ Σῶμα.
– Ὁ ἀπόστολος Ἰάκωβος γράφει, γιὰ τὴν προσευχὴ τῆς Ἐκκλησίας σὲ ἀρρώστους, μιλώντας, γιὰ τὸ ἱερό Εὐχέλαιο, προσευχὴ, ποὺ μπορεῖ νὰ σώσει ἀπὸ τὴν ἀρρώστια. «Καὶ ἡ εὐχὴ τῆς πίστεως (τῆς Ἐκκλησίας δηλαδὴ) σώσει τὸν κάμνοντα (τὸν ἄρρωστο)».
– Ἡ προτροπὴ τῶν ἀποστόλων νὰ προσεύχεται ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον, προκειμένου νὰ γιατρευώμαστε καὶ ψυχικὰ καὶ σωματικά. «Εὔχεσθε ὑπὲρ ἀλλήλων, ὅπως ἰαθῆτε».
Ἀγαπητοί μου,
Τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι τὸ οἰκονομικό του πρόβλημα, οὔτε ἀκόμη καὶ τὸ ὅποιο πρόβλημα ὑγείας μπορεῖ νὰ ἔχει. Τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα, γιατί ἔχει αἰώνιο ἀντίκτυπο, εἶναι ἡ ἁμαρτία, ὅταν, βεβαίως, ὁ ἄνθρωπος δὲν μετανοεῖ. Ἡ διέξοδος εἶναι μονόδρομος: ἡ στροφὴ ἐν μετανοίᾳ στὸν Χριστό, ἡ ἔνταξη στὸν ἐκκλησιαστικὸ ρυθμὸ ζωῆς, ποὺ εἶναι ρυθμὸς μετανοίας. Σ’ αὐτὸν τὸν ρυθμὸ, ποὺ στρέφει τὸν ἄνθρωπο, ἐν προσευχῇ, στὸν Κύριο καὶ ἐν ἀγάπῃ στὸν συνάνθρωπο, βρίσκεται καὶ ἡ μεγαλύτερη δύναμη, γιατί ἐνεργοποιεῖ τὴν παντοδύναμη Χάρη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι πολὺ ὡραῖο αὐτὸ, ποὺ κάνουν ἤδη πολλοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί: ὅταν ὑπάρχει κάποιο πρόβλημα κινητοποιοῦν καὶ ἄλλους. Τὸ λένε στοὺς ἱερεῖς, στὰ μοναστήρια, σὲ ἄλλους πιστούς. Προκαλοῦμε, μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν, πιὸ ἔντονα τὸν Χριστὸ, γιὰ νὰ ἐκφράσει τὴ δεδομένη, ἔτσι κι ἀλλιῶς, ἀπέναντί μας, ἀγάπη Του. Αὐτὸ δὲν κάνουμε, ἄλλωστε, καὶ μὲ τοὺς ἁγίους μας, ἰδίως μὲ τὴν Παναγία μας; Τοὺς παρακαλοῦμε νὰ μεσιτεύσουν γιὰ ἐμᾶς στὸν Κύριο. Τὸ παράδειγμα τοῦ παραλύτου σήμερα, ποὺ ἡ πίστη του ἀλλὰ καὶ ἡ πίστη τῶν φίλων του, ἔφεραν τὸ ποθούμενο γι’ αὐτὸν, ἀποτελεῖ σῆμα καθοδηγητικό. Ἀμήν.    Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Χίου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου